Το Succession τελείωσε ακριβώς όπως έπρεπε

Δεν είναι ο μοναδικός φυσικά που άκουγε τέτοιες υποσχέσεις στο Succession. Ο Logan Roy είχε τάξει σε όλους τους τη θέση, πυροδοτώντας τον ατελείωτο κύκλο των Roys: Προδοσία, υποσχέσεις, προδοσία, υποσχέσεις και ξανά προδοσία. Ήταν αέναο, είχε γίνει προβλέψιμο, ήταν η προδιαγεγραμμένη πορεία ενός καταπληκτικού φινάλε όπου αρκετοί εντόπισαν twists, όμως αυτά στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ελάχιστα. Το Succession δεν θα μας έδινε ποτέ τον Καλό Καπιταλιστή, δεν θα ένωνε ποτέ για πολύ τους Roys. Δεν ήταν αυτή η σειρά και φρόντιζε να το υπενθυμίζει με συνέπεια.

Ο Logan είχε πείσει το περιβάλλον του, τους ανταγωνιστές του, τον ίδιο του τον εαυτό και σίγουρα μέρος του κοινού, πως τα παιδιά του ήταν ανίκανα να εκτελέσουν τα καθήκοντά του. Υποτίθεται δεν έβρισκε το ταλέντο, την αποφασιστικότητα, τη διάθεση να σκοτώσουν ό,τι και όποιον χρειαστεί για να κερδίσουν στο τέλος – στην περίπτωση του Kendall σχετικά κυριολεκτικά.

Στην πραγματικότητα τα παιδιά του έκαναν στρατηγικά λάθη ναι, αλλά και πολλές σωστές κινήσεις. Απλώς ο Logan, στυγνός και ακατάλληλος για συναίσθημα, δεν ήθελε να αντικατασταθεί στ’ αλήθεια. Για τα δικά του λάθη και την ανεπάρκεια να κρατάει επαφή με τις σύγχρονες ανάγκες των θεατών και καταναλωτών είχε ελάχιστη διάθεση να ακούσει. Για των παιδιών του είχε πάντα τον πρώτο, τον τελευταίο, και τον πιο στυγερό λόγο. Ο Logan δεν ήθελε ανταγωνισμό, δεν ήθελε να αμφισβητείται. Τώρα, ακόμα και νεκρός, μπορεί να κατασπαράξει τους απογόνους του.

Το With Open Eyes είχε τους Roys στην πιο αγνή τους μορφή: ικανούς να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσε οποιοσδήποτε outsider.

Μετά από μερικές ζεστές οικογενειακές στιγμές στα Barbados – μία ματιά στο πώς θα μπορούσαν να είναι τα αδέρφια εάν δεν τα είχαν μεγαλώσει κοινωνιοπαθείς – ο Kendall καταρρέει μαζί με τα όνειρά του, καθορισμένος από την αλαζονεία του και την πεποίθηση ότι το στέμμα του ανήκει. «Αυτό» είναι το μόνο που μπορεί να κάνει λέει, αλλά ποιο είναι αυτό; Καταλαβαίνει καν, ή πιστεύει μονάχα ακράδαντα ότι έχει το δικαίωμα να το κάνει; Το να του αφαιρεθεί το δικαίωμα αυτό λοιπόν είναι κατάλληλη τιμωρία.

Είναι αρκετά πλούσιος άλλωστε ώστε να μην αντιμετωπίσει ποτέ πραγματική ευθύνη για τα εγκλήματά του, συμπεριλαμβανομένης της εμπλοκής του στο θάνατο του νεαρού σερβιτόρου. Η γυναίκα και τα παιδιά του ωστόσο είναι πλέον μακρινές φιγούρες – ακόμη και η βοηθός του Jess (Juliana Canfield) έχει φύγει – η συνενοχή του στις εκλογές τον εξέθεσε ηθικά πρώτα απ’ όλα στον ίδιο του τον εαυτό, και χωρίς κανέναν στο πλευρό του έσφιξε τα δόντια και πήγε all-in σε έναν δρόμο που δεν έχει γυρισμό από τον άνθρωπο που κατέληξε να είναι.

