Το πιο μεγάλο spoiler που έχω φάει

Το σπόιλερ είναι κάτι που όλοι έχουμε βιώσει στο πετσί μας. Ένας ήρωας που πεθαίνει, ένας άλλος που δεν υπάρχει, ένα τέλος που αποκαλύπτεται πριν το ζητήσουμε. Εμείς απλά πιάσαμε το πληκτρολόγιο και γράψαμε τον spoiler πόνο μας.

“Ο Μπρους Γουίλις είναι νεκρός” για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Τον τελευταίο χρόνο έχω φάει άπειρα και τεράστια spoilers για το Game of Thrones μιας και συχνά έχω το ρόλο του να ελέγχω τα σχόλια για τα reviews του Θοδωρή. Ήξερα για τον ματωμένο γάμο, ήξερα για τον Joffrey, ήξερα πολλά πριν την ώρα τους. Και ξέρω πολλά και για την ερχόμενη σεζόν. Αλλά εκείνο που μου είχαν κάνει οι φίλοι μου τον Σεπτέμβρη του 1999 δεν ξεχνιέται. Ξεκινούσα από Βούλα να πάω στο Σινέ Γλυφάδα να δω την 6η Αίσθηση. Λίγο πριν μπω στο ταξί, δεν θυμάμαι ποιος, μου φώναξε “ο Μπρους Γουίλις είναι νεκρός”. Έπρεπε να δεις τη φάτσα μου εκείνη την ώρα. Έπρεπε να δεις τη φάτσα του M. Night Shyamalan όταν του διηγήθηκα το περιστατικό πριν λίγο καιρό σε μία συνέντευξη που θα διαβάσεις σε λίγες μέρες στο Oneman. Στην πρώτη ίσως ταινία με τέτοιο twist στο φινάλε, στην πρώτη δηλαδή ταινία που ένα spoiler θα πονούσε πραγματικά, το έφαγα. Και απ’ ό,τι βλέπεις ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει.

Η Νίνα Μάγερς και οι φίλοι της οι Μπάουερ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Τους κανόνες που ακολουθείς με τη μεγαλύτερη ευλάβεια στη ζωή, τους ακολουθείς επειδή κάποτε έφαγες μια σφαίρα και από τότε ξέρεις να προσέχεις. Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος ιντερνετικός κανόνας όταν βλέπεις από την αρχή μια σειρά που ήδη αριθμεί μπόλικες σεζόν; ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ IMDB. Είναι πολλοί οι λόγοι. Αν κάποιος ηθοποιός παίζει δύο χαρακτήρες πχ, θα το δεις πρώτο πρώτο. Αν πεθαίνει ο χαρακτήρας και φεύγει από τη σειρά, μια παρενθεσούλα που προσδιορίζει την παραμονή του στη σειρά θα στο καταστρέψει κι αυτό. Και, φυσικά, τα quotes. Αχ, τα quotes.

Τις αθώες εκείνες εποχές που άρχιζα να πρωτοβλέπω σειρές μανιωδώς, εκεί γύρω στο 2002-2003, κάποιος φίλος μου είπε πως πρέπει να δω οπωσδήποτε “24” το οποίο όταν το έπιασα εγώ βρισκόταν στην 3η σεζόν του. Καθώς έφτανα στο τέλος της 1ης σεζόν, είχα τη φαεινή ιδέα να ψάξω να βρω μια ατάκα της Νίνα Μάγιερς που μου είχε αρέσει, με άγνοια κινδύνου, ζωσμένος με εκρηκτικά, όπως θα περιέγραφε κι ο Χρήστος “τι κάνει η Τσέλσι” Σωτηρακόπουλος.  Τη βρήκα την ατάκα, αυτό είναι το καλό νέα. Δεν θυμάμαι καν ποια ήταν. Αντιθέτω θυμάμαι τις δύο ατάκες που βρήκα ακριβώς από πάνω κι ακριβώς από κάτω από αυτήν που έψαχνα. Αυτό είναι το κακό νέο. Το μάτι μου έπεσε πρώτα στην από πάνω:

Nina Myers: I never meant it to be personal.Jack Bauer: It felt pretty personal when you killed my wife.

