Το Squid Game μάς πείθει ότι δεν είναι εύκολο να είσαι άνθρωπος

Τα εννέα επεισόδια του Squid Game που εν πολλοίς θυμίζουν/εξηγούν γιατί οι κοινωνίες τη σήμερον ημέρα δεν τιμούν ακριβώς τον όρο «ανθρωπιά» -τουλάχιστον με τον ορισμό που είχε, όταν προέκυψε- είναι στο Νο2 παγκοσμίως, στην πλατφόρμα που έχει ξεπεράσει τους 200 εκατομμύρια συνδρομητές.

Αν αναρωτιέσαι ποιος βρίσκεται στην κορυφή είναι το Sex Education. Το Squid Game (παρεμπιπτόντως, είναι παιχνίδι που έπαιζαν τις περασμένες δεκαετίες στις αλάνες τα παιδιά -και ο νικητής δεν ήταν πάντα ο καλύτερος, αλλά αυτός που έπαιζε πιο βρώμικα) είναι το πρώτο προϊόν της Κορέας στο Netflix που έγινε το δεύτερο καλύτερο παγκοσμίως. Είναι και το πρώτο που κάθισε στην κορυφή της «κατάταξης» των ΗΠΑ.

Δεν το έχεις δει ακόμα; Δεν είναι για όλους. Εννοώ δεν μπορούν να το αντέξουν όλοι. Nα πέσει το trailer.

Τι γίνεται στο Squid Game

Τετρακόσιοι πενήντα έξι άνθρωποι που έχουν οικονομικά προβλήματα (για πολλούς διαφορετικούς λόγους) δέχονται να πάρουν μέρος σε μια σειρά παιδικών παιχνιδιών, με έπαθλο 32.871.877 ευρώ. Τόσα χρήματα θα πάρει ο νικητής. Προέρχονται από διάφορες κοινωνικές τάξεις, μορφωτικά επίπεδα, background και ηλικίες, εν τούτοις η κοινή συνισταμένη είναι πως και οι 456 έχουν τεράστια ανάγκη να βγάλουν άμεσα χρήματα. Και δεν έχουν εναλλακτική. Πώς όμως, μπαίνουν στο παιχνίδι.

Ο συμπαθής άνδρας της φωτογραφίας ανήκει στην ελίτ των ηθοποιών της Κορέας. Λέγεται Gong Yoo και «αναλαμβάνει» να εξηγήσει πώς μπορεί κάποιος να μπει στο Squid Game. Πλησιάζει έναν τζογαδόρο (τον ρόλο υποδύεται ένας άλλος εκ των κορυφαίων ηθοποιών της χώρας, Lee Jung-jae), o οποίος έχει απολυθεί, έχει δυο ναυαγήσει δύο επιχειρήσεις, έχει καταχρεωθεί, έχει πάρει διαζύγιο, απομυζεί τη μάνα του για να ζήσει και δεν έχει χρήματα ούτε για τις βασικές ανάγκες της κόρης του.

Τον ενημερώνει ότι αν δεχθεί να παίξουν ένα -εξόχως απλό- παιχνίδι, μπορεί να του δώσει λεφτά. Για κάθε φορά που νικά. Όταν χάνει, θα δέχεται γροθιά. Ο απελπισμένος άνδρας δέχεται. Και μετά μαθαίνει πως μπορεί να σωθεί γενικότερα, με τη συμμετοχή του σε ένα παιχνίδι. Τη δέχεται και αυτή και κάπως έτσι συστηνόμαστε οι τηλεθεατές με το Squid Game, το οποίο «τρέχει» ομάδα ανθρώπων με συγκεκριμένη ιεραρχία, αλλά χωρίς ταυτότητα -όλοι φορούν μάσκες, κάτι που προφανώς δεν είναι τυχαίο.

Στους κύριους κανόνες που έχει το Squid Game είναι ότι το παιχνίδι τελειώνει, εφόσον το αποφασίσει η πλειοψηφία των παικτών (456 τον αριθμό). Σε αυτήν την περίπτωση ουδείς παίρνει τα χρήματα.

