Το νέο επεισόδιο ‘Sherlock’ έριξε μια βόμβα και μας παράτησε στα συντρίμμια

Η ένοχή μου αλήθεια είναι πως πάει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που πραγματικά με ενθουσίασε ένα από τα ‘θρυλικά σόλο επεισόδια του Steven Moffat’. Προσοχή, δεν λέω πως πάει καιρός που μου άρεσε κάτι που έγραψε, ακόμα και στα low points του ο Moffat παραμένει ένας εφευρετικός και αστείρευτα διασκεδαστικός σεναριογράφος- αλλά πως είχα καιρό να νιώσω πως ένα από τα επεισόδιά του μου τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια χωρίς να το περιμένω αρκετά ώστε να καταφέρω να μείνω όρθιος.

(O Moffat είναι από τους αγαπημένους μου σεναριογράφους στην τηλεόραση, από τα χωροχρονικά αινίγματα του ‘Doctor Who’ μέχρι τους γρίφους του ‘Sherlock’. Τον αγαπώ αρκετά ώστε να συγχωρώ ακόμα και εξωφρενικά στραβοπατήματα όπως το ‘Abominable Bride’.)

Τελοσπάντων για να μη τα πολυλογούμε και για να μη στριφογυρίζουμε γύρω από το προκείμενο, το ‘Lying Detective’ ήταν ένα απολύτως φανταστικό επεισόδιο. Ήταν όλα όσα έχουμε μάθει να περιμένουμε από ένα καλό επεισόδιο ‘Sherlock’ (υποβλητικός villain, καλή υπόθεση-αίνιγμα, απρόσμενα μεγάλος ρόλος για την Mrs. Hudson, εκπληκτικά πολλές ποσότητες passive-aggressive εχθροφιλίας ανάμεσα σε Sherlock και Watson) και ακόμα παραπάνω (Toby Jones! Επικό διαπροσωπικό δράμα! Νεκρές σύζυγοι! Ανύπαρκτες κόρες! ΚΡΥΦΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ OMG!).

Δεν είχα περάσει άσχημα στην πρεμιέρα αλλά το βασικό μου παράπονο με το επεισόδιο ήταν πως ένιωθα σα να βλέπω ανασκόπηση μισής σεζόν (κανονικής σεζόν, αμερικάνικης, με 20τόσα επεισόδια, όχι αυτά τα εξυπνακίστικα εστέτ των άγγλων με τα τρεισήμιση επεισόδια σε 5 χρόνια) και μάλιστα στο fast forward. Έγινε αυτό, ο Moriarty είπε το άλλο, μετά αποκαλύφθηκε το τάδε, ύστερα ο John έκανε το δείνα, μπουμ, η Mary νεκρή, α και τώρα οι δυο τους δε μιλάνε, κι επίσης ναι, καλωσήρθες πίσω, σειρά. Ουφ. Λες κι είχα τρέξει μαραθώνιο ένιωθα.

(Δεν έχω ιδέα πώς είναι να τρέχεις μαραθώνιο, για όσους δεν το κατάλαβαν ήδη.)

Αν όχι μαραθώνιο, κάτι με το οποίο λαχανιάζεις. Να ανεβαίνεις τα σκαλάκια στο Λυκαβητό, να έχει χαλάσει το ασανσέρ και να δουλεύεις στον 4ο όροφο, να μαζεύεις υπομονετικά όλη τη σκόνη με το φαράσι, δεν ξέρω, ό,τι λαναχιάζει τον καθένα. Αυτό ένιωθα όταν τελείωσε η πρεμιέρα της 4ης σεζόν.

