Το ‘Rogue One’ είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος του Star Wars

“Help me, Obi-Wan Kenobi. You’re my only hope”. Κάπως έτσι ξεκινούσε το ‘A New Hope’, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ο Obi-Wan δεν έμαθε ποτέ τι χρειάστηκε να γίνει για να πάρει στα χέρια του το μήνυμα της Leia.

Αν ποτέ σου αναρωτήθηκες από πού κι ως πού το Death Star, αυτό το τερατώδες υπερόπλο που φτιάχτηκε για να καταστρέφει πλανήτες, είχε αφήσει εκτεθειμένη την αχίλλειο πτέρνα του για να την ανατινάξει τελικά μια εύστοχη βόμβα, γι’ αυτήν ακριβώς την απάντηση έχεις τώρα μια ολόκληρη ταινία.

Το ‘Rogue One: A Star Wars Story’ είναι η ιστορία της ομάδας επαναστατών που ανέλαβε να κλέψει τα σχέδια του Death Star, για να μπορέσει μετά ο Luke Skywalker να επιδείξει τη Δύναμή του και να δυσκολέψει τα πλάνα της Galactic Empire. Είναι επίσης το ποδαρικό της ανθολογίας Star Wars που ετοιμάζει η Lucasfilm μαζί με τη Disney, αλλά και η πρώτη ταινία του σύμπαντος που θα πρέπει να σταθεί μόνη της χωρίς να κοιτάει αν μπορεί να ξετρυπώσει κάποιο σίκουελ, πρίκουελ, ριμπούτ, ριμέικ, ρι-οτιδήποτε τελοσπάντων, από τα δικά της σκαριά.

Μετά την πολύ κυριολεκτικά back to basics λογική του ‘Force Awakens’, που ακολούθησε κατά γράμμα τα beats του Τέταρτου Επεισοδίου για να διεκδικήσει ξανά όσα μας έκαναν να αγαπήσουμε τα Star Wars, η προοπτική μιας standalone ταινίας που δεν έχει την ευθύνη να εξιλεώσει το franchise από πρίκουελ που ελάχιστοι θέλουν να θυμούνται ή το βάρος να στρώσει το χαλί για επόμενες ταινίες, μυρίζει φρέσκο αέρα.

Χωρίς να θέλει να απαλλαχτεί από όσα έχουν κάνει τον κόσμο του μακρινού γαλαξία αυτό που είναι σήμερα, και πάντα με ορίζοντα όσα είδαμε στο ‘A New Hope’ που απέχει λίγα μόνο λεπτά χρονολογικά από τους τίτλους τέλους του, το ‘Rogue One’ είχε μια αρκετά μεγάλη ελευθερία κινήσεων για τα μέτρα του σημερινού Χόλιγουντ όσο γυριζόταν, και την εκμεταλλεύεται. Αυτό που σίγουρα εκμεταλλεύεται περισσότερο από κάθε άλλη ταινία του σύμπαντος πάντως, είναι αυτό το Wars πλάι στο Star.

Το ‘Rogue One’ είναι μια ταινία αμιγώς σχεδόν πολεμική, με το μεγαλύτερο μέρος της να εκτυλίσσεται σε πολεμικές ζώνες που είτε υπάρχουν όπου η Empire έχει επιβάλλει τη δικτατορία της, είτε δημιουργούνται όπου πατάνε το πόδι τους οι ήρωες που ακολουθούμε. Γι’ αυτό και είναι αστεία η συζήτηση που ξεκίνησε πριν λίγες εβδομάδες για το κατά πόσο το ‘Star Wars’ είναι πολιτικό.

Με αφορμή ένα σβησμένο πλέον tweet του σεναριογράφου της ταινίας, Chris Weitz, που ανέφερε ότι η Rebel Alliance είναι πολυφυλετική και ηγείται από γυναίκες, ενώ η Empire είναι μια ακραία οργάνωση λευκών αντρών, υποστηρικτές του Trump άρχισαν να επιτίθενται στον ίδιο και σε άλλους συντελεστές για την πολιτικοποίηση του μηνύματος της ταινίας, με αποτέλεσμα και ο CEO της Disney, Bob Iger, και η μεγαλοπαραγωγός των ταινιών, Kathleen Kennedy, σχεδόν να απολογούνται για την κατάσταση και να επιμένουν ότι “δεν υπάρχει καμία πολιτική δήλωση στην ταινία”.

Γιατί γενικώς το Star Wars έχει υπάρξει διαχρονικά πολύ λεπτό στις αλληγορίες του, ας πούμε.

