Το μεγαλύτερο binge watching σειράς που έχω κάνει ποτέ

Binge watching: Η πρακτική της παρακολούθησης τηλεόρασης για μεγάλο χρονικό διάστημα, σχετική συνήθως με μια σειρά. Στο χωριό σου το λέτε και μαραθώνιο.

Σύμφωνα με έρευνα του Netflix που έγινε το 2014, το 73% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι ορίζουν το binge watching ως τον μαραθώνιο 6 και άνω επεισοδίων από μία συγκεκριμένη σειρά. Το 2015, μάλιστα, ο όρος μπήκε στο Collins English Dictionary και ονομάστηκε λέξη της χρονιάς.

Η συνήθεια στο μεταξύ έχει γίνει πραγματικά λατρεία, αφού το Netflix εισήγαγε πέρσι ακόμη έναν όρο για τους τηλεοπτικούς μαραθωνίους μας, αυτή τη φορά για τις περιπτώσεις που καθόμαστε να δούμε ολόκληρη τη σειρά με το που είναι διαθέσιμη online. Και το όνομα αυτών “binge-racers”.

Όπως θα δεις παρακάτω, το πλήρωμα του PopCode έχει κι απ’ αυτούς:

To ’24’ με εκανε να παντρευτω, ο Πανος Κοκκινης

Την παλιά παλιά εποχή, όταν οι αμερικάνικες σειρές κυκλοφορούσαν ακόμη σε βιντεοκασέτες (και εγώ τις έπαιρνα από την γνωστή -στους γνώστες- πηγή στην Γλυφάδα), ήταν o Jack Bauer που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έχω βρει τη γυναίκα της ζωής μου. Μια φλασιά που έφαγα Δευτέρα πρωί, όταν πήγαινα με το 040 στο γραφείο, μετά από ένα 72ωρο (από Παρασκευή απόγευμα μέχρι Δευτέρα ξημερώματα τόσο δεν είναι;) που το περάσαμε πάνω στο κρεβάτι στο δωμάτιό μου, βλέποντας non stop ούτε και εγώ δεν θυμάμαι πόσες διαδοχικές σεζόν. Εννοείται με μοναδικά διαλείμματα κάτι του δίλεπτου για τουαλέτα και τα κουτιά από το delivery να έχουν αρχίσει να σχηματίζουν ‘κρούστα’ στο πάτωμα. Ήταν η πρώτη της φορά που έκανε binge watching. Ήταν η πρώτη μου φορά που το απόλαυσα τόσο. Οπότε είπα να της το βάλω γρήγορα το τιμημένο το δαχτυλίδι για να μπορούμε να το επαναλάβουμε στο δικό μας σπίτι πλέον.

Με το ‘Homeland’, o Γιωργος Μυλωνας

Ήταν λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο. Ήμουν μόλις έξι μήνες στη δουλειά (ονόματα δεν λέμε, υπολείψεις δεν θίγουμε) και δεν προβλεπόταν να πάρω άδεια το καλοκαίρι. Στην εταιρεία -πιστέψτε με, κατά τα άλλα ήταν σοβαρή εταιρεία- βρισκόμουν μόνο εγώ κι ένας συνάδελφος, ο οποίος κυκλοφορούσε ξυπόλητος και χωρίς μπλούζα. Είχε κλείσει την πόρτα του γραφείου του για να μην ακούω την μουσική του κι εγώ του δικού μου για να μην τον ενοχλούν οι βόμβες που (δεν) έσκαγαν στην πρώτη σεζόν του ‘Homeland’. Στο οχτάωρο πρόλαβα να δω 8 επεισόδια με 2-3 διακοπές για να σηκώσω το τηλέφωνο. Όταν γύρισα στο σπίτι είδα και τα άλλα 4 προκειμένου να ολοκληρώσω τη σεζόν. Είχα χρόνο να δω και λίγα από τη δεύτερη σεζόν. Δεν το έκανα για να μην καώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Όλα τα recaps του ‘Homeland’

