Το ‘Roma’ του Alfonso Cuaron θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Οι αφίσες του Netflix για τις ταινίες του που διαγωνίζονταν στο Φεστιβάλ Βενετίας τόνιζαν πως έρχονται “και σε επιλεγμένες αίθουσες”, το οποίο είναι μια εντελώς ασαφής δήλωση (ποιες αίθουσες; σε ποιες χώρες; για πόσο καιρό;) όμως έδειχνε τουλάχιστον μια διάθεση να παιχτούν οι ταινίες στα σινεμά και στα Φεστιβάλ πριν ανέβει στην πλατφόρμα.

Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης λοιπόν εξασφάλισε τη μεγάλη αυτή προβολή για την Ελλάδα, προβάλοντας το βραβευμένο φιλμ του Cuaron στην 59η διοργάνωση αυτό τον Νοέμβριο, ακολουθώντας τη φεστιβαλική πορεία της ταινίας που ξεκίνησε φυσικά με το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία και συνεχίζοντας σε Telluride, Νέα Υόρκη και Λονδίνο.

Η ταινία θα διανεμηθεί στην πλατφόρμα του Netflix, ενώ θα προβληθεί και σε επιλεγμένες αίθουσες σε ορισμένες χώρες στον κόσμο με την προϋπόθεση ότι θα έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν υψηλές προδιαγραφές προβολής, σε ανάλυση εικόνας 4Κ και με σύστημα ήχου Dolby Surround 7,1. Γι αυτό το λόγο, το Φεστιβάλ βρίσκεται ήδη σε διαδικασία αναβάθμισης του συστήματος ήχου στο Ολύμπιον.

Η ταινία είναι ένα βαθιά προσωπικό, ημιαυτοβιογραφικό, ασπρόμαυρο βραδυφλεγές δράμα στις αρχές του ’70 στο Μεξικό, όταν και ζούμε έναν χρόνο από τη ζωή μιας οικογένειας που γίνεται μάρτυρας των πολιτικών αναταραχών της εποχής- μέσα από τα μάτια της οικιακής βοηθού. Αναλυτικά το κείμενό μας από το Φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία:

Παρήγγειλε κανείς μια ακόμα ατομική βόμβα συναισθήματος στη μορφή ενός τεχνικά άρτιου και μεθοδικά σκηνοθετημένου ταξιδιού δίχως κατεύθυνση ή διέξοδο αλλά μυστηριωδώς γεμάτου ελπίδα; Επειδή ήρθε συστημένη.

Ο Cuaron αντλεί υλικό από τα βιώματα των παιδικών του χρόνων για μια εμφανώς προσωπική ιστορία, φτιαγμένη στο άσπρο-μαύρο των αναμνήσεων. Νεορεαλισμός πιο στημένος από ποτέ, με τον μεξικάνο να δομεί την ιστορία του ως μια σειρά από θεατρικής εμφάνισης βινιέτες-αναμνήσεις, σαν μικρά μονόπρακτα στη διάρκεια των οποίων η κάμερα εκτελεί αργόσυρτα pans από άκρη σε άκρη του εκάστοτε σκηνικού. Η οικιακή βοηθός Cleo μοιάζει διαρκώς να βρίσκεται στην τροχιά της οικογένειας ενώ ανά πάσα δεδομένη στιγμή, ο Cuaron πυκνώνει το σκηνικό του με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει την αίσθηση πως έξω από τα όρια του κάδρου ο κόσμος σταματά, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα.

Αυτό δίνει στο ‘Roma’ αληθινή αναμνησιακή χροιά, καθώς όποτε θυμόμαστε την παραμικρή θολή στιγμή του παρελθόντος, τα όριά της τρεμοπαίζουν στο κενό, είναι κάτι φευγαλέο, απομονωμένο, και μετά εξαφανίζεται από εκεί που ήρθε- ο κόσμος γύρω του πράγματι δεν υφίσταται. Οι μικροί πλανήτες-σκηνικά που δημιουργεί ο Cuaron υπηρετούν στην αφήγηση μιας τελικά εξαιρετικά σκληρής και σπαρακτικής ιστορίας, στο περιθώριο της οποίας μαίνεται μιας διαρκής εξέγερση, την οποία καταλαβαίνουμε περισσότερο όταν ταράζει τη ρουτίνα, το τελετουργικό, την ήρεμη ροή της κάμερας, στη διάρκεια μιας σεκάνς.

Στο τέλος της μέρας, είναι μια ακόμα ιστορία επιβίωσης, απλά αυτή τη φορά τοποθετημένη στον πραγματικό κόσμο. Ή έστω μια κάποια ανάμνησή του.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Είναι δύο σκηνές που δε λένε να βγουν από το κεφάλι μου και όποτε τις θυμάσαι κλείνω ψύχραιμα τα μάτια φοβούμενος τι θα ακολουθήσει. Περιττό να πω, αποτελούν spoiler οπότε δε θα επεκταθώ. Αλλά και για τις δύο, συναισθηματικά αντικρυστές μεταξύ τους, θα είναι εντελώς προφανές ποιες εννοώ όταν δει κανείς την ταινία.

*To ‘Roma‘ θυμίζουμε πως κέρδισε το Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ και θεωρείται ήδη από τα γερά οσκαρικά φαβορί της χρονιάς. Περισσότερα, στη μεγάλη οθόνη, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 1 ως 11 Νοεμβρίου.