Το ‘Morris from America’ δεν είναι η ιστορία ενηλικίωσης που έχεις συνηθίσει

Αν άκουγε ο πατέρας του Morris ότι ο μικρός είπε στην Katrin, την κοπέλα που ελπίζει να γίνει το κορίτσι του ενάντια στις πιθανότητες, ότι μπορεί να κάνει ραπ σαν τον Jay Z, θα τον έκραζε χωρίς φόβο και πάθος. Τη φορά που έτυχε να διαβάσει στίχους απ’ το σημειωματάριο του γιου του (βλέπε “fucking all the bitches, two at a time”) τον προσγείωσε τόσο ανώμαλα στην πραγματικότητα της ποζεριάς και των μηδενικών του bitches, που το παιδί το έβαλε για το δωμάτιό του. Αλλά coming of age χωρίς κάποιον να θέλει να εντυπωσιάσει κάποιον άλλον δε γίνεται, γίνεται;

Η πεπατημένη ακολουθείται γενικώς σε αρκετά μεγάλο βαθμό στο ‘Morris from America’. Ο Morris δεν μπορεί να ταιριάξει στο σχολείο. Ο Morris δε μπορεί να έχει το κορίτσι που θέλει. Ο Morris δεν εμπιστεύεται τον μπαμπά. Ο Morris δεν ξέρει πώς να δείξει σε όλους τι μπορεί να κάνει. Αυτά όλα τα έχεις ξαναδεί (και ξαναδεί) σε ταινίες, σε σειρές και σε tropes που έχουν γεννηθεί μεσ’ απ’ αυτές και κρατούν καλά ακόμα. Θα μου πεις αν δεν είχαν και μια δόση αλήθειας, δε θα είχαν γίνει και κλισέ. Όπως όμως δείχνει η συγκεκριμένη ταινία και έδειξε νωρίτερα και το ‘Sing Street’, όσο χρησιμοποιημένα και να είναι μπορείς ακόμα να τα δουλέψεις έτσι, ώστε να μοιάζουν φρέσκα.

Αυτό επιτυγχάνεται εδώ αρχικά με την κομβική αλλαγή περιβάλλοντος από την Αμερική στη Γερμανία που έχουν μετακομίσει πατέρας και γιος. “Είμαστε οι μοναδικοί μαύροι στο Heidelberg, πρέπει να μείνουμε ενωμένοι”, λέει ο Craig Robinson στον γιο του και κατά τα φαινόμενα ισχύει. Οι συμμαθητές του τον φωνάζουν Big Mac και Kobe Bryant και η Katrin αναρωτιέται αν ξέρει να χορεύει κι αν έχει μεγάλα προσόντα. Ο εξωτικισμός είναι υπαρκτός, του θυμίζει την περίεργη θέση του στη νέα του κοινότητα και είναι ακόμα πολύ νεαρός για να μην τον ενδιαφέρει. Αυτό δε σημαίνει ότι μιλάμε για ταινία που βάζει το φυλετικό ζήτημα στην κορυφή των προτεραιοτήτων της, παραείναι γλυκιά γι’ αυτό, αλλά να πώς μπορείς να βάλεις ένα ακόμα επίπεδο στη γνωστή αφήγηση για τη μύγα μες στο γάλα.

Στην καρδιά του όμως το ‘Morris’ είναι μια ιστορία για μια σχέση πατέρα-γιου που δοκιμάζεται από μεγάλες αλλαγές. Στη διάθεση, στη νέα δομή της οικογένειας χωρίς τη μητέρα, στο περιβάλλον. Δίνει επίσης και την ευκαιρία στον Robinson να δείξει μέσα από την απλότητά του ότι μπορεί να κάνει πολλά με ρόλους περισσότερο δραματικούς, έστω κι αν έχουν κωμικό περίβλημα. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Markees Christmas ήταν ανακάλυψη από το Youtube και επίσης πολύ πετυχημένη.

Σίγουρα βέβαια δε μιλάμε για μια αξέχαστη ταινία. Η πλοκή της είναι κατά τόπους αρκετά αραιωμένη και ο ρυθμός της άνισος. Είναι όμως ζεστή και δοτική κι έτσι θα ευχηθείς να υπήρχαν περισσότερες σαν κι αυτή, ακόμα κι αν δεν είναι για να μπουν στη λίστα με τις αγαπημένες.