Με τα ‘House of Cards’ και ‘Unbreakable Kimmy Schmidt’, ο Θοδωρης Δημητροπουλος

Έχω κάνει και μεγαλύτερους μαραθωνίους στο παρελθόν, πχ είχα δει σεζόν 5-6 της ‘Buffy’ μέσα σε 3 μέρες (44 ωριαία επεισόδια σημαίνει αυτό) αλλά την πιο χορταστική binge εκδοχή τη θυμάμαι πριν μερικά χρόνια και τη θυμάμαι τόσο έντονα επειδή αφορούσε 2 σειρές κι επειδή δεν ήμουν στην Αθήνα όταν την έκανα. Μου την είχε βαρέσει μια άνοιξη να φάω όλη μου την άδεια στον καναπέ κάτι φίλων στο Λονδίνο- αφού υπήρχε ο καναπές, να τον άφηνα να χαραμιστεί; Πήρα λοιπόν 10 μέρες άδεια και πήγα για σχεδόν 2 βδομάδες Λονδίνο, ανοιξιάτικα, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Επειδή φυσικά το Λονδίνο είναι αναίτια εξωφρενικά ακριβό, σύντομα διαπίστωσα πως είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος στον σχεδιασμό μου. Συγκεκριμένα, κάπου στα μισά της φάσης είχα σχεδόν ξεμείνει από λεφτά. Το πίσω μισό εκείνης της άδειας βγήκε με ψώνια από το σούπερ μάρκετ, τοστάκια στο σπίτι, PlayStation και Netflix. Το οποίο με φέρνει και στο θέμα μου.

Τότε ακόμα Netflix στην Ελλάδα δεν είχε ανοίξει, οπότε φτάνοντας εκεί του έδωσα και κατάλαβε. Όσο, δε, βρισκόμουν εκεί, έγινε την ίδια μέρα πρεμιέρα της 3ης σεζόν ‘House of Cards’ και της 1ης σεζόν ‘Kimmy Schmidt’. Ξύπνησα 8 το πρωί εκείνη τη μέρα, φύγαν τα παιδιά για τη δουλειά, κι έμεινα εγώ μέσα. Θα πήγαινα για περπάτημα; Θα έβρισκα κάποιο φτηνό σαντουιτσάδικο; Θα πήγαινα βόλτα σε κομιξάδικα για να περάσει η ώρα, να χαϊδέψω μερικά κόμικς, και να μην αγοράσω τελικά τίποτα; Όχι βέβαια. Μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά από τη δουλειά, είχα δει όλη την Kimmy Schmidt και τη μισή Claire Underwood. Πριν καν ξυπνήσουν στην Αμερική (για να κόψω καμιά αντίδραση στο twitter) εγώ είχα δει όλη τη σειρά της Tina Fey (που ήταν τέλειο γιατί έτσι δεν είχα ιδέα ότι, πχ, σκάει σε τέλειο ρόλο ο Jon Hamm). Το επόμενο πρωί τελείωσα και το ‘House of Cards’.

Από τότε έκανα κι άλλα πολλά τέτοια ωραία- πχ πρόσφατα είδα 3 σεζόν του ‘The 100’ μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο (φοβερή σειρά, να την τσεκάρετε) ή είδα όλο το υπέροχο ‘One Day at a Time’ σε μια καθισιά. Αλλά εκείνο το μαραθωνιακό 1-2 με είχε ψήσει για το άυλο binge (ούτε βάλε-βγάλε DVD, ούτε να ψάχνεις επεισόδια, ούτε τίποτα) πριν το ‘Netflix & chill’ γίνει και δική μας πραγματικότητα.

Για παντα ‘Lost’, η Ιωσηφινα Γριβεα

Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω το ‘Lost’ βρισκόταν στο χειμερινό break της 3ης σεζόν του, πάνω στα 6 επεισόδια με τον Jack, την Kate και τον Sawyer στα κελιά των Άλλων δηλαδή, που είχαν τότε πυροδοτήσει τα πρώτα παρατράγουδα περί κοιλιάς στη σειρά. Δεν πτοήθηκα ωστόσο – επιδεικνύω και φοβερές αντοχές γενικώς στις τηλεοπτικές κοιλιές όταν με νοιάζουν οι χαρακτήρες – και έτσι προμηθεύτηκα τα απαραίτητα DVD χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό σπόιλερ πέρα από άνθρωποι-αεροπλάνο-νησί-ροβινσώνες. Σοκ από τη στιγμή που ο Jack ανοίγει τα μάτια του στο δάσος. Είναι η πρώτη σεκάνς του ‘Lost’ η πιο εμβληματική της σύγχρονης τηλεόρασης; Μην απαντήσετε, ναι είναι, ρητορικό ήταν το ερώτημα.

Το ένα επεισόδιο έγινε πέντε, τα πέντε έγιναν δέκα, τα δέκα έγιναν ακύρωση των χριστουγεννιάτικων πλάνων του επόμενου διημέρου. Αν πίστευα στο φαινόμενο θα το ονόμαζα έρωτα με την πρώτη ματιά. Στα προ-μαραθωνίων χρόνια μου, αλήθεια, δεν έμοιαζε με κάτι άλλο. Το highlight του binge-watching μου ήταν πανεύκολα το πλονζόν που συνέβη από την πλάτη του καναπέ όπου καθόμουν (μην ρωτήσεις) στο πάτωμα με το διπλό χτύπημα του Michael στο ‘Two for the Road’ (το αφήνω να αιωρείται σε περίπτωση που κάποιος έχει το θράσος να μην έχει δοκιμάσει ακόμα τη σειρά).