Όλες οι ταινίες έχουν ένα πολιτικό επίπεδο, τουλάχιστον ως προς την κανονικότητα και τις αξίες που πρεσβεύουν, και γι’ αυτό ακριβώς όσοι τις φτιάχνουν πρέπει να προσέχουν τι κάνουν. Ακόμα κι αν ετοιμάζουν τα καινούρια ‘Στρουμφάκια’. Γιατί μπορεί να είναι αστείες οι περιπέτειες με τον Δρακουμέλ, αλλά αν για παράδειγμα είναι γεμάτες με μισογύνικες ατάκες για τη Στρουμφίτα ή περιμένουν να γελάσουμε αν ο Γκρινιάρης πει γκέι τον Μελένιο, και την πολιτική διάσταση έχουμε βρει και τα προβλήματά της. Σε ένα περιβάλλον σαν αυτό του Star Wars που υπήρξε από τα πρώτα του λεπτά αδιαμφισβήτητα αντιφασιστικό, και δη σε μια ταινία σαν το ‘Rogue One’ που συμβαίνει ολόκληρη μέσα σ’ έναν πόλεμο, δεν ξέρω πώς ακριβώς όλο αυτό δεν είναι πολιτικό.

Εκεί που τα πάει καλύτερα η ταινία μάλιστα, είναι ακριβώς όταν μιλάει για τις εξεγέρσεις που γεννάνε επαναστάσεις. Καλύτερα κι από τη δράση της που δεν είναι κενή. Καλύτερα κι από το σκηνοθετικό στιλ του Gareth Edwards που, παρέα με τον φωτογράφο Greig Fraser, ζωντανεύει τον κόσμο του Lucas μέσα από σκυθρωπά κάδρα που μιλάνε μόνα τους, πότε μοιάζοντας βγαλμένα από ταινία για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, πότε αντιπαραθέτοντας όσα συμβαίνουν στον γαλαξιακό πόλεμο με τη φυσική ομορφιά του τοπίου.

Η καρδιά του ‘Rogue One’ χτυπάει δυνατότερα στη γκρίζα ζώνη που πάντα έδινε το κάτι παραπάνω, όποτε τα Star Wars αποφάσιζαν να την κατοικήσουν. Οι σύμμαχοι δε μπορούν να βρουν μια αποφασιστική, κοινή γραμμή και η ρευστότητα της κατάστασης έχει γεννήσει εξτρεμιστικές οργανώσεις που κινούνται ανεξάρτητα απ’ αυτήν. Η Jyn Erso, μια Felicity Jones που άνετα θα ακολουθούσες στη μάχη, ξεκινάει την ταινία σαν ψηφοφόρος του Bernie Sanders που είπε να συμβιβαστεί με την Hillary Clinton, και αφού αναγκάζεται τελικά να ζήσει με τον Trump, ε, ας γίνουν όλα στάχτη. Ο Cassian του Diego Luna έχει κυριολεκτικά μεγαλώσει πολεμώντας, οπότε δεν έχει και πολύ χρόνο να αφιερώσει στο κατά πόσο πρέπει ο ένας ή ο άλλος να θυσιαστούν στον βωμό του σκοπού. Ο Bodhi του ανερχόμενου και υποψήφιου για Χρυσή Σφαίρα πλέον Riz Ahmed, συλλαμβάνεται και βασανίζεται από τα ίδια τα άτομα που ρίσκαρε τη ζωή του για να βοηθήσει.

Εδώ κάπου είναι και το κατάλληλο σημείο για να πάρεις ανάσα, αν έχεις φοβηθεί ότι όλα τα παραπάνω είναι πολύ στριφνά για Star Wars. Ναι, η ταινία είναι πιο “σοβαρή”, αλλά δεν ξεχνάει το σόου που έχει να στήσει – ετοιμάσου για σκηνές στεγνού badassery από το δίδυμο Donnie Yen/Wen Jiang – ούτε και το χιούμορ της, κυρίως από τον droid Κ-2SΟ χαρακτήρα που υποδύεται με έναν τέλειο deadpan τρόπο ο Alan Tudyk. Και για να μην ξεχνάς τι βλέπεις, μπορείς να περιμένεις ατάκες τύπου “Save the Rebellion! Save the dream!”, γιατί συγνώμη, Star Wars είναι, θέλουμε να ακούσουμε και τέτοια, για πιο εμπνευσμένο διάλογο δες την τριλογία ‘Before’ μ’ ένα μπουκάλι κρασί.

Στην ανάπτυξη των χαρακτήρων θα σου λέγαμε να μην ποντάρεις, γιατί παρότι είναι όλοι τους ενδιαφέροντες και τουλάχιστον δύο διαστάσεων, είναι εκεί περισσότερο για να υπηρετήσουν την αφήγηση, και κυρίως για να μιλήσουν για όλες τις θυσίες που γίνονται από όσους η Ιστορία δε θυμάται να ανακηρύξει ήρωες. Και είναι πολλοί αυτοί.

