Το The Journey, το story mode του FIFA 17 θα σε ταξιδέψει στα παιδικά σου χρόνια

Δεν ξέρω τι κόλλημα είχες με τα κόμικς και τα περιοδικά γενικότερα ως παιδί. Προσωπικά, είχα τεράστιο. Βέβαια, το δικό μου σκάλωμα ήταν αρκετά στοχευμένο. Αν εξαιρέσουμε την συγκλονιστική Βαβούρα, είτε λεγόταν Μπλεκ, είτε Αγόρι, αυτές που άφηνα για το τέλος, για να τις απολαύσω, ήταν οι ποδοσφαιρικές ιστορίες. Προφανώς, δεν με άφησε ασυγκίνητο ούτε η επανέκδοση του Γκολ. Και, εξυπακούεται, ότι η μεγαλύτερη παικτούρα που πάτησε χορτάρι, κανονικό ή μη, είναι ο Έρικ Καστέλ (ο τρίτος κατά σειρά είναι ο Roy της Rovers). Παρεμπιπτόντως, ο δεύτερος είναι ο Ερίκ Καντονά.

Σε αυτά τα αγνά (έτσι δεν λένε;) παιδικά χρόνια με γύρισε το story mode του FIFA 17, με τίτλο The Journey. Αν είναι τόσο καλό; Δεν ξέρω τι είναι και τι δεν είναι, αδιαφορώ. Προσωπικά, ένιωσα σαν να τρώω υποβρύχιο (βανίλια, μαστίχα, αυτό) και να διαβάζω το περιοδικό που περίμενα σαν αρρωστάκι κάθε βδομάδα.

Ο Hunter της Southampton

Ήταν καιρός, και πολύ άργησε, να δούμε ένα story mode κατά τα πρότυπα του My Career στο NBA 2K σε ποδοσφαιρικό videogame. Δεν είναι Be a Pro, δεν είναι Be a Legend, ναι μεν παίζεις αγώνες, αλλά έχει ένα όμορφο, αφελές, παιδικό background story να το διανθίζει, το οποίο διαθέτει τη δύναμη να πραγματοποιεί αυτοστιγμεί το μαγικό ταξίδι στον χρόνο.

Ο πιτσιρικάς  Alex Hunter ονειρεύεται να κάνει την ποδοσφαιρική καριέρα του παππού του. Ο πατέρας του στάθηκε άτυχος, οι συνεχείς τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να σταδιοδρομήσει. Κι αυτό το κουσούρι, το απωθημένο, είναι κάτι που βγαίνει προς τα έξω. Η μητέρα του Alex Hunter είναι στοργική και τον υποστηρίζει. Ο μπαμπάς, όμως, είναι σκληρός ακόμα και στην παιδική ηλικία του μικρού Alex, εκεί απ’ όπου ξεκινάει το The Journey. Πώς οι γονείς πίεζαν τη δική μου γενιά να σπουδάσει διότι οι ίδιοι δεν τα κατάφεραν γιατί δεν είχαν τα ανάλογα εφόδια; Ε, αυτό, στο περίπου.   

Σε κάθε περίπτωση, κι αφού περνάει ο καιρός, συναντάμε τον Hunter σε κάτι δοκιμαστικά. Το The Journey ενσωματώνει έξυπνα τα skill games και την προπόνηση, ενώ προηγουμένως, στην πρώτη επαφή, μαθαίνεις και το νέο τρόπο εκτέλεσης των πέναλτι. Να σημειώσω εδώ ότι το αν θα ελέγχεις όλους τους παίκτες της ομάδας ή μόνο τον Alex Hunter (και τους υπόλοιπους 10 η AI), αποτελεί καθαρά δική σου επιλογή. Απλώς, ν’ αναφέρω ότι είναι πιο ταιριαστό να ελέγχεις μόνο την ταλεντάρα, για να μπεις ακόμα πιο βαθιά στα ποδοσφαιρικά παπούτσια του ήρωα.

Σε κάποια φάση πριν ξεκινήσει το τεστ, ο coach θα πει ότι ναι μεν είσαι πολυσύνθετος, αλλά θα πρέπει επιτέλους να διαλέξεις θέση. Οι διαθέσιμες επιλογές είναι δεκάρι, εξτρέμ, ή επιθετικός. Ας μην κρυβόμαστε σαν τις στρουθοκαμήλους, αν εξαιρέσουμε ίσως τον τερματοφύλακα, οι παραπάνω θέσεις είναι αυτές που δημιουργούν ήρωες στα παιδικά μάτια. Το τεστ ολοκληρώνεται, οι scouters καταγράφουν, με έναν μαγικό, αφελή και πάλι, τρόπο, όλες οι ομάδες της Premier League σε θέλουν σαν κολασμένες.

