Το Mario Kart είναι ένα από τα καλύτερα videogames όλων των εποχών. Τελεία

Όλα ξεκίνησαν από το Super Mario Kart το 1992 (Ιανουάριος 1993 στην Ευρώπη) και στο SNES. Θεωρείται το πρώτο ολοκληρωμένο kart racing game της ιστορίας, ένα από τα λίγα που έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν άφοβα τον όρο «καινοτόμα». Για την ακρίβεια, το 2009, που λεφτά υπήρχαν, αναδείχθηκε από το Guinness World Records (με τη βοήθεια αρμόδιου πάνελ από την gaming βιομηχανία) το παιχνίδι με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία των videogames. Παρεμπιπτόντως, στη δεύτερη θέση, βρίσκεται το Tetris, για το οποίο μιλήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα.

Κανονικά, μια τέτοια τιμή αρκεί για να δικαιολογήσει τον τίτλο του κειμένου αλλά και ότι διαβάζεις (συμβαίνει τώρα) ένα ολόκληρο άρθρο για το Mario Kart, παρά το γεγονός ότι το συμπεριελάβαμε στο προ εβδομάδων αφιέρωμα για τα κορυφαία racing games. Παρόλα αυτά, τα videogames αποτελούν, πάνω από τίτλους, τιμαλφή και συναφή, μια συλλογή εμπειριών για τον καθένα. Ιδού η δική μας.

Το τραπέζι της δημιουργίας

Η αρχική ιδέα ήταν απλή. Ο δημιουργός του Super Mario (Donkey Kong, Zelda, πάει λέγοντας…), ο σπουδαίος Shigeru Miyamoto, από τη θέση του παραγωγού στη συγκεκριμένη περίπτωση, έκατσε στο τραπέζι μαζί με άλλους developers της Ninty με σκοπό να φτιάξουν ένα two player racing game. Οι «άλλοι», γιατί έχουν και όνομα οι αθρώποι, ήταν σε πρώτο στάδιο οι Hideki Konno και Tadashi Sugiyama.

Η κουβέντα είχε ως βάση το F-Zero, μια ακόμη δημιουργία του Miyamoto, μόνο που το εν λόγω racing game ήταν single player. Ο στόχος εδώ ήταν η «αγνή διασκέδαση» του διπλού, όπου δύο άνθρωποι τρέχουν ταυτόχρονα στην ίδια πίστα, με την οθόνη να χωρίζεται στη μέση. Ο όρος αγνή διασκέδαση μπαίνει σε εισαγωγικά για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε φορά ένας διασκεδάζει κι ο άλλος καταριέται. Ο ένας βρίσκεται μπροστά και ο άλλος ρίχνει αγκωνιές στα πλευρά του προπορευόμενου. Ο ένας είναι θρήσκος και ο άλλος μάλλον όχι, αν πιστέψουμε τις βρισιές του. Ο ένας κερδίζει κι ο άλλος χάνει για να μην το σκίζουμε. 

Η μαγική λέξη είναι ανταγωνισμός. Από κοντά, γιατί κανένα online multiplayer δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει το τοπικό. Η ιδέα, προφανώς, έπιασε τόπο, γι’ αυτό και το Super Mario Kart ακολούθησαν 7 ακόμα τίτλοι σε κονσόλες της Ninty, «κανονικές» και φορητές, ενώ είχαμε και 3 arcade games.

Χαρακτηριστικοί χαρακτήρες που το χαρακτηρίζουν χαρακτηριστικά

Ήταν καινοτόμο, 1-0. Φουντώνει το ανταγωνιστικό στοιχείο που κρύβει κάθε άνθρωπος, 2-0. Ο τρίτος λόγος που το Mario Kart πέτυχε (και δεν έτυχε), ήταν ότι αποτελείται από γνώριμους και αγαπημένους (ή σιχαμένους) ήρωες. Επιστρέφοντας στο αρχικό σχέδιο, ο οδήγος του kart ήταν ένας generic χαρακτήρας. Μετά από λίγους μήνες ανάπτυξης, έπεσε η ιδέα ότι με τον Mario πίσω από το τιμόνι όλα δείχνουν πιο ωραία. Σου θυμίζω ότι το Super Mario προϋπήρχε του Kart, και ήταν ήδη λατρεμένο.

