To ‘Moonbeam City’ φέρνει πίσω τα neon ‘80s

Στην πρώτη σκηνή του πιλότου του νέου animation του Comedy Central, “Moonbeam City”, ένας ληστής αρπάζει την τσάντα μιας γιαγιάς που φωνάζει πανικόβλητη “τα χάπια μου είναι εκεί μέσα!”. “Επίσης κι ο αναπτήρας σου,” απαντά εκείνος, πριν της βάλει φωτιά και την κάψει στην ψύχρα, σε μια από αυτές τις ‘τώρα-αυτό-το-είδα-όντως-καλά;’ ξεκαρδιστικά αναίτιες σκηνές με τις οποίες θα ήθελες ιδανικά κάθε είδους παλαβή σάτιρα να ξεκινά.

Εδώ δηλαδή δεν έχεις καλά-καλά καθίσει κάτω και ήδη οι ληστές της πόλης, που βυθίζεται στην εγκληματικότητα, καίνε χωρίς λόγο άκακους ανθρώπους, επειδή φίλε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΟΡΙ με το έγκλημα.

Την κατάσταση προσπαθεί να ελέγξει o Dazzle Novak, ένας πανηγυρικά ηλίθιος αστυνομικός της πόλης που του αρέσει να πίνει τον καφέ του από μια κούπα που λέει #1 cop και να απειλεί κακοποιούς με ατάκες του στυλ “ελπίζω ο εγκέφαλός σου να πεινάει, γιατί θα φάει σφαίρες για πρωινό.” Φυσικά δεν είναι καν πρωί, και φυσικά οι σφαίρες δεν βρίσκουν τον στόχο τους. Επειδή, ξανά, ο Dazzle είναι πανηγυρικά ηλίθιος. Είναι σα να βλέπεις τις περιπέτειες του Επιθεωρητή Κλουζώ: Ξέρεις πως στο τέλος θα νικήσει, μα αναρωτιέσαι με ποιο τρόπο η ανικανότητά του θα τον οδηγήσει στην κατά λάθος επίλυση του μυστηρίου.

Το να καταφέρεις να γράψεις ένα στρωτό και διασκεδαστικό αστυνομικό στόρι που βασίζεται στην ιδέα πως ο κεντρικός ήρωας είναι χαζός, μπορεί να ακούγεται εύκολο μα δεν είναι. Το να γράψεις το σωστό είδος lame ατάκας για τον πρωταγωνιστή είναι αληθινή τέχνη- απλά ρωτήστε αυτούς που έγραφαν τις ποπ και κοινωνικές αναφορές του Μάικλ Σκοτ για τόσα χρόνια στο “Office”.

Ο Dazzle έχει φυσικά για συνεργάτες έξυπνους ανθρώπους επειδή έτσι λειτουργούν αυτές οι ιστορίες. Η Chrysalis Tate (με τη φωνή της Κέιτ Μάρα) είναι η άβγαλτη συνάδελφός του που τα λέει όλα σωστά αλλά κανείς δε της τα χρεώνει. Η Pizzaz Miller (Ελίζαμπεθ Μπανκς, ή αλλιώς η MVP του φετινού καλοκαιριού) είναι η σκληρή αφεντικίνα. Και ο Rad Cunningham (Γουίλ Φόρτε) είναι ο βασικός του ανταγωνιστής για τη θέση του #1 cop.

Τον Dazzle κάνει ο Ρομπ Λόου, ένας από αυτούς τους αβίαστα αστείους ηθοποιούς, τύπου Γουίλ Αρνέτ, που και μόνο που υπάρχουν και μιλάνε και τους βλέπεις, έχουν την ικανότητα να σε κάνουν να γελάς. Ο Αρνέτ, συμπτωματικά, ηγείται τώρα της δικής του animation σειράς, το “BoJack Horseman” που είναι μια από τις 2-3 καλύτερες σειρές του 2015. Ο Λόου, που έχει τελειοποιήσει κι αυτός το στυλ του αφελούς που μιλάει με τη βαρύτητα μιας παραληρηματικής αυθεντίας που δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα, σαφώς και άξιζε κι αυτός ένα τέτοιο δικό του όχημα.

Όπως προδίδουν τα ονόματα, Dazzle, Pizzaz, Chrysalis, Rad, αυτό που έχουμε εδώ είναι μια καθόλου subtle προσπάθεια ανασύστασης ενός γενικού ‘80s ύφους. Σαν σειρά, σαν δηλαδή μηχανισμός ιστοριών και ύφους, θυμίζει αρκετά “Archer”, που σχεδόν σίγουρα έχει αποτελέσει βασική επιρροή. Για την ακρίβεια είναι σαν το “Archer” αλλά ντυμένο ‘80s. (Και εντάξει, λιγότερο αστείο.) Αν το “Archer” ήθελε, ας πούμε, να είναι το “Miami Vice”.

