To Schitt’s Creek έχει πραγματικά μεγάλα φρύδια

Οι Kardashians και το τι θα συνέβαινε αν έχαναν όλα τα λεφτά τους και αναγκαζόντουσαν να μετακομίσουν σε μια κωμόπολη στη μέση του πουθενά, αποτέλεσε την έμπνευση για αυτό το οικογενειακό (υπό κάθε έννοια) sitcom που είναι πολύ καλύτερο από ότι θα περίμενε κάποιος.

Λίγο πριν το τέλος της 2ης σεζόν του, και με αφορμή κάτι Καναδέζικα βραβεία κωμωδίας που κέρδισε, είπαμε να μιλήσουμε για ένα sitcom το οποίο, χωρίς να είναι εξαιρετικό, έχει σκαρφαλώσει σιγά και σταθερά πολύ ψηλά στη λίστα με των όσων προσωπικά βλέπω κάθε εβδομάδα φανατικά και ανελλιπώς.

Απόδειξη ότι δεν χρειάζονται όλες οι σειρές να είναι εντελώς εμπνευσμένες και πρωτοποριακές για να είσαι φαν τους. Ότι το να σε κάνει κάτι να γελάς (έστω, να χασκογελάς), είτε πρόκειται για το Σόι μου είτε για το Schitt’$ Creek (η Καναδέζικη πόλη που αγόρασε ο βαθύπλουτος μπαμπάς της οικογένειας ως αστείο στα 16α γενέθλια του πανσεξουαλικού γιου του και στο μοτέλ της οποίας, όταν η εφορία ήρθε και πήρε τα πάντα, αναγκάζονται να ζήσουν) είναι κάτι τηλεοπτικά πολύτιμο και αξιομνημόνευτο.

Πρόκειται για την πρώτη τηλεοπτική σειρά από την εταιρία παραγωγής του Eugene Levy, γνωστού από τα φρύδια του, τα American Pie και όλων των ταινιών του Christopher Guest (Waiting for Guffman, Best In Show, A Mighty Wind, For you Consideration) στις οποίες όχι μόνο έπαιξε, αλλά και τις οποίες έγραψε (κάτι που ομολογώ ότι δεν γνώριζα).

Ο οποίος και κάθισε και την έγραψε μαζί με τον -επίσης φρυδάτο- γιο του Dan (που παίζει τον γιο του και στην σειρά), γνωστό μέχρι τώρα ως VJ του Καναδέζικου MTV (κάτι σαν τον Θέμη Γεωργαντά φαντάσου) με σχεδόν μηδενική υποκριτική πείρα (βλέπε 4 επεισόδια στο Degrassi και ένα ρολάκι στο Admission της Tina Fey).

Στη θεωρία, τα βαριά χαρτιά της σειράς θα έπρεπε να είναι η παρουσία του ίδιου του Eugene και της συνήθους συμπρωταγωνίστριας του, Catherine O’Hara, ως οι Johnny και Moira Rose, πρώην βαθύπλουτος μεγιστάνας των videoclub και φαντασμένη ντίβα σαπουνόπερας αντίστοιχα. Δυο κωμικοί δηλαδή με δεκαετίες εμπειρίας και αποδεδειγμένα πολύ καλή χημεία μεταξύ τους.

Στην πράξη, όμως, αυτοί που κλέβουν την παράσταση είναι τα δυο εντελώς αλλού για αλλού παιδιά τους. Συγκεκριμένη η ανερχόμενη 27χρονη κωμικός Annie Murphy (η οποία, άσχετο, διαθέτει φοβερά πόδια) στον ρόλο της ‘κάτι σαν Paris Hilton’ κόρης που δεν έχει δουλέψει μέρα στη ζωή της, γυρίζει και παρτάρει ανά τον κόσμο από τα 14 της και βλέπει ξαφνικά όλους τους πρώην γκόμενους και φίλους της (σεΐχηδες, γόνους ελλήνων εφοπλιστών) να την παρατάνε σύξυλη.

