Το νέο album του Bob Dylan δεν είναι για όλα τα γούστα

Και μάλιστα με το 16λεπτο ‘Murder Most Foul’ να του χαρίζει το πρώτο, ναι, το πρώτο του νούμερο 1 στο Billboard. Ούτε το ‘Like a rolling stone’ (είχε σκαλώσει στο νούμερο 2), ούτε το ‘Just like a woman’, ούτε το ‘All along the Watchtower’ -το οποίο όμως χάρισε το μοναδικό νούμερο 1 στην καριέρα του Jimi Hendrix με τη διασκευή του ακόμα να θεωρείται την καλύτερη όλων των εποχών. Γενικά.

Και τελικά ένα κομμάτι-ποταμός που μιλάει για τη δολοφονία του Kennedy τόσα χρόνια μετά, τον φέρνει στην κορυφή, γιατί είναι ο Bob Dylan. Ένας γίγαντας που βλέπει τους μαρκετίστικους κανόνες και γελάει.

Δεν σε ψήνουν πολύ τα blues; Είσαι ένας από μας. Θέμα γούστου είναι. Αν ναι, τότε θα δυσκολέψει το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου. ίσως και σένα τα αγαπημένα σου κομμάτια να είναι το ‘Mother of Muses’ και το ‘Key West(Philosopher Pirate)’. Ειδικά το ‘Mother of Muses’ το έχω στο repeat.

Σε ψήνουν τα blues; Τότε μάλλον βρήκες τον δίσκο της χρονιάς.

Nομίζω ότι μέσα σε όλα τα άλλα, την έχει καταβρεί με το πώς έχει αλλάξει η φωνή του λόγω ηλικίας, έχει γίνει γίνει πιο νέγρικη μπλουζίστικη από ποτέ και τον βλέπεις ειδικά σε δύο τραγούδια να τραβάει αυτό το βράχνιασμα όσο περισσότερο μπορεί, τη στιγμή που άλλοι ίσως να το έκρυβαν ως ένδειξη αδυναμίας και γερατιών. Στο ‘False Prophet’ και στο ‘Goodbye Jimmy Reed’ η ερμηνεία του είναι μοναδική.

Μπορεί το “I Contain Multitudes”, το πρώτο κομμάτι του ‘Rough and Rowdy Ways’ να μου πέρασε λίγο αδιάφορο, αλλά το ακριβώς αντίθετο μου πέρασε η απάντηση που έδωσε όταν τον ρώτησαν με αφορμή τον στίχο “κοιμάμαι με τη ζωή και τον θάνατο στο ίδιο κρεβάτι”, πόσο συχνά σκέφτεται τη θνητότητα;

“Την σκέφτομαι με γενικούς όρους, όχι προσωπικά”, είπε. “Σκέφτομαι τον θάνατο του ανθρώπινου είδους. Το μεγάλο και περίεργο ταξίδι του γυμνού πιθήκου. Δεν θέλω να το θέσω ελαφρά, οι ζωές όλων μας όμως είναι τόσο εφήμερες και μεταβατικές. Κάθε ανθρώπινο πλάσμα, ασχέτως της δύναμης και της εξουσίας του, είναι απόλυτα ευάλωτο και αδύναμο μπροστά στον θάνατο”.

Και αργότερα, σε ένα άλλο τραγούδι για τον θάνατο που θα συναντήσεις κατεβαίνοντας στη λίστα, στο ‘Black Rider’, θα τον ακούσεις να τον κοροϊδεύει και να του λέει ότι “το μέγεθος του “εργαλείου” σου δεν θα σε πάει πουθενά”. Ξέρω ότι το περίμενες, αλλά και σε αυτό το album oι αφηγήσεις του είναι όντως το πιο δυνατό του σημείο. Από τον διάλογό του με τον Θάνατο που μόλις διάβασες μέχρι το ‘My own version of you’ όπου ψάχνει σε νεκροτομεία να μαζέψει μέλη γυναικών για να φτιάξει την τέλεια γυναίκα για εκείνον, τα διηγήματά του στέκονται με ή χωρίς μουσική. Και έχουν την ίδια δυναμική.

Είναι ένα conceptικό album για το τέλος (του) που έρχεται; Για τον θάνατο; Το μόνο που ξέρω είναι πώς πρόκειται για το πρώτο του album με νέα τραγούδια εδώ και οκτώ χρόνια. Και αυτό από μόνο του είναι τεράστια είδηση.