Σ’ αυτό που σίγουρα μπορείς να επενδύσεις, όσο είναι αυτό στο οποίο επενδύει και η ίδια η ταινία: Την ελπίδα. Οι επαναστάσεις χτίζονται πάνω της, υποστηρίζει μια φράση που θα ακούσεις να λένε πάνω από ένας χαρακτήρας κατά τη διάρκειά της. Και άντε τώρα εσύ να αποδείξεις ότι το Star Wars είναι πολιτικό. Ποιος τα λέει αυτά;

Παρακάτω ακολουθούν πολλές σκέψεις και πολλά spoilers, οπότε προχωράς με δική σου ευθύνη.

– Το ‘Rogue One’ είναι μια μπλοκμπαστερική ταινία made by Disney που αποφάσισε χριστουγεννιάτικα να σκοτώσει όλους τους ήρωές της. Καλή Χρονιά!

– Αν υπάρχει Θεός, τα DVD extras της ταινίας θα διαρκούνε μια βδομάδα. Υπάρχουν ολόκληρες σκηνές από τα τρέιλερ που έχουν κοπεί. Σίγουρα έχει να κάνει με τα εκτενή reshoots που έγιναν το καλοκαίρι – κάτι που ο Edwards απέδωσε στο τεράστιας διάρκειας footage ντοκιμαντερίστικου στιλ που είχε γυριστεί και έπρεπε κάπως να μαζευτεί – αλλά αναρωτιέμαι και κάποια πράγματα κόπηκαν για να γίνει πιο προσιτός ο χαρακτήρας της Jyn. Η φράση “απερίσκεπτη, επιθετική, απείθαρχη” που ακούγεται στο 1ο teaser για παράδειγμα, δεν υπάρχει πουθενά.

– Ανάμεσα στις κομμένες σκηνές υπάρχει σίγουρα και παραπάνω Forest Whitaker σε συνδυασμό με Jyn. Το “τι θα κάνεις εάν σε πιάσουν; τι θα κάνεις εάν σε σπάσουν; αν συνεχίσεις να πολεμάς, τι θα συμβεί σ’ εσένα;” έλειπε, και είναι κρίμα γιατί η κοινή τους ιστορία θα μπορούσε να είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της ιστορίας.

– Παρότι δε γνωρίζαμε πολλά για την εμφάνιση του Darth Vader, το γεγονός ότι ο Edwards έφτιαξε έναν αξιοπρεπή Godzilla επειδή κράτησε τις σκηνές του φολιδωτούλη στο τόσο-όσο, με έκανε κατά κάποιον τρόπο να είμαι ήσυχη και για τον χειρισμό του Vader. Τελικά πήρα τρεις σκηνές, η μία καλύτερη από την άλλη, και κρατιόμουν να μην τινάξω γροθιά μέσα στη δημοσιογραφική προβολή.

– O Ben Mendelsohn δεν είχε και πολλά να κάνει, αλλά όπως και με τον Mikkelsen στο ‘Doctor Strange’, στηρίζω τη χρήση τέτοιου ταλέντου. Αν είναι να έχεις μεχ κακό, ας τον παίζει τουλάχιστον ο Mendelsohn.

– “Πρόσεξε, Υπολογαγέ. Δε θες να σε πνίξουν οι φιλοδοξίες σου”. O Vader κάνει και pun.

– Μιλώντας για Mikkelsen, χάρηκα που βγάλαμε γρήγορα από τη μέση ότι δεν ήταν ακόμη ένας πατέρας που τελικά θα άλλαζε τα πιστεύω του για χάρη του παιδιού του.

– Τα set pieces και όλο γενικά το περιβάλλον ήταν μια μίξη παραδοσιακού, πρακτικού Lucas και σύγχρονης τεχνολογίας. Νιώθεις ότι πας ένα βήμα παρακάτω, χωρίς να ξεφεύγεις από τον κόσμο του Star Wars. Ό,τι έπρεπε μετά το ‘Force Awakens’ και πριν το Όγδοο Επεισόδιο.

– Το σάουντρακ του Giacchino δεν ξεχωρίζει στα ορίτζιναλ κομμάτια, αλλά όταν πατάει στου Williams ανεβάζει όλες τις σκηνές.

– Η επαναφορά του Tarkin μέσω CGI ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της πολύ πετυχημένη, αν και είχα κάτι σύντομα ‘Polar Express’ φλάσμπακ. Είναι πάρα πολύ μακριά από τον νεαρό Bridges στο ‘Tron Legacy’ όμως, και αν δε συνεχίσουν να προσπαθούν δε θα γίνει ποτέ καλύτερη αυτή η τεχνολογία, οπότε thumbs up. Ελπίζω μόνο να είχαν την άδεια της οικογένειάς του για όλο αυτό, γιατί αλλιώς μπαίνουμε σε άλλα χωράφια.

– Η Leia στο τέλος. Έπνιξα τσιρίδα.

– Γενικώς πάντα τέτοια.

***

Περιμένουμε και δικά σου σχόλια παρακάτω.

* Το ‘Rogue One: A Star Wars Story’ κυκλοφορεί από τη Feelgood.