To ‘Paradise PD’ είναι η σειρά που έπρεπε να είχες δει από χθες

Τέλεια, δεν έχω ιδέα πως να ξεκινήσω. Είναι η πρώτη φορά που γράφω για μία σειρά που με έπιασε από τον γιακά και με ταρακούνησε τόσο άγρια. Βασικά, είναι η πρώτη (ελπίζω όχι και η τελευταία) φορά που γράφω για μία σειρά, με την ριψοκίνδυνη βεβαιότητα πως θα με διαβάσει και κάποιος άλλος εκτός από τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και την αδερφή μου. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχω τερματίσει τόσο εξωφρενικά γρήγορα σειρά, όσο το ‘Paradise PD’. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λογικά επιχειρήματα, πόσο μάλλον με σκόρπιες σκέψεις.

Είναι η πιο ασύλληπτη, παρανοϊκή και γαμημένη animation σειρά που έχει κυκλοφορήσει το Netflix από τις αρχές του 2018. Και ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί μέσα στον Σεπτέμβριο. Δεν έχει περάσει ούτε μισός μήνας, οπότε με διαφορά στήθους είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί όχι μόνο αυτό το μήνα, αλλά εδώ και πολλούς.

Ο φανταστικός κόσμος της πλέον αγαπημένης μου fiction καρτούν σειράς έχει κοπεί στα δύο. Η μία πλευρά, η πλευρά της Diamond City είναι η φωτεινή, η λαμπερή, η απαστράπτουσα, όπου όλα κυλούν εκνευριστικά στην εντέλεια. Η αρρωστημένη αυτή τελειότητα είναι καρπός του ψυχολογικά ασταθούς αρχηγού του αστυνομικού τμήματος, ο οποίος λύνει τις πιο απαιτητικές ανεξιχνίαστες υποθέσεις για πρωινό. Νομίζω ότι ο σκηνοθέτης προνόησε σοφά και έκοψε πριν γίνει μη αναστρέψιμο τη σκηνή που τον δείχνει να κοκορεύεται μπροστά από τον καθρέφτη για τις ασυναγώνιστες επιδόσεις και τα παραφουσκωμένα μπράτσα του. Σε μία ανύποπτη στιγμή πίστεψα στα αλήθεια ότι οι πλαστικοί χειρουργοί έχουν ξεσκεπάσει νέα πεδία πειραματισμού.

Όταν όλα κυλούν ρολόι και ένας αληθινά γαμάτος τύπος προσπαθεί να με πείσει για το πόσο γαμάτο είναι να είναι κανείς γαμάτος, θέλω το επόμενο λεπτό να σταματήσει να είναι τόσο απροκάλυπτα γαμάτος. Συνήθως οι προσδοκίες μου πέφτουν τρομερά έξω. Κατά κανόνα, εγώ και οι ήρωες μου παραμένουμε το ίδιο φρικτά θλιβεροί ενώ εκείνος, στην προκειμένη περίπτωση ο επιδειξιομανής αστυνομικός του Diamond City παραμένει το ίδιο γαμάτος. Η σπιτική μου θεωρία ότι η γκαντεμιά και η γκίνια κάθονται πάντα στην πλευρά τη δική μου και των ανθρώπων μου, επαληθεύτηκε θριαμβευτικά.

Εκεί που τελειώνει η επικράτεια του Diamond City, αρχίζει εκείνη του Paradise. Μία πόλη, της οποίας δεν βλέπουμε ποτέ τα κτίρια και τους ανθρώπους. Στον ελεύθερο χρόνο που μου πήρε για να τελειώσω τη σειρά, δεν έβγαλα καμία απολύτως άκρη με το τι σόι άνθρωποι ζουν στον Παράδεισο. Αμφιβάλλω έντονα για το κατά πόσο ζουν άλλοι κανονικοί άνθρωποι σε αυτό το κάτι σαν μέρος εκτός από αποτρόπαιους αστυνομικούς, αν είναι πράγματι αστυνομικοί γιατί αποτρόπαιοι είναι σίγουρα, και εγκληματίες της κακιάς ώρας που δεν έχουν κανένα απολύτως ταλέντο σε τίποτα. Τα σκατώνουν κυριολεκτικά το τελευταίο δευτερόλεπτο και μόλις κάνουν να ξεφύγουν, πέφτει το ξύλο της αρκούδας.

