‘Οπως κάθε χρόνο εδώ και 89 χρόνια, η Ακαδημία θα δώσει τα βραβεία της στη μεγαλύτερη βραδιά του Χόλιγουντ. Μπορεί τα μέλη της και οι καμπάνιες κάθε ηθοποιού και στούντιο να είναι τα μόνα που έχουν επιρροή στα τελικά αποτελέσματα, αλλά δεν είναι οι μόνοι που έχουν γνώμη.
Παρακάτω, λοιπόν, θα βρεις τα Όσκαρ της καρδιάς μας. Περιμένουμε τα δικά σου στα σχόλια.
Όσκαρ στο ‘Βαϊάνα’ για το παιδί του, ψηφίζει ο Μάκης Ραπτόπουλος
Βαϊάνα, Moana, πες το όπως θέλεις, σύμφωνα με την εξάχρονη κόρη μου είναι η καλύτερη ταινία που έχει δει ποτέ στη ζωή της. Βαρύ, αν και θεωρώ αυτονόητο ότι έχεις συνυπολογίσει το μικρό της ηλικίας και των παραστάσεων που έχει. Κι όταν της είπα πως την θεωρώ χειρότερη από την περσινή Inside Out (Τα μυαλά που κουβαλάς), ξεκίνησε μια σφοδρή αντιπαράθεση που κατέληξε στο “Και καλύτερο ήταν το Βαϊάνα, και αυτό το σινεμά είχε καλύτερα πατατάκια”. Ακλόνητη επιχειρηματολογία, πάω πάσο με φουλ του άσου.
Η αλήθεια είναι πως το Βαϊάνια ήταν πολύ καλό και το λέει ένας άνθρωπος που είναι κολλημένος με τις animated ταινίες από μικρός, που δεν τις εγκατέλειψε ακόμα κι όταν μεγάλωσε αισθητά, κι ας άκουσε κάτι χαζοειρωνείες. Πλέον, την τελευταία διετία-τριετία είμαι ακόμα πιο κοντά τους μιας και το παιδί το ‘χει κι αυτό το μικρόβιο, ψήνεται. Και θα το στηρίξω έναντι των εξαιρετικών ‘Kubo’ (που ίσως να προσανατολίζεται περισσότερο σε λίγο μεγαλύτερα παιδιά) και ‘Zootopia’ γιατί από μικρή και τρελή μαθαίνεις την αλήθεια (δεν έχω δει ‘My Life as a Zucchini’ και ‘Red Turtle’). Έξυπνο (αν και μερικές Disney κλασικούρες δεν αποφεύγονται), εντυπωσιακό στο μάτι σε ορισμένες στιγμές, συμπαθεστάτη μεταγλώττιση, καλό χιούμορ και, είπαμε, η καλύτερη ταινία που είδε ποτέ στη ζωή της. Και τα πατατάκια είχαν πάπρικα, έτσι;
Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας στο ‘Arrival’, δίνει ο Γιάννης Σαμούρκας
Ασυζητητί. Με το που βγήκα από την αίθουσα οραματίστηκα τον Δημητρόπουλο να μας ρωτάει που θα δίναμε το Όσκαρ, σε ένα ομαδικό θεματάκι και είπα είναι αυτή η ταινία. Και επειδή οι υπερβολές είναι το αλάτι της ζωής μου, δεν θα μείνω μόνο στο Όσκαρ, αλλά θα πω ότι είναι και ένα από τα καλύτερα sci-fi που έχω δει ποτέ και σίγουρα η καλύτερη του Villeneuve μέχρι τώρα. Είναι τόσο καλό το ρημάδι που πρόσεξα μέχρι και το φωτισμό. Ε; Δεν ξέρω αν αυτή η παπάτζα-δηθενιά έχει εγκαινιαστεί από άλλον αλλά ακούγεται πολύ δυνατό. «Καλός φωτισμός». Ούτε σε κατάστημα με φωτιστικά δεν το λες αυτό. Πάντως είναι φοβερό το πως με τόσο απλά μέσα, έκανε μια τόσο στυλιζαρισμένη και ατμοσφαιρική ταινία.
Σαν χουβαρντάς που είμαι θα έδινα και ένα 1ου ανδρικού ρόλου στον Casey Affleck, αφενός γιατί έπαιξε τρομερά στο ‘Manchester By The Sea’ και αν δεν έδειχνα αρκετά φλώρος από μόνος μου, δεν θα κρατιόμουν τόσο πολύ να μην κλάψω κατά της διάρκεια της ταινίας. Αφετέρου θέλω απλά να σπαστεί ο αδερφός του ο ανέκφραστος και δεν θέλω να το πάρει ο Ryan Gosling γιατί έχει καταντήσει αηδία πια να μπορεί να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ και ΤΕΛΕΙΑ. Δηλαδή νομίζω ότι είναι καιρός πια τα ανέκδοτα με τον Chuck Norris να πάρουν το όνομα του.
Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου στον Andrew Garfield, ο Πάνος Κοκκίνης
Και γιατί το αξίζει φέτος (θυμίζω ότι έκανε τη διαφορά και στο ‘Silence’) και γιατί θα μου δώσει την αφορμή να πω για 100η φορά την ιστορία για το πως, όταν τον γνώρισα στο Παρίσι στα πλαίσια των συνεντεύξεων για το ‘Spider Man’, το πρώτο πράγμα που του είπα ήταν ‘Είμαι, όπως βλέπεις, χοντρός. Πόσο τρέμεις μην καθίσω πάνω σου;’. Κάνοντας τους manager του να παγώσουν και τον ίδιο να γελάσει με την καρδιά του (σ.σ. Όταν ήταν μικρός έκανε ρυθμική γυμναστική με ένα χοντρό προπονητή που καθόταν πάνω του για να τον αναγκάσει να κάνει σπαγκατο-κάτι που του είχε αφήσει τραύμα).
Τα πάντα όλα για το ‘Moonlight’, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Αν πάρουμε για λίγο ως δεδομένο ότι τα Όσκαρ έχουν πιο ουσιαστική αξία από την πραγματική τους, το ‘Moonlight’ είναι ένα διαμάντι του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου που δε χωράει σε κανένα καλούπι. Ξεπερνάει τα όρια της ταινίας για να γίνει τελικά ένα κοινωνικό ντοκουμέντο, δοσμένο ως σπαρακτικές και λυτρωτικές προσωπικές στιγμές κόντρα στην πιο μαγική παλέτα που είδα φέτος στο σινεμά. Όλα τα βραβεία γενικά.
Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου στην Isabelle Huppert, η Έρρικα Ρούσσου
Χωρίς να ρίχνω κανέναν από τα σύννεφα με αυτήν την επιλογή μιας και την huppertoxότητα της Huppert στο ‘Elle’, την έχω γράψει και ξαναγράψει. Μία φορά με κάλεσαν στον Sport24radio (ευχαριστώ, Θανάση Κρεκούκια) μαζί με τον Θοδωρή και από μία εκπομπή αφιερωμένη στα Όσκαρ, το γυρίσαμε σε εκπομπή αφιερωμένη στην Huppert. Γιατί όσο και αν αγαπώ την Emma Stone, όσο και αν λατρεύω να την βλέπω να υποδύεται τον όποιο ρόλο, η Huppert όπως λέει και ο Θοδωρής, είναι ένα ιερό τέρας που όταν το βάζεις μεταξύ των υποψηφιοτήτων έχεις τουλάχιστον την υποχρέωση να της δώσεις και το ρημάδι το αγαλματάκι. Για την τιμή των όπλων, ρε παιδί μου.
*Οι ελπίδες μου ότι θα το σηκώσει είναι πολλές ό,τι και να λέτε.
Ένα τσουβάλι Όσκαρ στην Emma Stone και το ‘Audition’, η Νάνσυ Κωστακοπούλου
Κοιτάχτε εγώ το ‘Elle’ δεν το έχω δει αλλά λίγο το κείμενο της Έρρικας, λίγο τα συνεχόμενα post του φίλου μου Τάσου στο Facebook, με έχουν πείσει ότι η ερμηνεία της αξίζει το Όσκαρ, οπότε έχω αποδεχτεί ότι η Emma θα φύγει με άδεια χέρια από το Dolby Theatre. Γι’ αυτό και θα ήθελα να της πετάξω ένα τσουβάλι δώσω το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού, που οκ δεν θα το πάρει εκείνη, ΑΛΛΑ ffs η ερμηνεία της στο ‘Audition’, που να φάτε τον κώλο σας haters (ξέρετε ποιοι είστε), ήταν ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ και όποιον ακούσω να λέει ότι δεν ξέρει να τραγουδάει θα του κάνω τάκλιν στο λαιμό. #παραπολυεξαλλη #εχωπιειμονοενακαφε
Γενικότερα δεν με νοιάζει να κερδίσει κανένα άλλο Όσκαρ το ‘La La Land’, αρκεί να πάρει αυτό (και ναι κάπου εδώ θα πεταχτεί κάποιος και θα πει ότι θα κερδίσει η Βαγιάνα/ Τζοβάνα πώς την λένε, αλλά fingers crossed να βγει ψεύτης).
Το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου στον Michael Shannon, η Ναστάζια Καπέλλα
Έτσι επειδή μου άρεσε πολύ το ‘Nocturnal Animals’ και απορώ που δεν βρίσκεται σε κάποια άλλη κατηγορία σκηνοθεσίας/φωτογραφίας/κοστούμια και εννοείται Α’ Γυναικείου Ρόλου. Θα το ‘θελα σε μία από αυτές, όχι σε όλες γιατί είμαι και κατά του να σαρώνει μία ταινία όλες τις υποψηφιότητες. Έτσι λοιπόν θέλω να το πάρει ο Shannon εκ μέρους της ταινίας και εκ μέρους της αδικημένης Amy Adams. Όχι ότι μειώνω την ερμηνεία του, αλλά δεν είναι και ότι αυτήν βρήκα να ξεχωρίσω από όλο το ‘Nocturnal Animals’.
