Το ‘Στέλλα Κοιμήσου’ επέστρεψε και είναι ακόμα συγκλονιστικό
Το εμβληματικό θεατρικό έργο του Γιάννη Οικονομίδη επέστρεψε για λίγες ακόμα παραστάσεις.
- 12 ΣΕΠ 2020
Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι από τους σκηνοθέτες εκείνους που έχουν ξεκάθαρα αφήσει το στίγμα τους στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Είχαμε μιλήσει και πρόσφατα μαζί του και με τον Βαγγέλη Μουρίκη με αφορμή την ‘Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς’. Αν όμως αυτό το καλοκαίρι ξεκίνησε με κινηματογραφικό Οικονομίδη, κλείνει με θεατρικό. Το ‘Στέλλα Κοιμήσου’ επέστρεψε και κάνει περιοδεία για 6 μόνο παραστάσεις. Το παρακολούθησα την Κυριακή που μας πέρασε.
Το “Στέλλα κοιμήσου” πατάει ακριβώς πάνω στα γερά θεμέλια στα οποία πατάει ο κινηματογράφος του Γιάννη Οικονομίδη. Μια πολύ αιχμηρή αναπαράσταση της ελληνικής πραγματικότητας, τοποθετημένη όμως με τέτοιον τρόπο, ώστε να στοιχειοθετεί την ιδιαιτερότητα του έργου. Τελικά, κιόλας παράγοντας το νόημα. Ο Οικονομίδης δεν μιμείται απλώς στο έργο του. Δηλώνει.
Τι πραγματεύεται;
Η ιστορία που μας αφηγείται το έργο είναι η ιστορία της οικογένειας ενός βαθύπλουτου νονού της νύχτας o oποίος σε ένα -σαν μεσαιωνικό σκηνικό- ετοιμάζεται να παντρέψει την κόρη του με τον γιο μιας μεγάλης πολιτικής οικογένειας. Το τοπίο καταλαβαίνουμε πριν καν ξεκινήσει το έργο ότι είναι τοπίο αστικό, πράγμα που βγαίνει από μια λιτή σκηνογραφία. Αν πάρουμε τη λογική του Τσέχοφ (και του πιστολιού του) ότι οτιδήποτε σε μια θεατρική σκηνή έχει τη λειτουργία του, ο τρόπος που διατάσσονται μερικά μπουκάλια ουίσκι έχει και αυτός, λοιπόν, μια λειτουργία στην αφήγηση. Κάτι μας θυμίζει.
Βασισμένος, λοιπόν, στη “Στέλλα Βιολάντη” του Ξενόπουλου, ο Οικονομίδης φτιάχνει μια ακόμα ιστορία τοξικής σχέσης πατέρα-κόρης. Αυτή τη φορά όμως στην εποχή μας. Με τους νέους όρους της. Η ιδιοκτησιακή σχέση της οικογένειας πάνω στο μέλος παραμένει κοινή σε Οικονομίδη και Ξενόπουλο. Αλλάζουν όμως όλα όσα την περιβάλλουν. Εν προκειμένω, η σχέση της Στέλλας με την οικογένειά της είναι μια σχέση πολύ στενή. Ασφυκτική. Είναι όμως ταυτόχρονα μια σχέση ενός επενδυτή με την επένδυση. Και αλήθεια. Πόσες φορές έχουμε δει ελληνικές οικογένειες να βλέπουν τα παιδιά τους ως επενδύσεις;
Στην Ελλάδα, η οικογένεια είναι ταυτόχρονα αφετηρία και τέλος. Αντικείμενο και εργαλείο ανάλυσης για τον κόσμο. Το έργο, λοιπόν, εκτός από το να κριτικάρει την ασφυκτική δομή της, αναρωτιέται για την επιθυμία του κάθε μέλους της ξεχωριστά. Παρουσιάζει τις σχέσεις διαπλοκής, τις πατριαρχικές δομές, απαξίωση του συναισθήματος και της τέχνης. Εδώ όμως η οικογένεια δεν διαβρώνεται από κάτι που κάποτε αποτελούσε θεσμό και τώρα έχει ξεπέσει. Οι κοινές παραδοχές όλων των μελών της οικογένειας δίνουν σε όσα εκτυλίσσονται την αίσθηση του παντοτινού. Από τον Ξενόπουλο στον Οικονομίδη και από τον Οικονομίδη στον μελλοντικό δημιουργό.
Όλα αυτά σε ένα κομμάτι που σε κάνει πολλές φορές να ασφυκτιάς. Όπως ακριβώς ασφυκτιούσες στο ‘Σπιρτόκουτο’ ή στην ‘Ψυχή στο Στόμα’. Και ασφυκτιώντας καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερο το έργο. Βιώνεις τις σχέσεις της οικογένειας. Αγαπάς κάποια από τα μέλη της, μισείς κάποια άλλα. Στο τέλος, η συναισθηματική σου εμπλοκή είναι τόσο μεγάλη που αναζητάς τη λύτρωση. Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης του έργου, έπλαθα μόνος μου την πιθανή συνέχεια. Κάπως έτσι επιζητούσα τη λύτρωση σε όσα παρακολουθούσα.
Το εξαιρετικό cast
Ιδίαιτερα βοηθητικές για το τελικό αποτέλεσμα είναι και οι εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Στάθης Σταμουλακάτος παίζει έναν ρόλο που μια ερμηνεία μπορεί να τον θάψει ή να τον απογειώσει. Εκείνος καταφέρνει το δεύτερο. Η Έλλη Τρίγγου σταθερά εξαιρετική σε όλες τις δουλειές της, βγάζει μια εξοργισμένη συγκατάβαση, η Ιωάννα Κολλιοπούλου είναι σαν να ερωτεύεται και να απελπίζεται κάθε φορά μπροστά σου. Όπως και ο Γιάννης Νιάρρος που είναι εκπληκτικός σε έναν ρόλο-comic relief για τον οποίο ούτως ή άλλως βραβεύτηκε.
Αν θέλετε να δείτε και εσείς το “Στέλλα κοιμήσου” μάλλον καλό θα ήταν να βιαστείτε. Θα παίξει για 4 ακόμα παραστάσεις. Οι πρώτες δύο στο Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου. Οι άλλες δύο στο Θέατρο Βράχων στις 25 και 26 Σεπτεμβρίου. Αν δεν τα καταφέρετε, μπορείτε πάντα να διαβάσετε το βιβλίο από τους Αντίποδες.
Με αφορμή τη νέα live-action ‘Mulan’, μία ταινία του στούντιο-κολοσσού που κατέληξε αμφιλεγόμενη, το POP για τις Δύσκολες Ώρες κάνει ένα flashback στην Αναγέννηση της Disney. Ποια ήταν τα Σκοτεινά Χρόνια του στούντιο και τι ορίζουμε ως Αναγέννηση; Ποιο το σημαντικότερο τραγούδι της Disney; Πώς άλλαξε την πορεία του animation η φιγούρα του Howard Ashman και πώς εκείνη του Robin Williams; Πώς τιμά σήμερα η Disney έναν εκ των δημιουργών της ‘Mulan’ που ‘έφυγε’ νωρίς;
Αυτά και άλλα πολλά σε ένα χορταστικό, δίωρο flashback γεμάτο αναμνήσεις και αναλύσεις!