Μάλιστα η Annie, προς τιμήν της, βγήκε και δήλωσε ότι ένας από τους λόγους που πήρε τον ρόλο ήταν και τα πλούσια φρύδια της. Ότι δηλαδή ‘έπειθε’ ότι ανήκει στην οικογένεια Levy (αντιθέτως η κανονική κόρη του Eugene και αδελφή Dan, που υποδύεται μια σερβιτόρα στο μοναδικό diner της πόλης, τα έχει κανονικά).

Και, πάνω από όλα, ο 31χρονος Dan, μια πραγματική αποκάλυψη στον ρόλο του μοδιστικά υπερβολικά προχωρημένου (όχι για τη συγκεκριμένη κωμόπολη, αλλά ακόμη και για τα δεδομένα μητροπόλεων τύπου Μιλάνου) μεγάλου γιου της οικογένειας.

Φαντάσου το κωμικό εφέ του να παίρνεις ένα ορκισμένο fashionista με μοναδικό ‘όπλο’ την αισθητική του, χωρίς καμία απολύτως αίσθηση του πως ζει ο κανονικός κόσμος και με το ένα φρύδι μονίμως σηκωμένο επιδοκιμαστικά και να τον βάζεις να δουλέψει για ένα μήνα στη μπουτίκ της Ρίτας στο Αγρίνιο.

Φαντάσου τώρα αυτός ο ‘θηλυπρεπής’ (όπως θα έλεγε η γιαγιά μου στο χωριό) τύπος να κυκλοφορεί στο Αγρίνιο ( ή σε όποια άλλη ελληνική επαρχιακή πόλη δεν φημίζεται ως πρωτεύουσα της μόδας) ντυμένος με couture μπλούζες avant garde σχεδιαστών που θυμίζουν φορέματα και χαμηλοκάβαλες φόρμες. Να πιστεύει ότι είναι καλύτερος από όλους. Και να διαθέτει εκείνο το είδος της λεπτής ειρωνείας που σε κάνει να θέλεις να τον βάλεις κάτω και να τον πατάς. Χωρίς, ωστόσο, και εδώ είναι μαγκιά του Levy, να γίνεται ποτέ καρικατούρα.

Μοναδική φίλη του σε όλη την ιστορία, και εκείνος ο χαρακτήρας με τον οποίο ταυτίζεται το κοινό (μέσα από τα μάτια της είναι που απολαμβάνουμε την παράνοια της οικογένειας των πρωταγωνιστών), είναι η κυνική διευθύντρια του motel την οποία υποδύεται έξοχα -αποστασιοποιημένα και με καντάρια βιτριολικής ειρωνείας- η Emily Hampshire (κανονική διπλοθεσίτισσα, αφού ταυτόχρονα παίζει και στο 12 Monkeys).

Aν εξαιρέσεις τον δήμαρχο, που τον υποδύεται ο Chris Elliott, και ο οποίος είναι γνήσια αντιπαθής (ίσως ο πιο ‘σε κάνω fast forward’ ρόλος στο cast) το Schitt’$ Creek αποδεικνύει ότι διαθέτει ψυχή και όχι απλά προδιάθεση στο φθηνό χιούμορ.

Ειδικότερα από την 2η σεζόν και μετά όταν, μετά από λαϊκή απαίτηση, ο David και ο αγώνας του (SPOILER) να αφομοιωθεί στο νέο του περιβάλλον, αρχίζει να μπαίνει στο προσκήνιο. Δικαίως, αφού ο δικός του χαρακτήρας είναι εκείνος που έχει το μεγαλύτερο περιθώριο να μας συγκινήσει, να μας εκπλήξει ή να μας κάνει να γελάσουμε.

Θέλουμε να τον δούμε να πετυχαίνει γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε ότι όλοι κάποια στιγμή, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, έχουμε αισθανθεί ότι κάποιος μας πήρε και μας πέταξε στα βαθιά νερά. Όλοι μας έχουμε αισθανθεί ότι δεν ανήκουμε. Πλέον γελάμε μαζί του και όχι με εκείνον. Αυτό ακριβώς που συμβαίνει και με την ίδια την σειρά.