10 εφιαλτικές αναμνήσεις από το Twin Peaks

Το Twin Peaks δε λείπει ποτέ από καμία ιστορική εξέταση της πορείας του μέσου και είναι μια από τις 3-4 μεγάλες κολώνες πάνω στις οποίες στηρίχτηκε η τηλεοπτική ωρίμανση των ’90s, που προετοίμασε το έδαφος για τη Χρυσή Εποχή που ακολούθησε. Το Twin Peaks, ακριβώς επειδή γεννήθηκε μες στο αρρωστημένο μυαλό ενός δημιουργού που  προερχόταν από άλλο μέσο και άρα δε σκεφτόταν βάσει των περιορισμών του τηλεοπτικού φορμάτ, επαναστάτησε αδιαφορώντας για τις συμβάσεις. Για το πώς πρέπει να μοιάζει και το πώς πρέπει να κυλάει μια τηλεοπτική σειρά.

Θυμόμαστε 10 σκηνές που κρύβουν μέσα τους όσο περισσότερο από το μεγαλείο της είναι δυνατόν να απομονώσεις σε λίγες στιγμές. Ένα spoiler alert εννοείται κάπως.

Η κυρία με το κούτσουρο

Το απίστευτο δεν είναι ότι αυτή η σειρά βγήκε ποτέ στον αέρα. Είναι ότι χωρίς αυτή τη σειρά στον αέρα, δε θα υπήρχε η μισή σημερινή τηλεόραση.

Το όνειρο του Κούπερ

Μπορώ να φανταστώ τον Ράιαν Μέρφι να κάθεται κάθε βδομάδα και να βλέπει αυτή τη σκηνή με χαμηλωμένα φώτα και πολύ αλκοόλ. Μια φορά τη βδομάδα, εδώ και 24 χρόνια. Τρελό. Όποτε τη βλέπω θέλω να σηκωθώ και να αρχίσω να χειροκροτώ ή/και χορεύω. Δεξιότητες.

Ποτέ ξανά κανείς στην ιστορία της τηλεόρασης δεν ήταν τόσο σημαντικό το πώς τρως ένα φρούτο, από ό,τι η Όντρεϊ και το κεράσι.

O τραγικός χορός του Λίλαντ

Ο Λίλαντ του Ρέι Γουάιζ θρηνεί για το χαμό της Λόρα και το εκφράζει μέσα από έναν μοναχικό χορό κατάρρευσης, την ώρα που οι γύρω του δεν καταλαβαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά. Και περίεργο και τραγικό και αστείο. Τα γνωστά δηλαδή.

Ο εφιάλτης με τον Μπομπ

Με αυτό τον εφιάλτη ανατριχιάζουν και οι κάλτσες μου. Ο αληθινός τρόμος δεν είναι ένα είδος που έχει ευδοκιμήσει αληθινά στην τηλεόραση, μα δες εδώ τι γίνεται. ΤΡΟΜΟΣ.

Καλωσήρθατε στο Black Lodge

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει εμβληματικότερο τηλεοπτικό visual από αυτό με τις κόκκινες κουρτίνες και το ζεβρέ πάτωμα αυτού εδώ του εφιάλτη.

*Damn* good coffee!

Ο αδερφός μου ο πράκτορας Κούπερ ξέρει από καλό καφέ.

Η τελευταία σκηνή

Όταν είχα πρωτοδεί τη σειρά με το ζόρι είχα ίντερνετ. Δεν είχα ιδέα για τίποτα, απλά καθόμουν και έβλεπα κάθε βράδυ τα επεισόδια. Ο πρώτος τρόμος ήρθε όταν ο Κούπερ σκάει το κεφάλι του στον καθρέφτη και εκεί φαίνεται ο Μπομπ. Ο δεύτερος ήρθε όταν συνειδητοποίησα, την επόμενη νύχτα, πως εκεί τελείωνε η ιστορία.

Το όνειρο με την κουκουβάγια

Έλα παιδιά εντάξει πάμε να φύγουμε.

Όλα αυτά έχουν συμβεί και θα συμβούν ξανά

“It is happening again.” Λέτε;