Το παράξενο δεν έχει ηλικία: 10 φανταστικά επεισόδια “Twilight Zone”

Σαν χθες, 2 Οκτωβρίου του 1959, ξεκίνησε η σειρά που θα άλλαζε για πάντα τα δεδομένα στο χώρο του φανταστικού- ειδικά όταν μιλάμε για τηλεόραση. Το “Twilight Zone” έφερε σε εκατομμύρια σπίτι, ιστορίες από την Άλλη Πλευρά, ανοίγοντας το δρόμο για ό,τι θα ακολουθούσε. Ιστορίες φανταστίας, επιστημονικής και μη, ή απλά παράξενα, αρρωστημένα παραμύθια που συνήθως κατέληγαν σε κάποια φοβερή ανατροπή.

Κάποια από αυτά τα επεισόδια έχουν γεράσει περισσότερο από άλλα, κάτι γενικά αναπόφευκτο όταν μιλάμε για μια σειρά που αριθμεί περισσότερο από μισό αιώνα ζωής. Όμως υπάρχουν ένα σωρό επεισόδια που αξίζει να ανακαλύψεις ακόμα και σήμερα. Όλα είναι αυτοτελή έτσι κι αλλιώς, και πολλά φέρουν σημαντικές υπογραφές από το χώρο του φανταστικού, όπως του Ρίτσαρντ Μάθεσον, ενώ έχουν επηρεάσει σχεδόν κάθε άνθρωπο που υπηρετεί σήμερα το sci-fi/fantasy.

(Είχαμε κάνει μια σύντομη αναφορά όταν λέγαμε πόσο ενδιαφέρον είναι το “Black Mirror’.)

Ακολουθεί μια λίστα με 10 επεισόδια που θα προτείναμε στον καθένα να δει αν ψάχνει από πού να μπει στη σειρά- ή απλά 10 αξέχαστες ιστορίες που αξίζει να δεις ξανά και ξανά, αν ήδη γνωρίζει το “Twilight Zone”.

Walking Distance

Ξεκινώ με το αγαπημένο μου, ένα επεισόδιο που δε βασίζεται τόσο στον τρόμο ή στην ανατροπή, όσο στο συναίσθημα που σου δημιουργεί. Αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις, αλλά αυτό που παίρνεις είναι η φανταστική ιστορία κάποιου που παγιδεύεται από το ίδιο το παρελθόν του. Ύστερα από ένα μηχανικό πρόβλημα, ένας ‘επιτυχημένος’ άντρας περπατά στην πόλη όπου μεγάλωσε, ερχόμενος αντιμέτωπος με όλα τα παιδικά του τραύματα. Θα μπορέσει να τα ξεπεράσει ή θα πέσει ξανά θύμα των ίδιων φοβιών. Πολύ ισχυρό συναισθηματικά, και πνιγηρό με έναν τρόπο γνώριμο σε κάθε ενήλικα που αμφισβήτησε ποτέ την πορεία των πραγμάτων.

Living Doll

Θυμωμένη κούκλα με μόνιμο χαμόγελο, που κανείς δε μπορεί να καταστρέψει, ενοχλητικό διαρκές γελάκι, και καταστροφικές τάσεις; Όχι, δεν είναι η “Κούκλα του Σατανά” αλλά ξεκάθαρα αυτό που την ενέπνευσε, δηλαδή ένα από τα πιο αβίαστα creepy επεισόδια όλης της σειράς. Σοβαρά, απειλητικά αντικείμενα που μοιάζουν φιλικά, τα οποία ζωντανεύουν και παραδίδουν αποτελεσματικότατες απειλές; Κλασικό.

The Eye of the Beholder

Πολύ συχνά, ακόμα και τα καλύτερα επεισόδια της σειράς ήταν επί της ουσίας μια ιδέα που χτίζεται ατμοσφαιρικά επί 20 λεπτά προτού μας παραδοθεί η καθοριστική αποκάλυψη. Και, για να είμαστε τίμιοι, κάποιες από αυτές τις φορές η αποκάλυψη αυτή είναι εντελώς προφανής. Τότε γιατί μπαίνει εδώ αυτό το επεισόδιο; Ακριβώς επειδή, δομικά, παραμένει ακριβώς αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως ‘επεισόδιο twilight zone’, αλλά κι επειδή η δύναμη του φινάλε δεν αποδυναμώνεται καθόλου υποπτευόμενος τι πρόκειται να συμβεί. Η ιδέα είναι απλή: Μια γυναίκα περιμένει στο κρεβάτι του νοσοκομείου τα αποτελέσματα μιας πλαστικής επέμβασης που θα την κάνει ομορφότερη. Το κλείσιμο σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο.

The Monsters Are Due on Maple Street

Απλά φανταστικό. Οι κάτοικοι ενός προαστιακού δρόμου αρχίζουν να υποψιάζονται ο ένας τον άλλον όταν ένας κομήτης σβήνει το ηλεκτρικό ρεύμα και ακολουθεί μια πιθανή εξωγήινη εισβολή όπου όμως το τέρας έχει ανθρώπινη μορφή. Ποιος είναι εχθρός και ποιος όχι; Καθώς μιλάμε για τη χρονική γέφυρα ανάμεσα στα ’50s και τα ’60s, το στοιχείο κοινωνικού σχολίου είναι πολύ έντονο, όπως εξάλλου και σε πολλές ακόμα από τις ιστορίες της σειράς. Έχουμε δει αμέτρητες παραλλαγές του ίδιου concept, αλλά λίγες φορές έχει παραδοθεί με τόση οικονομία και τόσο αυθεντικό σασπένς όσο σε αυτό το επεισόδιο, μια ιστορία τρόμου για μια Αμερική που έχει αρχίσει να μην εμπιστεύεται τον ίδιο της τον εαυτό.

