Το βιβλιοπωλείο Atlantis είναι το πιο κουλ μέρος στον πλανήτη

Υπάρχουν κάποια μέρη σε αυτόν τον πλανήτη που όταν περνάς την πόρτα τους, τα πάντα πίσω σου σβήνονται, για να μπορέσεις με ακόμα πιο καθαρό μυαλό να αντιμετωπίσεις αυτά που βλέπεις μπροστά σου. Στο Atlantis, ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Οία της Σαντορίνης, ο χρόνος και ο χώρος δεν παίζουν απολύτως κανέναν ρόλο. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να παίζουν. Γιατί για όσους αγαπούν τα βιβλία και την μαγεία που τα συνοδεύει, ο τόπος αυτός θα έπρεπε να θεωρείται ένας τόπος λατρείας.

Λίγα λεπτά στα έγκατα του Atlantis και θες να ζήσεις εκεί μέσα, να περνάς τα απογεύματά σου στην ταράτσα του χαζεύοντας την καλντέρα, να ανακαλύπτεις όλα τα μυστικά της ζωής σε ένα διαφορετικό βιβλίο κάθε μέρα. Είδα πολλούς ανθρώπους εκείνο το απόγευμα απλά να μπαίνουν και να βγαίνουν από εκεί μέσα, ανεπηρέαστοι, άφθαρτοι. Καλύτερα για εμάς τους υπόλοιπους που κάνουμε αίτηση για μια γωνιά στην αιωνιότητά του.

Ο Γιέλε είναι ένας Βέλγος που εργάζεται σχετικά λίγο καιρό στο βιβλιοπωλείο. Ένα βιβλιοπωλείο που άνοιξε το 2004 από μία παρέα από την Κύπρο, την Αγγλία και τις ΗΠΑ, κερδίζοντας από την πρώτη στιγμή την προσοχή κυρίως των διεθνών media και δευτερευόντως των ελληνικών. Κι είναι ακριβώς αυτή η προσοχή και η φήμη που του έχουν χαρίσει ταυτόχρονα τον άχαρο τίτλο ενός ‘τουριστικού’ μαγαζιού, ενός μαγαζιού όπου τα βιβλία πωλούνται περισσότερο σαν σουβενίρ. “Οι περισσότεροι πελάτες μας έρχονται επειδή έχουν γνωρίσει το βιβλιοπωλείο μέσα από δημοσιεύματα. Και πολλοί από αυτούς θέλουν απλά να πάρουν κάποιο βιβλίο από εδώ για να έχουν πάρει κάτι από εδώ. Πολλοί άλλοι βέβαια απλά συνειδητοποιούν ότι αυτό που προσφέρουμε και τα βιβλία που έχουμε ξεπερνούν τις προσδοκίες τους. Δεν είμαστε ένα κατάστημα σουβενίρ”.

Φωτογραφίες: Σύλβια Σαχίνη

Με τον ίδιο τουριστικό τρόπο φέρθηκε ένα τσούρμο Γυμνασιόπαιδων που εισέβαλε στο βιβλιοπωλείο την ώρα που βρισκόμασταν εκεί. Χαζεύοντας τα stand των βιβλίων σαν αξιοθέατα, χαζογελώντας για κάποιες πρώτες εκδόσεις βιβλίων που κόστιζαν μέχρι και 3.000 ευρώ. Την ίδια ώρα που ένα ζευγάρι λίγο πιο πέρα είχε βυθιστεί στον δικό του χωροχρόνο, είχε βουτήξει σε έναν τομέα του βιβλιοπωλείου και αναζητούσε την αμβροσία μέσα σε κιτρινισμένες σελίδες και μυρωδάτα χοντροκομμένα εξώφυλλα. Για τους λάτρεις του εντύπου, για τους εραστές του βιβλίου, αυτό το μέρος είναι μία όαση στην έρημο της ατέρμονης αδιαφορίας μας για τη ζωή.

Η λέξη όμως κούλνες, τι δουλειά έχει σε αυτόν τον τόπο; Σε ένα νησί που το χρήμα σηκώνει τον ήλιο κάθε πρωί στην ανατολή για να τον βουτήξει σε slow motion στη δύση. Πέρασα τρεις ημέρες στο νησί με την Άννα – Μαρία Βέλλη για ένα καλοκαιρινό ρεπορτάζ στην Σαντορίνη που θα δείτε στο Oneman στις αρχές Ιουνίου. Και ομολογώ ότι οργώνοντας το νησί, το μόνο πραγματικό καταφύγιο, το βρήκα κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Atlantis. Εκεί που στέκει η πινακίδα για την ενοικίαση γάτας. Πρoφανώς και δεν νοικιάζουν γάτες.

Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το πόσο ανέπαφα κουλ είναι αυτός ο χώρος. Από τα μικρά σημειώματα δίπλα σε συγκεκριμένα βιβλία, με την άποψη των ανθρώπων του βιβλιοπωλείου, στα γραμμένα στους τοίχους αποσπάσματα βιβλίων, στις ευρηματικές ονομασίες των διάφορων κομματιών του βιβλιοπωλείου. Ακόμα και στα ρούχα των δύο μόνιμων υπαλλήλων που έστεκαν απλωμένα στην ταράτσα να χαζεύουν την καλντέρα από την πιο προνομιακή θέση στην Οία.

“Προσπαθούμε να βάζουμε το προσωπικό στοιχείο στο κατάστημα, με τα σημειώματα στα βιβλία. Αυτό βέβαια εξαρτάται και από το ποια βιβλία αρέσουν σε εμάς, ποια στηρίζει ο κάθε ένας από εμάς που δουλεύουμε στο βιβλιοπωλείο. Μπορούμε όλοι να συνεισφέρουμε σε αυτό”.

Σε μια γωνιά του βιβλιοπωλείου στέκει μια μεγάλη κατσαρόλα με μέσα της ένα βιβλίο συνταγών. Δεν είναι κάποιου διάσημου σεφ, δεν είναι γραμμένο με μυστικές συνταγές νοικοκυρών της Οίας. Είναι μία πρόχειρη αλλά πάρα πολύ όμορφη έκδοση με συνταγές που οι περασμένοι υπάλληλοι του βιβλιοπωλείου δίνουν την δική τους οπτική της ελληνικής κουζίνας τόσο στους επόμενους όσο και στους επισκέπτες. Όλη η ζωή κρύβεται μέσα σε ένα τέτοιο πρόχειρο βιβλίο, μέσα σε ένα στίχο του Γιάννη Ρίτσου γραμμένο σε μια καμάρα, μέσα σε στην πρώτη, την τρίτη, την χιλιοστή έκδοση ενός βιβλίου.

Εμείς δίνουμε αξία στην πραγματικότητα γύρω μας. Με την προσωπικότητα και την ευρεσιτεχνία μας. Και μέσα στο Atlantis, θα βρεις μικρές μικρές λεπτομέρειες που μετατρέπουν ένα απλό βιβλιοπωλείο σε έναν μαγικό τόπο ηρεμίας, σε ένα καταφύγιο σκέψης. Με την θερμοκρασία σε χαμηλά επίπεδα χάρη στην πέτρα, με τα δωμάτια να μοιάζουν με μικρές σπηλιές και τις σκάλες να είναι απότομες και μυστηριακές, νιώθεις ότι είσαι σε ένα δωμάτιο βγαλμένο όχι από τα γραφιστικά φύλλα ενός αρχιτέκτονα αλλά από τα λογοτεχνικά φύλλα ενός παραμυθά.

“Κοιμόμαστε πράγματι εδώ μέσα. Και υπάρχει και μια εσωτερική σκάλα προς την ταράτσα. Είναι πολύ ωραίο να είσαι σε αυτόν τον χώρο. Η αγαπημένη μου ώρα εδώ είναι νωρίς το πρωί. Γιατί μπορώ να περάσω αρκετή ώρα με κάποιον επισκέπτη και να μιλήσουμε για τα βιβλία. Όταν έχει πολύ κοσμό, δεν είναι τόσο εύκολο να το κάνεις αυτό”.

Στα ράφια του Atlantis ανακάλυψα μία σειρά βιβλίων που δεν γνώριζα. Έχω μια κάποια εμμονή με μια σειρά βιβλίων και ανακάλυψα εκεί μέσα μία πολύ συγγενική σειρά. Και ομολογώ ότι το να αγοράσω από εκεί τα τρία βιβλία που αγόρασα, ίσως να με βάζει κι εμένα στην στατιστική εκείνων που ήθελαν ένα ενθύμιο από αυτόν τον τόπο. Και παρόλο που ήταν μια νορμάλ αγορά, σε τιμή αντίστοιχη με αυτή που βρίσκω αυτά τα βιβλία online, έμοιαζε με κλοπή. Γιατί ήθελα πολύ απλά να κλέψω λίγη από τη γαλήνη και την αιωνιότητα αυτού του μαγικού χώρου και να την πάρω πίσω μαζί μου στην καθημερινότητα. Μπας και καταφέρουμε σε αυτή την καθημερινότητα, ο χρόνος να σταματήσει να είναι τόσο σημαντικός και οι γάτες να είναι προς ενοικίαση.