Το πρώτο παιχνίδι, και τα δύο επόμενα, διέθεταν 8 χαρακτήρες, οι περισσότεροι «δανεικοί» (με option αγοράς) από τον κόσμο του Mario. Από το Double Dash κι έπειτα, με εξαίρεση το Kart στο DS, το πράγμα ξέφυγε λίγο, μέχρι που φτάσαμε στην πιο πρόσφατη έκδοση, το Mario Kart 8 για το Wii U, τους 30, την κατάρα των DLC και τα ρέστα. Ευτυχώς, και είναι κάτι που η Ninty μπορεί να το έχει γενικότερα ως τιμή και καμάρι, η κεντρική ιδέα παραμένει αναλλοίωτη (τα κουσούρια της εταιρείας είναι άλλα…).

Παραμένω οπαδός του Donkey Kong Jr στο original, και του πατέρα DK σε όσα έπαιξα από αυτά που ακολούθησαν. Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για την προτίμηση αυτή, παρά μόνο ένας τόσος δα συναισθηματικός. Αλλά αυτά θα τα πούμε σε άλλο άρθρο.

Όλα τα (γ)καρτ στην (μ)πίστα

Με το τρίτο γκολ να επιτυγχάνεται χάρη σε αυτό που λέμε «ταύτιση με αγαπημένο χαρακτήρα», το επόμενο βήμα, και διόλου αμελητέο, είναι το gameplay. Βέβαια, σε ένα τόσο αυστηρά καθορισμένο πλαίσιο/ είδος παιχνιδιού, μεγάλο ρόλο παίζουν οι πίστες του. Πανέμορφες, εξαιρετικά σχεδιασμένες και, προφανώς, οι περισσότερες εμπνευσμένες από το Mario σύμπαν. Έχουν shortcuts, ευνοούν τις ανατροπές, ακόμα και τα glitches στην προκειμένη περίπτωση είναι ευπρόσδεκτα.

Ανατροπές… Υπάρχει ο ΝΟΜΟΣ στα kart racing games ότι δεν νιώθεις ποτέ ασφαλής. Στη δική μου περίπτωση λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια ένα παρακλάδι του: δεν πρέπει ποτέ να είμαι επικεφαλής της κουρσάς όταν μπαίνουμε στον τελευταίο γύρο. ΠΟΤΕ. Εξυπακούεται ότι είμαι λίγο υπερβολικός, υπάρχουν φορές που την έχω σκαπουλάρει, ενώ είναι κάτι που ισχύει λίγο έως πολύ και για τους υπόλοιπους. Ωστόσο, περισσότερα θα διαβάσεις εντός ολίγου…

Κάνε υπομονή, και ο ουρανός θα γίνει μπλε

Στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς, το οποίο παρεμπιπτόντως παραμένει και ως τις μέρες μας το αγαπημένο μου (με εξαιρετικά μικρή διαφορά από το original και το DS- που έφερε και το online multiplayer), το Mario Kart 64 (τετραπλό ίσον κόλαση), έκανε ντεμπούτο ένα αντικείμενο που αποτελεί τον ορισμό του «ευχή-κατάρα», αναλόγως με το αν το εξαπολύεις ή το δέχεσαι: blue shell.