Κάποιες φορές όμως, όπως συμβαίνει και στη ζωή εξάλλου, κάποια πράγματα πρέπει να θυσιαστούν ώστε κάποια άλλα να μπορούν να λάμψουν σε όλη τους τη δόξα. Αν η πρεμιέρα ήταν μια θυσία στους θεούς της τηλεόρασης ώστε να μπορεί ο Moffat να έχει το πεδίο δράσης έτοιμο, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι φουλ τσακωμένο, και την ανάγκη για exposition στο ελάχιστο δυνατό, ε τότε χαλάλι. Το ‘Lying Detective’ ήταν ένα φανταστικό villain of the week επεισόδιο, συνδυασμένο με τον πανικό, την απόγνωση και το σκοτάδι ενός επεισοδίου βαθιά, πολύ βαθιά μέσα στις διαδρομές των χαρακτήρων της σειράς.

Η φάση ξεκινά με τον Sherlock να είναι τερματισμένος στη χρήση, κάτι που το πιστεύουμε απόλυτα δε του μιλάει ο κολλητός του, κάτι που είχε συνέπεια ο Sherlock να νιώσει το ουσιωδέστερο ανθρώπινο συναίσθημα: ντροπή. Ο Sherlock δε μπορεί να καθίσει σε μια στιγμή ηρεμίας με τον εαυτό του επειδή πιστεύει βαθιά μέσα του πως σκότωσε τη Mary, κάτι που εξάλλου ομολογεί και σε μια από τις πιο δυνατές στιγμές του επεισοδίου, αρκετά αργότερα, στο νεκροτομείο, όταν του επιτίθεται ο John κι αυτός μουρμουράει: “όχι, ας συνεχίσει, έχει κάθε δικαίωμα- σκότωσα τη γυναίκα του”.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το recap του πρώτου επεισοδίου της 4ης σεζόν

Ο Watson είναι κι αυτός στις κατάμαυρές του σε σημείο που τα λέει με το φάντασμα της Mary (και με ψυχολόγο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Ο Moffat, που εισάγει αυτή την εξέλιξη ύστερα από μια στιγμιαία μπλόφα, που θέλει να μας κάνει προς στιγμήν να πιστέψουμε πως ο John διατηρεί επαφές με την κοπέλα από το λεωφορείο, τεντώνει εδώ την ιδέα της συνείδησης-ως-φάντασμα και την φτάνει στα άκρα. Η ‘Mary’ βοηθάει τον John να φτάνει σε συμπεράσματα που μόνος του ίσως μην οδηγούνταν ποτέ, την ώρα που ο Sherlock ειλικρινά πιστεύει πως μια παραίσθησή του, του έδωσε πληροφορίες που ο ίδιος δεν είχε τρόπο να γνωρίζει, επειδή είμαστε όλοι συνδεδεμένοι ή κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σίγουρος αν ο Sherlock βλέπει υπερβολικά πολύ ‘Sense8’ ή υπερβολικά πολύ ‘Battlestar Galactica’ με τη σχέση Gaius / Caprica Six. Το ηθικό δίδαγμα εδώ σαφώς, μην παίρνετε ναρκωτικά όταν βλέπετε new age επιστημονική φαντασία γιατί θα πιστέψετε πως μπορείτε να αφουγκραστείτε τα χρώματα των φτερών μιας πεταλούδας στο Τιμπουκτού παρατηρώντας τα άλματα ενός ελαφιού στην Πάρνηθα.

Επιστρέφοντας στο Λονδίνο, ο Sherlock δέχεται την επίσκεψη της κόρης του μεγαλο-επιχειρηματία που είδαμε στη στάση του λεωφορείου στο περασμένο επεισόδιο, η οποία καταλαβαίνουμε κατευθείαν πως είναι απλά ένα όραμα (κάτι που επιβεβαιώνεται όταν βλέπουμε την actual κόρη του και δε μοιάζει με καθόλου με αυτή που μοιράζεται μια υπέροχη βραδιά γεμάτη βόλτες και takeout με τον Sherlock) μόνο που τελικά ΜΠΟΥΜ, δεν είναι, είναι αληθινότατη. Θα επανέλθουμε και σε αυτό.

