Το The Expanse με έκανε να δω ξανά αστέρια

Είναι μεγάλη ντροπή/άξιο WTF απορίας ότι, σε αυτή τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης, η οποία ταυτόχρονα είναι γεμάτη από αγόρια και κορίτσια με κάπες (σε κινηματογράφο και τηλεόραση), το μοναδικό είδος τηλεθεατή που έχει μείνει εντελώς στην ‘απέξω’ είναι όλοι εμείς οι φαν του ‘διαστημικού’ sci fi/ space opera.

Αυτό είναι ακριβώς το κενό που το The Expanse φιλοδοξεί να καλύψει. Βασισμένο στην bestseller σειρά μυθιστορημάτων δια χειρός του James S.A. Corey (ψευδώνυμο των Daniel Abraham και Ty Franck), ένα εκ των οποίων ήταν υποψήφιο για Hugo, μας μεταφέρει -μόλις- 200 χρόνια στο μέλλον.

Τότε που τα Ηνωμένα Έθνη κάνουν κουμάντο στη Γη. Ο -φουλ αποικισμένος- Άρης ακολουθεί το δικό του μονοπάτι (είναι έντονα στρατιωτικοποιημένος και βρίσκεται σε Ψυχρό Πόλεμο με τη Γη-οι κάτοικοί του είναι σαν τους Σπαρτιάτες, ταγμένοι στο κοινό σκοπό κάποια στιγμή να δουν τον πλανήτη τους να έχει το δικό του ωκεανό και γαλάζιο ουρανό). Και, όλοι οι υπόλοιποι, αυτοί που ζουν σε διαστημικούς σταθμούς/ αποικίες εξόρυξης ορυκτών στους αστεροειδείς (γνωστοί ως Belters), είναι ένα βήμα πριν από την εξέγερση απέναντι στους αποικιοκράτες που τους ‘ρουφάνε’ το μεδούλι με αντάλλαγμα λίγο (υπερ-πολύτιμο, ωστόσο, εδώ) νερό.

To μεγάλο ατού του The Expanse, το οποίο περίμενα εναγωνίως να δω εδώ και 1 1/2 χρόνο, είναι ταυτόχρονα και το μεγάλο μειονέκτημά του. Ότι δηλαδή προσπαθεί να χωρέσει πάρα πολλά (πολιτική ίντριγκα, τρομοκρατικές επιθέσεις, πάλη των τάξεων, πως είναι να κάνεις σεξ σε μηδενική βαρύτητα-απάντηση: πονάει άμα επανέλθει ξαφνικά η βαρύτητα και τσακιστείς στο πάτωμα) μέσα σε κάθε επεισόδιο.

Με αποτέλεσμα, τουλάχιστον στα πρώτα πέντε επεισόδια, αυτό που να σου μένει βασικά είναι ότι οι Γήινοι είναι καπιταλιστές και εκμεταλλευτές (αν και έχει ενδιαφέρον ότι πρώτη μούρη είναι -συνεχόμενα SPOILER- μια 50άρα Ινδή και όχι ένας ακόμη λευκός Αγγλοσάξονας), οι Belters τρίμετροι και ψηλόλιγνοι (επειδή γεννιούνται και ζουν σε συνθήκες μειωμένης βαρύτητας-εκτός και αν κάνουν ειδική εγχείριση), κάποιοι άγνωστοι σχεδιάζουν κάτι κακό, ένα διαστημόπλοιο καταστράφηκε, μια κοπέλα καλής οικογενείας εξαφανίστηκε και ο Thomas Jane, ο πιο γνωστός από τους πρωταγωνιστές, ή μας κάνει χοντρή πλάκα ή τον μισεί ταυτόχρονα ο ατζέντης του και ο hair stylist της σειράς.

Αλλιώς δεν εξηγείται με τίποτα ο συνδυασμός φεντόρα και κουπ με ένα ξέμπαρκο πλάγιο τσουλούφι που μας ‘σερβίρει’ εδώ και ο οποίος τον καθιστά πρώτης τάξεως γραφικούλη. Δεν σε πείθει, δηλαδή ως σκληροτράχηλο. Θυμίζει κολλητό του Zoolander.

Όπως και να έχει, πραγματικός πρωταγωνιστής εδώ είναι ο Steven Strait ως ο πιλότος του μεταγωγικού που καταστρέφεται όταν απαντάει σε ένα μυστηριώδες SOS (έτσι ξεκινάει η δράση) και η Dominique Tipper ως -SPOILER- μια μηχανικός με σκοτεινό παρελθόν.

Η ατμόσφαιρα, τόσο εντός των διαστημοπλοίων (εύγε και πάλι για το γεγονός ότι η καπετάνιος του Αρειανού διαστημόπλοιου ήταν μια κοντοπίθαρη 50άρα Ασιάτισσα και όχι κάποιος κλώνος του Jean-Luc Picard) όσο και στα επίπεδα του διαστημικού σταθμού στα οποία κατοικούν οι εργάτες, είναι αρκούντως παρακμιακή ώστε να δείχνει ρεαλιστική. Ότι δηλαδή κάποιος όντως δουλεύει, κοιμάται, χαρτοπαίζει, παίρνει ναρκωτικά ή πηγαίνει σε μπουρδέλα εδώ.

Το ίδιο που συμβαίνει με την τεχνολογία, τα επιτεύγματα της οποίας στην καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου, που είναι επίσης ρεαλιστικά και όχι τραβηγμένα από τα μαλλιά, βλέπουμε να παρουσιάζονται οργανικά, όπως π.χ. όταν -SPOILER- ο ιδιωτικός αστυνομικός ψάχνει το διαμέρισμα της υπόπτου, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ή της αυτοψίας.

Συνολικά το σύμπαν που μας παρουσιάζει το The Expanse, έχει την προοπτική να μας εθίσει. Να μας κάνει να θέλουμε να μάθουμε απεγνωσμένα τι θα συμβεί στο επόμενο επεισόδιο. Και η δράση όντως κυλάει γρήγορα και όχι με ρυθμούς σαπουνόπερας.

Το μόνο ουσιαστικά πρόβλημα είναι η έλλειψη χαρισματικών χαρακτήρων. Κάτι που, σε μια tv land γεμάτη από αυτούς, μοιάζει ανυπέρβλητο εμπόδιο για οποιαδήποτε σειρά επιθυμεί να μακροημερεύσει.

Ωστόσο, τα είπαμε και στην αρχή, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει άλλη space opera εναλλακτική. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθουμε όσο πιο σύντομα ποιοι είναι οι συνωμότες και τι θέλουν να πετύχουν και, φυσικά, να κουρέψει άμεσα ο Jane αυτό το γελοίο τσουλούφι.