To ‘What/If’ είναι η νέα Ανήθικη Πρόταση του Netflix
- 1 ΙΟΥΝ 2019
Οι τηγανιτές πατάτες είναι θάνατος. Χρόνια μου το έλεγε ο καρδιολόγος μου, χρόνια κουνούσα το κεφάλι μου με κατανόηση, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να τις καταβροχθίζω. Τουλάχιστον μέχρι πριν από 10 μέρες που μου εξήγησε ότι, αν του χρόνου εμφανιστώ μπροστά του με τα ίδια κιλά, πάμε ντουγρού για καρδιακή ανεπάρκεια.
Το ίδιο περίπου πράγμα συμβαίνει και με το ‘What/If’, τη νέα σειρά δια χειρός Mike Kelley (δημιουργός μεταξύ άλλων του Revenge) που κατάφερε να ‘σφηνώσει’ μέσα σε 10 επεισόδια όλα τα αγαπημένα κλισέ των ταινιών των ’90s (όχι, δυστυχώς δεν παίζει cameo από Sharon Stone) για να μας σερβίρει κάτι τόσο εθιστικό όσο οι τηγανητές πατάτες.
Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι το What /If δεν είναι από εκείνες τις σειρές που θα βγεις να καυχηθείς στα social media ότι παρακολούθησες πρώτος. Είναι περισσότερο μια ένοχη απόλαυση/ σεξουαλικό φετιχ τύπου ‘το πρώτο πράγμα που τσεκάρω σε μια γυναίκα είναι οι λοβοί των αυτιών της’ που διστάζεις να ομολογήσεις το πόσο πολύ σου αρέσει. Τουλάχιστον μέχρι να ψυχανεμιστείς ότι αυτός που έχεις απέναντί σου, μοιράζεται το ίδιο πάθος. ‘Trash, αλλά επιπέδου Michelin’, όπως έλεγε η πιο εύστοχη κριτική για την σειρά που διάβασα.
Στο επίκεντρο όλων βρίσκεται η Renée Zellweger. Υποδύεται την παμπλούσια επενδύτρια σε εταιρείες τεχνολογίας, Anne Montgomery, η οποία αποφασίζει να δώσει 80 εκ. δολάρια στην εταιρία της αγαθομάτας Jane Levy, που προσπαθεί να σώσει παιδιά από βέβαιο θάνατο μέσω της πατέντας της. Πριν το κάνει, βάζει μια προϋπόθεση: Εκείνη πρέπει να επιτρέψει στον σύζυγό της -πρώην αστέρι του baseball και νυν wannabe πυροσβέστη- να περάσει μια νύχτα μαζί της (ο σύζυγος είναι ο Blake Jenner του ‘Glee’).
Δεν θα την περάσουν κάνοντας σεξ απαραίτητα, αλλά θα πρέπει να κάνουν ό,τι θέλει εκείνη. Και με υπογεγραμμένο συμβόλαιο ότι δεν του επιτρέπεται ποτέ να αποκαλύψει στην γυναίκα του ή σε οποιονδήποτε άλλο τι ακριβώς συνέβη.
Ναι, όπως ακριβώς στην ‘Ανήθικη Πρόταση’, πίσω στα ’90s, αλλά με τη δράση πλέον να έχει μεταφερθεί στην Silicon Valley αντί για το Las Vegas. Συνολικά το What / If είναι επηρεασμένο από τη δεκαετία του ’90. Κάτι που απολαυστικά επιβεβαιώνει και η αγαθομάτα Lisa λέγοντας “Όλη αυτή η ιδέα μοιάζει κλεμμένη από μια κακή ταινία των nineties”. Είναι μια ξεκάθαρη ανήθικη πρόταση πάντα με στόχο να κλονιστεί η εμπιστοσύνη που έχει το νεαρό ζευγάρι στην ‘ουράνια τόξα & μαλλί της γριάς’ αγάπη του.