Η ψευδο-κόρη στέλνει τον Sherlock στο κατόπι του Culverton Smith, το οποίο είναι πολύ ευχάριστο για όλους μας: για τον Moffat επειδή γράφει ένα κατεξοχήν απολαυστικά αναίτια μπουρδουκλωμένο στόρι γεμάτο κρυφά κίνητρα, για τον Sherlock επειδή βρίσκει ένα αίνιγμα ικανό να συγκεντρώσει όλη του την αρρωστημένη ενέργεια, και για εμάς τους θεατές επειδή μπορούμε να απολαύσουμε τον επικό Toby Jones στον ωραιότερο ρόλο κακού της σειράς, και να μας χάρει τη χάρη ο Moriarty με τα γουρλωμένα του μάτια.

Ο Toby Jones μοστράρει τα εφιαλτικά κιτρινισμένα του δόντια ξερνώντας έντονης προφοράς και άρθρωσης αλήθειες και ψέμματα σα να επρόκειτο για το ίδιο ακριβώς πράγμα, σα να μην έχει καμία απολύτως σημασία τι αντιπροσωπεύουν οι λέξεις που λέει, παρά ο τρόπος με τον οποίο τις επιβάλει πάνω σου. Αν το επεισόδιο ήταν απλά ο Toby Jones να εκτοξεύει απειλές και μισοψημένες εξομολογήσεις, επί 90 λεπτά, ειλικρινά θα ήμουν ευτυχισμένος.

Ο Culverton Smith του Toby Jones είναι ένας πάμπλουτος σίριαλ κίλερ που αποσπά από τον Sherlock την ανατριχιαστική διαπίστωση-ερώτημα, πως οι σίριαλ κίλερ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και να στοχεύουμε είναι φτωχοί, είναι τρελοί, είναι εύκολοι στόχοι τελοσπάντων- μα τι γίνεται όταν ο σίριαλ κίλερ είναι κάποιος που ποτέ δε θα τολμούσες να δεις ως τέτοιον, κάποιος υπεράνω υποψίας και στόχευσης, κάποιος για τον οποίον, εν ολίγοις, δεν υφίσταται καν στην πράξη ο διαχωρισμός αλήθειας και ψέμματος;

Ο Moffat διασκεδάζει λίγο με αυτή την ιδέα, βάζοντας τον Culverton να σύρει μαζί του τον Sherlock σε ένα τσίρκο δημοσίων σχέσεων για τα μάτια του κόσμου, την ώρα που ο σκηνοθέτης Nick Hurran διασκεδάζει αφάνταστα με τις σόλο σκηνές παρακμής των δύο κεντρικών φιγούρων της ιστορίας- ο μεν Sherlock εξαφανίζεται στα τρίσβαθα του πηγαδιού της λογικής του μέσα σε ένα διαμέρισμα που μοιάζει να ξέφυγε από εφιάλτη του Walter White, ο δε Culverton ομολογεί με απολαυστικά σαρδόνιο, οριακά μαζοχιστικό τρόπο την αλήθεια του μπροστά σε ένα σωρό μάρτυρες, όπως φυσικά και εμάς.

Οι σκηνές αυτές είναι γυρισμένες με μεγάλη ένταση και πανέμορφα χρώματα, που θεωρώ είναι τα δύο βασικά συστατικά για το οτιδήποτε, και μετά ξέρεις, δείχνε μου και διαφήμιση απορρυπαντικού αν θες, εγώ θα τσιμπήσω.

Ο Culverton τελικά δίνει στον Sherlock την απαραίτητη ομολογία η οποία καταγράφεται στο μπαστούνι του, κάτι που εντάξει, και οι πέτρες το είχαν καταλάβει οπότε ο Culverton δεν πρέπει να ήταν τελικά και το πιο κοφτερό μαχαίρι στο συρτάρι, αλλά η ουσία είναι πως όλο αυτό το άκρως διασκεδαστικό πανηγυράκι έπαιζε τον ρόλο ενός απολαυστικά περίπλοκου MacGuffin σε δύο επίπεδα.

