Το Χόλιγουντ παίζει την απληστία στα δάχτυλα

Χρειάζεται να είσαι πραγματικά ελεεινός και τρισάθλιος αν έχεις στόχο να καθίσεις στο ίδιο τραπέζι με τον Gordon Gekko, τον  προστάτη-Αγίο της κινηματογραφικής απληστίας, με μότο το ‘Greed is Good’. Οι παρακάτω αντι-ήρωες έχουν κερδίσει αυτό το δικαίωμα. Κάποιοι με το μυαλό τους, άλλοι με την κοφτερή γλώσσα τους και μερικοί με το τσεκούρι ή τους ‘μικρούς’ τους φίλους. Μοναδική κοινή συνιστώσα ότι ούτε ποτέ δείχνουν, ούτε ζητούν έλεος.

Η αφορμή

Στο Wolf of Wall Street o Leo και o Martin (Scorsese) αποφάσισαν να μεταφέρουν στον κινηματογράφο τη γνωστή ιστορία του χρηματιστή Jordan Belfort που βρέθηκε να είναι εκατομυριούχος στα 26 του και κατάδικος στα 36 του. Έχοντας στο ενδιάμεσο προλάβει να ζήσει μια -‘πασπαλισμένη’ με κόκα Κολομβίας- ζωάρα γεμάτη γρήγορες γυναίκες και ακριβά παιχνίδια (γιοτ, αυτοκίνητα, ρολόγια).

Το δίδυμο τα καταφέρνει αρκετά καλά. Αν και είναι λίγο προβληματικό ότι η ταινία και κυκλοφορεί ντάλα Χριστούγεννα (που είναι ρε παλικάρια το Xmas spirit σας;) και δεν μοιάζει να καταβάλει και ιδιαίτερες προσπάθειες για να μας ‘παραδειγματίσει’ με το κακό τέλος του ήρωα.

Άλλωστε το συγκεκριμένο παραμύθι είναι λίγο πολύ γνωστό. Ειδικά σε όποιον έχει δει το -εξίσου καλό, αν και λιγότερο λαμπερό- Boiler Room του 2000 με τους Giovani Ribisi και Vin Diesel.

Ενώ εξαιρετικό είναι και το Margin Call του 2011 με τον Kevin Spacey. Ιδανικό για όποιον έχει διάθεση να μάθει κάτι παραπάνω για το πως ακριβώς λειτουργεί ένας αδίστακτος οικονομικός οργανισμός,

Ο αξεπέραστος

Μπορεί η πρόθεση του Oliver Stone στο Wall Street ήταν να δείξει στους πλουτοκράτες τα χάλια τους, αλλά αυτό που πραγματικά κατάφερε ήταν να εμπνεύσει μια νέα, πιο αδίστακτη γενιά χρηματιστών που μετέτρεψαν τον Gordon Gekko του Michael Douglas σε αφίσα στα εφηβικά τους δωμάτια. Ξεχνώντας ότι στο τέλος το παλικάρι με τις τιράντες και το gel κατέληξε στη φυλακή.

Εννοείται πως το ηθικοπλαστικό σίκουελ, Money Never Sleeps, δεν έχει καμία θέση σε αυτή τη λίστα. Γιατί η εικόνα του -σοφού πλέον- Gekko να παίζει με τον εγγονό του μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός κάθε workaholic 50άρη που δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια ξέροντας ότι έχει χαραμίσει τη ζωή του σε πράγματα που δεν είχαν αξία.

Οι ‘ψυχάκηδες’

Δεν είναι τυχαίο ότι ο σίριαλ κίλερ Patrick Bateman του American Psycho (εύγε στον Christian Bale) είναι χρηματιστής. Κυρίως γιατί τα βασικά χαρακτηριστικά για να πετύχεις στα δυο επαγγέλματα έχει αποδειχθεί πως είναι περίπου τα ίδια. Πρόκειται για μια έξοχη προσωποποιήση της λουστραρισμένης επιφάνειας (sur mesure κουστούμια, design καφετιέρες και πλαστικά χαμόγελα) κάτω από την οποία κρύβεται μια σάπια ψυχή.