Δεν έχει σημασία. Η ιστορία του Alex Hunter δεν χρειάζεται να είναι ρεαλιστική για να σε σαγηνέψει. Αντίθετα, όσο πιο παιδική, τόσο πιο μαγευτική, αυτός είναι ο στόχος. Ο μάνατζέρ μου με ψαρώνει. Ενώ είμαι πανέτοιμος να πω ναι στη μεγάλη αγάπη που λέγεται Manchester United, μου λέει ότι μόλις ήρθε ο Ibrahimovic, είναι ο Martial, o πολλά υποσχόμενος Rashford, ο Mourinho παίζει μ’ έναν φορ (γιατί εννοείται ότι επέλεξα τη θέση FW), που πάω ξεβράκωτος στα cucumbers. Τελικά, υπογράφω στην Southampton. Μην κάνεις το ίδιο λάθος, μην βάλεις φραγή στ΄ όνειρά σου.

Πράγματι, ένα κάρο επιλογές, όπως αυτή της ομάδας ή οι διάλογοι, δεν παίζουν σπουδαίο ρόλο. Το The Journey διαρκεί μία σεζόν, περίπου 15-16 ώρες gameplay, και ότι είναι να γίνει, θα γίνει, αν είσαι καλός και το ματώνεις το δίχτυ. Δεν πρόκειται να σου αποκαλύψω κάτι άλλο, πρέπει να ζήσεις το δικό σου παιδικό όραμα.

Ταξιδιάρα ψυχή

Το FIFA 17 δεν έχει και πολλά για τα οποία αξίζει να φουσκώνει από υπερηφάνεια. Παρά τη μεταγραφή μηχανής, βλέπε Frostbite αντί Ignite, πολλά έχουν μείνει ίδια. Στο single player εξακολουθείς να έχεις την αίσθηση ότι κάθε ομάδα παίζει σαν την Barcelona και χάνει την μπάλα μόνο όταν αυτή το θέλει, η άμυνα παραμένει προβληματική, άσε δε που φέτος έχει δοθεί σαφές πλεονέκτημα στους γρήγορους ποδοσφαιριστές και πολλές φορές δεν τους πιάνεις ούτε με λάσο.

Παρόλα αυτά, το The Journey είναι κάτι το διαφορετικό. Σαν τον Μπεν Λήπερ και την ιστορία του, με τα δανεικά από το τραγικό δυστύχημα του Μονάχου. Η συμπάθεια προς την Manchester United έγινε αγάπη, το (κλασικό) εικονογραφημένο με οδήγησε να μάθω λεπτομέρειες γι’ αυτήν και το τι ακριβώς συνέβη, για παράδειγμα ότι η Liverpool ήταν η πρώτη ομάδα που έσπευσε να βοηθήσει. Ναι, ο «εχθρός».

Και, προφανώς, η ιστορία του τερματοφύλακα-γιατρού πήγε 11 βήματα πιο πέρα, πιο κοντά στο φανταστικό. Όταν δε σηκώθηκε από το αναπηρικό καροτσάκι κι έπιασε το πέναλτι, η στιγμή ήταν ανεπανάληπτη, σηκώθηκα να πανηγυρίσω, σχεδόν δάκρυσα από συγκίνηση. Παιδί ήμουν τότε, οριακά σαν τέτοιο πανηγύριζα τα γκολ του Alex Hunter.

Σαν να ήταν δικά μου. Υπάρχουν ορισμένοι που ως πιτσιρίκια διάβαζαν Batman, Superman (Σούπερ Κατερίνα. Ώπα, εκ παραδρομής λάθος), φαντάζονταν ότι ήταν σούπερ ήρωες και έσωζαν τον κόσμο. Υπάρχουν κι εκείνοι που ονειρεύονταν ότι σκοράρουν για την αγαπημένη τους ομάδα στο ενενηκοστό λεπτό, θα πιάσουν το πέναλτι, θα γίνουν άλλου τύπου ήρωες. Σε αυτούς τους τελευταίους απευθύνεται το The Journey. Ξεκάθαρα. Α, και σε μένα.