Δραματουργικά, ήταν εκεί ώστε ο Sherlock να μπορέσει να βυθιστεί στη μιζέρια του, να στοχεύσει έναν πανίσχυρο στόχο που θα επιχειρήσει να τον αποτελειώσει, ώστε ο John Watson να αναγκαστεί να τον σώσει και άρα ‘να σώσει έτσι και τον εαυτό του’. Όλο αυτό, σχέδιο της Mary από τον τάφο. Ακόμα και νεκρή η Mary είναι καλύτερη από όλους τους, αυτό έχω να πω εγώ.

Και επιπλέον, ήταν το δόλωμα που έριξε η Jenny Lewis / κοπέλα του λεωφορείου / ψυχολόγος του John / ΚΡΥΦΗ ΑΔΕΡΦΗ του Sherlock, η οποία προχωρά στην αποκάλυψη της ταυτότητάς της ακριβώς την ώρα που ο John νόμισε πως όλα θα ήταν ΟΚ. Έπρεπε να το έχουμε καταλάβει πως αυτή η προφορά παραήταν παράξενη για να είναι αληθινή.

Μερικά πράγματα εδωπέρα:

Οι φήμες για εμφάνιση κρυφού αδερφού του Sherlock και του Mycroft υπήρχαν εδώ και καιρό αλλά αδερφή; Την πατήσαμε όλοι μαζί εδώ τη μπανανόφλουδα. Μπράβο σε όλους. Αλλά γιατί τώρα; Και τι θέλει; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ ΤΟΝ JOHN αν είναι δυνατόν! Α κι επίσης, γιατί μπήκε στον κόπο να υποδυθεί τρεις χαρακτήρες σε διάστημα δύο επεισοδίων πριν βγάλει την περούκα φωνάζοντας “ta-daaaah”; Δηλαδή μην παρεξηγηθώ, στηρίζω απολύτως κάθε πιθανή ντραμακουινική τάση, δηλαδή χειροκροτώ αν μη τι άλλο για την αφοσίωση του όλου πράγματος. Αλλά… τι;

Και επίσης μέσα σε όλα ξεχάσαμε τον Moriarty αλλά φυσικά και δεν ξεχάσαμε τον Moriarty, οπότε η προφανής ερώτηση εδώ είναι, υποθέτω, τι σχέση έχει η Κρυφή Αδερφή Του Sherlock με την απειλή του Moriarty από το υπερπέραν;

Καυτές ερωτήσεις, η τελευταία αυτή πράξη του επεισοδίου ήταν τόσο ‘yeahbuhwhat’ που σχεδόν έσβησε από το μυαλό μας την επίσης ολόφρεσκη αποκάλυψη για το ζωντάνεμα της Irene Adler όσο και τη γενικότερη γαματοσύνη της Mrs. Hudson που οδηγάει σαν μανιακή έχοντας απαγάγει τον Sherlock στο πορτ μπαγκάζ. Να είχε περισσότερα χέρια να χειροκροτούσα με όλα μαζί.

ΕΝΙΓΟΥΕΪ. Φανταστικός villain, όμορφα σκηνοθετημένο, αφοσιωμένα παιγμένο και συναισθηματικά συνεπές σκοτάδι, εντυπωσιακές σεκάνς, μπόλικες ανατροπές, κωμικά περίπλοκα σχέδια από ζωντανούς, νεκρούς και ντελιριακούς χαρακτήρες εξίσου, ε τι άλλο να θέλει κανείς από ένα επεισόδιο ‘Sherlock’;

Μερικές σημειώσεις ακόμα:

* O Mycroft από το πουθενά βρίσκει υποψία ερωτικού ενδιαφέροντος; Κάποιος ή κάποια θα την πληρώσει πάλι τη νύφη στο επόμενο επεισόδιο.

