Το ‘The Haunting of the Hill House’ μιλάει για τα φαντάσματα που έχουμε μέσα μας

Λατρεύω ένα καλό θρίλερ κι η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, η πραγματικά ποιοτική εκπροσώπηση του είδους σπανίζει. Καταλαβαίνεις λοιπόν τον ενθουσιασμό μου, όταν άρχισα να βλέπω παντού αποθεωτικά σχόλια για τη νέα παραγωγή του Netflix, το ‘The Haunting of the Hill House’.

Ένα στοιχειωμένο σπίτι, μια οικογένεια που αποφασίζει να μετακομίσει σε αυτό, μερικά φαντάσματα από το παρελθόν, η συνταγή μοιάζει γνωστή και χιλιοπαιγμένη. Κι όμως, το αποτέλεσμα που μας παρουσίασε ο βετεράνος του είδους, Mike Flanagan, ήταν ό,τι πιο πρωτότυπο έχουμε δει στο genre εδώ και πολλά χρόνια.

Κυρίως, επειδή τα φαντάσματα, τα πτώματα και ο τρόμος που όντως σου προκαλεί σε αρκετές στιγμές η σειρά, είναι το λιγότερο φοβιστικό που συμβαίνει στην οθόνη σου, εκεί όπου όσο τα επεισόδια προχωράνε, καταλαβαίνεις ότι τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν τα κουβαλάνε τα σπίτια, αλλά οι άνθρωποι. Και συγκεκριμένα, η ταλαιπωρημένη οικογένεια Crain.

Οι δύο γονείς και τα πέντε παιδιά τους, σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες του είδους, δεν αποτελούν απλά τους κομπάρσους μιας ιστορίας που εκτυλίσσεται σε στοιχειωμένο σκηνικό, αλλά τους στοιχειωμένους πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που εκτυλίσσεται κυρίως μέσα στο μυαλό και την ψυχή τους.

Πίσω από κάθε μυστηριώδες πλάσμα και κάθε στοιχειωμένο παλιό ένοικο της έπαυλης που εμφανίζεται αργά μέσα στη νύχτα, κρύβεται κάποιος ενδόμυχος φόβος, κάποιο ένοχο μυστικό, κάποια ψυχολογική εμμονή, την οποία θα μπορούσε να κουβαλάει ο καθένας από εμάς. Κι αυτό είναι που κάνει τη μεταφορά του βιβλίου της Shirley Jackson πραγματικά τρομακτική.

Ο Hugh, ο πατέρας και προστάτης της οικογένειας, μετά τα τραγικά γεγονότα που στιγματίζουν τις ζωές των μελών της, αποφασίζει να αποκρύψει την αλήθεια από τα παιδιά του, μεγαλώνοντάς τα μέσα στο ψέμα και τις υπεκφυγές και βασικά, αποφεύγοντάς τα. Μια συμπεριφορά που βρίσκει εφαρμογή είτε αν έχεις μεγαλώσει σε σπίτι με φαντάσματα, είτε σε σπίτι με άλλα, λίγο πιο συνηθισμένα προβλήματα.

Όσο για τα παιδιά, το καθένα επιλέγει να αντιδράσει διαφορετικά απέναντι σε όσα είδε και βίωσε όσο οι διάφοροι Μανιάτηδες άναβαν έντρομοι τα φώτα. Ο Steven γίνεται συγγραφέας, γράφει -προφανώς- για φαντάσματα και εκμεταλλεύεται την οικογενειακή ιστορία για να γίνει πάμπλουτος. Η Shirley ανοίγει γραφείο κηδειών και φροντίζει να διατηρεί τα πτώματα σε άριστη κατάσταση, αρνούμενη να δεχτεί τα ματωμένα χρήματα του αδερφού της, τα οποία δέχτηκε με μεγάλη χαρά η MVP της σειράς, Theodora που εργάζεται ως παιδοψυχολόγος.

Τα δύο μικρά παιδιά πάλι, τα οποία εδώ που τα λέμε έζησαν και τις πιο τραυματικές εμπειρίες, είχαν και τον μεγαλύτερο αντίκτυπο: o Luke εθίστηκε στα ναρκωτικά κι η Nell κουβαλούσε μια τεράστια ψυχολογική φθορά μέχρι και την αυτοκτονία της.

Για μένα, όλο το νόημα της σειράς είναι οι ανθρώπινες συμπεριφορές των πρωταγωνιστών της και ο τρόπος που διαμορφώνονται και επηρεάζονται οι οικογενειακές σχέσεις μετά από ένα τραγικό συμβάν. Η μάχη του Luke με την απεξάρτηση, το στίγμα του εθισμένου και του ανθρώπου που είναι ψυχικά άρρωστος, οι εμμονές, οι πληγές και τα τραύματα που αν δεν τα αντιμετωπίσεις σωστά και έγκαιρα, μπορούν να σε σκοτώσουν.

Πίσω από το κάλυμμα ενός συνηθισμένου θρίλερ, κρύβεται μια υπέροχη αλληγορία για τις σχέσεις, την ψυχική υγεία, την διαφορετική αντιμετώπιση ίδιων τραυμάτων, τον πόνο, τον θάνατο και τη ζωή μετά από αυτόν. Μια ζωή που δεν συνεχίζεται για αυτούς που φεύγουν, αλλά για εκείνους που μένουν και καλούνται να διαχειριστούν την απώλεια. Και ίσως και να προτιμάνε να περάσουν μια αιωνιότητα σε ένα στοιχειωμένο μέρος, απλώς για να είναι με εκείνους που αγαπάνε.

Γι’ αυτό λοιπόν, το ‘The Haunting of the Hill House’ είναι μια υπέροχη σειρά. Όχι επειδή σε κάνει να πετάγεσαι από τον καναπέ ή επειδή σε κάνει να κοιτάς παντού για φαντάσματα, αλλά επειδή βρίσκει μια αφορμή για να μιλήσει για θέματα από τα οποία λιγότερο ή περισσότερο, υποφέρουμε όλοι μας.

Γιατί μπορεί να μην έχουμε φαντάσματα στο σπίτι μας (ελπίζω τουλάχιστον), σίγουρα όμως κουβαλάμε αρκετά από αυτά μέσα μας.