Το NBA 2K17 ξεχύνεται στον αιφνιδιασμό. Θα καρφώσει;

Η απουσία ανταγωνισμού, ή έστω σοβαρού, τα τελευταία χρόνια, δεν φαίνεται να πτοεί το NBA 2K. Οι άνθρωποι της developer Visual Concepts δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν, πάντως κάθε φορά βρίσκουν τον τρόπο να αυτοπαρακινούνται, να προσπαθούν να ξεπεράσουν (συχνά μη όρατες) μπάρες ποιότητας κι εξέλιξης ώστε να προσφέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οι αλλαγές δεν είναι κάθε χρονιά τεράστιες και η πρόοδος δεν είναι πάντα συγκλονιστική (ή έρχεται δίχως κανένα κόστος, ιδίως για τις συνήθειές μας), πάντως το παιχνίδι δεν έχει πέσει στη λούμπα των εξομοιωτών ποδοσφαίρου που εκεί, όσο να πεις, υπάρχει και μία κόντρα.

Συνεπώς, καταρχάς συγχαρητήρια που λέει και μια ψυχή. Δεύτερον, τι ψάρια πιάνονται στα διχτάκια του NBA 2K17;  

So, 2K17…

Με μια πρώτη ανάγνωση, η φετινή 2Κ χρονιά δεν μοιάζει να είναι σαν εκείνες που κατά καιρούς κρύβουν φοβερές και τρομερές διαφοροποιήσεις. Προφανώς, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, καθώς το παιχνίδι έχει φτάσει σε πολύ ψηλά επίπεδα απόδοσης. Με μία δεύτερη ματιά, όμως, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έρχονται από τον πάγκο ορισμένες αλλαγές ουσίας.

Και πρώτα το σουτ και η μπάρα του. Πλέον, το ιδανικό σημείο απελευθέρωσης δεν είναι η μέση, αλλά το τέλος αυτής. Μάλιστα, όσο πιο μεγάλη είναι, τόσο πιο πιθανό είναι να σκοράρεις, καθώς αποτελεί ένδειξη ότι ο παίκτης που ελέγχεις το έχει από κείνο το σημείο του παρκέ. Επίσης, μπάρα διαθέτουν πλέον και τα lay up και τα hook, μόνο τα καρφώματα εξαιρούνται.

Αυτό το τελευταίο θα σε ξεβολέψει αρχικά, αλλά είναι θέμα συνήθειας και θεωρώ ότι είναι ένα σωστό βήμα προς τον ρεαλισμό. Όσο για τα σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, γίνεται ίσως λίγο πιο προσιτό να απελευθερώσεις τον δεξιό μοχλό (ή το κουμπί) στο τέλειο ή κοντά σε αυτό, ακόμα και με μπασκετμπολίστες (ωραίο, ε;) που έχουν εξαιρετικά γρήγορη (Curry, Durant) ή αργή (Scola, Gasol) εκτέλεση. Βέβαια, το αν θα καταλήξουν στο καλάθι είναι μια άλλη ιστορία ή ζήτημα ισορροπίας, κυρίως από το επίπεδο δυσκολίας All Star (το νόρμαλ ας πούμε) και άνω.     

Άστο αυτό το τετράποντο του Irving, πάμε στα καθιερωμένα. Καταρχάς, μπαίνει δυνατά στην υπόθεση η γωνία που δίνεις στον μοχλό όταν σουτάρεις. Οι developers αναφέρουν ότι είτε χρησιμοποιείς αυτόν τον τρόπο είτε τον (πιο παραδοσιακό) με το κουμπί, πλεονέκτημα δεν υπάρχει. Βέβαια, το σουτ με το stick μοιάζει ως η μανιέρα που μπορείς να ελέγξεις συνολικά καλύτερα, αρκεί φυσικά να συμπεριλαμβάνεται και το ζήτημα του timing. Επιπλέον, στα χαρακτηριστικά του παίκτη, γίνεται από φέτος διαχωρισμός στα ελεύθερα και στα υπό πίεση σουτ. Προφανώς, όταν έχεις χέρι στα μούτρα, είναι λιγότερο πιθανό να σκοράρεις, αλλά έχει να κάνει και με την ικανότητα του παίκτου και δη του μεγάλου.

