Το θρίλερ “X” φέρνει τον τρόμο στο πορνό: 3 ταινίες + 2 σειρές για το ΣΚ

Οι τηλεοπτικές επιλογές είναι κι αυτές πολλά υποσχόμενες, αλλά αυτό το ΣΚ ανήκει στις ταινίες του.

ΤΑΙΝΙΕΣ:

X

«Τίποτα δε σε κάνει να αισθάνεσαι πιο ταπεινός από ένα σώμα που δεν ανταποκρίνεται στις επιθυμίες σου. Τι είμαστε αν όχι τα ίδια τα σώματά μας;». Δεν είναι ατάκα στο X αυτή (ανήκει στην έτερη πιο ενδιαφέρουσα ταινία της εβδομάδας, το Αγία Έμυ που θα βρεις παρακάτω), αλλά θα μπορούσε.

Η επιστροφή του Ti West στο σινεμά – στον τρόμο πιο συγκεκριμένα είχε να επιστρέψει σχεδόν μία δεκαετία και αυτό είναι το πρώτο του slasher- επιδρά περισσότερο όταν εστιάζει στο πέρασμα του χρόνου ως πραγματικό Big Bad. Είναι ο σωματικός τρόμος που είσαι καταδικασμένος να βιώσεις βλέποντας το σώμα σου να μη σε υπακούει πια, ένας δαίμονας που δε μπορείς να ξορκίσεις όσο ικανός κι αν φανείς στον χρόνο σου πάνω στη γη.

Η Pearl και ο σύζυγός της, το ηλικιωμένο ζευγάρι που νοικιάζει το κατάλυμά του σε ένα συνεργείο πορνοταινίας στο επαρχιακό Τέξας του 1979, αποδεικνύονται συναρπαστικά τέρατα αφού αρχίσουν να μακελεύουν τη νεανική παρέα, γιατί ο στόχος τους είναι σπάνιος στα slashers: να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου θα μπορούν να υπάρξουν ως οι άνθρωποι που ακόμα αισθάνονται πως είναι, χωρίς triggers εξωτερικής αμφισβήτησης, και ας μην ακολουθεί πια η σάρκα τους.

Και παρά το χιούμορ που διατρέχει την ταινία, ο West δείχνει εντυπωσιακό σεβασμό στη σάρκα αυτή, σχεδόν αναπάντεχο αν αναλογιστεί κανείς πόσα αστεία στήνονται διαρκώς, σε παντός είδους αφηγήσεις, πάνω στα γερασμένα σώματα.

Αυτό προοικονομείται ήδη από μία σκηνή στο πρώτο μέρος του X, όταν η μπριόζα του καστ της πορνοταινίας (Brittany Snow) τραγουδάει το Landslide των Fleetwood Mac με τη συνοδεία της κιθάρας του συμπρωταγωνιστή της (Kid Cudi). Στη θρυλική της μπαλάντα η Stevie Nicks παρομοίαζε το αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου, την αλλαγή που θα ερχόταν στην εμφάνισή της στα γεράματα, την αμφιβολία ότι η παιδική της καρδιά θα επιβίωνε σε έναν κόσμο προσωρινότητας, με μία φυσική καταστροφή όπως είναι η κατολίσθηση.

Όσο διαρκεί το κομμάτι και χωρίς ίχνος χιούμορ, ο West αντιπαραβάλλει την ανεμελιά των νέων με την προετοιμασία των ηλικιωμένων οικοδεσποτών τους για ύπνο, αφήνοντας την κάμερα να σκιαγραφήσει τις σχισμές στο δέρμα της Pearl. Στη συνέχεια εκείνη θα παρακολουθήσει κρυφά τους ήρωες να γυρίζουν την ερωτική τους ταινία και θα θυμηθεί πώς ένιωθε όταν οι άντρες την επιθυμούσαν αντί να την αποστρέφονται. Απλώς αντί να ρίξει ένα γερό κλάμα για να εκτονωθεί ή να πέσει στην κατάθλιψη όπως θα έκανε ένας μέσος άνθρωπος, αφήνει ελεύθερο το φονικό της ένστικτο.

Μιλώντας για την ερωτική ταινία, το X συνδέει τις ταινίες slasher με τις ταινίες πορνό (και παλαιότερα η παραγωγή των δύο ειδών δεν απείχε τρομερά, η ανάπτυξη των slashers σε στουντιακό, πιο ασφαλές πλαίσιο προέκυψε μεταγενέστερα) για να τα αποδομήσει, όχι να τα κριτικάρει. Δε θέλει να ανατρέψει το genre, ούτε να συμπεριληφθεί στην elevated horror φάση του είδους, όμως αναγνωρίζει πως οι περισσότερες ιστορίες, είτε είναι σοβαρά δράματα, είτε πορνό, έχουν σκοπό να οδηγήσουν σε κάποια κορύφωση (pun εντελώς intended). Γράφονται, σκηνοθετούνται, μοντάρονται, χρησιμοποιούν ηθοποιούς.