Διευκρινίζεται ωστόσο, πως εάν δεν υπάρξει πλειοψηφική απόφαση, δεν μπορεί κανείς να αποχωρήσει όποτε το επιθυμεί. Δεν θα ήθελα να κάνω κάποιο spoiler, οπότε θα αρκεστώ στο να πω ότι από το πρώτο της σειράς των παιδικών παιχνιδιών που διεξάγεται είναι ένας πολύ καλός λόγος να τελειώσουν όλα. Αλλά δεν τελειώνουν. Επειδή θα σκάσω, θέλω να πω και ότι δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να κάνει ένας παίκτης για να νικήσει/αποκλείσει τους άλλους. Κάπου εκεί έρχεται και το τέλος της ανθρωπιάς.

Η αλήθεια είναι πως ο Hwang Dong-hyuk, ο οποίος έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε τη σειρά δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα.

Υπάρχουν εκεί έξω ουκ ολίγες παραγωγές που αφορούν ανθρώπους και τη συμμετοχή τους σε θανατηφόρα παιχνίδια. Αυτή είναι η πρώτη που δεν εμπλέκονται μηχανές στην ιστορία -και την εξέλιξη της. Είναι και η πρώτη που δεν γίνεται κάτι εκβιαστικά. Όλα αφορούν την ανθρώπινη βούληση, σε ξεκάθαρο καθεστώς δυστοπικής πραγματικότητας. Και όπως κάθε Κορεάτης σεναριογράφος που σέβεται τον εαυτό του, ο Hwang Dong-hyuk κάνει ό,τι μπορεί για να διαλύσει την ψυχούλα σου. Όπως φτάνεις προς το τέλος, στοιχηματίζω πως θα νιώσεις και ότι όλα είναι μάταια. Εκτός και αν αποφασίσεις να μην γίνεις σαν και αυτά που κοροϊδεύεις.

Να σου πω τι είχε να εξηγήσει ο δημιουργός για αυτό που έφτιαξε

«Ήθελα να γράφω μια ιστορία, αλληγορία της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Κάτι που να απεικονίζει τον ακραίο ανταγωνισμό, τον ακραίο ανταγωνισμό της ζωής. Ήθελα όμως, να χρησιμοποιήσω ως χαρακτήρες ανθρώπους που όλοι έχουμε συναντήσει στην πραγματική ζωή. Τα παιχνίδια που διάλεξα είναι εξαιρετικά εύκολα και κατανοητά, ώστε ο τηλεθεατής να μπορεί να επικεντρωθεί στους χαρακτήρες -από το να προσπαθεί να ερμηνεύσει τους κανόνες».

Φίλε Hwang Dong-hyuk, λυπάμαι, αλλά θα σου πω ότι το πήγες ακόμα πιο μακριά -πατώντας σε ό,τι πονάει περισσότερο τη χώρα σου: Τη σύγκρουση του καπιταλισμού με την άκρως συντηρητική, παραδοσιακή και απαιτητική κοινωνία. Αυτήν όπου όταν συστήνεσαι με κάποιον, πρώτα σε ρωτάει ποια είναι η ηλικία σου (ακολούθως δεν έχεις όνομα -είσαι η μεγαλύτερη, η μικρότερη και αναλόγως σου φέρονται και μπορείς να φέρεσαι), μετά τι δουλειά κάνεις (δεν είσαι άνθρωπος, αλλά ο δημοσιογράφος, ο εργάτης -η δουλειά σου) και μετά με τι ασχολούνται οι γονείς σου (αν είσαι ορφανός ή δεν έχεις πτυχίο πανεπιστημίου ή οι γονείς σου δεν έχουν καβάτζα, είναι προτιμότερο να μετακομίσεις κάπου αλλού από το να προσπαθήσεις να ζήσεις στην Κορέα).

ΥΓ: Στην ερώτηση αν θα υπάρξει συνέχεια, ο δημιουργός εξήγησε ότι δεν είναι κάτι που έχει σκεφτεί. Βλέπεις στην Κορέα, οι τηλεοπτικές σειρές έχουν μια σεζόν. Όσο επιτυχημένες και αν είναι. Δηλαδή, αυτό ίσχυε πριν το Netflix. Μεταξύ τη συμφωνία πολλών εκατομμυρίων με τους Κορεάτες δημιουργούς και παραγωγούς, προκύπτουν και sequel. Ναι, το λες και καπιταλισμό αυτό. Εν πάση περιπτώσει, ο Hwang Dong-hyuk ενημέρωσε πως εφόσον υπάρξει δεύτερος κύκλος, δε θα δουλέψει μόνος του, αλλά με ομάδα.