Αρκετά όμως με το σουτ, έστω κι αν πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαφοροποίηση εντός των τεσσάρων γραμμών. Θα δεις τι σε βολεύει και θα το συνηθίσεις. Εξάλλου, στο παρκέ συμβαίνουν κι άλλα πράγματα. Πρώτον, οι πάσες φαίνεται να προορίζονται (όχι αναγκαστικά καταλήγουν) συχνότερα για τον επιθυμητό αποδεκτή και είναι λιγότερες οι κραυγές προς τον μοχλό «εκεί σου είπα, ρε;». Δεύτερον, τα κλεψίματα και οι κινήσεις των παικτών σε αυτόν τον τομέα είναι πιο πειστικού επιπέδου. Βέβαια, αυτό συνεπάγεται μια μεγαλύτερη του φυσιολογικού επιτυχία, ειδικά σε ευκολότερα επίπεδα δυσκολίας ή/ και σε διπλάκι. Από την άλλη, για να έρθει κι εδώ κάπως η ισορροπία, μια αποτυχία φέρνει πιο συχνά το φάουλ. Ρίσκο;

Όσο για τις τάπες, μοιάζουν όχι και τόσο συχνές (όσο πέρσι τουλάχιστον, κι αυτό μάλλον είναι σωστό), ενώ κι εδώ παίζει πιο έντονα να σφυριχτεί φάουλ. Επίσης, δεν μου φαίνονται και τόσο εντυπωσιακές. Χμμ…

Γενικότερα, έχουν προστεθεί πολλά animations και το μπασκετικό θέαμα είναι πιο ρεαλιστικό (ναι, κι όμως), ενώ έχουν κοπεί και ορισμένα cheatάκια, π.χ. προσποίηση, ο αντίπαλος τσιμπάει και πέφτει πάνω σου, εύκολο φαουλάκι και βολές. Περισσότερες διεκδικήσεις και μάχες στο παρκέ, μπάλες ελεύθερες που κυλάνε και ψάχνουν ιδιοκτήτη, σώματα που συγκρούονται. Κι αυτό που κατάλαβα μετά από τις ώρες που ασχολήθηκα με το NBA 2K17 είναι πως στο θέμα του gameplay και της επιτυχίας ή της αποτυχίας σου, πολλά έχουν να κάνουν με τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητες του παίκτη που ελέγχεις, περισσότερο παρά ποτέ, και πόσο τα εκμεταλλεύεσαι στο παιχνίδι σου.

Κι αυτό αφορά όχι μόνο στους κορυφαίους, αλλά και σε ρολίστες. Για παράδειγμα, ο Tristan o Thompson, o μάστορας του επιθετικού ριμπάουντ και του hustle. Θα τον δεις να παίρνει σωστές θέσεις, να πηδάει σαν τρελός, να μάχεται, να αδιαφορεί για το σώμα του και τις συνέπειες. Εδώ, ας πούμε, τον κερνάει το φυστίκι του ο Γιαννάκης, αλλά δεν εγκαταλείπει κι είναι εκεί για να τελειώσει τη φάση.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, π.χ. ένα σκριν με ογκόλιθο που ξέρει να βάζει το κορμί του, έχει τις αρμόζουσες πιθανότητες συγκριτικά με ένα που θα γίνει από ψηλό γκαζοζέν. Με άλλα λόγια, αν έχεις δει έναν παίκτη να διακρίνεται σε συγκεκριμένο τομέα στο κανονικό παρκέ, στο ψηφιακό του NBA 2K17 είναι πιο πιθανό να το δεις να συμβαίνει σε σχέση με προηγούμενα games της σειράς. Και πέρα από το ατομικό επίπεδο, υπάρχει και η ομαδική χροιά. Το up tempo μπάσκετ με τα γρήγορα ελεύθερα σουτ στον αιφνιδιασμό που όλο και περισσότερες ομάδες υιοθετούν αλά Warriors (στυλ που θα δούμε σε μεγαλύτερο βαθμό και στη φετινή Euroleague), βγαίνει ως εικόνα και στο 2Κ17, για την ακρίβεια ευνοείται.

Μπορεί φέτος οι ντρίπλες με το δεξιό μοχλό να πραγματοποιούνται και να δένουν μεταξύ τους πιο εύκολα, όμως οι άμυνες έχουν σκληρύνει, ενώ καραδοκούν και τα κλεψίματα που λέγαμε. Γενικότερα, σετ παιχνίδι εναντίον transition σημειώσατε 2, όμως μην ξεχνάς τον βασικότερο κανόνα: ακόμα κι αν κάτι έχει πλεονέκτημα στο NBA 2K17, πρέπει πάνω απ’ όλα να ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά παικτών και ομάδων.

Σενιόρ Μπερτομέου, τι πράματα είναι αυτά;  

Αναφέραμε την Ευρωλίγκα, ναι μεν αλλά. Καταρχάς (όχι συγχαρητήρια), όταν στο My League μπορείς να κάνεις παπάδες και να φτιάξεις μία λίγκα «πειράζοντας» δεκάδες παραμέτρους, και δεν υπάρχει αυθεντικό Euroleague mode, πόσω μάλλον όταν οι ομάδες υπάρχουν.   