Οι γυναίκες της παρέας που ηγείται η τόσο ευέλικτη Mia Goth, παρά τον ενθουσιασμό που εκδηλώνουν κάνοντας σεξ με τον παρτενέρ τους, εξακολουθούν σε γενικές γραμμές να παίζουν έναν ρόλο. Εδώ φτιάχνεται μία ταινία μέσα στην ταινία και ο West θέλει να μας βάλει με παιχνιδιάρικο τρόπο σε όσα αυτό εμπεριέχει, ειδικά σε μία περίοδο που ο βομβαρδισμός από «περιεχόμενο» έχει ρίξει στάχτη στα μάτια μας για το πόσο τρελό εγχείρημα είναι το να δημιουργείς ταινίες.

Και δεν ξέρω εάν ήταν συνειδητό σχόλιο για το elevated horror, έναν υποτιμητικό όρο για ένα είδος που άφηνε πάντοτε χώρο για σκέψη και ενδοσκόπηση, πάντως το μέλος του συνεργείου που πιστεύει ότι είναι ανώτερο από τις ταινίες πορνογραφίας είναι και το πρώτο που θα βάψει το χωράφι της Pearl με το αίμα του.

Παρεμπιπτόντως πάντως, η κυκλοφορία του X συμβαίνει ταυτόχρονα με το αφιέρωμα του Cinobo στην ελληνική ‘70s erotica. Γραμμένο στ’ άστρα;

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.

Αγία Έμυ

Μπορούμε να καθιερώσουμε ένα μικρό, έστω, ποσοστό των διευθυντών και διευθυντριών φωτογραφίας σε ελληνικές παραγωγές να είναι άλλης εθνικότητας; Η ερώτηση δεν είναι κανένας, μα κανένας υπαινιγμός για τους άξιους Έλληνες καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται στην κινηματογράφηση στη χώρα μας.

Απλώς στο Αγία Έμυ που απαθανάτισε ο Κορεάτης Ki Jin Kim με την καθοδήγηση της σκηνοθέτριας Αρασέλης Λαιμού, στο ντεμπούτο της εδώ στις μεγάλου μήκους, ο Πειραιάς μοιάζει τόσο με τον Πειραιά που μεγάλωσα όσο δεν του μοιάζει και καθόλου. Αναρωτιέμαι εάν η εξωτερική ματιά μπορεί να αναδείξει πλευρές των τόπων μας που δε φανταζόμασταν. Ίσως, πάλι, να μην έχει καμία σχέση αυτό.

Η Αγία Έμυ έρχεται πάνω στην ώρα για να ευλογήσει την πασχαλινή περίοδο με τον αναστοχασμό της γύρω από την πίστη, τον μυστικισμό, την πνευματικότητα, και τη σχέση τους με το σώμα μας και την ίαση. Και αν συμβαίνουν θαύματα απλά εμείς δεν έχουμε εκπαιδευτεί να τα αναγνωρίζουμε;

Αγωγός των θαυμάτων είναι η Έμυ, μία νεαρή Φιλιππινέζα που συγκατοικεί με την αδερφή της, την Τερέζα. Οι δύο αδελφές έχουν έναν αλληλοεξαρτώμενο δεσμό που παραμένει ακλόνητος ακόμα και όταν οι ζωές τους παίρνουν διαφορετική τροχιά. Η Τερέζα θα μείνει έγκυος και η Έμυ θα ξεκινήσει να εργάζεται για μία μυστηριώδη Καστελιώτισσα που στο παρελθόν ήταν εργοδότρια της μητέρας της, πριν αυτή επιστρέψει στις Φιλιππίνες.

Η Έμυ, όπως και η μητέρα της πριν από εκείνη, φαίνεται να κρύβει μία θεραπευτική δύναμη μέσα της, ακατέργαστη και χρήσιμη, που θα την κάνει όμως στόχο εκμετάλλευσης. Μεταξύ των ανθρώπων που θεωρούν τις ικανότητές της σατανικές και άλλους που τις αντιμετωπίζουν ως χάρισμα με εμπορική ισχύ, το νεαρό κορίτσι προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της και να αυτενεργήσει.