Όπως έχεις ήδη καταλάβει, η Anne Montgomery είναι μια σατανική μεγαλοφυΐα, με έδρα την κορυφή ενός σούπερ-ντούπερ ουρανοξύστη, το σχέδιο της οποίας προφανώς και είναι πιο περίπλοκο και τα κίνητρά της πιο προσωπικά.
Για να μην σου κάνουμε τσάμπα spoiler, ας πούμε απλώς πως πρόκειται για μια γυναίκα που έχει στήσει όλη της την καριέρα πάνω στο δόγμα πως το συναίσθημα, ο γάμος, η οικογένεια και γενικά οτιδήποτε η κοινωνία στερεότυπα επιβάλλει σε μια γυναίκα, είναι τροχοπέδη στο να αγγίξει το δυναμικό της.
Μια ερμηνεία από την -50χρονη πλέον- πάλαι ποτέ Bridget Jones που είναι άκρως απολαυστική. Φαίνεται, ρε παιδί μου, από χιλιόμετρα μακρυά ότι η Renée το απολαμβάνει να είναι τόσο κακιά (αν και απείρως πιο καλοντυμένη) όσο η Joan Collins και πιο fit (όχι ντούκι, στην λογική pilates perfect) όσο η Demi Moore.
Αισθητικά, η σειρά που είναι το ακριβώς αντίθετο του hipster, αφού εδώ τα πάντα είναι αστραφτερά και καλογυαλισμένα. Δεν είναι π.χ. τυχαίο ότι τα δυο πρώτα επεισόδια, εκείνα που σε βάζουν στο κλίμα, έχουν την σκηνοθετική σφραγίδα του δημιουργού του ‘Sliver’.
Πέρα από το -εμφανώς βαρβάτο- budget της που ξοδεύτηκε σοφά στην παραγωγή και στο καστ, η σειρά κερδίζει πόντους και λόγω σεναρίου, αφού τα ζικ ζαγκ στην πλοκή είναι συνεχή και. στην πλειοψηφία τους. μη αναμενόμενα.
Εγώ, σε προσωπικό επίπεδο έχω και μια άλφα αδυναμία στην ‘αντίπαλο’ της Renee, την Jane Levy (‘Suburgatory’, ‘Don’t Breathe’), που μου κάνει σαν μια πιο petite εκδοχή της Emma Stone. Παρόλο που εδώ, κατά κύριο λόγο, καταλήγει να είναι εκείνη που οφείλει να δείχνει ηθική και ατσαλάκωτη για να παλαντζάρει τη δύναμη της Zellweger. H οποία μην ξεχνάμε ότι κουβαλάει και ένα κερδισμένο Όσκαρ (Cold Mountain) και δυο υποψηφιότητες (‘Chicago’, ‘Bridget Jones’ Diary’) πάνω στα καρα-γυμνασμένα μπράτσα της.
Στο τέλος της ημέρας, το ‘What/If’ προσπαθεί να γίνει το νέο ‘Revenge’. Αλλά πιο επίκαιρο, αφού εδώ η αλλαγή των τηλεοπτικών στερεότυπων για κάθε φύλο’είναι στο επίκεντρο της προσπάθειας. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνει. Δεν ξέρω αν μπορώ με το χέρι στην καρδιά να μην επισημάνω ότι οι διάλογοι μερικές φορές μοιάζουν γραμμένοι από robot ή ότι τα δυο backstories (το ένα με το gay ζευγάρι και το άλλο με τη σύζυγο που απατά το αγόρι της με τον αρχι-γιατρο) δεν προσδίδουν κάτι στο τελικό αποτέλεσμα.
Είπαμε, όμως. Όταν τρως τηγανητές πατάτες δεν κάθεσαι απαραίτητα να εξετάσεις αν κάθεμια είναι κομμένη στο ίδιο μέγεθος ή αν κάνουν όλες το ίδιο κρατς. Απλά τρως, απολαμβάνεις και, μετά, ενίοτε, σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που για άλλη μια φορά έγινες έρμαιο των ορέξεων σου.
* To ‘What/If’ στριμάρει στο Netflix.
ΚΙ ΑΛΛΟ NETFLIX: