Το One Day είναι πολλά περισσότερα από μια ρομαντική κομεντί με άρωμα Ελλάδας
- 15 ΦΕΒ 2024
Ένας από τους κύριους τρόπους που έχω να αποσυμπιέζομαι, είναι να βλέπω σειρές που ακόμα και αν γείρω και κοιμηθώ λίγο στον καναπέ ή πάω στην κουζίνα να πάρω κάτι να φάω ή επισκεφτώ την τουαλέτα, δε χρειάζεται να κάνω rewind.
Αποφεύγω τις δουλειές που προβάλλουν προβλήματα (βλέπω rom-com για να γλιτώσω από σχετικές σκέψεις το μυαλουδάκι μου) και έχουν βαθύτερα νοήματα.
Σου είπα ήδη: δεν θέλω να σκέφτομαι όλες τις ώρες της κάθε ημέρας.
Το περασμένο σαββατοκύριακο, που λες επέλεξα το One Day στο Netflix. Θα ομολογήσω ότι με προβλημάτισε λίγο το γεγονός ότι ήταν ήδη στο Νο1 των προτιμήσεων στην Ελλάδα, αλλά είπα να του δώσω μια ευκαιρία.
Το τελείωσα σε μια ημέρα, με τα γνωστά fast forwards στις παραμικρές κοιλιές που γίνονται για καλλιτεχνικούς λόγους μεν, που τσιγκλούν δε τη διάσπαση προσοχής που μου έχει προκαλέσει το streamαρισμα (αυτό που πάει το χέρι σου ασυναίσθητα στο forward ακόμα και όταν βλέπεις κάτι στην επίγεια τηλεόραση).
Μετά έμαθα πως της μεταφοράς του ομότιτλου βιβλίου του David Nicholls στη μικρή οθόνη, προηγήθηκε αυτή στη μεγάλη οθόνη το 2011, με την Anne Hathaway και τον Jim Sturgess. Δεν την είχα δει. Δεν γλίτωσα τελικά, τη συγκίνηση.
Ένα θα σου πω: αν έχεις χάσει δικό σου άνθρωπο και έχεις νιώθει τις τύψεις των ευκαιριών που πέταξες για να τον ζήσεις (να μοιραστείς μαζί του το χρόνο σου, να δείξεις την αγάπη σου για εκείνον), κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και μη το δεις.
Αλλιώς το πιθανότερο είναι πως θα κλαις σαν κι εμένα, για ώρα -χωρίς να μπορείς να σταματήσεις αυτήν την καταιγίδα στα μάτια και την ψυχή.
Η Emma που λες, γνώρισε τον Dexter την τελευταία ημέρα της κολεγιακής τους ζωής. Ενώ η Emma σπούδαζε και προσπαθούσε να αποκτήσει τα εφόδια που έκρινε πως χρειάζεται για να αλλάξει τον κόσμο, ο Dexter ζούσε ανέμελα τη ζωή του, ως ο ορισμός του golden boy. Είχε ό,τι χρειαζόταν για να μην αγχώνεται για το μέλλον του.
Για όλους βέβαια, ξημερώνει μια ημέρα που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πόσo, να μην πω τι είναι η ζωή. Εν πάση περιπτώσει, τα παιδιά αυτά στην ουσία μεγάλωσαν μαζί, με την Emma να έχει για χρόνια συναισθήματα για τον Dexter που είχε συναισθήματα για όλες τις γυναίκες. Δεν θα σου πω τι έγινε σε αυτά τα χρόνια. Θα σου πω ότι όποιος και αν είσαι, από όπου και αν προέρχεσαι θα βρεις κάτι από όσα έχεις ζήσει σε αυτήν τη διαδρομή.
Θα έλεγες πως πρόκειται για μια ιστορία ουσιαστικής αγάπης. Από αυτές που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως όταν είμαστε μικροί και συνήθως χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, όταν έρχεται η γνώση και η επίγνωση τα ύστερα χρόνια.
Οι πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης ιστορίας είχαν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, όπως καλούνταν να ξεπεράσουν συμπλέγματα, βιώματα, φοβίες και τελικά τον εαυτό τους -όπως αντιλαμβάνονται πως είτε θέλουμε, είτε όχι η ζωή πάντα πάει προς τα εμπρός- για να γίνουν ζευγάρι.
Δεν τελειώνει εκεί όμως. Σου είπα: η ζωή έχει πάντα τον τρόπο να μας θυμίζει πόσο μικροί είμαστε. Χωρίς εισαγωγικά το μικροί, εξ ου και μένουμε πάντα να μετανιώνουμε για πράγματα που κάναμε ή δεν κάναμε, αφού πάντα εξιδανικεύουμε ό,τι τελικά δεν επιλέγουμε.
ΥΓ: Μεταξύ όσων κάνουν η Emma και ο Dexter είναι και ένα ταξίδι στην Ελλάδα. Θα το δεις στο τέταρτο επεισόδιο. Δεν αποθεωνόμαστε, μηδέ κατακρημνιζόμαστε. Απλά υπάρχουμε στο σενάριο.