Εξίσου ανελέητος στο κυνήγι του Αμερικάνικου ονείρου είναι και ο Tony Montana του Al Pacino. Ένας υπερ-φιλόδοξος μετανάστης που θέλει να απλώσει τα λιγδιασμένα χέρια του σε ότι κυκλοφορεί γύρω του και πιστεύει μεγαλομανιακά ότι τα πάντα και οι πάντες του ανήκουν. Ένας άνθρωπος με μια τεράστια τρύπα στο κέντρο της υπαρξής του που όλη η κόκα (επίσης τα χρήματα και οι γυναίκες) του πλανήτη δεν φθάνουν για να την γεμίσουν.

Τέλος στην ίδια κατηγορία δικαιούμαστε να συμπεριλάβουμε και τον Daniel Plainview του Daniel Day Lewis από το There Will Be Blood. Ένα πρωτότυπο, υπό μια έννοια, των Gordon Gekko που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Daniel, επειδή ασχολείται με πετρέλαιο και όχι μετοχές, χρειάστηκε να βρωμίσει ο ίδιος τα χέρια του. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Οι ΄παλαίουρες’

O Humphrey Bogart μετατρέπεται σε ένα παρανοημένο δολοφονικό ζώο εξαιτίας του ‘πυρετού για το χρυσάφι’ από το οποίο πάσχει. Όλα αυτά στον θρυλικό ρόλο του ως Dobbs στο αξεπέραστο The treasure of the Sierra Madre, μια ταινία που κανονικά θα έπρεπε να παρακολουθούν υποχρεωτικά οι πρωτοετείς φοιτητές κάθε οικονομικής σχολής του πλανήτη.

Το ίδιο που θα έπρεπε να συμβαίνει και με το έξοχο Double Idemnity με την Barbara Stanwyck ως αρχετυπική χρυσοθήρα που πρώτα σκοτώνει την άρρωστη σύζυγο ενός άντρα της οποίας ήταν νοσοκόμα, στην συνέχεια συνομωτεί και βάζει να δολοφονήσουν τον χήρο (τον οποίο στο καπάκι παντρεύτηκε) και στο τέλος προσπαθεί να σκοτώσει και την κόρη (τον γκόμενο της οποίας κουτουπώνει).  Η καλύτερη απόδειξη γιατί οι γυναίκες, όποτε αποφασίζουν να ασχοληθούν σοβαρά με το άθλημα, είναι απείρως πιο αποτελεσματικές.

Οι ‘αστείες’

Μπορεί το Trading Places να είναι κωμωδία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα βαθύπλουτα αδέλφια Duke (Ralph Bellamy, Don Ameche) που αποφασίζουν να λύσουν μια διαφωνία τους καταστρέφοντας την ζωή του Dan Aykroyd και μετατρέποντας τον άστεγο Eddie Murphy σε χρηματιστή δεν αποτελούν την επιτομή του σιχάματος.

Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει με την περίπτωση του Danny DeVito  στο Other People’s Money, ο οποίος καλείται να αποφασίσει αν ο έρωτας που νοιώθει για την κόρη του επιχειρηματία Gregory Peck είναι αρκετά δυνατός ώστε να μην ενδώσει στη φυσική του τάση να του εξαγοράσει και να του καταστρέψει την εταιρεία.

Οι ‘παικτούρες’

Είναι σχεδόν άδικο να ξεχωρίζεις μια ταινία του Scorsese για να συμπεριλάβεις σε αυτή την λίστα, αφού σχεδόν όλες με το ίδιο θέμα (χρήμα, εξουσία, βια) ασχολούνται. Το Casino όμως δικαιούται μια τέτοια διάκριση (ναι, ακόμη περισσότερο και από το Goodfellas) αφού συνδυάζει την απληστία και την τυφλή μαφιόζικη βια (εσένα κοιτάζω, Joe Pesci) με την πόλη όπου αυτή έχτισε, το Las Vegas.

To μόνο που της λείπει είναι ο Al Pacino και τα υπόλοιπα -βραβευμένα με Όσκαρ- παιδιά (Jack Lemmon, Ed Harris, Alan Arkin, Kevin Spacey, Alec Baldwin) από το κτηματομεσιτικό γραφείο στο Glengarry Glen Ross. Μια ταινία που, 21 χρόνια μετά την κυκλοφορία της, παραμένει ιδανική για να δείξει την αφόρητη πίεση για να πετύχεις που τσακίζει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας σε εκείνο τον εργαζόμενο που δεν διαθέτει το απαραίτητο ζεύγος από ατσαλένια αρχ&δ*@ που απαιτεί αυτή η ρημάδα η ζωή.