καθώς πανικόβλητος πήγα να κοιτάξω αλλού, ενώ η ζημιά είχε ήδη γίνει, το μάτι μου έπεσε στην ακριβώς από κάτω:

Jack Bauer: You don’t have any more useful information, do you, Nina?Nina Myers: [weakly] Y-yes I do. [reaches for gun]Jack Bauer: No, you don’t. [shoots Nina three more times]

Όπως θα έλεγε κι ο Τζ. Γουώλτερ Γουέδερμαν στο “Arrested Development”

“Και γι’αυτό δεν γκουγκλάρουμε ποτέ σειρές όταν βλέπουμε παλιότερες σεζόν.” Ας είναι η θυσία μου, και της Τέρι Μπάουερ, ένα μάθημα για την ανθρωπότητα.

‘Τι εννοείς δεν υπάρχει Κάιζερ Σόζε’ για τον Πάνο Κοκκίνη

Αν μου το έκανε φίλος μου, θα τον είχα πετάξει από τον 4ο όροφο που τότε έμενα, πάνω στα τζανκιά που σύχναζαν από κάτω. Αν μου το έκανε η μάνα μου, θα την αποκλήρωνα. Αν μου το έκανε το παιδί μου, θα το έδινα για υιοθέτηση. Όμως μου το έκανε γκόμενα. Η οποία είχε μπλε μάτια και υπέροχο στήθος. Η ίδια που κυνηγούσα να μου δώσει σημασία επί τρία χρόνια. Οπότε, όταν με χαρά και αφέλεια μου μίλησε για το τέλος των Usual Suspects, το οποίο, by the way, είχε πάει να δει με τον γκόμενο από την οποία περίμενα καρτερικά να χωρίσει, απλώς γούρλωσα τα μάτια, χαμογέλασα και κατάπια τον πόνο μου. Εννοείται πως την ταινία την είδα αργότερα στο DVD. Όπως εννοείται πως ποτέ δεν μου έκατσε. Ναι, διπλό το κακό.

“Ήξερε ότι στο τέλος κερδίζει ο Mountain” ο Ηλίας Αναστασιάδης

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, που ο πυρετός για τα μελλούμενα στο Game of Thrones κορυφώνεται για εμάς που δεν έχουμε διαβάσει τα βιβλία, η ιντερνετική μου συμπεριφορά είναι ομαλά αλλοπρόσαλλη. Δεν είμαι 12 ετών για να μπαίνω στο τουίτερ πριν δω κάθε καινούργιο επεισόδιο. Αποφεύγω ό,τι πρέπει να αποφύγω και τα μάτια μου είναι 44 όταν περνάω σχόλια στο ΟΝΕΜΑΝ. Έλα όμως που όλοι έχουμε τις κακές μας μέρες και ένα ανύποπτο, δροσερό απόγευμα Πέμπτης που οι αντιστάσεις μου ήταν πεσμένες, έπεσα πάνω στο απόλυτο σπόιλερ της 4ης σεζόν. Δεν θυμάμαι ποιος γλυκός αναγνώστης φρόντισε να μάθω ότι τη μάχη μεταξύ Όμπεριν και Βουνού την κερδίζει ο δεύτερος, αλλά το έμαθα. Και πόνεσα. Και δεν ήθελα να το πιστέψω. Και έκατσα να δω το επεισόδιο πιστεύοντας βαθιά ότι ο αναγνώστης έριξε άδεια για να πιάσει γεμάτα. Και η μάχη πήγαινε υπέρ μου. Και είχα γαντζωθεί από τον καναπέ. Και ο Όμπεριν έκανε τη μεγάλη έκπληξη. Κι εγώ τον πίστεψα τον Όμπεριν, πίστεψα ότι θα το πάει μέχρι τέλους. Και ξαφνικά δεν υπήρχε κακός αναγνώστης στο μυαλό μου. Ήμουν έτοιμος να εκτοξευθώ και να φωνάξω “ΕΤΣΙ ΡΕ ΟΜΠΕΡΙΙΙΙΙΙΝ”. Αλλά ο Όμπεριν άρχισε τις ποζεριές. Ο Όμπεριν την πάτησε σαν 12χρονο. Ήθελα να βγάλω και τα δικά μου μάτια. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ απ’ τον πονοκέφαλο. Το πρωί έψαξα και βρήκα τη διεύθυνση του αναγνώστη. (Εντάξει, πλάκα κάνω).

