To Wu-Tang: American Saga δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Straight Outta Compton

H αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον υπερταλαντούχο RZA, ο οποίος -μαζί με τον Method Man- είναι παραγωγοί σε αυτό το καλοφτιαγμένο βιογραφικό έπος σχετικά με το σημαντικότερο hip hop group όλων των εποχών (φαντάζομαι συμφωνείς) που εκπέμπει αυθεντικότητα και αλήθεια από κάθε πόρο του. Τόσο το group, όσο και η σειρά, οφείλω να διευκρινίσω και να υπογραμμίσω.

Γιατί το saga της παρέας ‘φτωχοδιαβόλων’ που ξεκίνησε από το γκέτο του Staten Island, πίσω στα ’90s, για να κατακτήσει την ψυχή μας, είναι όντως ο ορισμός του αμερικάνικου ονείρου. Με τη μόνη διαφορά ότι εδώ, στην τηλεοπτική μεταφορά της ιστορίας τους, δεν υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα στο χάπι εντ. Για την ακρίβεια, δεν το βλέπεις ούτε με το κιάλι.

Πολύ εύστοχα, η σειρά εστιάζει στη ζωή και τα βάσανα των -μετέπειτα αρχετυπικών- hip hopper πολύ πριν γίνουν Wu. Στο επίκεντρο βρίσκεται πάντα ο ονειροπόλος Bobby Diggs (μετέπειτα RZA) που γράφει στο υπόγειό του κασέτες για φίλους και γνωστούς (το ’90s αντίστοιχο του γίνομαι viral) και προσπαθεί να πείσει τους υπόλοιπους ότι το μέλλον τους βρίσκεται στην μουσική και όχι στο να ντιλάρουν ναρκωτικά στις γωνίες των δρόμων. Με τον Sha (μετέπειτα Raekwon) να του απαντά σχετικά πως “Making no bread off no music son. Shit’s a hobby we picked up in the lobby”.

Γιατί μπορεί ο νεαρός RZA να ζει βασικά στο κεφάλι του, αναζητώντας το επόμενο αχτύπητο μπιτ, αλλά όλοι οι υπόλοιποι έχουν πιο σοβαρά προβλήματα να λύσουν. Όπως το να καταφέρουν να σταματήσουν να κοιμούνται στη στέγη της πολυκατοικίας, τυλιγμένοι στο μπουφάν τους, όπως ο -μακαρίτης- Ol’ Dirty Bastard. Να φροντίσουν τα ανάπηρα αδέλφια τους. Ή να αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση (βλέπε ναρκωτικά) όταν ο αδελφός τους βρεθεί στην φυλακή.

Και εδώ, ακριβώς στο σημείο αυτό, είναι που το Wu-Tang: American Saga ξεφεύγει από το ‘ναρκοπέδιο’ του να είναι μια ακόμη εγκεκριμένη μουσική αυτοβιογραφία, τύπου Rocketman και Bohemian Rhapsody, που έχει πρωτορχικό στόχο να καθαγιάσει τους πρωταγωνιστές του. Κάτι που επουδενί δεν κάνει. Τιμώντας την ιστορία του group και τον χρόνο μας.

Σε τι, λοιπόν, εξελίσσεται; Σε μια τηλεοπτική σειρά-καθρέφτη μιας εποχής γεμάτη κρακ, ρατσισμό και φτώχεια την οποία μπορείς να παρακολουθήσεις άνετα (εννοείται καθηλωμένος) ακόμη και αν δεν έχεις ακούσει ποτέ σου ούτε μια ρίμα των Wu-Tang. Κάτι που προφανώς και δεν σε τιμά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ.

Το κυριότερο προτέρημα της σειράς, πέρα από το ταλαντούχο cast (με ειδική μνεία στον Ashton Sanders του Moonlight ως RZA) είναι, ότι όπως ακριβώς οι ίδιοι οι Wu-Tang, έχει εξαιρετικό flow. Η σειρά κυλάει, το στόρι κυλάει, το συναίσθημα κυλάει, όλα κυλάνε. Και κυλάνε με τέτοιο ρυθμό που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε στο πετσί μας γιατί, για όλους αυτούς, η επιτυχία -μέσω μουσικής- ήταν η μοναδική σανίδα σωτηρίας τους.

Όσον αφορά την νομοτελειακή σύγκριση με το έτερο έπος, αυτό του Straight Outta Compton για τη ζωή των NWA, αυτή είναι τελικά εντελώς άκυρη. Γιατί, όπως εύστοχα έχουν επισημαίνει διάφοροι κριτικοί, η αίσθηση που σου αφήνει το Saga φέρνει περισσότερο προς σε Wire παρά σε οτιδήποτε άλλο. Μια δήλωση που προφανώς εμπίπτει στην κατηγορία ‘μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις’.

Τι μένει για το τέλος; Η αίσθηση ότι, παρότι ξέρεις τι θα συμβεί στο τέλος, συνεχίζεις να αγωνιάς για το μέλλον των εφήβων που βλέπεις μπροστά σου. Και αυτό είναι η μαγεία του Saga. Ότι η επιτυχία, το χάπι εντ, δεν μοιάζει ποτέ, μα ποτέ καρμική και προδιαγραμμένη. Είναι αποτέλεσμα τύχης, ταλέντου και αποφάσεων που βλέπεις να εκτυλίσσονται μπροστά σου.

***

Και μην ξεχνάς! Άκου τι είπαμε για τις νίκες του ‘Game of Thrones’, τον θρίαμβο του ‘Fleabag’ και τα Emmys του Netflix.