Tο ‘You’re the Worst’ είναι ό,τι καλύτερο παίζει στην TV

Σαν ένα αναζωογονητικό χαστούκι στην μάπα. Κάπως έτσι αισθάνθηκα βλέποντας, τυχαία, τα πρώτα επεισόδια μιας σειράς που ποτέ πριν δεν είχα ακούσει σχετικά με δυο βαθιά κυνικούς 25άρηδες στο Los Angeles (ο αποτυχημένος Άγγλος συγγραφέας και η ερημοσπίτισα υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων δισκογραφικής) που ερωτεύονται. Σχεδόν με το ζόρι. Αλλά δεν το παραδέχονται. Ούτε καν στους εαυτούς τους.

Όλα ξεκινούν στον γάμο της πρώην του πρωταγωνιστή, όπου βλέπουμε τον Τζίμι (τον Άγγλο που λέγαμε) πρώτα να βγάζει φωτογραφίες τα γενετικά του όργανα με τις ‘Let’s make memories’ φωτογραφικές μηχανές μιας χρήσης που έχει μοιράσει στα τραπέζια το ζευγάρι. Μετά να κράζει δημόσια τη νύφη με έξοχο τρόπο. Και στο τέλος να καταλήγει στο κρεβάτι με την Γκρέτσεν, φίλη της -πρώην τσούλας, νυν νοικοκυράς στα προάστια- στρουμπουλής αδελφής της νύφης, που έφυγε επίσης νωρίς από τον γάμο. Κλέβοντας ένα από τα δώρα. Το οποίο πέταξε στους θάμνους όταν συνειδητοποίησε ότι είναι απλά ένα blender.

Πρόκειται για δυο, σε πρώτη ανάγνωση, εντελώς απαίσια, επιπέδου Seinfeld και βάλε, ανθρώπινα όντα. Που δεν νοιάζονται για τίποτα πέρα από τους εαυτούς του. Που παραδέχονται ότι δεν νοιώθουν τίποτα γενικώς. Και που ο μοναδικός λόγος που συνεχίζουν να βλέπονται, μετά από εκείνο το βράδυ, είναι ακριβώς επειδή ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση αυτό που έχουν να μπουσουλήσει.

Τι είναι όμως αυτό ακριβώς που έχουν; Σε πρώτη φάση μια φοβερή σεξουαλική χημεία, την οποία και βλέπουμε φάτσα φόρα. Σχεδόν σε επίπεδο, για να πάρεις μια ιδέα, Californication. Απλώς με τα πράγματα να είναι σαφώς πιο ρεαλιστικά. Ότι δηλαδή πραγματικά θα συνέβαινε σε μια τέτοια κατάσταση.

Σε δεύτερη διάφορα κόμπλεξ, διαφορετικά ο καθένας, που με κάποιο μαγικό τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται.

Και σε τρίτη το γεγονός ότι σχεδόν ξερνάνε κανονικά όταν ένας από τους δυο επιδείξει οτιδήποτε θυμίζει ένδειξη συναισθήματος, στοργής ή ότι άλλο είναι αυτό που κάνουν δυο άνθρωποι που βρίσκονται σε σχέση.

Εξίσου απρόσμενα καλή είναι η χημεία μεταξύ των δυο ψιλο-άγνωστων πρωταγωνιστών και το σενάριο. Το οποίο και κρύβει ευχάριστες -για τους μουδιασμένους από τα sitcom κλισέ- εκπλήξεις (φοβερή η κατάληξη του ερωτικού τριγώνου) και περιλαμβάνει βιτριολικές ατάκες που, προσωπικά, μου θυμίζουν το Weeds στις καλές στιγμές του.

Λογικό αφού ο δημιουργός της σειράς, Stephen Falk, έχει υπάρξει κομμάτι της ομάδας τόσο του Weeds όσο και του Orange is the new Black.

Ενώ μεγάλο ατού είναι και τα δυο sidekicks τα οποία, ενίοτε, μοιάζουν πιο ταλαντούχα ακόμη και από το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Συγκεκριμένα η στρουμπουλή φίλη της Γκρέτσεν με την έφεση στις πίπες και την απέχθεια στον ξενέρωτο σύζυγό της και ο παρανοημένος -αλλά γλυκύτατος- βετεράνος στον οποίο ο Τζίμι επιτρέπει να μείνει δωρεάν στο σπίτι του.

Εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον έχει επίσης το γεγονός ότι, στην αρχή, ο πρωταγωνιστικός ρόλος γράφτηκε για Αμερικάνο. Όμως η κυνικότητα του χαρακτήρα και το κόμπλεξ ανωτερότητας που εμφανώς κουβαλάει σχεδόν τους ανάγκασαν να τον μετατρέψουν σε Βρετανό.

Καθώς επίσης ότι η πρόθεση του δημιουργού, ο οποίος το έγραψε αμέσως μετά ένα δύσκολο διαζύγιό, ήταν να δημιουργήσει ‘Μια βρετανική εκδοχή του Mad about You. Μια σειρά για εκείνους που πιστεύουν στον έρωτα, ακόμη και όταν έχουν άπειρες αποδείξεις ότι αυτός δεν μπορεί να επιζήσει στα πλαίσια μιας μακροχρόνιας σχέσης’.

Ο τύπος μια χαρά έκανε την δουλειά του. Το ίδιο και οι πρωταγωνιστές. Πλέον ήρθε η δική μας σειρά να ‘μαντρώσουμε’ και άλλο κόσμο να το δει. Μπας και καταφέρει να ανανεωθεί για 2η σεζόν. Κάτι που πασιφανώς του αξίζει.