Tο ψώνιο του σκηνοθέτη που θέλει να γίνει σταρ

”Είναι εγκληματικό να διαθέτεις στην ταινία σου σταρ όπως η Charlize Theron, ο Liam Neeson και ο Neil Patrick Harris (και φωτογενείς παρουσίες όπως η Amanda Seyfried) και, αντί να τρέξεις να ‘αρμέξεις’ κάθε καρέ, να επιλέγεις να βάζεις την αρχοντομουτσουνάρα σου πρώτη μούρη”. Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη -και εύστοχη- κριτική που έχει ακουστεί για το ”όταν μεγαλώσω θα ήθελα να γίνω ‘Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες” δημιούργημα του 40χρονου δημιουργού του Family Guy.

Δεν είναι ότι ο Seth δεν διαθέτει, όπως ισχυρίζονται κάποιοι κακόβουλοι, σταγόνα ταλέντου. Απλώς δεν έχει εκείνο το απροσδιόριστο σταρ κάτι που να σε κάνει να θέλεις να πληρώσεις εισιτήριο για να τρέξεις να τον δεις. Δεν είναι δηλαδή ούτε υπερφυσικά όμορφος, ούτε τόσο τυπάρα όπως π.χ. ο Quentin, για να τον ανεχτείς επί 90 λεπτά πάνω στην οθόνη.

Κάτι, σημειωτέον, που ο ίδιος ο Tarantino, επίσης τρελή ψωνάρα με την πάρτη του, ποτέ δεν τόλμησε να κάνει. Γνωρίζοντας στην πορεία τα όρια του τι είναι ‘χαριτωμένο’ (βλέπε cameo σε όλες σχεδόν τις ταινίες του, τύπου Hitchcock, αλλά με περισσότερη ορατότητα) και τι υπερβολικό (βλέπε βαρβάτος δεύτερος ρόλος δίπλα στον Clooney στο From Dusk till Dawn του φίλου του Rodriguez).

Και αν διαφωνείς, σχετικά με το φάουλ του Seth, σκέψου μόνο πόσο διαφορετική ταινία θα ήταν το TED αν, αντί για να δανείσει απλά τη φωνή του στο αρκουδάκι, είχε επιλέξει να είναι εκείνος πρωταγωνιστής (με την Mila Kunis στο πλευρό του) και o Wahlberg είχε περιοριστεί στο να είναι απλώς η φωνή του άσπονδου χνουδωτού φίλου.

Το καταλαβαίνω. Είναι ‘αρρώστια’ και μεγάλο ‘σαράκι’ να είσαι σκηνοθέτης και να βλέπεις κάποιον ηθοποιό, δηλαδή το φωτογενές (και συχνά άμυαλο) σκεύος που χειραγωγείς ώστε να πει τα λόγια που του έγραψες, να σταθεί εκεί που του είπες και να αισθανθεί ότι του υπέδειξες, να παίρνει όλη τη δόξα.

Το καταλαβαίνω επίσης ότι, από τη στιγμή που εσύ είσαι το αφεντικό, μπαίνεις στον πειρασμό να βάλεις τον εαυτό σου εντός της δράσης. Αλλά το καλύτερο που έχεις να κάνεις, αν είσαι ο Seth ή οποιοσδήποτε άλλος σκηνοθέτης της γενιάς, της λογικής και του επιπέδου ταλέντου του, είναι να πας σε ένα ψυχίατρο, να του εξηγήσεις το πρόβλημά σου (βλέπε μεγαλομανία, έλλειψη αυτογνωσίας, χαμηλή αυτοεκτίμηση) και να βρεις μια εκτός κάμερας λύση.

Εκτός φυσικά αν το όνομα σου είναι Orson και το επίθετό σου Welles. Ο μόνος σκηνοθέτης που θα έπρεπε να είναι εσαεί πρωταγωνιστής σε όλες τις ταινίες του.

Εντάξει, το δέχομαι ότι υπάρχουν και άλλοι σκηνοθέτες που το ‘έχουν’. Και δεν μιλάω για περιπτώσεις τύπου Clint Eastwood που ήταν ηθοποιοί πριν γίνουν σκηνοθέτες, Kenneth Branagh που ήταν πάντοτε ταυτόχρονα ηθοποιός και σκηνοθέτης ή Woody Allen, οι περισσότερες ταινίες του οποίου (πριν τις τελευταίες) δεν θα μπορούσαν να γυριστούν ποτέ με άλλον πρωταγωνιστή.

Αλλά για larger than life, όπως λέγανε στο χωριό μου, προσωπικότητες όπως οι Mel Brooks, Spike Lee, John Cassavetes, Terry Jones, David Cronenberg, John Waters και (οριακά) ο Roman Polanski.

Ανθρώπους δηλαδή που δίνουν κάτι στο ρόλο και δεν ικανοποιούν απλά το εγώ τους. Κρίμα που για κάθε τέτοια περίπτωση από τις παραπάνω μπορώ να σκεφτώ δεκάδες Eli Roth, Tyler Perry και -πλέον- Seth Macfarlane.

Διπλό κρίμα που κάποιος δεν βγαίνει να τους εξηγήσει ότι το πιο αξιοπρεπές πράγμα που μπορεί να κάνει ένας σκηνοθέτης που τον πιάνει η ‘φαγούρα’ του να γίνει πρωταγωνιστής, είναι να ακολουθήσει το παράδειγμα του Hitchcock που ήταν πάντοτε όσο παρών έπρεπε στα cameo του.

Ή έστω όπως ο Kevin Smith με τον Silent Bob του. Τουλάχιστον εκείνος φρόντισε να κάνει το alter ego του όσο πιο σιωπηλό γίνεται. Αν και όχι όσο πραγματικά θα προτιμούσαμε.