Το ‘Me Before You’ είναι το 3 σε 1 ανάλαφρο, μη κακό μελό του καλοκαιριού

Φαντάσου τη ‘Μελωδία της Ευτυχίας’ να ερωτεύεται το ‘Ωραία μου Κυρία’ και να κάνουν μαζί το προπέρσινο ‘Λάθος Αστέρι’. Το ‘Me Before You’ είναι όλα αυτά ταυτόχρονα, αλλά κουτσαίνει στα σημεία που τα έκαναν ξεχωριστά. Παρ’ όλα αυτά, έχει την ειλικρινή διάθεση να σε κάνει να επενδύσεις στη μοίρα των χαρακτήρων και τον ενδιαφέροντα τρόπο να τσαλακώσει για λίγο το γυαλιστερό του περίβλημα, οπότε δε μπορείς να το δεις με (πολύ) κακό μάτι.

Τα πρώτα λεπτά της ταινίας εκτυλίσσονται σαν το ανέκδοτο που θα ξεκινούσε με το “Khaleesi, Finnick Odair and Neville Longbottom walk into a bar”. Δεν το λέω για κακό, απλά θυμίζω ότι το καστ του ‘Me Before You’ φτιάχτηκε από φανατικό θαμώνα του Tumblr, οπότε έχε το νου σου κάθε φορά που θα ανοίγει καμιά πόρτα, όλο και κάποιος που ξέρεις θα ξεμυτίσει. Όσο θα ζεις την καλέ-παίζει-κι-ο-τάδε φάση σου όμως, θα μπαίνεις και στο νόημα.

Το ‘Me Before You’ βασίζεται στο best-seller της Jojo Moyes που έγραψε το σενάριο και για την ταινία, η οποία για δακρύβρεχτο ρομάντσο ανάμεσα σε μπλοκμπαστεριές, το λες και αξιοσημείωτο ότι κοντεύει να τριπλασιάσει το budget της. Μάλλον δε θα παλιώσει ποτέ η κλασική αξία ενός old school λαβ στόρι τελικά, ακόμα κι αν έχει να τα βάλει με μεταλλαγμένες χελώνες και τις λαγουδότρυπες της Αλίκης. Λέω old school γιατί από τα τρέιλερ ακόμα, μυρίζεσαι ότι πρόκειται για ιστορία αγάπης που θα χρησιμοποιήσει όλα τα tropes που έχεις ξαναδεί και μάλλον έχεις βαρεθεί, αλλά στο τέλος όλο και κάποιο απ’ όλα θα σε πιάσει στο συναίσθημα.

Έχουμε λοιπόν την απαίδευτη Lou που δουλεύει στο καφέ της γειτονιάς χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, μέχρι που μένει άνεργη και η μόνη δουλειά που βρίσκει είναι ως βοηθός του εκλεπτυσμένου πρώην περιζήτητου γόη, νυν τετραπληγικού μετά από ατύχημα Will Traynor, γόνο της μεγάλης οικογένειας της περιοχής που τυχαίνει να έχει και το τοπικό κάστρο. Για κανονική νοσοκόμα του δεν προορίζεται, γιατί αφ’ ενός δεν έχει καμία τέτοια γνώση και αφ’ ετέρου δεν έχει προσληφθεί καν γι’ αυτό, όπως κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται.

Ο Will έχει δώσει 6 μήνες χρόνο στους γονείς του για να τους περάσουν μαζί και να αποδεχτούν ότι μετά το διάστημα αυτό, σκοπεύει να μπει σε διαδικασία ευθανασίας σε κλινική της Ελβετίας. Θέλοντας να αποτρέψει την εξέλιξη αυτή, η μητέρα του Will προσλαμβάνει το ζωντανό emoji Lou, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να του μεταδώσει λίγη από την ευθυμία της.

Όσο ο χρόνος μετράει αντίστροφα, τόσο πιο αναμενόμενα κοντά έρχονται οι πρωταγωνιστές. Εκείνη σαν άλλη Μαρία στην έπαυλη των Von Trapp, προσπαθεί – και καταφέρνει – να τον κάνει να χαμογελάσει ξανά.

