Το Smile 2 δεν δείχνει (ευτυχώς) κανένα έλεος

Το Smile, με το ανέλπιστο μέγεθος επιτυχίας του το 2022, ήταν μία αμείλικτα ζοφερή, με ακρίβεια κατασκευασμένη ταινία τρόμου. Στη θεματική του χρήση του ανεπεξέργαστου τραύματος και, κυρίως, στην παρουσίαση του θανάτου ως ένα είδος ιογενούς μόλυνσης, το Smile είχε αγκαλιάσει ένα άμεσα αναγνωρίσιμο στήσιμο ταινίας του είδους της – jump scares σοκαριστικά πειστικά, με την ώθηση των πρακτικών εφέ του Tom Woodruff Jr. και τις αιφνιδιαστικές γωνίες του διευθυντή φωτογραφίας Charlie Sarroff, με μία θλιβερών τόνων χρωματική παλέτα χωρίς να γίνεται ασφυκτική.

Θύμιζε The Ring ναι, σαφώς και το It Follows σχετικά με τη μεταδοτικότητα, όμως ο Parker Finn στο ντεμπούτο του κατάφερε, ενώ άλλες ταινίες στα πρότυπα του Ring έμοιαζαν κοινότοπες (συμπεριλαμβανομένων αρκετών εκ των δικών του αδέξιων σίκουελ), να χρησιμοποιήσει την οικειότητα της ιστορίας για να δημιουργήσει προσμονή. Όπως ένας μάγος που δείχνει στο κοινό πώς γίνεται το τρικ, αλλά το κάνει τόσο αποτελεσματικά που εξακολουθεί να μοιάζει μαγικό. Δεν είχε λεπτότητα ως ταινία το Smile, όμως δεν υπάρχει τίποτα κακό σε μία ταινία τρόμου που έχει σχεδιαστεί περισσότερο για να τρομοκρατήσει παρά για να παίξει παιχνίδια με το κοινό της.

Ο Finn συνεχίζει από εκεί που τον αφήσαμε, με τον αστυνομικό Joel (Kyle Gallner) να προσπαθεί τώρα να απαλλαγεί από την κατάρα του Smile, αφότου την κόλλησε από την πρώην σύντροφό του στο τέλος της προηγούμενης ταινίας. Αν ο Joel θέλει να επιβιώσει, πρέπει να βρει έναν τρόπο να περάσει την κατάρα σε κάποιον άλλο, και έτσι εκ των πραγμάτων η δράση ξεκινάει εδώ με αιματηρότερο τρόπο, σε πιο ανεβασμένους τόνους.

H αλυσίδα θα μας οδηγήσει μέχρι την τραγουδίστρια της ποπ, Skye Riley. Ο Finn δεν χρειάζεται να αποφύγει το στοιχείο περφόρμανς που συμπεριλαμβάνεται στον ρόλο, η Naomi Scott που την υποδύεται επιδεικνύει τις ικανότητές της στη μουσική από όταν ξεκίνησε στη βιομηχανία στην παιδική της ηλικία, και μπαίνει με ευκολία στο δέρμα μίας σούπερ σταρ που επικοινωνεί τη μουσική της με χορογραφίες και εκτόπισμα επί σκηνής.

Η ηθοποιός βρίσκει τη γραμμή μεταξύ αξιοθρήνητου και αξιολύπητου, ούσα ο τέλειος ξενιστής αφού μέρος της τραγωδίας της είναι πως δεν έχει πλέον πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις. Η απομόνωσή της την κάνει ιδανικό δοχείο για μία μοχθηρή οντότητα που τρέφεται από την απελπισία, και που μπορεί εύκολα να μιμηθεί τις καρικατούρες που την περιβάλλουν.

Η Skye, λοιπόν, διανύει μία περίοδο ενισχυμένων, εξιλεωτικών – ελπίζει – δημοσίων σχέσεων μετά το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που σκότωσε τον σύντροφό της, Paul (Ray Nicholson, γιος του Jack Nicholson). Ξεγυμνώνει πένθιμα την ψυχή της στο talk show της Drew Barrymore, δέχεται να κάνει τα κέφια της δισκογραφικής της εταιρείας, και συμφωνεί να συναντήσει τους φαν της σε περιοδεία παρότι αντιμετωπίζει ακόμα τα κυριολεκτικά και μεταφορικά σημάδια από το ατύχημά της. Συμφωνούμε άρα όλοι, υποθέτω, πως αυτή η στιγμή είναι σχετικά ακατάλληλη για να μπει στη ζωή της και ένας αιμοβόρος δαίμονας αυτοκτονίας.

Είναι το Smile 2 ωστόσο, οπότε προφανώς θα αρχίσει να βιώνει βίαια οράματα και η προετοιμασία της περιοδείας θα εκτροχιαστεί. Έτσι προκύπτει το κύριο πρόβλημα με την ταινία, καθώς θα γίνει γρήγορα επαναλαμβανόμενο όταν θα βλέπουμε τη Skye να φρικάρει με κάθε νέα άλλη παραίσθηση, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για αυτές. Εμείς γνωρίζουμε αυτά που η Skye αγνοεί μέχρι το τέλος της δεύτερης πράξης, άρα υποχρεωνόμαστε να τη δούμε να περνάει μία παραλλαγή των γεγονότων της πρώτης ταινίας χωρίς πραγματική εξέλιξη.

Πόσο πολύ μπορεί να ενοχλήσει αυτό ωστόσο, όταν ο Finn έχει επινοήσει δυνατά scares ακόμα και για τους πιο σκληροπυρηνικούς; Γνωρίζει πως το κοινό του Smile έχει έρθει κυρίως για να διασκεδάσει, χωρίς να υπολογίζει απαραίτητα τη λογική ακολουθία – συνοχή ωστόσο υπάρχει απόλυτη – και έτσι εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για καρτουνίστικη βία.

Το πρώτο Smile ήταν καταπιεστικό και σκληρό τόσο για την ηρωίδα όσο και για το κοινό. To Smile 2 απολαμβάνει να καταστρέφει τη ζωή της πρωταγωνίστριάς του και να χειραγωγεί το κοινό. Νιώθεις πως ο Finn και η ομάδα του διασκέδαζαν και εκείνοι προσπαθώντας να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Ως επί το πλείστον τα κατάφεραν, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ένταση. Ακόμα και αν γελάσεις νευρικά σε κάποια σημεία, η ευπρόσδεκτη ανακούφιση είναι πάντοτε βραχύβια – σε κάθε γωνιά υπάρχει άλλο ένα φρικιό.

Μια ταινία για παρατηρητές αυτοκτονίας που καταλήγουν και οι ίδιοι να αυτοκτονούν θα ήταν πάντα προορισμένη να γίνει ένα ζοφερό εγχείρημα, όμως η ικανότητα της Scott και του Finn να βρουν την ανοησία στην υπόθεση χωρίς να θυσιάσουν στιγμές χαρακτήρα, προσφέρουν πολύτιμη ισορροπία.

Το φινάλε δεν πρέπει να προδοθεί φυσικά, θα πω ωστόσο πως το Smile 3 θα έχει μία τεράστια ευκαιρία, αρκεί ο Finn να διατηρήσει τη στέρεη αίσθηση που φαίνεται να έχει για την ιστορία του.