Το “Moonbeam City” ριμιξάρει τόσο ευθέως και ακούραστα την κάθε λογής ‘80s αναφορά που αν θεωρείς ότι είναι φτιαγμένο για σένα, τότε σίγουρα θα σε ικανοποιήσει έστω το να το κοιτάς.

Το οπτικό στυλ είναι ξεσηκωμένο κατευθείαν από παλιά εξώφυλλα των Duran Duran κι από άλλες δουλειές του επιδραστικού illustrator Πάτρικ Νάγκελ. Και είναι μάλιστα φτιαγμένο με τέτοια πίστη στο πρωτότυπο που νιώθεις σαν τα animation αυτά να μην κουνιούνται καν. Είναι σα να κοιτάς prints του Νάγκελ που μιλάνε και σκέφτονται.

Οι πλοκές μπορούν να περιστρέφονται γύρω από τραγουδίστριες σε πολυσύχναστα malls. Οι δρόμοι είναι ντυμένοι με σφαίρες και με neon αποχρώσεις του μωβ. Τα μαλλιά, τα ονόματα, οι αναφορές (Toto!) όλα, τα πάντα ουρλιάζουν ‘80s. Είναι λεπτοδουλεμένα αυτά τα σενάρια; Όχι. Δεν νομίζω πως προσπαθούν να είναι, κιόλας. Το “Moonbeam City” είναι ξεκάθαρο ως προς τις προθέσεις του, που είναι βασικά να χωρέσει όσο περισσότερη από την ‘80s neon noir επιφάνεια μπορεί μέσα σε ένα 20λεπτο τη φορά.

Μπορεί κάποιος να επιχειρηματολογήσει πως κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετά πρωτότυπο ή αναγκαίο. Τα ‘80s δεν έφυγαν ποτέ, ή αν έφυγαν τότε αυτό το neon στυλ έχει επικρατήσει ως ξεχωριστό υπο-είδος του μοντέρνου σινεμά εδώ και αρκετά χρόνια. Όμως κάποιες τόσο εμφανείς απόπειρες μπορούν να λειτουργούν και απλώς ως κάτι το συμπληρωματικό. Επειδή θες ρε παιδί μου να δεις έναν μπάτσο να ερωτεύεται ένα δελφίνι ή ένα αστραφτερό μωβ να γεμίζει την οθόνη.

Οι πλοκές ακουλουθιούνται ευχάριστα δίχως να είναι ούτε πολύ ενοχλητικές ούτε ανύπαρκτες. Μάλιστα, μπορείς να πεις ότι είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται μια τέτοιου είδους σειρά. Στον πιλότο, με τίτλο φυσικά “Mall Hath No Fury”, μια έξαρση εμπορίου ναρκωτικών ακολουθεί το mall tour της τραγουδίστριας με το αδύνατο να προφέρει κανείς όνομα που καψουρεύεται ο Dazzle. (“You bet your boobs I will!”, φωνάζει καθώς της υπόσχεται πως θα την κάνει mall star.)

Το βασικό μου παράπονο από τη σειρά είναι πως δεν είναι ιδιαίτερα αστεία. Είναι περισσότερο έξυπνη, με έναν χαζό τρόπο, και περισσότερο αποφασισμένη να αρκεστεί στην ομορφιά και την ενυπάρχουσα υπερβολή των αναφορών της. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό για όποιον είναι φαν του είδους.

Όταν είδα το πρώτο επεισόδιο πόσταρα στο facebook πως στο επόμενο πάρτι θα πρέπει να έχουμε αυτό το επεισόδιο να παίζει σε λούπα στην τηλεόραση. Ήταν, νομίζω, μια ακριβέστερη κριτική από όσο σκόπευα: Το “Moonbeam City” είναι το ακριβές είδος του θεάματος που σου αρέσει να κοιτάς και να εκτιμάς την ύπαρξή του, ακόμα κι αν δεν ψοφάς να του δίνεις πάρα πολλή σημασία όλη την ώρα. Όμως για το παρτάκι είναι ό,τι πρέπει. Ειδικά αν ο DJ σκοπεύει να το ρίξει στα ‘80s.

*Το “Moonbeam City” έχει προβάλει 2 επεισόδια από την 1η σεζόν του.