Το ζήσαμε με τους Stone Roses
Σκέψεις, tweets και μουσικές μετά την 5η μέρα των Νυχτών Πρεμιέρας.
- 24 ΣΕΠ 2013
Μπήκα στην προβολή των 20.30 του “Made of Stone” κρατώντας έναν καφέ από τον παραδίπλα Γρηγόρη από το Ιντεάλ. Ναι, ξέρω, είναι αργά για καφέ, “τέτοια ώρα πίνεις καφέ;” πρέπει να το άκουσα από δέκα διαφορετικούς ανθρώπους. Σε κάθε περίπτωση ναι, τέτοια ώρα πίνω καφέ. Τώρα ξέρετε. Αλλού όμως θέλω να καταλήξω.
Δεν είχα σκεφτεί καλά τι θα βλέπαμε. Καθώς απλωθήκαμε σε μια σειρά καμιά δεκαριά άτομα παρέα, με μερικούς ακόμα πίσω, ή δίπλα, ή τρεις σειρές πιο πίσω (και τελοσπάντων, μη τα πολυλογούμε, σα να είχαμε πάει σε live ήταν), αρχίσαν όλοι να τσουγκρίζουν μπύρες με το που ξεκίνησε η ταινία. Η αίσθηση του ότι ήσουν κάπου κι έβλεπες τους Stone Roses να παίζουν ήταν εμφατική. Ήπια γρήγορα τον καφέ (“δεν πιστεύω να με τσουγκρίσεις με αυτό!” είπε ένας φίλος κρατώντας επιφυλακτικά τη μπύρα του) και στο διάλειμμα επανόρθωσα.
Εννοείται πως μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους είχαμε τραγουδήσει, χειροκροτήσει, κουνηθεί σε ρυθμούς “Made of Stone” και ψάχναμε ήδη να βρούμε σε τι μεγάλη συναυλία θα κανονίσουμε να πάμε.
Αυτά τα μουσικά ντοκιμαντέρ είναι από τα πιο φανταστικά events του Φεστιβάλ, το γράφαμε και τις προάλλες, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Είναι αλλιώς όταν θες να δεις μπάλα ή μια ταινία με φίλους, και το να το κάνεις στο σπίτι είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα αντί να πας στο γήπεδο ή στο σινεμά. Οι συναυλίες είναι ένα μεγάλο, τεράστιο, πανάκριβο, once in a lifetime (πολλές φορές) πράγμα. Είναι σπάνιο, και για κάθε ένα “δεν το πιστεύω ότι ήμουν εκεί!” (πρόσφατο παράδειγμα, η επανένωση των Blur) υπάρχουν δεκαπέντε “κοίτα τι έχουν ζήσει άλλοι ρε φίλε”.
Ένα τέτοιο δεύτερο παράδειγμα είναι το πρόσφατο reunion των Stone Roses, αλλά υπάρχουν ένα σωρό τέτοια. Είναι αντικειμενικά αδύνατο να είμαστε εκεί σε όλα αυτά, και το να βλέπεις συναυλίες ή φεστιβάλ μέσω στρημ είναι μια κάποια λύση υποθέτω, αλλά είναι τόσο μακριά από την actual εμπειρία που θα παραμένει για πάντα μη-παράγοντας.
Δόξα λοιπόν και τιμή στους άγιους ανθρώπους που κάθονται και φτιάχνουν άρτια ντοκιμαντέρ για τέτοιες σημαντικές συναυλίες λοιπόν. Σου μεταφέρουν κάτι από την αίσθηση του να είσαι εκεί, όσο πιο παθιασμένος ο δημιουργός τόσο εντονότερη κι η ιδεά που σου δίνεται. Ο Σέιν Μίντοουζ είναι ας πούμε ένα σημαντικό όνομα στο ανεξάρτητο αγγλικό σινεμά και το να βλέπεις το όνομά του δίπλα σε ένα τέτοιο tour documentary είναι σημαντικό. Το “Made of Stone” δεν επανεφευρίσκει τον τροχό του ντοκιμαντέρ, αλλά είναι φτιαγμένο με αίσθηση κινηματογραφική, ξέρει πώς να αφηγηθεί την ιστορία της μπάντας με τρόπο που να μη σε αφήνει να βαρεθείς περιμένοντας απλώς το επόμενο κομμάτι, και κυρίως- ο άνθρωπος είναι φαν.
Το νιώθεις στις εικόνες του μέσα από ένα εκλεκτικό gig, τόσο από τις συνεντεύξεις που πήρε από κόσμο στην ουρά, όσο κι από τα όσα κατέγραψε μέσα. Το νιώθεις από το πώς βάζει την κάμερά του πάνω στους ήρωές του. Το νιώθεις από το πώς μιλάει κι ο ίδιος για τη μπάντα που ανέλαβε να κινηματογραφήσει. Κάνει εξαιρετική δουλειά, κι αν και δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερος φαν της μπάντας από το Μάντσεστερ, απόλαυσα αυτό που είδα.
