Το Wham! είναι η ιστορία ενός coming out που άργησε 15 χρόνια

Πρώτον, σαν ένα μεγάλου μήκους βίντεο κλιπ. 

Δεύτερον, σαν ένα νοσταλγικό ταξίδι πίσω στο χρόνο στα glam και κιτς 80s, τότε που ένα από τα πιο διάσημα boy bands μεσουράνησε και ένας θρύλος της ποπ μουσικής «γεννήθηκε» από τα σπλάχνα του.

Τρίτον, σαν ένα ντοκιμαντέρ που αφηγείται ταυτόχρονα δύο ιστορίες. 

Μέσα σε μιάμιση ώρα και μέσα από τη voiceover αφήγηση των George Michael και Andrew Ridgeley (η αφήγηση του δεύτερου ηχογραφήθηκε αποκλειστικά για το ντοκιμαντέρ, ενώ του πρώτου προήλθε στην πλειοψηφία της από αμοντάριστη συνέντευξη στο ραδιόφωνο του BBC λίγο πριν τον θάνατό του, το 2016), το Wham! εξιστορεί την πενταετή, ξέφρενη πορεία (1981-1986) του βρετανικού ποπ ντουέτου από την αφάνεια στην τεράστια επιτυχία και από εκεί, στην απόφαση να βάλουν τελεία στην κοινή τους πορεία, μακριά από δράματα. Άλλωστε, η δυνατή, παιδική φιλία που τους ένωνε δεν ξεθώριασε ποτέ.

Αυτή είναι η μία ιστορία, που είναι βουτηγμένη στα φλούο χρώματα, τη λακ, τα απόλυτα χιτ που δημιούργησαν μαζί: από το Wake Me Up Before You Go-Go, στίχο-κόλλημα, που εμπνεύστηκε ο Michael από ένα σημείωμα που είχε αφήσει κάποτε ο Ridgeley στο ψυγείο της οικογένειάς του μέχρι το Freedom, το Careless Whisper και φυσικά, το Last Christmas. 

Η άλλη διαδραματίζεται σε ένα λιγότερο πολύχρωμο και φωτεινό σκηνικό. Είναι η ιστορία του βασανιστηρίου που βίωνε ο George Michael καταπιέζοντας τη σεξουαλική του ταυτότητα. Ενώ ήθελε να το βγάλει από μέσα του και να κάνει δημόσιο coming out ως ομοφυλόφιλος, προσποιούταν τον straight. Φοβόταν την αντίδραση του πατέρα του, των media και των δισκογραφικών εταιρειών.

«Αρχικά έκανε coming out ως bisexual σε μένα στα 19 του, το 1982 και αργότερα μου παραδέχτηκε ότι ήταν στην πραγματικότητα γκέι. Εγώ ήμουν πάντα στο πλάι του. Σύμμαχός του. Τον παρακολουθούσα να παλεύει. Το προσωπικό κόστος ήταν μεγάλο και δε νομίζω ότι συμφιλιώθηκε ποτέ με όλο αυτό», ανέφερε ο Ridgeley σε πρόσφατη συνέντευξή στο People, με αφορμή την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ.

Η δημόσια παραδοχή άργησε 15 χρόνια. Έγινε το 1998, μετά την πολύκροτη σύλληψή του για ασέλγεια σε δημόσια τουαλέτα του Μπέβερλι Χιλς. 

Παράλληλα, η δεύτερη ιστορία αφορά και την προσωπική του φιλοδοξία που ξεπερνούσε τη Whamania.

Από τη μία, βασανιζόταν από την καταπιεσμένη σεξουαλική του ταυτότητα. Από την άλλη, από την επιθυμία του να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ακόμα πιο ψηλά. Και ο Ridgeley ήταν στο πλευρό του και στις δύο περιπτώσεις. Τον ακούμε να παραδέχεται ότι στο Live Aid στις 13 Ιουλίου του 1985, συναυλία-ορόσημο για τη μουσική βιομηχανία, συνειδητοποίησε όταν είδε τον καλό του φίλο επί σκηνής ότι είναι φτιαγμένος για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Ότι ένας ποπ σταρ είχε μόλις γεννηθεί.