The Hitchhiker

Μια γυναίκα ταξιδεύει με το αυτοκίνητο από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια και διαπιστώνει πως δε μπορεί να ξεφορτωθεί ενοχλητικό πεζό ο οποίος διαρκώς της ζητά να τον πάρει μαζί της. Η μαγεία είναι πως ο τύπος δεν έχει κάτι το ίδιαίτερα απωθητικό κάνοντάς τον προφανή villain. Είναι η ίδια η γυναίκα που αρχίζει και χάνει τα λογικά της, όπως μαρτυρούν οι όλοι και πιο ασύνδετες και παρανοϊκές σκέψεις της. Απίστευτο ψυχολογικό σασπένς.

Time Enough at Last

Μάλλον το ευρύτερα αποδεκτό ως καλύτερο επεισόδιο της σειράς, θέτει στο τραπέζι κάποια ζητήματα υπαρξιακής απόγνωσης που σε συνδυασμό με το σοκαριστικά σκληρό φινάλε θα σε αφήσουν ανήμπορο να το ξεχάσεις. Ένας υπαλληλάκος δε νιώθει άνετα με τον κοινωνικό του περίγυρο, αγαπάει μόνο να διαβάζει. Όλο να διαβάζει. Όλη του η ζωή είναι τα βιβλία. Και έξαφνα, όλος του ο κόσμος επίσης. Ας το αφήσουμε εκεί. Δες το. Ξεκινά από αυτό δηλαδή, πώς το λένε.

It’s a Good Life

Από τα μεγαλύτερα τρομο-στανταράκια είναι τα creepy πιτσιρίκια. Γιατί να έχεις κάτι απλά ανατριχιαστικό όταν μπορείς να έχεις κάτι ανατριχιαστικό που δημιουργείται από ένα τρομακτικό διαβολόπαιδο; Εδώ ένας πιτσιρικάς είναι βασικά το Τέρας, ένα πλάσμα τόσο πανίσχυρο που μπορεί να δημιουργεί και να, εχμ, απο-δημιουργεί οτιδήποτε θέλει, κατά βούληση. Ένας μικρός θεός κάπου έξω στην αμερικάνικη αγροτιά, επί της ουσίας. Φαντάσου λοιπόν αυτός ο κακομαθημένος θεός να τα είχε ξεκάνει όλα και να είχες μείνει μόνο εσύ, η οικογένειά του, και να τρέμεις μην τον τσαντίσεις επειδή δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να σου κάνει. Φαντάσου. Κάθε δευτερόλεπτο αυτού του επεισοδίου είναι μια μικρή έκρηξη ψυχολογικού τρόμου.

The Invaders

Κι αυτό μπαίνει στην κατηγορία ‘μια ιδέα / είκοσι λεπτά’ αλλά η ανατροπή είναι φανταστική. Είναι πιθανώς το πιο ξεπερασμένο επεισόδιο όλης της λίστας, αλλά χαλάλι. Μια γυναίκα απλώς κάθεται και πλένει τα πιάτα, μόνη στο σπίτι, όταν κάτι ακούει από το πατάρι. Μπορεί η εξωγήινη εισβολή να ξεκινήσει σε ένα απομονωμένο σπίτι; Και μπορεί η νοικοκυρά να κάνει τίποτα για να τη σταματήσει;

Five Characters In Search of an Exit

Πέντε χαρακτήρες-στερεότυπα ξυπνούν μέσα σε ένα μυστηριώδες δωμάτιο χωρίς να έχουν ανάμνηση του ποιοι είναι, γιατί είναι εκεί, πώς βρέθηκαν παγιδευμένοι ή πώς θα δραπετεύσουν. Δε νιώθουν πείνα ή νύστα ή τίποτα. Απλά αναζητούν την έξοδο επειδή υποθέτω, αυτό είναι ένα βασικό ανθρώπινο ένστικτο που ξεπερνά τη μνήμη. Το επεισόδιο είναι φανταστικό, έχει αποτελέσει μεγάλη έμπνευση για δημιουργούς όπως ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς, και αποτελεί έναν γρίφο του οποίου η λύση, από ένα σημείο κι έπειτα, δε σε απασχολεί καν. Απλά χάνεσαι κι εσύ.

Nightmare at 20,000 Feet

Είναι εκείνο με τον Γουίλιαμ Σάτνερ πριν γίνει πιλότος. Όταν επιβαίνοντας ένα αεροπλάνο, στη διάρκεια καταιγίδας, έχοντας ήδη πάθει νευρικό κλονισμό, αρχίζει να βλέπει ένα πλάσμα έξω από το παράθυρο. Φυσικά το βλέπει μόνο αυτός και κανείς άλλος. Το ότι το βλέπουμε κι εμείς αρκεί βέβαια. Είναι από τα επεισόδια που δεν είναι απαραιτήτως απίστευτα τρομακτικά όταν τα βλέπεις, αλλά που γίνονται πιο τρομακτικά όταν τα σκέφτεσαι. Δες απλά την κεντρική φωτό. Εσύ τι θα πίστευες;

*Το πρωτότυπο “Twilight Zone” αριθμεί 5 σεζόν 156 επεισοδίων, σχεδόν όλα εκ των οποίων είναι 20λεπτης διάρκειας. (Κάποια στιγμή έγινε η μετάβαση σε 40λεπτα αλλά δε λειτούργησε, όπως ήταν φυσιολογικό). Επιχειρήθηκαν 2 αναβιώσεις δίχως επιτυχία. Το πρωτότυπο show που έτρεξε από το 1959 ως το 1964 παραμένει σταθμός για τις ιστορίες του φανταστικού.