Επιπλέον, ότι οι παικτικές ομοιότητες είναι δύσκολο να περάσουν στο παιχνίδι μπορώ να το καταλάβω ως ένα βαθμό, όπως και συνολικά αυτό που αποκαλούμε «ευρωπαϊκό μπάσκετ» και οι διαφορές του με το NBA, η προσαρμογή του gameplay θα ήταν αρκετά δύσκολη. Άντε να δεχθώ και τις φατσικές μη ομοιότητες. Ότι τα ρόστερ, τελικά, θέλουν update, π.χ. λείπει ο Γκριν από τον Ολυμπιακό, ο Μπουρούσης είναι ακόμα στη Λαμποράλ, το χωνεύουμε; Ότι ο Λοτζέσκι σουτάρει με το αριστερό και ο Παπανικολάου με το δεξί (ενώ ο NBA free agent Παπανικολάου κανονικά με τ’ αριστερό), τι μας λέει;

Μας λέει ότι η 2K Sports αντιμετωπίζει το θέμα λίγο έως πολύ πρόχειρα. Οι ευρωπαϊκές ομάδες είναι εδώ για να συμπληρώνουν το πακέτο, αλλά η συγκεκριμένη προσθήκη δεν το μετατρέπει σε πιο ελκυστικό, μάλλον το αντίστροφο συμβαίνει. Αν κάποιος δηλαδή αποκτά το 2Κ17 λόγω Euroleague (κατά βάση ή αποκλειστικά), θα απογοητευτεί.

Και πάλι συγχαρητήρια

Η παραπάνω είναι και η πιο σημαντική, υπό προϋποθέσεις, ανορθογραφία. Από κοντά, ακολουθεί το γνωστό πρόβλημα του latency στα online ματσάκια, το οποίο μπορεί να σου καταστρέψει, π.χ., το σουτ (αφήνεις κουμπί ή μοχλό και η μπαρά συνεχίζει να γεμίζει για ελάχιστα ακόμη). Τουλάχιστον, το πρόβλημα δεν είναι τόσο χοντρό όσο άλλες χρονιές (μικρότερη καθυστέρηση στην εκτέλεση της εντολής) και εμφανίζεται λιγότερο συχνά.

Επίσης, έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές στο coaching. Αν και προσδίδουν περισσότερο βάθος και έξτρα επιλογές σε σύγκριση με το παρελθόν, το σύστημα δεν καθίσταται εύκολα κατανοητό και είναι σίγουρα δύσχρηστο (ειδικά για time out ακόμα και full), δεν είναι απλώς θέμα συνήθειας. Το παρήγορο είναι πως αν δώσεις το ελεύθερο στον coach να κάνει αυτόματα τη δουλειά (του), τα καταφέρνει καλά, ιδιαίτερα αν είναι και εγνωσμένης αξίας. Ναι Pop, εσύ.

Τέλος, αν παρακολούθησες έστω κι ένα από τα παραπάνω βίντεο, θα παρατήρησες πως δεν ακούγεται τίποτα. Όχι, δεν πρόκειται για τεχνικό λάθος, οι εγγραφές (στη συγκεκριμένη περίπτωση μέσω του Share στο PS4 όπου και έπαιξα) δεν έχουν ήχο για λόγους copywriting, κάτι που έχει να συμβεί από το NBA 2K14. Τα τραγούδια φαντάζομαι κάνουν τη ζημιά, αν και θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να διαχωριστεί η φάση ανάμεσα σε μενού και gameplay, λέω εγώ. Και μετά έρχεται αυτό και τα ξεχνάς (σχεδόν) όλα.

Η πληθώρα των modes θα σε καλύψουν έως και τον Σεπτέμβριο του 2017, με χαρακτηριστική άνεση. Εξαιρετικό να πούμε εδώ το φετινό My Career χωρίς τις Spike Lee φανφάρες και κορδέλες ενώ, ίσως για αδιευκρίνιστο λόγο, στο 2Κ17 κόλλησα και με το My Team και δη το Domination αλλά και τα challenges, στο παρελθόν δεν του είχα δώσει τον χρόνο που του άξιζε.

My Park, online πρωτάθλημα, My League/ My GM επέκταση και νέα στοιχεία, πράματα. Και στο gameplay θάματα. Δεν ξέρω αν στην πορεία θα υπάρξουν updates που θα το διαφοροποιήσουν/ πειράξουν/ βελτιώσουν λίγο (π.χ. επιτυχία κλεψιμάτων και αναλογία σφυριγμάτων για φάουλ), είναι πιθανό και σύνηθες στο NBA 2K. Πάντως, η βάση από την οποία ξεκινάμε είναι από τις καλύτερες, αν όχι η ανώτερη, των τελευταίων ετών.

Ναι, το ‘κανε και πάλι το θαύμα του. Απίστευτο, η gaming κοινότητα σηκώνει τα χέρια ψηλά.