Η υπόθεση της σειράς δεν είναι απλή, είναι πιο απλή πεθαίνεις. Οι πρωταγωνιστές της που έγιναν η πιο χτυπητή μου αδυναμία και σύντομα θα γίνουν και η δική σου, δουλεύουν στο αστυνομικό τμήμα του Paradise City. Υπάρχουν βέβαια δύο τρανταχτές εξαιρέσεις, ο Robbie και ο Delbert. Οι δύο κολλητοί συναποτελούν το κορυφαίο δίδυμο διακίνησης ναρκωτικών στην προβληματική πολιτεία. Είναι οι πιο φιλικοί και προσηνείς έμποροι μεθαμφεταμίνης που έχω γνωρίσει στον τηλεοπτικό φακό. Δεν συνηθίζω άλλωστε να έχω διαπροσωπικές σχέσεις με βαποράκια, όπως κανείς μας υποθέτω. Μοιράζομαι απλώς τη θετικότατη εντύπωση που μου έκαναν. Το ότι προφανώς πατούσαν πάνω στο σενάριο, με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Το Paradise City είναι μία πόλη που ξερνάει κακοποιούς, κατά βάση ακίνδυνους και μαλθακούς. Συμπτωματικά, όλοι ειδικεύονται στην παραγωγή μεθαμφεταμίνης και στην ακραία περίπτωση που κάποιος σπάσει το καλούπι, η εγκληματική ροή και οι παράνομοι ρυθμοί της πόλης τον επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο. Στον δρόμο της μεθαμφεταμίνης.

Το αστυνομικό τμήμα της περιοχής που μόνο εξωτερικά φέρνει σε τέτοιο, ταλανίζεται από τρομερά και φοβερά προβλήματα. Οι υπάλληλοι του, δηλαδή οι αποτρόπαιοι αστυνομικοί που σας έλεγα προηγουμένως (Θυμάστε ή δεν θυμάστε;) είναι ο ένας πιο ακατάλληλος από τον άλλον. Έχασα το μέτρημα με τις παιδαριώδεις γκάφες τους, με τις πόσες φορές τους σκέφτηκα να κάνουν μία στοίβα δουλειές πιο ταιριαστές και λιγότερο επίφοβες σε σχέση με αυτή που κάνουν τώρα. Επιστρατεύουν κάθε γελοία και προσβλητική δικαιολογία για να γλιτώσουν την περιπολία, για να αποφύγουν μία πιθανότατα καταδικαστική συμπλοκή. Κάνουν ό,τι περνάει από τα χέρια, το σώμα και το μυαλό τους για να μην κάνουν τη δουλειά τους.

Τη σπουδαία αυτή δυνατότητα και επιλογή την έχει παραχωρήσει ο πιο αποκαρδιωτικός αρχηγός αστυνομικού τμήματος που έχει ξεπηδήσει, ίσως και ξεγλιστρήσει από το κεφάλι μιας πραγματικής ιδιοφυΐας, ενός σπάνια χαρισματικού σεναριογράφου. Ο Randall Crawford δεν είναι κακός με την έννοια του μοχθηρού και διεστραμμένου αστυνομικού, είναι κακός με την έννοια του ατάλαντου και αυτοκαταστροφικού.

Σε ένα απολαυστικό επεισόδιο κάπου στη μέση της σειράς, οι εξίσου ατάλαντοι, εκπληκτικά μέτριοι και άβουλοι έμποροι μεθαμφεταμίνης εισβάλλουν με πρωτόγονη ορμή στο τμήμα που διοικεί, τον βουτάνε από τον λαιμό (τα ασυναγώνιστα πολλά κιλά του συρρικνώνουν αισθητά τις διαθέσιμες λύσεις) και τον πετάνε μετά κόπων και βασάνων πάλι λόγω των ρεκορικών του κιλών έξω από την κεντρική πόρτα. Κάθεται και κλαίει με αναφιλητά επειδή κανείς δεν του ανοίγει. Επειδή κανείς δεν του ανοίγει, κάθεται και κλαίει με αναφιλητά. Σε όποια σειρά και να βάλω τις λέξεις, δεν βγαίνει νόημα, δεν βγάζω άκρη. Είναι αστυνομικός γαμώτο μου, αστυνομικός, κάτι πρέπει να κάνει για την ξεσκισμένη τιμή του, κάτι πρέπει να κάνει για τη συντριβή που βιώνει, κάτι.

Η γυναίκα του και δήμαρχος της αλλοπρόσαλλης περιοχής του Παραδείσου, Karen Crawford, ένα ωραίο πρωινό πήρε την πιο γενναία απόφαση της ζωής της μέχρι την επόμενη. Τον εγκατέλειψε απροειδοποίητα. Θεωρεί ότι ο πρώην άντρας της είναι μισογύνης, ρατσιστής και ευέξαπτος (είναι) και ότι η ζωή μαζί του είναι ένα ανάλατο καταναγκαστικό μαρτύριο (είναι). Στο διάστημα που δεν κατακεραυνώνει και επιτίθεται φραστικά στον άντρα της, αμύνεται στις αυτοάνοσες αμφιβολίες τις για την fair ή όχι επικράτησή της στις εκλογές με αντίπαλο έναν χομπίστα σκύλο.

Είναι τρομερά απίθανο να χάσει κανείς εκλογές από έναν σκύλο. Απαιτεί κόπο, προσπάθεια και να αποφασίσεις την τελευταία στιγμή να ακυρώσεις τη συμμετοχή σου. Δεν γίνεται να χάσεις στις εκλογές από έναν σκύλο. Δεν γίνεται να χάσεις στις εκλογές από έναν σκύλο. Δεν γίνεται να χάσεις στις εκλογές από έναν σκύλο. Το λέω τρεις φορές για να το χωνέψω βαθιά μέσα μου.

Ο στρυφνός και απότομος Randall διαθέτει ένα βουνό από προβλήματα ξεφορτωμένο μέσα και έξω από το σπίτι του. Η γυναίκα του, το επικείμενο διαζύγιο, ο προβληματικός και ασταθής χαρακτήρας του αποκρύπτουν επιμελώς το πραγματικό δράμα που τον έχει λυγίσει. Η τετριμμένη και επιφανειακή σχέση με τον γιο του, τον Kevin Crawford (της γνωστής οικογενείας) τον έχει καταβάλλει.

Η ζωή του πιο ανύπαρκτου αρχηγού αστυνομίας στα χρονικά των τηλεοπτικών σειρών, των παιδικών και των ταινιών δράσης βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, από το χειρότερο στο τραγικό και από το τραγικό στο ανυπόφορο. Οι πολύ λίγοι σε σθένος, πρωτοβουλίες και πυγμή συνεργάτες του, τον σπρώχνουν με μαθηματική ακρίβεια προς την κατάθλιψη. Μέχρι και ο σκύλος της αστυνομίας που είναι σχεδόν δικός του σκύλος είναι εθισμένος στην κοκαΐνη και καλοβλέπει την καρέκλα του.

Τα χτυπήματα είναι απανωτά, τον έχουν πουλήσει όλοι. Σε κάθε επεισόδιο κλαίει, οδύρεται, απογοητεύεται, συγχύζεται, προειδοποιεί ότι θα παραιτηθεί και στο τέλος στέκεται στα πόδια του. Έτσι έχουν μάθει οι τρωτοί και απαρηγόρητα αδύναμοι άνθρωποι. Να στέκονται στα πόδια και στις δυνάμεις τους, να μην τα παρατούν.

Ο Randall Crawford δεν διεκδικεί να γίνει ήρωας. Είναι κάτι παραπάνω, πολλά παραπάνω, χιλιάδες παραπάνω από ένας τυπικός ήρωας. Είναι η επικράτηση του να είναι κανείς απλώς ο εαυτός του.

Είναι ο πιο μίζερος και καταθλιπτικός αγαπημένος ήρωας που είχα και θα έχω ποτέ.

Απόλαυσε τo ‘Paradise PD’ και ακόμα περισσότερο πρωτότυπο περιεχόμενο του Νetflix, με τη WIND VISION.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

BoJack Horseman: Ο πιο αληθινός ήρωας που είδα ποτέ στην τηλεόραση