Το ‘Politician’ του Netflix κρατά το καλύτερο για το τέλος
- 26 ΣΕΠ 2019
Η εποχή που το Netflix έδινε το πράσινο φως και ανανέωνε απλόχερα κάθε σειρά του έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η αρχή έγινε με το πανάκριβο ‘The Get Down’ και το πνευματικό, απαιτητικό ‘Sense8’, αλλά πλέον θρηνούμε το ‘The OA’, το ‘Tuca & Bertie’, το ‘American Vandal’, το ‘Santa Clarita Diet’, το ‘One Day at a Time’ – όλες τους σειρές αναγνωρισμένες από την κριτική και με δικό τους, πιστό κοινό. Συστατικά που αρκούσαν κάποτε για να φτιάξουν την ανοιχτή, πιο φιλόξενη στους δημιουργούς ταυτότητα της πλατφόρμας, όμως δεν μπορούν πια να εγγυηθούν τη συνέχεια.
Αντ’ αυτών, η μεγάλη επένδυση του streaming γίγαντα φαίνεται να είναι η κατοχύρωση καθιερωμένων ταλέντων με τουλάχιστον μία επιτυχία στο βιογραφικό τους. Από τον Baran bo Odar και τη Jantje Friese του ‘Dark’ μέχρι τον Álex Pina του ‘Casa de Papel’ από το μη αγγλόφωνο μέτωπο που έχουν υπογράψει αποκλειστικά συμβόλαια, ως τη Shonda Rhimes που ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός και τον Ryan Murphy (American Horror Story, American Crime Story, Glee) που έκλεισε συμφωνία ύψους 300 εκατομμυρίων δολαρίων. Το πρώτο δείγμα του τελευταίου είναι το ‘The Politician’, μία εφηβική πολιτική σάτιρα με πρωταγωνιστή τον βραβευμένο με Tony, Ben Platt.
Ο Platt υποδύεται τον Payton, έναν υιοθετημένο γόνο ζάπλουτης οικογένειας που έχει στόχο να γίνει Πρόεδρος της Αμερικής. Το πρώτο βασικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι να νικήσει στις πρώτες του εκλογές – αυτές του μαθητικού συμβουλίου, του δεκαπενταμελούς σαν να λέμε. Απέναντί του βρίσκει έναν δημοφιλή συμμαθητή του με τον οποίο έχει προσωπικές σχέσεις – o David Corenswet θα μπορούσε να είναι ο επόμενος Superman, το λέω επειδή θα αρχίσουν να τον ψάχνουν αυτόν τον καιρό – όμως μετά την ξαφνική του έξοδο από την προεκλογική εκστρατεία πρέπει να αντιμετωπίσει το κορίτσι του που τον αντικαθιστά. Την άσπονδη εχθρό του υποδύεται φρέσκια από το ‘Bohemian Rhapsody’ η Lucy Boynton, η οποία στην πρώτη της σκηνή παραδέχεται στον σύντροφό της ότι συχνά προσποιείται στο σεξ, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί εκείνος μπορεί να ζητά μια πιο αυθεντική εμπειρία. «Ποια είναι η διαφορά;», αναρωτιέται ανοιχτά.
Οι μισοί και παραπάνω χαρακτήρες στη σειρά φαίνεται να αναρωτιούνται το ίδιο, εκείνη όμως θα είναι η πρώτη που θα αρχίσει να αναζητά την απάντηση για τον εαυτό της σε μία από τις πολλές υποπλοκές της σειράς – πάντα απολαυστικές με τον γνωστό εξωφρενικό, σπάταλο Murphικό τρόπο, όχι επιτυχημένα συνδεδεμένες μεταξύ τους ή απαραίτητες. Η Zoey Deutch, για παράδειγμα, στον ρόλο της καρκινοπαθούς Infinity που επιλέγει ο Payton για Αντιπρόεδρό του αν εκλεγεί, κλέβει προβλέψιμα την παράσταση και χάνεται ξανά μέσα σε ένα αβανταδόρικο part που για το μεγαλύτερο όμως μέρος της σεζόν στέκεται αμήχανα δίπλα στην κεντρική πλοκή.
