Το παραδέχομαι, έχω κολλήσει με το Girls

Ήταν το πρωί μιας περασμένης Τετάρτης που έπρεπε να ξυπνήσω κατά τις 10 για να ετοιμάσω ένα ΟΝΕΜΑΝ κείμενο για την ίδια μέρα. Ο ενοχλητικός τύπος που περιδιαβαίνει τα στενά του Παγκρατίου με ένα ακορντεόν και το ‘Σαγαπώ γιατισωραία’ κάθε πρωί, τα λέει μέχρι να βεβαιωθεί ότι ξύπνησες. Με ξύπνησε στις 9.

Η πρώτη σεζόν του ‘Girls’ είχε κατέβει αποβραδίς, εγώ είχα μια ώρα κενό και έβαλα τα δύο πρώτα επεισόδια μέχρι να ξεκινήσω το γράψιμο. Δεν ξεκίνησα ποτέ το γράψιμο. Είδα 8 επεισόδια σερί, με το κειμενικό deadline να με αγχώνει μεν, να μην με αποτρέπει δε. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ. Όχι, δεν έχει τόσο σασπένς η σειρά. Απλά, έχω τα δικά μου.

Η τελευταία φορά που έβαζα το ένα επεισόδιο σειράς μετά το άλλο ήταν στο Entourage που επίσης με συγκλόνιζε (άλλη μία σειρά με σχεδόν μηδενικό σασπένς) και στο Breaking Bad που έχει αρκετό σασπένς για όλα τις αμερικανικές σειρές μαζί. Γενικά, είμαι μια μάλλον ανεξήγητη περίπτωση τηλεθεατή. Εδώ θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί δεν μπορούσα να με σταματήσω εκείνο το πρωί της Τετάρτης.

Το Girls είναι μια πεντακάθαρα ΗΒΟ σειρά created, written και συνήθως directed by Lena Dunham. Αν δεν γνωρίζεις ακριβώς ποια είναι η Dunham, είναι αυτή η 25χρονη γεματούλα που κάνει εξώφυλλα πια στο Rolling Stone, που πήρε φέτος 2 Χρυσές Σφαίρες και 4 υποψηφιότητες στα Emmy για το ‘Girls’ και που έχει κάνει τις Η.Π.Α. να τσακώνονται για το αν κάνει καλά που σχεδόν σε κάθε επεισόδιο της σειράς μας δείχνει το στήθος, την μεγάλη κοιλιά, τα λίγο άβολα πόδια της.

Σύμφωνα με τους Χατζηιωάννου και Μίχαλο, το Girls (που μου πρότεινε ο pop αδερφός μου Νίκος Κ.) είναι κάτι σαν το δεύτερο προσωπικό μου outing μετά τη δημόσια παραδοχή ότι κάνω γιόγκα και τη ρετσινιά της ‘μουρλής’ που μου κόλλησε με σχόλιό του εκεί ένας σεσημασμένος αναγνώστης του ΟΝΕΜΑΝ. Ας είναι, δεν θα με πτοήσει η λάσπη τους.

Με βασική πρωταγωνίστρια την ίδια την Dunham στο ρόλο της 20κάτι Νεοϋορκέζας (πια) Hannah Horvath (που στην πρώτη σκηνή της σειράς μαθαίνει απ’ τους γονείς της ότι ‘τέλος η οικονομική στήριξη, βγάλτα πέρα μόνη σου’) και τρία ακόμα κορίτσια, την πανέμορφη πλην αδιάφορη Marnie, την ηφαιστειογενή Jessa και την κωμικά άβγαλτη της παρέας, Shoshanna (η αγαπημένη μου), το Girls δεν έρχεται να πουλήσει τίποτα και σε κανέναν. Δεν είναι κοριτσίστικο, είναι θεμελιωδώς hipster-friendly, δεν είναι ένα Sex and the City με 25χρονες, είναι η οπτική της Dunham για τον κόσμο της ηλικίας της το 2013, τέσσερα χρόνια μέσα στην οικονομική ύφεση.

Αν το καλοσκεφτείς, δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικά glam στη σειρά. Τέσσερα (ή περίπου τέσσερα) κορίτσια που κάνουν σεξ, εκτρώσεις, τσακώνονται, δοκιμάζουν καμιά φορά ναρκωτικά, χορεύουν, βγάζουν με δυσκολία το νοίκι, δεν βρίσκουν δουλειά, δεν θέλουν να βρουν δουλειά, πάνε σε πάρτι, κλαίνε, χωρίζουν, γελάνε. Αυτό είναι το Girls.

Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται μοιραία η δημιουργός του, που μετά το ανεξάρτητο ‘Tiny Furniture’ του 2010, είπε να μεταφέρει το πώς νιώθει και πώς ζει μια γενιά χωρίς τα στάνταρ όνειρα των 25άρηδων των 00s ή των 90s. Και τα καταφέρνει μια χαρά.

Τόσο μια χαρά που ο ρεαλισμός της σειράς, αυτό το ‘ωχ-κάπως-έτσι-το-κάνουν-και-τα-κορίτσια-της-ηλικίας-και-του-γούστου-μου’ δεν σε αφήνει να μην βάλεις  ΑΜΕΣΩΣ το επόμενο επεισόδιο.

Ο ρεαλισμός αυτός δεν είναι δραματικός. Δεν σε πιάνει η ψυχή σου. Ίσα-ίσα. Το ‘Girls’ προκαλεί όλη τη διαδρομή από το γέλιο μέχρι τις πονηρές σκέψεις κι  ακόμη κι όταν σε προβληματίζει (γιατί απελευθερωτικό το ‘no dreaming’, αλλά κάποια στιγμή σε παίρνει κι από κάτω), το κάνει με έναν σοβαρό και υπεύθυνο τρόπο, αναδεικνύοντας τις αρετές της τόσο πρακτικά ταλαντούχας Lena Dunham.

Σίγουρα, οι δηλώσεις της ως Hannah Horvath είναι περισσότερο σαφείς. Η σειρά έχει πολύ (και άβολο) γυμνό, με την Dunham και το τόσο μη τηλεοπτικό κορμί της να παίρνει τη μερίδα του λέοντος στον καθαρό χρόνο nudity. Πολλοί Αμερικάνοι κριτικοί έχουν γράψει “Φτάνει! Βαρεθήκαμε να βλέπουμε αυτό το άσχημο στήθος και αυτήν την κοιλιά με τις δίπλες”, αλλά η Dunham απαντά ότι νιώθει τόσο καλά με το κορμί της που θα γδύνεται οn camera μέχρι τα 100 της. Αυτή η ‘συντριβή του συνηθισμένου’ aka καλλίγραμμου γυμνού στην τηλεόραση και τα media γενικότερα, είναι η μεγαλύτερη νίκη και ISO απόδειξη της σειράς.

Η άλλη μεγάλη νίκη είναι οι χαρακτήρες. Η ατσούμπαλη Hannah είναι ίσως η μόνη που έχει έναν στόχο στο μυαλό της, ήτοι να γράψει ένα βιβλίο, η Marnie είναι τόσο θεωρητικά όμορφη αλλά ίσως και η πιο δυστυχισμένη της σειράς, η Jessa είναι πιο κοντά στο εξώλης από οποιαδήποτε άλλη και η Shoshanna δεν έχει κάνει ποτέ σεξ και στέκεται τόσο στωικά και χαριτωμένα σχετικά με αυτό.

Από την πλευρά των αγοριών, ο Adam, ένας περίεργος και μάλλον άσχημος τυπάς που έχει κάτι σαν ένα σπίτι-εργαστήριο και φτύνει παραδειγματικά τη Hannah (κάνοντας όμως σεξ μαζί της, σε ΚΑΘΕ ευκαιρία), ο Ray δουλεύει σε ένα καφέ, απέχει επίσης αρκετά απ’ το ‘ωραίος’ και ανεβαίνει σημαντικά ως ρόλος στην εξέλιξη της σειράς, ο Charlie -το αγόρι της Marnie- είναι τόσο φλώρος που κάνει ακόμη και την άνευρη Marnie να τον βαρεθεί, ενώ πέρασμα από την πρώτη σεζόν κάνει και ο Chris O’Dowd (Bridesmaids) για μερικά επεισόδια.

Αποκλείεται να μην συμπαθήσεις κάποιο απ’ τα αγόρια ή να μην συνεχίσεις να βλέπεις σκηνικά που θυμίζουν (ή που θα ήθελες να θυμίζουν) τη ζωή σου, τους κολλητούς σου, τη σχέση σου με τα κορίτσια ή (μέχρι και) την απόλυτη αβεβαιότητα για το μέλλον.

Τώρα αν εσύ θες να ταυτίσεις το Girls με ένα hipster Sex & The City, be my guest. Εγώ θα κλείσω με λίγο Rob Sheffield (από το ‘Rolling Stone’). “Αυτά τα κορίτσια δεν ονειρεύονται να γίνουν πλούσιες ή διάσημες. Βασικά, δεν κυνηγάνε κανένα όνειρο”. Κι εσύ μου λες μετά ότι το Girls είναι για κορίτσια. Δε βαριέσαι #diplis.