Το ‘Street Food: Latin America’ σου ανοίγει την όρεξη για ταξίδι
Η δεύτερη σεζόν του ταξιδιωτικού food show του Netflix (με στάσεις σε Αργεντινή, Βραζιλία, Μεξικό, Περού, Κολομβία και Βολιβία) είναι ό,τι πιο λαχταριστό θα δεις αυτό το καλοκαίρι.
- 2 ΑΥΓ 2020
Δεν θέλω να γίνω σε καμία περίπτωση εκείνος ο γραφικός τύπος που επιμένει σε όσους τον ακούν να ‘κάτσεις να δεις τη δεύτερη σεζόν του τάδε show, όχι την πρώτη που ήταν, ρε φίλε, μέτρια’. Αλλά αυτό ακριβώς οφείλω να κάνω στην συγκεκριμένη περίπτωση αφού το ‘Street Food: Latin America’ θυμίζει 2.0 εκδοχή σε σχέση με την πρώτη σεζόν, του 2019, που έκανε focus στην Ασία. Κάτι σαν το ‘Narcos: Mexico’ σε σχέση με το Narcos Colombia, με την μόνη διαφορά ότι, στην περίπτωσή μας, το ‘Narcos: Mexico’ είναι καλύτερο.
Ο βασικός λόγος γι’ αυτό είναι ότι οι ταλαντούχοι παραγωγοί (oι ίδιοι που μας σέρβιραν τα Jiro Dreams of Sushi και Chef’s table) φαίνεται ότι κατανόησαν πως πρωταγωνιστές οφείλουν να είναι αποκλειστικά και μόνοι οι θρύλοι του street food κάθε πόλης. Την ιστορία των οποίων μαθαίνουμε ανά επεισόδιο, με ένα κεντρικό πρωταγωνιστή και κάποιους ‘κομπάρσους’.
Και όταν λέω την ιστορία, εννοώ την φουλ ιστορία. Από το πόσο δύσκολα πέρασαν στην παιδική τους ηλικία, αν τις έδερνε ο αλκοολικός σύζυγός τους, πόσο ξύλο έριξαν και έφαγαν όταν οι υπόλοιποι πλανόδιοι αισθάνθηκαν ότι απειλούνται από αυτές και πως καταστράφηκαν επειδή τις κορόιδεψε το λαμόγιο δήμαρχος και δεν πλήρωσε το φαγητό των εργατών του δήμου που τάιζε έπι μήνες. Καταλήγοντας στο τι ώρα ξυπνάνε κάθε πρωί και ποιο ακριβώς είναι το μυστικό συστατικό που τις έκανε διάσημες.
Όλα αυτό διανθισμένο με quotes ειδικών επί του φαγητού και wanderlust πλάνα της πόλης (και, προφανώς, του φαγητού) που σε κάνουν να αισθάνεσαι, όταν τελειώνει το επεισόδιο, ότι και πέρασες και καλά και έμαθες κάτι εξαιρετικά χρήσιμο και λαχταριστό για την γαστρονομική ιστορία της συγκεκριμένης πόλης (βλέπε Buenos Aires, Salvador, Oaxaca, Lima, Bogota, La Paz) και της χώρας γενικότερα.
Ίσως, από την άλλη, η διαφορετική αίσθηση που σου αφήνει η δεύτερη σεζόν να μην οφείλεται σε αλλαγή format, αλλά στις πόλεις και στα φαγητά ( μεταξύ άλλων tortilla de papas, choripan, moqueca, memela, picarones, relleno de papa) που επέλεξαν να παρουσιάσουν. Η πλειοψηφία των οποίων όντως αισθάνεσαι ότι αξίζουν να κάνεις το ταξίδι για να τα δοκιμάσεις στην αυθεντική εκδοχή τους, συμπεριλαμβανομένου και εκείνων που μοιάζουν αηδιαστικά, όπως τις Περουβιανές ψητές αγελαδινές καρδιές (με street name το antichuchos).
Ή, για την ακρίβεια, άξιζε να ταξιδέψεις και να τα δοκιμάσεις στην προ Covid-19 εποχή, όπου και γυρίστηκαν τα συγκεκριμένα επεισόδια. Ένα γεγονός που είναι φάση δίκοπο σπαθί αφού, όπως πηγαίνουν τα πράγματα, θα κάνουμε καιρό ακόμη και να ονειρευτούμε ότι θα περπατήσουμε τους δρόμους της Λα Παζ. Εκεί όπου το βράδυ είναι σαν να έχει έρθει ο ουρανός τούμπανο και τα relleno de papa θυμίζουν πατατάκια (αφού δεν μπορείς να φας με τίποτα μόνο ένα).
Ενώ ένα ακόμη συγκριτικό πλεονέκτημα του ‘Street Food: Latin America’ είναι η έλλειψη κεντρικού παρουσιαστή, η οποία και επιτρέπει στο καλό περιεχόμενο να λάμψει και να δώσει σε όλο το project μια αίσθηση ντοκιμαντέρ.
Στο τέλος της ημέρας πρόκειται για μια σειρά που, προσωπικά, μου θυμίζει σε όλα της την πρώτη μπουκιά. Την πρώτη μπουκιά από ένα πιάτο, την πρώτη μπουκιά από μια καινούρια πόλη, την πρώτη μπουκιά από μια καινούργια χώρα. Ακόμη και αν αυτή η μπουκιά πλέον (λόγω Covid-19) απέχει πολύ από το να έχουμε έστω και την δυνατότητα να την δοκιμάσουμε στ’ αλήθεια.
Πόσο αληθινά μεγάλη ήταν η επιτυχία του ‘Safe Sex’ στην εποχή του και με ποιο τρόπο επηρέασε το εμπορικό σινεμά; Πώς μας φαίνεται η ταινία σήμερα; Με ποια από όλες τις ιστορίες γελάμε περισσότερο και ποια μας στεναχωρεί ακραία; Ποια είναι μεγαλύτερη θεά, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου ή η Μαρία Καβογιάννη, και κυρίως, είναι δίκαιη η σημερινή φήμη της ταινίας; Αναλύουμε το ‘Safe Sex’ στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες!