Για να μιλήσουμε με όρους φεστιβαλικούς, είναι σα να έχεις πάει σε ένα μεγάλο Φεστιβάλ, και απλώς το πρόγραμμα να σου βγάζει το live μιας μπάντας που δε θα πέθαινες να δεις, αλλά βρίσκεσαι εκεί επειδή δεν έχεις να δεις κάτι άλλο και, ω έκπληξις, περνάς όμορφα. Έτσι ήταν και αυτή η ταινία χτες για μένα, μιας και την είδα κυρίως επειδή βόλευε στον προγραμματισμό.
(Η μουσική μέρα είχε ξεκινήσει από νωρίτερα με το “Sound City” του Ντέιβ Γκρολ, μια φανταστική -ως τα ⅔ τουλάχιστον- καταγραφή της ιστορίας του ‘αναλογικού στούντιο’ που άλλαξε το ρου του σύγχρονου μουσικού ήχου. Μπορεί να μην ήταν συναυλιακό doc όπως το “Made of Stone”, αλλά ας πούμε πως σε κάθε νότα των Fleetwood Mac υπήρχε κίνηση, σε κάθε γκάρισμα των Nirvana υπήρχε headbanging, και σε κάτι Whitesnake υπήρξε μέχρι και actual τραγούδισμα. Ειλικρινής συγγνώμη, διπλανοί μας άνθρωποι.)
Αμέσως μετά το “Made of Stone” υπήρξε η option να κλείσει ταιριαστά η μουσική μέρα, καθώς το θρίλερ “In Fear” υποσχόταν μια παρέα που ξεκινά για Φεστιβάλ αλλά στο δρόμο μένουν από βενζίνη, και τελοσπάντων καταλαβαίνεις τα υπόλοιπα. Μόνο ύστερα από τόσες σερί ώρες μουσικής στα αυτιά σου, θες απλά να κάτσεις με φίλους έξω στο δρόμο, την ώρα που μέσα (στο Gin Joint, εν προκειμένω) παίζει τέτοιες μουσικές, και να κάνεις σχέδια.
Τσουγκρίζοντας πρώτα.
Μια υπενθύμιση
Ε-ε-έρχεται! (Αυτή την Παρασκευή, 00.30 το βράδυ.)
Μια επανάληψη
Για τα “Χρονικά του Δρακοφοίνικα” λέγαμε ότι έγινε χαμός στην προβολή, θα έχετε (και έχουμε) άλλη μια ευκαιρία να το δούμε από πρώτο χέρι.
Μια πρόταση
Ο φαν Βάρμερνταμ είπαμε πως είναι η πιο ενδιαφέρουσα πρόταση του Φεστιβάλ, έχουν μείνει μερικές ακόμα προβολές ταινιών του, αναζήτησέ τες.
Ένας καλεσμένος
Ο φανταστικός Άρι Φόλμαν φωτογραφίζεται στο ξενοδοχείο του λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα του “The Congress” στη διάρκεια του οποίου θα του απονεμηθεί τιμητικό βραβείο. Θα μιλήσουμε με τον Άρι Φόλμαν, σκηνοθέτη του αριστουργήματος “Βαλς με τον Μπασίρ” αύριο, οπότε θα επανέλθουμε.
Μια παράκληση
ΟΚ. Το “Short Term 12” ήταν βλακεία! #sinemaxies
Πολλές εικόνες
Εδώ.
Προλαβαίνεις σήμερα
- Μιλώντας ρεαλιστικά για ταινίες που έχουν ακόμα θέσεις; Το “Computer Chess” (Ιντεάλ, 23.00) για το οποίο μιλήσαμε πολύ αναλυτικά χθες.
- Αλλά νωρίτερα και το “The Congress” του Άρι Φόλμαν, μια μίξη πραγματικής δράσης και παραισθησιογόνου animation. (Ιντεάλ, 20.15)
- Και έλα και στον Δαναό 1 αν θες για το “Upstream Color” (22.00) γιατί μπορεί και να καταφέρεις να μπεις.
- Αλλιώς πέρνα μια βόλτα από το Όπερα 2, όπου προβάλλονται δύο ταινίες του Άλεξ φαν Βάρμερνταμ (“Οι Βόρειοι”, 18.15 & “Οι Τελευταίες Μέρες της Έμμα Μπλανκ”, 20.30)
Αύριο
- Η νέα ταινία από τον σκηνοθέτη του “A Separation” προβάλλεται στις 20.00 στον Δαναό 1. (“Το Παρελθόν”)
- Αν δεν τα καταφέρεις, δύο δυνατές εναλλακτικές είναι το “Lovelace” (Ιντεάλ, 20.45) για τη ζωή της Λίντα Λάβλεϊς (πολύ μέτρια ταινία, αλλά διασκεδαστική πάντως, και δυνατού θέματος).
- Ειδάλλως, το αφιέρωμα στον Ζορζ Φρανζί έχει το μπλοκμπάστερ του, την προβολή του σπουδαίου “Μάτια Χωρίς Πρόσωπο” (Όπερα 1, 20.15), μια από Εκείνες Τις Μεγάλες Ταινίες.
- Ε, και στις 22.30 στο Όπερα 1 έχει το “Spring Breakers”, την ταινία που έχει χαρακτηριστεί “βίντεοκλίπ της Ke$ha σκηνοθετημένο από τον Τέρενς Μάλικ”, ή αλλιώς, η Δεν Είναι Αυτό Που Νομίζεις ταινία της χρονιάς.