* Ο Mark Gatiss απάντησε στο άρθρο του Guardian (που έλεγε πως η σειρά έχει παραγίνει σαν Bond) γράφοντας ένα ποίημα. Ξέρετε, γενικά δεν μου αρέσει καθόλου όταν οι δημιουργοί κάθονται και μπλέκουν με το κοινό, γιατί επηρεάζει το POV τους και χαλάει τη σειρά, αλλά άμα είναι να το κάνεις με τόσο στυλ ειλικρινά πάω πάσο, μπράβο Mark Gatiss.

* Το επεισόδιο αυτό είναι χαλαρά βασισμένο πάνω στο ‘The Adventure of the Dying Detective’ το οποίο είναι μια πληροφορία που ένιωσα πως έπρεπε να έχει ένα Πλήρες Recap έστω κι αν προφανέστατα δεν έχω διαβάσει την εν λόγω ιστορία.

* Στηρίζω πλούσιους ισχυρούς villains με φροντισμένο δημόσιο προφίλ και σκοτεινή ιδιωτική περσόνα, από όπου κι αν προέρχονται. Στηρίζω να τους βλέπουμε ως εχθρούς που ξεφτιλίζει ο ήρωάς μας εννοώ προφανώς, δεν στηρίζω τους ίδιους τους πλούσιους.

* Γιατί να εμφανίσεις (χωρίς να εμφανίσεις) την Irene Adler αν δε σκοπεύεις να κάνεις κάτι εντυπωσιακό με αυτήν; Προορίζεται για το happy end του Sherlock αν η σειρά τελειώσει στο επόμενο επεισόδιο; Προορίζεται για μέρος του σχεδίου του Moriarty; Μην την επανεμφανίσουν απλά για να τη σκοτώσουν μόνο γιατί απλά όχι.

* Ένα βασικό μου παράπονο: οι σκηνές της μεγάλης Πτώσης του Sherlock ήταν πολύ καλές, αλλά στήνοντας την όλη διαδρομή του ήρωα ως κομμάτι ενός περίπλοκου αινίγματος, ο Moffat ουσιαστικά μειώνει την ουσία του προβλήματος του ήρωά του. Είναι αρκετά συχνό πρόβλημα του σεναριογράφου, ο οποίος πάντα παρασύρεται τόσο από τα αινίγματά του, που καταλήγει να γράφει πλοκές και χαρακτήρες ως απλά κομμάτια του παζλ. Κάποιες φορές το σώζει, κάποιες όχι, πάντως την τάση την έχει.

* Το επεισόδιο ανοίγει και κλείνει με το ίδιο πλάνο. Άσχετο, απλά ήθελα να το γράψω. Αλλά τι σημαίνει αυτό για τον Watson; Προφανώς δεν πέθανε… σωστά; Το οποίο μας οδηγεί ξανά στην ίδια αρχική ερωτοϋπόθεση, τι θέλει η Eurus, και επίσης πραγματικά, γιατί τη λένε έτσι, ας βρει ένα σοβαρό όνομα πρώτα και μετά να έρθει ξανά να μας πει.

* O Moffat λέει για το επερχόμενο φινάλε ‘The Final Problem’, πως είναι ‘φινάλε φινάλε’ με την παραδοσιακή έννοια, ότι θα γίνει χαμός δηλαδή εννοεί. Ταυτόχρονα ο Cumberbatch λέει “είναι ένα τέλος εποχής, θα είναι σίγουρα το τελευταίο μας για κάμποσο καιρό”. Κανείς ακόμα δεν φαίνεται να μπορεί να πει με σιγουριά τι υπάρχει στο μέλλον της σειράς και ταυτόχρονα όλοι θέλουν να πιστέψουμε πάρα πολύ πως το επόμενο επεισόδιο ίσως και να είναι Το Τέλος, ίσως και για να φοβόμαστε για τη μοίρα του οποιοδήποτε. Πιθανότητες αυτή να είναι η τελευταία σεζόν της σειράς και να μας φυλάνε την ανακοίνωση για αμέσως μετά το series finale-έκπληξη: 78%.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το καστ και οι δημιουργοί του ‘Sherlock’ απαντάνε στις ερωτήσεις μας για την 4η σεζόν