Trainspotting 2, πες αλήθεια, δεν προσπάθησες καν
Μια άποψη για την ταινία που πάτησε πάνω στη νοσταλγία μας και ξέχασε να ασχοληθεί με την ουσία.
- 11 ΜΑΡ 2017
Η πρώτη φορά που είδα το Trainspotting δεν ήταν σε κάποιο σινεμά, αφού όταν η ταινία κυκλοφόρησε ήμουν 10 χρονών. Το είδα σε DVD 1-2 χρόνια αργότερα, στο δωμάτιο του μεγάλου αδερφού του κολλητού μου, με την αφίσα ‘Choose Life’ να δεσπόζει πάνω δεξιά απ’ την τηλεόραση.
Όταν είσαι 12 χρονών, όλα μοιάζουν δυνατά. Μπορείς να μάθεις απ’ έξω ολόκληρο το λογύδριο του Rent Boy και να πιστέψεις ότι εσύ δεν θα την πατήσεις όπως όλοι οι υπόλοιποι, εσύ θα διαλέξεις τη ζωή τη σωστή.
Για να σιγουρευτώ κιόλας ότι δεν θα ζήσω τη βαρετή ζωή με τις μεγάλες τηλεοράσεις, κι επειδή δεν ψηνόμουν ιδιαίτερα να αρχίσω την ηρωίνη, αγόρασα κι εγώ την ίδια αφίσα απ’ το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς μου και την έβαλα στο δωμάτιό μου, ακριβώς απέναντι απ’ την πόρτα. Να τη βλέπω κάθε φορά που μπαίνω να μην ξεχνάω να διαλέξω ζωή.
Να τη βλέπει κι όποιος μπαίνει στο δωμάτιο να καταλαβαίνει αμέσως ότι είμαι ψαγμένος και εναλλακτικός, δεν είμαι κανένας τυχαίος.
Τα χρόνια πέρασαν, είδα το Trainspotting μερικές φορές ακόμα, μετακόμισα, η αφίσα ‘Choose Life’ σκίστηκε, ο αδερφός του κολλητού μου που τότε είχε τη φήμη του αλήτη έπιασε δουλειά σε μεγάλη εταιρεία και φοράει κοστούμι κάθε μέρα κι εγώ διάλεξα ανησυχητικά πολλά απ’ αυτά που ανέφερε η αφίσα και προχώρησα τη ζωή μου.
Όπως έκαναν όλοι φαντάζομαι, εκτός απ’ τον Boyle και τους πρωταγωνιστές της ταινίας του
Προφανώς, θυμάμαι με νοσταλγία την εποχή της εφηβείας μου, το παλιό μου δωμάτιο, τα DVD και όλα όσα έχω συνδέσει με την εποχή που βγήκε το Trainspotting, όπως φαντάζομαι έχει κάνει και μια ολόκληρη γενιά.
21 χρόνια από τότε, ο Danny Boyle αποφάσισε να επαναφέρει τον Rent Boy, τον Sick Boy, τον Spud και τον Franco, πατώντας ακριβώς πάνω σε αυτή τη νοσταλγία. Και κάπου στην πορεία, ξέχασε να ασχοληθεί με την ίδια την ταινία και να της δώσει μια πραγματική υπόσταση και μια ουσιαστική υπόθεση.
Εντάξει, μας έλειψε η παρέα, 21 χρόνια είναι αυτά, αναρωτιόμασταν όλοι τι μπορεί να τους συνέβη στο μεταξύ, συγκινηθήκαμε που τους είδαμε ξανά, αλλά όλο αυτό έπρεπε να κρατήσει για τα πρώτα 15-20 λεπτά της ταινίας και μετά να προσπαθήσει να αφήσει ένα δικό της στίγμα, μια δική της κληρονομιά για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της.
Αν’ αυτού, πήξαμε στις συνεχείς αναφορές σε όσα έγιναν στο πρώτο μέρος, με την προσπάθεια της εκμαίευσης της νοσταγίας να γίνεται τόσο ψυχαναγκαστικά που δεν μας άφηνε καν να θυμηθούμε από μόνοι μας τις αυθεντικές σκηνές όταν τα μέλη της τετράδας επισκέπτονταν τα ίδια μέρη.
Όχι, έπρεπε να ξαναδούμε αυτούσιες τις σκηνές, να μας ταΐσουν τους συμβολισμούς και τη νοσταλγία στο στόμα. Σε αρκετές στιγμές της ταινίας αισθανόμουν ότι βλέπω αμοντάριστο υλικό με πλάνα απ’ το Trainspotting να δένουν πρόχειρα με το Trainspotting 2, ένα director’s cut με ματιές στο μέλλον των πρωταγωνιστών και τους ίδιους να σχολιάζουν.
“Να ορίστε, πάρτε τους πρωταγωνιστές της ταινίας που σας έλειψε, δείτε τους και πάλι νέους όπως τους θυμάστε, ξαναζήστε τις ίδιες σκηνές, συγκινηθείτε, μεγαλώσατε, κι αυτοί κι εσείς, ωραία χρόνια τότε ε, ΣΥΓΚΙΝΗΘΕΙΤΕ”
Θεμιτό όλο αυτό, αλλά αν ήταν να γίνει μια ταινία μόνο για τους νοσταλγολάγνους και για να απαγγείλει ο Renton το updated ‘Choose Life’, καθόμουν να τη δω και πάλι στο δωμάτιο του αδερφού του κολλητού μου σε DVD.
Εντάξει, η επιστροφή της παρέας προσπάθησε να μας δείξει τι κάνει σήμερα η γενιά των ναρκωτικών των early 90’s, τι συνέπειες μπορεί να είχε όλο αυτό το κύμα στη ζωή τους, να μας δείξει πώς έχει αλλάξει και προσαρμοστεί η ποπ κουλτούρα, να ασχοληθεί και λίγο με τα ίντερνετς και τα social media.
Πέρα απ’ το να κλείσει η τετράδα τους λογαριασμούς του παρελθόντος όμως για να φτάσει στην κάθαρση ο Renton, στην υπόλοιπη ταινία δεν έγινε τίποτα απολύτως το αξιοσημείωτο, εκτός του να ξύνονται οι πληγές του παρελθόντος και να καμαρώνουμε το πως διατηρεί το ντεκαπάζ του 21 χρόνια μετά ο Sick Boy.
Κι όταν η πρώτη ταινία κατάφερε να αφήσει μια τόσο μεγάλη κληρονομιά, είναι πραγματικά κρίμα η δεύτερη να μην έχει να αφήσει το παραμικρό, αντίθετα να μοιάζει σαν μια δίωρη ωδή σε όσα κατάφερε η πρώτη.
Βγήκα από την αίθουσα εκνευρισμένος, μουδιασμένος. Ένιωσα σαν να με είχαν εκμεταλλευτεί, κι εμένα και όλους τους υπόλοιπους νοσταλγούς του παρελθόντος με μια πρόχειρη προσπάθεια να πιάσουμε την μόδα της παρελθοντολογίας.
Ο Rent Boy ωριμάζει ήδη από την ορίτζιναλ ταινία, η ιστορία ολοκληρώνεται μια χαρά, θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να δω τον Franco να βγαίνει από τη φυλακή και τον Sick Boy να στήνει κομπίνες με κρυφές κάμερες.
Ορισμένα πράγματα έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους πάνω στα νιάτα μας και σε μια ολόκληρη εποχή, που καλό θα ήταν να μην τα αγγίζουμε, ή έστω όταν το κάνουμε να υπάρχει σοβαρός λόγος και να μην πρόκειται για μια συναισθηματική αρπαχτή.
