To NCIS ρέει στις φλέβες του Έλληνα

Και σε ρωτάμε. Αν ξυπνήσεις ένα ωραίο πρωί και δεις έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας σου τον Mark Harmon, τον θρυλικό πια πράκτορα Leroy Gibbs, θα πιστέψεις ότι η γειτονιά σου μόλις απέκτησε το δικό της ανεξιχνίαστο έγκλημα, ναι ή όχι;

(Όλοι ξέρουμε την απάντηση, δεν χρειάζεται να πεις κάτι).

Από τη μία, η φυσική μας ροπή να παθιαζόμαστε και να παρακολουθούμε στενά κάθε τηλεοπτικό έγκλημα που δεν έχει διαλευκανθεί ακόμα μας ωθεί να ζητήσουμε -με μια αόριστη επίκληση- ένα ελληνικό NCIS, αλλά από την άλλη, κλείνουμε το στόμα και με τα δύο χέρια, γιατί υπάρχει το NCIS και οι ενδεχόμενες συγκρίσεις θα ήταν βαριές και πολύ πιθανά άδικες.

Δεν είναι μόνο οι 13 σεζόν που κάνουν τη σειρά επιτυχημένη προεξοφλώντας θετικά συμπεράσματα ακόμη και σε κάποιον που δεν την έχει καν ακουστά. Είναι, πρώτα και πάνω απ’ όλα, το πόσο συμβολικοί έχουν γίνει πια οι χαρακτήρες τους.

Πάντως, οι εξιχνιάσεις δεν είναι καθόλου μακριά από την ψυχολογία του Έλληνα τηλεθεατή και όψιμου ντετέκτιβ. Όλοι κρύβουμε έναν ντετέκτιβ μέσα μας. Ποιος από μας δεν έχει ήδη πέντε με δέκα σενάρια στο ξεκίνημα κάθε επεισοδίου του NCIS για το ποιος μπορεί να κρύβεται από πίσω ή για το ποιο ήταν τελικά το αντικείμενο με το οποίο έγινε το έγκλημα; Μην πας μακριά. Ακριβώς το ίδιο παθαίναμε στα παιδικά μας χρόνια με τον Σκούμπι Ντου.

Τουλάχιστον εγώ και τα αδέρφια μου είχαμε τη συνήθεια να μαντεύουμε από το ξεκίνημα ποιος κρύβεται πίσω από τη δολοπλοκία του επεισοδίου. Περιττό να σου πω ότι πλέον οι μαντεψιές γίνονται με τους κολλητούς μας, αλλά αυτή τη φορά για το NCIS.

Μπορεί να φταίει που είμαστε γεννημένοι για ίντριγκες και σενάρια. Αυτό που σίγουρα φταίει είναι η σειρά των Bellisario και McGill και ο τρόπος που οι ήρωές της ρίχνουν φως στις υποθέσεις. Επιπλέον, για να μην ‘κατηγορούμε’ άδικα τους εαυτούς μας, πρέπει να σημειωθεί ότι η δομή του NCIS και ο τρόπος που ξεδιπλώνονται οι υποθέσεις είναι αρκούντως εθιστικός από μόνος του. Μπορεί για παράδειγμα, τα αστυνομικά να μην είναι το φόρτε σου, αλλά για δοκίμασε να δεις μόνο ένα. Δεν γίνεται.

Ξέρω ανθρώπους που ξεκίνησαν να δουν μόνο ένα επεισόδιο NCIS και κατέληξαν σε μαραθώνιους άνευ προηγουμένου. Δεν παίζουν μ’ αυτά, παιδιά.

Μια μικρή ωδή στην Abby Sciuto

Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν των αστυνομικών σειρών, παρότι χαρίζω χωρίς δεύτερη κουβέντα τον τίτλου του ισόβιου πρωταθλητή αυτού του είδους σειρών στο NCIS. Ο κράχτης που τράβηξε τουλάχιστον εμένα και την παρέα μου και μας έκανε πιστούς της σειράς δεν ήταν άλλη από την goth (ή μήπως suicide girl;) Abby Sciuto.

Η forensic specialist δεσποινίς Sciuto με τη ‘σκοτεινή’ της εμφάνιση και την ισοπεδωτική αποτελεσματικότητα δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Η γκοθ κουλτούρα είναι πάντα εκεί, πίσω από σχεδόν κάθε της ατάκα, ενώ το κόλλημά της με το Caf-Pow, το σήμα-κατατεθέν fiction ‘ρόφημα με καφεΐνη’ μάς ενθουσιάζει όχι επειδή είμαστε φαν του καφέ, αλλά επειδή είμαστε φαν οποιουδήποτε χαρακτήρα έχει μια φανερή, καθημερινή εμμονή.

Εν τω μεταξύ, η κατά κόσμον Pauley Perrette κρατάει αυτό το σκοτεινό στιλ και για τις εκτός πλατό εμφανίσεις της. Αυτό είναι μια καλή αφορμή να παραδεχτούμε το ασυγχώρητο λάθος μας ως σάιτ, που δεν της έχουμε δώσει ακόμα το χώρο και τη δημοσιότητα που της πρέπει. Επιφυλασσόμαστε για το πολύ άμεσο μέλλον.

Abby Sciuto, ποτέ δεν είναι αργά. Να ξέρεις ότι απλά αργήσαμε. Επ’ ουδενί όμως, δεν ξεχάσαμε. Κύριε Gibbs, συνεχίστε το θεάρεστο έργο σας.