Εκείνος σαν άλλος Higgins, ανοίγει τους ορίζοντες της Eliza Doolittle του και της μαθαίνει έναν κόσμο που δύσκολα θα γνώριζε μια κοπέλα της τάξης της. Το ερώτημα είναι ένα όμως και κλασικό. Είναι η αγάπη αρκετή για να νικήσει τον θάνατο;

Χωρίς να προδώσουμε το τέλος, εδώ είναι το κατάλληλο σημείο για να αναφέρουμε τις μεγάλες αντιδράσεις που προκάλεσε η ταινία – και νωρίτερα σε μικρότερο βαθμό το βιβλίο – για τον τρόπο που χειρίζεται τον χαρακτήρα του Will, με απόγειο τη διαμαρτυρία ακτιβιστών οργάνωσης ατόμων με αναπηρία στην πρεμιέρα του Λονδίνου. Εδώ κάπου βρίσκεται και ο ενδιαφέρων διάλογος που δεν περιμένεις να ανοίξει μία ταινία που θα έπρεπε λογικά να περάσει και να μην αγγίξει.

Ο Will δεν πάσχει απλά από τετραπληγία. Είναι σε βαθιά μελαγχολία, αν όχι βαριά κατάθλιψη, και έχοντας παραδοθεί παντελώς στο γεγονός ότι η εκπληκτική ζωή που έκανε δε θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί, πόσο μάλλον να αντικατασταθεί, με μία δυσκολότερη αλλά αξιοπρεπή καινούρια ζωή, το μόνο που του έχει μείνει να νιώθει, είναι το βάρος που πέφτει στους ώμους όσων τον φροντίζουν. Αναπολεί συνεχώς το παρελθόν και αδυνατεί να δει το μέλλον, αν αυτό δε συμπεριλαμβάνει έναν θάνατο υπό τον έλεγχό του.

Ο Sam Claflin που τον υποδύεται κάνει πολύ καλή δουλειά με όλα αυτά, αλλά με τόσο χαμηλή αντιπροσώπευση των ατόμων με τα προβλήματα του Will στη μεγάλη οθόνη, δεν κατάφερε να συγκινήσει όσους έχουν κουραστεί να βλέπουν τον εαυτό τους ως βάρη χωρίς ελπίδα, ακόμα κι όταν αναγνωρίζουν ότι το δικαίωμα της επιλογής είναι κι αυτό πάρα πολύ σημαντικό.

Υπό άλλες συνθήκες, ταινίες σαν το ‘Me Before You’ ή το ‘Million Dollar Baby’ θα ήταν απλά η απόλυτα θεμιτή εξέταση της άλλης μεριάς του νομίσματος. Τώρα που στατιστικά ίσα που βρίσκεις δείγμα χαρακτήρων με ειδικές ικανότητες στο σινεμά, αναγκαστικά οι περιπτώσεις τους βγάζουν μάτι και προκαλούν όσους παλεύουν κάθε μέρα για να μείνουν στη ζωή.

“Καταλαβαίνω ότι είναι απλά μία ταινία και απλά μία ιστορία, αλλά όταν αυτή είναι η κυρίαρχη αφήγηση από τα μίντια, τότε νομίζω πρέπει να αρχίσουμε να το συζητάμε”, έγραψε πολύ σωστά στο Salon η ακτιβίστρια Emily Ladau. Ας το κάνουμε, λοιπόν. Χόλιγουντ, βάλτο κι αυτό στη λίστα με τα προς συζήτηση, μιας που τελευταία φαίνεσαι πρόθυμο να μπεις σε διάλογο.

Με όλα του τα προβλήματα όμως, ανάμεσά τους τα πολλά κλισέ και η έντονη αίσθηση τηλεμουβίλας που έχει, το ‘Me Before You’ κάνει φιλότιμη προσπάθεια με τους πρωταγωνιστές του δυνατού star power που επιστρατεύει – ίσως βρεις την Emilia Clarke να υπερπροσπαθεί λιγουλάκι κατά τόπους, αλλά με μια ματιά σε συντεντεύξεις της, θα διαπιστώσεις ότι η ενθουσιώδης Lou είναι πολύ πιο κοντά στην ίδια από την επιβλητική Daenerys Targaryen – και με τη σχέση που προσπαθεί χτίσει όσο πιο αυθεντικά μπορεί.

Το νου σου για τον πιο ιδιότυπο χορό που έχεις δει τελευταία. Υποπτεύομαι ότι δε θα μείνει άνθρωπος στην αίθουσα χωρίς να χαμογελάσει.

* Το ‘Me Before You’ είναι στις αίθουσες από τις 4 Αυγούστου από την Tanweer.