Αμπελαλέ για House of cards ο Γρηγόρης Μπάτης

Προτού ξεκινήσω, να προειδοποιήσω εσένα φίλε αναγνώστη που έχεις δει μόνο τον πρώτο κύκλο του House of cards, πως πρέπει να αποχωρήσεις ή έστω να προσπεράσεις το δράμα μου. Ένα δράμα που έφερε την ολική ρήξη στη σχέση μου μ’ αυτή τη σειρά. Γιατί όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός (πιο κλισέ πεθαίνεις), όταν σπάσει το γυαλί δεν ξανακολλάει. Και το γυαλί έσπασε λίγες ημέρες πριν ξεκινήσω τον δεύτερο κύκλο. Ένα μουντό απόγευμα στο γραφείο λοιπόν, μια ημέρα όπως όλες οι άλλες (και τα κλισέ συνεχίζονται), μιλούσα με μια συνάδελφο/φίλη μου για κάτι επαγγελματικά. Ξάφνου η συζήτηση άλλαξε ρότα και τρεις λέξεις έφεραν την καταστροφή έφεραν το ναυάγιο. Η πρώτη ήταν HOUSE, η δεύτερη OF και η τρίτη CARDS. Η συνέχεια ήταν μοιραία: “Φανταστικό το ξεκίνημα της δεύτερης σεζόν. Πως την έφαγε έτσι τη δημοσιογράφο;”. Έπεσε βαθιά σιωπή για λίγα δευτερόλεπτα και έπειτα η αποκάλυψη πως έχω δει μέχρι το τελευταίο επεισόδιο της πρώτης σεζόν, έφερε μια παγωμάρα. Και όσο κι αν προσπάθησα να ξαναξεκινήσω αυτή τη σειρά, ποτέ δεν τα κατάφερα και η πικρή γεύση της ξενέρας δεν έλεγε να φύγει. Φρανκ. Κλερ. Αντίο για πάντα.

Τελευταίο spoiler: Ρίτα Χέιγουορθ ο Χρήστος Δεμέτης

Θυμάμαι να το βλέπω για πρώτη φορά, νοικιασμένη βιντεοκασέτα, ναι βιντεοκασέτα, τέλη 90s, αρχές 2000. “Να σου πω τι γίνεται στο τέλος”, να λέει ο Κώστας, “όχι ρε μαλάκα μη μου πεις, θέλω να το δω” να λέω εγώ. “Καλά δεν σου λέω”, απαντάει, “αλλά το τέλος σχετίζεται με την αφίσα και τον τίτλο”. Σιωπή. Κενό.Ναι εντάξει, ο τίτλος στα ελληνικά του “The Shawshank Redemption”, μιας από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, είναι ένα από τα μεγαλύτερα spoiler που μπορεί να σου κάνει ο μεταφραστής, αλλά και η ρήση του κολλητού, με έκανε να θέλω να πάρω φόρα και να κουτουλήσω τον Τιμ Ρόμπινς που έστεκε αγέρωχος απέναντι μου εκείνη την ώρα στην οθόνη. Στην πορεία της ζωής μου, την είδα και την ξαναείδα την Ρίτα και έψαξα τα κρυμμένα μηνύματα και τις ιδεολογικές προεκτάσεις της. Και μαζί με τον “Τρελό Πιερό” και τη “Λάμψη” του Κιούμπρικ, έγινε μία από της αγαπημένες μου κινηματογραφικές παραγωγές. Και εν τέλει, κανένα, μα κανένα spoiler δεν είναι ικανό να σου χαλάσει το παρακάτω: “Remember Red, hope is a good thing, maybe the best of things, and no good thing ever dies…I hope I can make it across the border. I hope to see my friend, and shake his hand. I hope the Pacific is as blue as it has been in my dreams. I hope…”.Υ.Γ. Περί τίτλου.Αντάξιος με τη μετάφραση αυτή, θα ήταν μόνο τίτλος σε βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι τύπου:”Τον Σκότωσε ο  Μπάτλερ”. Τέλος.