Το ξέρω, δεν ψηφίζω με σωστά κριτήρια, αλλά κάπως έτσι ψηφίζει και όλη η Ακαδημία γιατί -πώς να το κάνουμε- άνθρωποι είναι και αυτοί.
Τα πάντα όλα για το ‘Moonlight’, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Εντάξει όχι όλα, γιατί θέλω Lonergan (‘Manchester by the Sea’) για το σενάριο, αλλά
Ο Γιάννης Σαχανίδης θα τσιρίξει αν το πάρει το ‘My Life as a Zucchini’
Κοιτάξτε, φέτος νομίζω υπάρχει μια πολύ δυνατή 5άδα στα animation. Φανταστικό Kubo, πολύ ωραία Moana/Βαϊάνα, διαφορετικό Red Turtle και αστείο Zootopia, αλλά εμένα την καρδιά μου την έκλεψε ο Κολοκυθάκης από την Ελβετία. Ο Κολοκυθάκης είναι μια γλυκιά ιστορία, αν δε σας συγκινήσει ίσως να μην έχετε καρδιά, ψαχτείτε λίγο. Επίσης τη διανομή της ταινίας έχει η GKIDS, μια εταιρία που ειδικεύεται στο animation και μας έχει δώσει μεταξύ άλλων τα Azur & Asmar, Secret of Kells, When Marnie Was There, Chico & Rita, Tales of the Night, Sita Sings the Blues, ας μη συνεχίσω, καταλάβατε τώρα. Επίσης είναι μάλλον το εντελώς αουτσάιντερ της κατηγορίας, πάντα είμαστε και λίγο με τα αουτσάιντερ, σωστά; Πάμε δυνατά ρε Κολοκυθάκη.
Eγώ είμαι με το ‘City of Stars’ παιδιά, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Αρχικά να πω ότι έχω ξενερώσει τρομερά που δεν θα το τραγουδήσουν ζωντανά στην τελετή η Emma Stone κι ο Ryan Gosling, αλλά ο John Legend. Δεν έχω τίποτα με τον κύριο Legend, αλλά εκεί θα είναι ο Ryan κι η Emma, γιατί να μην σηκωθούν να το πούνε δηλαδή; Αφού αυτοί το τραγούδησαν στην ταινία και το τραγούδησαν κι ωραία, και είναι κι ωραίο τραγούδι που σε κάνει να ονειρεύεσαι και να νιώθεις πράγματα κι όλα αυτά τα όμορφα, γιατί να μην ξαναζούσαμε για λίγο τη μαγεία της ταινίας την ώρα των Όσκαρ; Γιατί δεν βγαίνει ένας υπεύθυνος να μας πει; Τέλος πάντων, εγώ στηρίζω το κομμάτι για να πάρει η Emma Όσκαρ και για την ερμηνεία της και για το τραγούδι της, επειδή μεγάλη αδυναμία της έχω <3
O Barry Jenkins να κερδίσει θέλει, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Όσο κι αν θέλω διάφορα μικροφανταστικά πραγματάκια να συμβούν σε διάφορες κατηγορίες επιβραβεύοντας διάφορους ήρωες και ηρωίδες (να κερδίσει Όσκαρ ο Kenneth Lonergan στο Σενάριο, η Ava DuVernay στο Ντοκιμαντέρ, η Huppert στον Α’ Γυναικείο, η Joi McMillon στο Μοντάζ, η Micachu στη Μουσική, ο Max Martin στο Τραγούδι, αυτό το μαγικό πράγμα στο μικρού μήκους animation), νομίζω τίποτα δεν θέλω περισσότερο από το να κερδίσει Όσκαρ ο Barry Jenkins. Γενικότερα τα Όσκαρ με ενδιαφέρουν ελάχιστα σε επίπεδο merit (η ‘αξία’ που λέμε όλοι μας, με τη μνημειώδη αλαζονεία ανθρώπων που πιστεύουμε πως η γνώμη μας μετράει περισσότερο από κάποιου άλλου) αλλά περισσότερο σε επίπεδο συμβόλων και ισχύος. Υπό αυτή την έννοια ο Jenkins είναι ήδη κερδισμένος: Πριν ένα χρόνο ήταν ένας προγραμματιστής σε Φεστιβάλ που η μόνη ταινία που είχε κάνει πριν 8 χρόνια έκανε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα στις Νύχτες Πρεμιέρας(!) και είχε γυριστεί για $15,000, και σήμερα είναι ο ιστορικός υποψήφιος δημιουργός μιας ταινίας 8 οσκαρικών υποψηφιοτήτων που από την επόμενη βδομάδα όλη η βιομηχανία θα τον θέλει. Όλα αυτά είναι υπέροχα από μόνα τους, αλλά θα είναι ακόμα υπεροχότερα αν ο Jenkins ανέβει και στο πόντιουμ να πάρει Όσκαρ υπό τις παραπάνω από βέβαιες σαρωτικές ιαχές λατρείας του κοινού. Το ‘Moonlight’ είναι υποψήφιο σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες, αλλά η πιο πιθανή για νίκη του Jenkins είναι στο Σενάριο. Θα το δεχτώ.