Κοίταξε τι γίνεται. Το Mario Kart, αλλά και κάθε παιχνίδι του είδους που θέλει να λέγεται σοβαρό, περιέχει ευφάνταστα αντικείμενα ή power-ups. Ιδιαίτερα όσον αφορά στο MK, τα μανιτάρια που δίνουν ώθηση, οι μπανανόφλουδες που σε κάνουν να μοιάζεις με τον Σκουντούφλη (Γκρινιάρης εδώ), και κάθε λογής κουραδολοΐδι, ωχριά μπροστά στην μπλε δύναμη. Η όλη σιχαμερότητα προκύπτει από το γεγονός ότι είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγεις ένα blue shell, που να χτυπάς τις ρόδες σου κάτω. Κι επειδή ακριβώς το παιχνίδι, «όλως τυχαίως», έχει την τάση να δίνει επιθετικά power-ups σε όσους βρίσκονται πίσω , είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα πας σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, άκλαυτος και αλειτούργητος.

Βέβαια, εδώ κρύβεται κι όλο το νόημα. Το να driftάρεις σαν WRC οδηγός, ή να έχεις καλή γνώση της πίστας, είναι στοιχεία απολύτως φοβερά, τρομερά κι ευπρόσδεκτα, αλλά τα συναντάς και στα υπόλοιπα racing games, τα πιο «ενήλικα». Στα kart racers και δη στο MK, κερδίζει ο πιο δυνατός, ενίοτε και ο πιο μπαμπέσης. Οι κουτουλιές και τα εδάφια είναι κι αυτά αναμενόμενα αλλά σιγά το πράγμα, πρώτη φορά είναι…

Το λόγο έχουν οι ασφαλιστικές

Το σκορ έχει φτάσει στο 4-0, 5-0, 6-0, έχω χάσει το λογαριασμό, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δύσκολα γυρνάει στον επαναληπτικό. Παρόλα αυτά, από όλους τους κλώνους του Mario Kart, υπάρχει ένας που έφτασε πολύ κοντά στο πρωτότυπο: Crash Team Racing.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι δανείστηκε σχεδόν όλα τα «όπλα» του MK και σε κάθε πιθανό επίπεδο, π.χ. modes, χρήση αγαπημένων χαρακτήρων από τη σειρά Crash Bandicoot και άλλα. Εντυπωσιακό υπό την έννοια ότι συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις «κλοπής» ή «δανειστικής βιβλιοθήκης», οι κριτικοί και το κοινό στραβώνουν από την όποια έλλειψη πρωτοτυπίας και το θάβουν. Κι όμως, το CTR, το τελευταίο Crash παιχνίδι από τη μαμά developer Naughty Dog, ήταν τόσο καλά δομημένο και εν τέλει εθιστικό, που έγινε η εξαίρεση στον κανόνα.

Για να μην παρεξηγηθώ, διέθετε και τις δικές του πινελιές (ωραία όπλα, χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά). Όπως και να ‘χει, είναι μάλλον εύκολα το νούμερο δύο στο είδος, κι αν με απατά η μνήμη μου έχεις το ελεύθερο να με διορθώσεις. Α, και το Sonic & All-Stars Racing Transformed μια χαρά είναι.

Ετούτα

Mario Kart λοιπόν. Πρωτοποριακό όταν κυκλοφόρησε αλλά ταυτόχρονα κατάφερε με τις προσθήκες του σε κάθε νέα έκδοση να κρατήσει φρέσκια την προσέγγιση, δίχως όμως να τραυματίζει τo βασικό concept. Είναι πράγματι σπάνιο για ένα παιχνίδι να διατηρείται σε υψηλό επίπεδο μετά από τόσα χρόνια. GP, Time Trial, Vs, Battle, παίξε ότι σου αρέσει, δεν θα σε κατηγορήσει κανείς, αρκεί να είναι Mario Kart.

Υ.Γ.: Όταν πρωτοέπαιξα το Super Mario Kart, μου διέλυσε τα νεύρα ο περιγραφέας/ σπίκερ κι αυτό το «Okey-dokey» που έλεγε συχνά πυκνά. Δεν πιστεύω να ήμουν ο μόνος…