Και μιας που αναφέρθηκα σε binge-watching, ευχαριστούμε Netflix που μας έδωσες άλλη μια ονομασία για την εμμονή μας. Εναλλακτικά θα μπορούσες να το πεις και ‘κάθε ΣΚ διεκδικώ τη ζωή σου με τον ατέλειωτο κατάλογό μου’. Καμία ελπίδα.

To ‘Lost’ και για τον Κωνσταντινο Αμπατζη

Είναι η σειρά που με έβαλε για τα καλά στον κόσμο της τηλεόρασης και η πρώτη σειρά που με κόλλησε για ώρες μπροστά στην οθόνη μου. Όπως κι η Ζοζέ, έτσι κι εγώ άργησα να την ξεκινήσω. Συγκεκριμένα, παιζόταν ήδη η τρίτη σεζόν, κάτι που σήμαινε ότι είχα 49 ολόκληρα επεισόδια να δω. Όταν ενέδωσα λοιπόν στην πίεση των φίλων μου και πήρα την μεγάλη απόφαση, υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις να λιώσω, όπερ και εγένετο. Δεν θυμάμαι πόσο χρόνο μου πήρε (όχι και πολύ πάντως), θυμάμαι όμως μπόλικα ξενύχτια, πρησμένα μάτια και ατόφια πώρωση. Τη συγκεκριμένη σειρά δεν την τελείωσα ποτέ, ήταν όμως αυτή που μου χάρισε τον μεγαλύτερο μαραθώνιο (μπιντζ στα ελληνικά, σόρι) και με έκανε για πάντα αμετανόητο σειράκια. (fun fact: χρησιμοποίησα πρώτη φορά στη ζωή μου σε κείμενο τις ατάκες ‘όπερ και εγένετο’ και ‘σειράκια’).

Με το ‘How To Get Away with Murder’, o Ευθυμιος Σαββακης

Ήταν Γενάρης. 2017. Θεσσαλονίκη. Έξω από το παράθυρο όλα άσπρα και ΠΑΓΩΜΕΝΑ. Μέσα από το παράθυρο η κατάσταση θύμιζε ΜΙΝΣΚ (δεν ξέρω αν στο Μινσκ έχει τόσο κρύο, αλλά με τέτοιο όνομα και καλοκαιρινό προορισμό δεν το λες) καθώς είχε χαλάσει το φυσικό αέριο της πόλης, τα καλοριφέρ ουρλιάζουν και ήταν πιο πιθανό να βρεις τον Μουρίνιο στο κινητό του παρά υδραυλικό. Η μέρα στο Μινσκ, λοιπόν, ήταν Παρασκευή. Φούτερ πάνω σε φούτερ (για να γλιτώσουμε έναν ατιμωτικό θάνατο) και μία σωτήρια απόφαση. Να ξεκινήσουμε ‘How to Get Away with Murder’ με τη φίλη – συναγωνίστρια – επίσης παγωμένη Μάρθα. Για τις επόμενες τρεις μέρες το μόνο που μας χώρισε από την οθόνη δεν ήταν ευτυχώς ο θάνατος από το κρύο, αλλά αυτή η σχεδόν περιττή (όταν βλέπεις ωραία σειρά) ανάγκη του ανθρώπινου σώματος να φάει και να πιει. Τρεις μέρες μετά, το κρύο υποχώρησε, η θερμοκρασία ανέβηκε και εμείς ήμασταν έτοιμοι για κατακτήριες στη Νομική.

Με το ‘The End of the F***ing World’, ο Ηλιας Αναστασιαδης

“Βρετανική μαύρη κωμωδία/περιπέτεια που τρολάρει και εμάς και τον εαυτό της, μέχρι να μπηχτεί ένα μαχαίρι σε κάποιο λαιμό ή ν’ ακουστεί μια αδέσποτη σφαίρα και μας σπρώξει με τη βία σε ένα πιο ρεαλιστικό και ωμό τρανς”, έγραφα σε ένα πρόσφατο κόλλημα της εβδομάδας. Συμπαθής η περιγραφή της σειράς τώρα που την ξαναγράφω, αλλά ακόμα πιο συμπαθής ήταν ο τρόπος που με κατάπιε το κρεβάτι όταν την έβλεπα. Το τελευταίο binge-watching που θυμάμαι πριν από αυτό ήταν με το ‘Girls’ και το αμέσως προηγούμενο με το ‘Breaking Bad’. Ομολογώ ότι σε σειρά όπως το ‘F***ing World’ βολεύει λίγο περισσότερο. Όχι πολλά να σκεφτείς, γρήγορη και άμεση διασκέδαση και μικρά επεισόδια. Θα μπορούσα να δω τρεις σεζόν στην καθισιά μου.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Αυτοί είναι οι 9 πρώτοι νικητές της νέας τηλεοπτικής σεζόν

