To True Detective είναι εξαίσια ψυχοπλακωτικό

Είναι ηλίθιο να κρίνεις μια σειρά από το πρώτο επεισόδιο. Όπως είναι ηλίθιο να την κρίνεις ακόμη και από την πρώτη σεζόν, αφού πολλές παίρνουν εμπρός μετά τη δεύτερη. Όύτε εμείς όμως έχουμε την υπομονή, ούτε το True Detective (στην επόμενη σεζόν του οποίου είναι εντελώς διαφορετικοί οι πρωταγωνιστές) μας δίνει την ευκαιρία.

Μια από μόνο από τις εξαίσια γραμμένες -φιλοσοφικής χροιάς- ατάκες που ξεστομίζει ο Matthew McConaughey, ταλαντούχος ως αστυνομικός αλλά ερείπιο εξαιτίας του θανάτου της κόρης του και της διάλυσης του γάμου του, προς τον -πιο προσγειωμένο- συνάδελφό του, Woody Harrelson. Ο οποίος και προσπαθεί να τον ανεχτεί όσο χρειάζεται για να λύσουν την υπόθεση της στυγερής δολοφονίας μιας ιερόδουλης από ένα serial killer (κομπλέ με το απαραίτητο αποκρυφιστικό στοιχείο-το θύμα είναι γυμνό, φοράει κέρατα ταράνδου και τα χέρια του είναι δεμένα σαν να προσεύχεται- για να έρθει να  δέσει το γλυκό).

Ή, για την ακρίβεια, να την λύσουν ξανά αφού η υπόθεση πηγαινοέρχεται μεταξύ του 2012, όπου κάποιοι άλλοι αστυνομικοί τους ανακρίνουν σχετικά με τη συγκεκριμένη δολοφονία (επειδή έχει προκύψει μια αντίστοιχη) και οι ίδιοι έχουν χρόνια να μιλήσουν μεταξύ τους και του 1995, το έτος όπου καταπιάστηκαν για πρώτη φορά με την υπόθεση.

Αν μέχρι τώρα το True Detective σας θυμίζει Killing, Hannibal ή οποιαδήποτε άλλη αστυνομική σειρά με θέμα στυγερές δολοφονίες, τότε το πρόβλημα είναι το γράψιμο μου και όχι με τη σειρά.

Βλέπεις το True Detective, ότι πιο σκοτεινό, καταθλιπτικό και ψαγμένο έχω δει εδώ και πολύ καιρό, ασχολείται περισσότερο με τους άντρες που καλούνται να ερευνήσουν την υπόθεση και τον διαταραγμένο ψυχισμό τους (επίσης με το πως ορίζουν τον εαυτό τους ως σύζυγοι και πατέρες), παρά με την ίδια τη δολοφονία.

Το μεγάλο του ατού, όπως ήταν αναμενόμενο, είναι η εξαιρετική χημεία μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών (σ.σ. η τρίτη φορά που συναντιούνται, μετά τα ED TV και Surfer Dude) που εδώ βγάζουν στη φόρα ότι καλύτερο διαθέτουν. Ο Matthew την τάση του να βλέπει τη ζεν πλευρά των πραγμάτων και ο Woody ένα καυστικό χιούμορ που σε προσγεώνει στην πραγματικότητα.

Μάλιστα είναι ενδιαφέρον ότι ο πρώτος που δέχθηκε να λάβει μέρος είναι ο Matthew McConaughey, την εποχή που ακόμη δεν είχε κάνει το comeback του, ο οποίος και έπεισε τον  Harrelson να μην επιστρέψει στο σπίτι του στο Maui αλλά να κατέβει μαζί του στη Λουιζιάνα για να φτιάξουν κάτι που, ουσιαστικά, αποτελεί όχι μια τηλεοπτική σειρά, αλλά μια ταινία κομμένη σε οχτώ μέρη (και γυρισμένη σε φιλμ, κάτι εξαιρετικά σπάνιο πλέον).

Άσε που, σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες αστυνομικές σειρές εκεί έξω, αυτοί οι δυο ‘συνέταιροι’ δεν έχουν τίποτα κοινό. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως σημείο επαφής. Αν και αυτό είναι κάτι που, μέχρι να ολοκληρωθούν τα 8 μόλις επεισόδια από τα οποία αποτελείται ο πρώτος κύκλος, προφανώς θα εξελιχθεί σε κάτι άλλο.

Το παζλ έρχονται να συμπληρώσουν διάφοροι γραφικοί ντόπιοι χαρακτήρες (τύπου ιεροκύρηκας), το ίδιο το μέρος ( ο Αμερικάνικος νότος ο οποίος, πίσω από την αιώνια λιακάδα, διαχρονικά κρύβει τρομακτική σκοτεινιά και σκληρότητα) και η σύζυγος του Harrelson την οποία υποδύεται η –αδίκως υποτιμημένη- Michelle Monaghan.

Αν και τα βλέμματα του αντρικού κοινού αναμένεται να κεντράρουν στην Alexandra Daddario ως την μπουστάτη υπάλληλο του δικαστηρίου με την οποία ο Woody τσιλιμπουρδίζει. Ειδικά μετά τη γυμνόστηθη σκηνή της, την πρώτη της καριέρας της, στο 2ο επεισόδιο που προβάλλεται προσεχώς.

Στο τέλος της ημέρας το True Detective είναι μια σειρά που δεν καλοπιάνει τον θεατή, ούτε απευθύνεται στα πιο ταπεινά του ένστικτα. Αντιθέτως απαιτεί να επενδύσεις πάνω της  χρόνο και να είσαι σε εκρήγορση κάθε λεπτό που την παρακολουθείς. Για αυτό και δεν είναι ιδανική για όλους. Όμως εκείνοι που θα της δώσουν μια ευκαιρία σίγουρα δεν θα το μετανοιώσουν.