Το νέο ‘House of Cards’ έπαθε ‘Νονό’ και μας πώρωσε όσο στην 1η σεζόν του

Θυμήσου τον ‘Νονό’. Έχεις δει την πρώτη ταινία, έχεις εντυπωσιαστεί σχεδόν από οτιδήποτε έχει εμφανιστεί εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια σου, ταυτόχρονα όμως νιώθεις ότι υπάρχει και ‘κάτι’ υπεράνω όλων αυτών, κάτι που τα επισκιάζει όλα… Ότι όσο και να μιλήσεις για αυτήν την ταινία -για τα σκοτεινά πλάνα, για το σενάριο, για τους διαλόγους-μαθήματα επιβίωσης- στο τέλος θα πρέπει να σταθείς και να πεις “τι έκανε όμως κι αυτός ο Marlon Brando ρε φίλε”.

Θυμήσου τώρα τον ‘Νονό’ το 2. Βάζεις να το δεις ξέροντας ήδη ότι θα λείπει ο Brando, και μαζί του κι αυτή η iconic μορφή γκάνγκστερ που σε συγκλόνισε στην πρώτη ταινία. Ήδη μέσα σου έχεις τοποθετήσει το σίκουελ ένα κλικ πιο κάτω. Αφήνεις τώρα την ταινία να κυλήσει, παρατηρώντας -αναγκαστικά- τον Al Pacino, πώς συνεχίζει την εξέλιξη του Michael Corleone στον πιο πολύπλευρο ίσως κακό που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά. Βλέπεις αυτήν την εσωτερική ένταση πώς διατηρείται συνεχώς στο βλέμμα του, πώς ξεσπάει διακριτικά σε κάποιες στιγμές για να χαλιναγωγηθεί αμέσως μετά, πώς ο Michael δεν έχει αλλάξει καθόλου από την πρώτη ταινία, και πως απλώς τα περισσότερα φώτα που έχουν πέσει πάνω του, του προκαλούν αντιδράσεις που εκπλήσσουν ακόμα και τον ίδιο. Αντικαθιστά μεν τον Marlon Brando στον κεντρικό ρόλο, χωρίς να του μοιάσει όμως, χωρίς να τον αντιγράψει, με μία συνέπεια στον χαρακτήρα που έπλασε από την πρώτη ταινία. Και -λογικά- σε κερδίζει.

-Θα μας πεις τίποτα για το ‘House of Cards’;

-Δώσ’ μου δυο λεπτά ακόμα.

Άλλωστε, ο Vito Corleone είναι και κάτι σαν καρικατούρα, και δεν το λέω αυτό καθόλου ειρωνικά. Είναι ένας bigger than life χαρακτήρας, με τη δική του χαρακτηριστική ομιλία, με τα βαμβάκια στα μάγουλα, που έχουν σκοπό να αλλάξουν το πρόσωπο ενός απ’ τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς… Αυτή η καρικατούρα, λοιπόν, λείπει και αφήνει πλέον μεγαλύτερο πεδίο στους υπόλοιπους να πάρουν την ταινία πάνω τους.

Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά; Γιατί στο μυαλό μου ο Frank Underwood στις τελευταίες τουλάχιστον δύο σεζόν, είχε εξελιχθεί σε μία αντίστοιχη καρικατούρα -σίγουρα όχι τόσο πετυχημένη- και για να πω την αμαρτία μου, με είχε κουράσει. Δεν ξέρω αν θα την έβλεπα τη φετινή σεζόν, αν γνώριζα από πριν ότι πάλι θα είχα τον Kevin Spacey να κάνει knock knock στο τραπέζι, να γυρνάει στην κάμερα και να μου μιλάει με τη ψευδοσοφία ενός γκάνγκστερ-πολιτικού φιλόσοφου.