Με το ‘How I Met Your Mother’ η Νασταζια Καπελλα

Ήταν καλοκαίρι του 2009, το Himym είχε τελειώσει την 5η του σεζόν και εγώ είχα μάθει κάποιους μήνες πριν για την ύπαρξή του με τα λόγια “είναι το ίδιο καλό με τα Φιλαράκια”. Εμένα τα Φιλαράκια είναι η διαχρονικά και συναισθηματικά πιο αγαπημένη μου σειρά, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην το δω. Ε βάνω ένα πρωί ένα επεισόδιο και όλη η μέρα και η επόμενή της πήγαν “ε βάνε μου ένα“. Είδα τις δύο πρώτες σεζόν σε μιάμισι μέρα και το τελείωσα την ίδια εβδομάδα. Μετά ήμουν πιστή φαν της σειράς, ακόμα και όταν χάλασε για πάντα προς το τέλος της 6ης σεζόν. Και πλέον, που το έχω χωνέψει, είμαι και φαν του τέλους της.

Με το ‘Mindhunter’, ο Κωστας Μανιατης

Έχεις δει ποτέ μία ολόκληρη σεζόν μέσα σε μία μέρα; Εγώ όχι, αλλά κάποτε έφτασα τόσο κοντά, ΜΑ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ, που οικτίρω τον εαυτό μου και μου ζητώ αιώνια συγχώρεση που δεν κατάφερα να δω και τα 10 επεισόδια του ‘Mindhunter’ με τη μία. Γιατί; Γιατί η νύστα με νίκησε και άφησα για την επόμενη μέρα μόνο ΕΝΑ επεισόδιο, το τελευταίο (προφανώς)… Και ήμουν τόσο κοντά στο όνειρο.

Ο David Fincher με τη μαγική σειρά που ασχολείται με τη ΧΙΛΙΟΤΕΤΡΙΜΜΕΝΗ αμερικανιά των serial killers, αλλά με τρόπο που δεν χορταίνεται, μου έκαψε τον εγκέφαλο. Με θυμάμαι ένα Σάββατο να το ξεκινάω μεσημεριάτικα και να μην το ξεκουνάω απ’ το σπίτι μου, μέχρι την άλλη μέρα. Η σειρά βασίζεται σε αληθινή ιστορία -και άρα σε πραγματικούς ψυχοχασάπηδες- και μακάρι να κρατήσει άλλες 40 σεζόν και ακόμα περισσότερο. ΜΑ-ΚΑ-ΡΙ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Μιλήσαμε με την πραγματική profiler του FBI πίσω απ’ το ‘Mindhunter’

Με το ‘Breaking Bad’, o Αντωνης Τζαβαρας

Μόλις το τελείωσα. Δεν το είδα στην ώρα του, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να το δω κάποια στιγμή. Το έβαζα στο πρόγραμμα εδώ και μήνες, αλλά κάθε φορά με αποθάρρυναν οι πέντε κύκλοι και το άφηνα για τις πιο χαλαρές μέρες, που -δεν μπορεί- κάποια στιγμή θα έρχονταν. Τελικά πάτησα το play πριν από τρεις εβδομάδες, στο τέλος μιας πολύ δύσκολης μέρας, στο μέσο μιας πολύ στριμωγμένης περιόδου. Δεν χρειάζεται να πω κάτι για τη σειρά αυτή καθαυτή, ξέρω ότι έχω έρθει τελευταίος και ότι δεν αφορώ κανένα πια. Ούτε θέλω να υπολογίσω πόσα sessions ανελέητου νυχτερινού binge watching χρειάστηκαν για να βγουν 62 επεισόδια μέσα σε τρεις φουλ εργάσιμες εβδομάδες. Θα ήθελα σίγουρα να βρω λίγο χρόνο για να οραματιστώ πολύ αναδρομικά και εντελώς άκυρα πώς ενδεχομένως θα είχα βιώσει / αφομοιώσει την ίδια σειρά αν την παρακολουθούσα εβδομάδα με την εβδομάδα, αλλά εδώ και μέρες το Netflix μου βγάζει πάνω – πάνω το ‘Better Call Saul’, οπότε δεν ξέρω. Θα ήθελα πραγματικά να επικρατήσει ο εγκρατής και ενδοσκοπικός εαυτός μου σ’ αυτήν την υπόθεση, αλλά όλοι οι υπόλοιποι εαυτοί μου έχουν ήδη αράξει στον καναπέ και μου προτείνουν να εμβαθύνουμε και στις δύο σειρές συνδυαστικά, την επόμενη εβδομάδα.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

10 νέες σειρές που περιμένουμε απ’ το Netflix το 2018