S for Spoiler η Έρρικα Ρούσσου

Σινεμά. Διαφημίσεις. Όλα καλά μέχρι εδώ; Βρισκόμαστε στην τελευταία διαφήμιση πριν ξεκινήσει το V for Vedetta. Ο τύπος που κάθεται πίσω μου (γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει αυτός ο τύπος που θα κάθεται πίσω μου;) γυρνάει με ύφος στην κοπέλα που συνοδεύει και της λέει: «Θέλω να δω αν θα κλάψεις που αυτός πεθαίνει στο τέλος».

ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ;

Το λεπτό περνάει. Η ταινία ξεκινάει. Και εγώ είμαι πιο ξενερωμένη από ποτέ. Ειλικρινά απορώ γιατί δεν γύρισα να τον ρωτήσω τα προφανές: «Αφού το έχεις δει γιατί βρίσκεσαι εντός της κινηματογραφικής αίθουσας;», «Και πάει στα κομμάτια αυτό, γιατί στην ευχή πρέπει να αποκαλύψεις σε κάποιον που δεν το έχει δει το τέλος;», «Και αλήθεια, αυτή για ποιο λόγο δεν σε έβρισε;»

Τα ερωτήματά μου όπως καταλαβαίνεις έμειναν αναπάντητα. Α! Και προφανώς και δεν πέρασα καλά εκείνη την ημέρα. ΟΥΤΕ ΕΚΛΑΨΑ.

ΥΓ: Σε περίπτωση που με διάβασες εσύ με την ανωτέρω ατάκα, σε ευχαριστώ για την -αχρειάστη- πληροφορία #καιμηνξανακατσειςποτεπισωμου.

Fight -spoiler- club για τον Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Γενικά τα έχω συνηθίσει. Στην αρχή με εκνεύριζαν, μετά όμως το συνήθισα. Όταν έχεις φάει σε τρυφερή ηλικία την μεγαλύτερη ξενέρα σε ταινία από spoiler μετά όλα σου φαίνονται απλά. Και όταν αυτή η ταινία είναι το Fight Club τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκληρά. Προφανώς πρώτη φορά δεν την είδα το 1999 στο σινεμά αλλά μερικά χρόνια αργότερα σε κάποια προβολή του Star. Έχουμε κολλήσει με τον πατέρα μου, έχουμε ξεχάσει να φτιάξουμε ποπ κορν και βλέπουμε τον Tyler Durden να κάνει ότι ανισυμβατικό μπορεί να σου κατέβει στο κεφάλι. Και είμαστε στην στιγμή που ακούγεται το “First rule of fight club is….” και περνάει ο αδερφός μου, κοιτάει την σκηνή, λέει “αυτός δεν υπάρχει, είναι ο άλλος εαυτός του άλλου” και φεύγει. Κοινώς, μας έκαψε γιατί δεν καταλάβαμε χριστό (επίκαιρο) από το spoiler του, προσπαθούσαμε όλη την ώρα να καταλάβουμε και όταν ήρθε η ώρα να το μάθουμε είχαμε κρεμάσει μούτρα. “At the end you would thank me” του είπε κάποια στιγμή. Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Υ.Γ.: Χρήστο Δεμέτη της ίδιας συνομοταξίας είναι και ο τίτλος “Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ” που μοιάζει τόσο χαζός όσο είναι. Τόσο πολύ που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μπορεί να γίνεται στην ταινία γιατί αποκλείεται να γίνεται αυτό που λέει ο τίτλος.