Η Λαιμού ανέπτυσσε την ταινία επί οκτώ χρόνια, με το μεγαλύτερο μέρος του διαστήματος αυτού να αφιερώνεται στην έρευνα γύρω από την κοινότητα των Φιλιππινέζων. Μάλλον έτσι εξηγείται πως η ταινία της, στον βαθμό που μπορώ να αντιληφθώ από τη θέση μου, αποφεύγει τους εξωτικισμούς και την τουριστική ματιά.

Επίσης αντιστέκεται στην κατηγοριοποίηση. Είναι ένα αμάλγαμα ιστορίας ενηλικίωσης, μαγικού ρεαλισμού και body horror που δεν απαντά σε κάθε του ερώτηση, αλλά ξέρει ακριβώς τι να κάνει με την αγχώδη του, αποπροσανατολιστική αίσθηση που διατηρεί ως το τέλος. Τότε μόνο θα ανακουφιστεί η Έμυ και εμείς μαζί της, όταν επιβάλλεται επιτέλους στον χώρο της ανακοινώνοντας αθόρυβα ποια είναι.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Weird Wave.

Copshop

Ένας κατεργάρης απατεώνας (Frank Grillo) καταδιώκεται από έναν στυγνό εκτελεστή (Gerard Butler) και βιαιοπραγεί εναντίον μίας αστυνομικού (Alexis Lowder) για να καταφύγει επίτηδες στα κρατητήρια ενός τμήματος. Αυτό που ακολουθεί είναι μία αργής καύσης περιπέτεια στη δράση της (μέχρι τουλάχιστον την εκρηκτική – κυριολεκτικά – κορύφωση του φινάλε), με μπόλικα thrills, διαλόγους απολαυστικής υπερβολής, χαρισματικά καθάρματα, ένα μουσικό σκορ βαρύ σε ηλεκτρονικά εφέ και τα κρουστά, και πιθανότατα – εύχομαι! – την ανάδειξη μίας νέας σταρ.

Είναι ένα pulp b-movie διαμαντάκι παλιάς σχολής το Copshop, που κουρδίζεται σωστά σε όλα τα επίπεδα από τον Joe Carnahan και όλους όσους μαζεύει εδώ. Όποιος περνάει από την οθόνη ρίχνεται με φοβερή όρεξη σε ό,τι του έχει δοθεί, σα να λυσσούσε της πείνας πριν και τώρα να του πέταξαν ένα κομμάτι κρέας. Δεν είναι η έκπληξη της εβδομάδας μιας που ο Carnahan είναι πάντοτε τίμιος, αλλά είναι σίγουρα ο καλύτερος Butler που έχω δει εδώ και χρόνια.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon.

ΣΕΙΡΕΣ:

Tokyo Vice

Επτά χρόνια μετά την τελευταία του μεγάλου μήκους ταινία (Blackhat) και περισσότερο από μία δεκαετία από την προηγούμενη σειρά του (το μοναδικό δράμα ιπποδρομιών του HBO, Luck), ο Michael Mann κάθεται ξανά στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Το Tokyo Vice βασίζεται στα απομνημονεύματα του Jake Adelstein το 2009 και εξιστορώντας τα χρόνια του Αμερικανού ρεπόρτερ καταγράφοντας τη δράση της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Τόκιο.

Τα γυρίσματα της σειράς έγιναν στο Τόκιο και το καστ απαρτίζεται από τους Ken Watanabe, Rinko Kikuchi, Rachel Keller, και Ansel Elgort. Μένει να δούμε αν η παρουσία του τελευταίου θα πλήξει τη σειρά, καθώς ο Elgort έχει αντιμετωπίσει καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης από ανήλικες.

Η σειρά κάνει πρεμιέρα στις 7/4, Vodafone TV.

61st Street

Ο Peter Moffat του The Night Of ασχολείται ξανά με μία υπόθεση διαφθοράς στην αστυνομία. Το 61st Street θα ακολουθήσει τον Moses Johnson (Tosin Cole), έναν αθλητή γυμνασίου που καταδιώκεται από την αστυνομία του Σικάγο. Η μίνι σειρά έξι επεισοδίων είναι ένα χρονικό για το διαβόητο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης της πόλης που θα ακολουθήσει αστυνομικούς, ντετέκτιβ, εισαγγελείς και οικογένειες κατά τη διάρκεια μιας έρευνας για ναρκωτικά που αφήνει πίσω έναν αξιωματικό νεκρό και τα όνειρα ενός πολλά υποσχόμενου νεαρού σταρ του στίβου στο κενό.

Η σειρά κάνει πρεμιέρα στις 10/4, AMC.