Εάν υπάρχει ένα άτομο που πραγματικά ενσαρκώνει το ηθικό κενό των Roys και τον τρόπο που σχετίζονται μεταξύ τους στο φινάλε, αυτή είναι η Shiv. Την πρώτη φορά που της δόθηκε αληθινή εξουσία για να ασκήσει πάνω στα αδέρφια της, τη χρησιμοποιεί για να τα προδώσει. Στην πραγματικότητα όμως, απλώς κάνει ακριβώς αυτό που της έχουν κάνει ξανά και ξανά. Και σε αυτή τη σεζόν και σε προηγούμενες. Αυτό που οδήγησε τη Shiv να επιλέξει τη συμφωνία GoJo είναι τελικά ασαφές, θα μπορούσε όμως να θεωρηθεί ότι επέλεξε τον σύζυγό της αντί των αδελφών της.

Αφού δεν μπορεί να είναι η βασίλισσα, θα είναι η γυναίκα του βασιλιά.

Παγιδευμένη σε έναν γάμο χωρίς σεβασμό με τον άντρα που της έκλεψε τον ρόλο της διευθύνουσας συμβούλου χάρη στον βαθιά ριζωμένο μισογυνισμό του Mattson, η Shiv ξέρει πως ο Tom θα εκτιμάει τη γνώμη της – άρα θα έχει ακόμα επιρροή στην οικογενειακή επιχείρηση – και ακόμα και στο σενάριο ενός διαζυγίου, ως μητέρα ενός Roy και ενός απογόνου του CEO θα έχει προνόμια. Στο μυαλό της τουλάχιστον. Έχοντας όμως κάνει ειρήνη με έναν εγκληματία κατά δική του παραδοχή, που κάνει αστεία για το Ολοκαύτωμα και μισεί τις γυναίκες, η επιτυχία της Shiv συνοδεύεται από ένα συντριπτικό κόστος – και, φυσικά, από δισεκατομμύρια δολάρια.

Ο Roman, τώρα, χρωστάει στην ανθρώπινη, σπαρακτική ερμηνεία του Kieran Culkin το γεγονός πως τεράστιο μέρος του κοινού ξεχνούσε από επεισόδιο σε επεισόδιο πόσο διεφθαρμένος, ρατσιστής και μνησίκακος μπορούσε να γίνει ο μικρότερος Roy. Εξίσου απαίσιος με τα αδέρφια του, αλλά και το μόνιμο θύμα τους επίσης.

Το ταξίδι του στην τελευταία σεζόν του Succession είχε ως προορισμό τον νιχιλισμό, ως τρόπο να προσποιηθεί πως οι πράξεις του δεν έχουν αντίκτυπο (“Things do happen, Roman”).

Το φινάλε του Succession του προσφέρει ένα ταιριαστό τέλος στην ιστορία, αφήνοντάς τον με τίποτα που να έχει σημασία (τα δισεκατομμύρια έχουν, προφανώς, σημασία αλλά όχι τόση για τους Roys και κάθε Roy αυτού του πλανήτη που φέρεται στο χρήμα ως κάτι αφηρημένο και άυλο). Τον αφήνει χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια που να μπορεί να εμπιστευτεί, χωρίς ούτε καν μία Gerri (J. Smith-Cameron) να φλερτάρει και να παρενοχλεί. Είναι μία από τις πιο ζοφερές εκβάσεις του φινάλε, καθώς έχουμε δει τον Roman να διολισθαίνει σιγά-σιγά σε μία βαθιά κρίση ψυχικής υγείας μετά τον θάνατο του πατέρα του και δεν υπάρχει κανένας στη ζωή του που να νοιάζεται αρκετά για να τον βοηθήσει. Είναι ικανός να διακινδυνεύσει τη σωματική του ακεραιότητα καταμεσής μίας διαμαρτυρίας για να υποκαταστήσει κάπως τη βιαιότητα του πατέρα του, αλλά ποιος θα ασχοληθεί μαζί του;

Όπως καταδείκνυε συνεχώς ο Kendall αυτή τη σεζόν, ο μικρός του αδερφός δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας σωματικός και συναισθηματικός σάκος του μποξ.

Κι όμως, ήταν εκείνος που γνωρίζει την αλήθεια για την οικογένειά τους: «Δεν είναι τίποτα. Δεν είμαστε τίποτα».