Η Claire Underwood έρχεται την κατάλληλη στιγμή στο προσκήνιο και αν αυτό το δέχεσαι στην αρχή μοιρολατρικά λόγω της απόλυσης του Spacey για τα γνωστά σκάνδαλα, στη συνέχεια ευχαριστείς τον Θεό. Τον ευχαριστείς γιατί είναι σαν να βλέπεις ένα καινούργιο ξεκίνημα σε μία ιστορία που ήδη είχε γίνει αρκετά περίπλοκη, σαν μία ανάσα ανανέωσης σε ένα concept που είχε κουράσει, ένα βολικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Την ίδια στιγμή, γνωρίζοντας ότι αυτή είναι και η τελευταία σεζόν του ‘House of Cards’, ανυπομονείς για την κορύφωση, όπως όλοι όσοι  κολλάνε με μία σειρά και την ακολουθούν πιστά για χρόνια. (‘Walking Dead’, αυτό ήταν μπηχτή)

So what’s the story σε αυτήν τη σεζόν; Ήδη ξέρεις από το trailer ότι ο Frank Underwood είναι νεκρός, κάτι που σημαίνει ότι ένα “πώς έγινε αυτό;” και “ποιος το έκανε αυτό” πλανιέται στην ατμόσφαιρα απ’ το πρώτο λεπτό, δηλητηριάζοντας με υποψίες και έμμεσες κατηγορίες τον Λευκό Οίκο. Η Claire συνεχίζει να είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά πλέον οι εχθροί της είναι υπερβολικά πολλοί. Κύριο πεδίο των αντιπαραθέσεων θα αποτελέσει η Συρία, τα συμφέροντα για την ανοικοδόμηση της, συμφέροντα που θα φέρουν αντίπαλο την Πρόεδρο με έναν συγκεκριμένο κολοσσό της αμερικανικής οικονομίας.

Στα 5 πρώτα επεισόδια το ενδιαφέρον βρίσκεται στη μάχη ανάμεσα στην Underwood και στους αντίπαλους της, στην πάλη για το αν θα καταφέρει να μείνει μία αυτόφωτη Πρόεδρος, ανεξάρτητη, με δική της ατζέντα ή αν τελικά θα υποκύψει και θα μετατραπεί σε πιόνι τους, στο ανδρείκελό τους.

Οι ανατροπές είναι συνεχείς και οι συσχετίσεις δυνάμεων αλλάζουν συχνά, με τον χαρακτηριστικό τρόπο που μας έχει δείξει το ‘House of Cards’ στις προηγούμενες σεζόν. Τα μυστικά και τα εγκλήματα του παρελθόντος έρχονται στο προσκήνιο κάθε φορά, άλλοτε ως ένα όπλο στα χέρια της Προέδρου και άλλοτε ως ένα όπλο στραμμένο εναντίον της. Για παράδειγμα, θυμάσαι τον συγγραφέα Thomas Yates, τον οποίο σκότωσε τη στιγμή που κάνανε σεξ; Ε, λοιπόν, συνέχισε να τον θυμάσαι, δεν θέλω να σου κάνω σπόιλερ.

Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να έρθει στο προσκήνιο η σύζυγος του Underwood, έναν χαρακτήρα που η Robin Wright τον έχτιζε τόσες σεζόν, μέχρι να τον φτάσει να κάτσει στην πολυθρόνα του Προέδρου των ΗΠΑ και αυτό να μην προκαλεί ξάφνιασμα σε κανέναν. Η Claire, διατηρεί και φέτος το παγωμένο βλέμμα, την ηρεμία που έχει στη φωνή της, είτε πρόκειται να παραγγείλει καφέ, είτε να απειλήσει όποιον κακόμοιρο βρεθεί απέναντί της. Ωστόσο, τα φώτα έχουν πέσει πάνω της, οι στιγμές που θα πρέπει να δώσει απαντήσεις είναι περισσότερες, και η εξέλιξή της, πιο ραγδαία και εμφανής στα μάτια μας. Η Claire Underwood σε κάνει να ξεχνάς τον Frank Underwood και να νιώθεις ότι η σειρά αυτή τη φορά είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, πιο ανθρώπινη, πιο προσγειωμένη και γι’ αυτό ίσως και πιο αγωνιώδης.

Είναι πολύ δύσκολο να γράψω γιατί εντυπωσιάστηκα από τα 5 πρώτα επεισόδια χωρίς να κάνω κάποιο σπόιλερ, είναι αδύνατον να σε πείσω για το τι θα κάνουν στο μυαλό σου το 3ο και 4ο επεισόδιο. Το ίδιο δύσκολο μου είναι να περιμένω μέχρι τις 2 Νοεμβρίου για να δω και τα υπόλοιπα επεισόδια στο Netflix.

Νομίζαμε ότι πέθανε αυτή η σειρά, τι μας έκανε τώρα ξαφνικά;

* Η 6η σεζόν ‘House of Cards’ θα στριμάρει στις 2 Νοεμβρίου στο Netflix.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Quiz: Πόσο Frank Underwood είσαι;