Η μητέρα του Payton, μία στατική, υπογείως αστεία Gwyneth Paltrow στη σειρά, είναι ηθικά υποχρεωμένη να στηρίξει την επιτυχία του με κάθε τίμημα. Από τα credits κιόλας του show, το ‘Politician’ σε προδιαθέτει για ένα τίμημα πολύ ακριβό. Εκεί, ο πρωταγωνιστής κατασκευάζεται κυριολεκτικά ως ξύλινος Πινόκιο, καθαρίζεται, γυαλίζεται και τελικά αποκαλύπτεται ανθρώπινος, δοκιμάζοντας να κλείσει τα δάχτυλά του πριν σπάσει τον τέταρτο τοίχο. Είναι πράγματι όσο αδίστακτος και υπολογιστικός τον παρακολουθούμε να γίνεται στον δρόμο του για εξουσία ή τον έφτιαξαν έτσι οι προσδοκίες της οικογένειάς του; Είναι όντως ένας κοινωνιοπαθής χωρίς συναισθήματα όπως εκμυστηρεύεται ότι είναι ο τεράστιος φόβος του, ή υπάρχει ουσία μέσα στo κενό του;
Η σειρά ενδιαφέρεται να δώσει απαντήσεις, δεν είναι αφοσιωμένη όμως αρκετά στην ανθρώπινη υπόσταση των περισσότερων χαρακτήρων για να το κάνει επαρκώς. Η σύγκριση με το ‘Election’ έχει ήδη γίνει και από εμάς, όμως η πιο άμεση επιρροή του Murphy και του μόνιμου συνεργάτη του Brad Falchuk είναι ο Wes Anderson. Παστέλ, άνευ καρτών και κεφαλαίων, το ‘Politician’ είναι κοφτό, ειρωνικό, αποστασιοποιημένο, με ένα οικογενειακό δράμα στο κέντρο του και το παράδοξο να βασιλεύει. Σκέψου μια ‘Οικογένεια Τένενμπαουμ’ – η Paltrow παίζει μια ώριμη, στοργική, ξανά παραιτημένη μεσήλικη Margot – που δεν συγκινεί εξίσου, παρότι προσπαθεί τίμια κατά τόπους. Η μανιέρα του Anderson λοιπόν, ίσως δεν λειτουργεί τελικά στην τηλεοπτική φόρμα που παραδοσιακά απαιτεί πιο χειροπιαστές προσωπικότητες για να επενδύει το κοινό επί 5, 8, 12, 26 ώρες.
Το κύριο πρόβλημα είναι ίσως ο ίδιος ο χαρακτήρας του Payton. Όσοι τρέχουν τη σουρεάλ καμπάνια του, από τον κολλητό του που τον μισεί κρυφά μέχρι το κορίτσι του που τον προετοιμάζει για ηγέτη του μέλλοντος, φτάνουν στα άκρα γιατί πιστεύουν στο όραμά του. Στο μεταξύ όμως, εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί του είναι εξαρχής τόσο ταγμένοι. Δεν φταίει ότι ο Payton γίνεται αποκρουστικός. Οι χαρακτήρες του Murphy είναι πολύ συχνά τέτοιοι. Εδώ όμως λείπουν οι κρίκοι στην αλυσίδα που τους δένει.
Δεν λείπουν φυσικά το gloss, η ψευδαίσθηση ανωτερότητας, οι ραδιουργίες που έχουμε μάθει να περιμένουμε από τον δραματικό δημιουργό. Έχει φτιάξει ένα εφηβικό ‘House of Cards’ – μικρή σχέση με την πραγματική πολιτική δηλαδή, τεράστια με τα μεγαλοπιασίματα που γεννά και την επίδειξη ισχύος. Δεν αντιλαμβάνεται ποτέ πλήρως ότι «το τσαγανό και η φιλοδοξία» του Payton, όπως τα περιγράφει στην εισαγωγή του, προέρχονται κυρίως από το προνόμιο της τσέπης του, ούτε αναλογίζεται πραγματικά αν πρέπει να θέλουμε τον Payton σε αυτή τη θέση. Όχι ότι τελευταίο χρειάζεται να είναι πρόβλημα. Απλώς η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για 2η σεζόν, με βλέψεις για 4η και 5η, και ο Murphy έχει αναφέρει ότι κάθε κύκλος θα χαρτογραφεί την πορεία του Payton στην Προεδρία, με κάθε σεζόν να παρουσιάζει άλλες κάθε φορά εκλογές-σκαλοπάτι προς την κορυφή. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και τυπικά μένει να μάθουμε γιατί πρέπει να μας νοιάζει.
Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχει το φινάλε. Εκτός από την Jessica Lange που κατατρώει την κάμερα στα 7 προηγούμενα επεισόδια σε μία ακόμα από τις επιβλητικές ερμηνείες της σε δουλειές του Murphy, η Judith Light και η Bette Midler μας συστήνονται ως νέοι πολιτικοί αντίπαλοι του Payton και στρώνουν πολύ, πολύ καλύτερο έδαφος για τον 2ο κύκλο. Προς αποφυγή spoilers δεν θα πω περισσότερα για το στάτους του ίδιου του Payton, θα τονίσω όμως πως επιτέλους αρχίζει να μοιάζει με αληθινό αγόρι. Μέσα στην ακαταστασία του, το ‘Politician’ συναρμολογεί μια φανταστική συνέχεια στην τελευταία του πράξη.
ΚΙ ΑΛΛΟ NETFLIX: