Το ‘Ugly Delicious’ είναι η μόνη εκπομπή μαγειρικής που πρέπει να δεις

Σε μια σκηνή της ταινίας κινουμένων σχεδίων ‘Ratatouille’, ο πρωταγωνιστής ποντικός που εξελίχθηκε σε σεφ σερβίρει με τρόμο το ομώνυμο πιάτο γαλλικού μπριαμ σε έναν κριτικό γεύσης. Ο ποντικός είχε ήδη προειδοποιηθεί ότι το ρατατουί ήταν «φαγητό για χωριάτες» και δεν θα τον εντυπωσίαζε. Τελικά ο κριτικός όχι απλά ενθουσιάστηκε, αλλά συγκινήθηκε κιόλας επειδή η γεύση τού θύμισε το ρατατουί της μητέρας του. Αυτά τα φαγητά δοκιμάζει να εξερευνήσει το ‘Ugly Delicious’. Εκείνα που ανασύρουν αναμνήσεις και γίνονται παρηγοριά.

Ο David Chang, ο διάσημος σεφ της αυτοκρατορίας εστιατορίων Momofuku, τα αγαπά και δεν αποδέχεται τον ελιτισμό που τα ρίχνει στη σκάλα της γαστριμαργικής αξίας. Η πίτσα, το μπάρμπεκιου, το τηγανητό κοτόπουλο και τα άλλα πιάτα που εξερευνά η σειρά-ντοκιμαντέρ στα οκτώ επεισόδιά της, είναι αφορμές που οδηγούν τον σεφ σε απροσδόκητες διαδρομές στον χάρτη. Σε αντίθεση όμως με άλλες εκπομπές γεύσεων που στέλνουν τον παρουσιαστή τους να γυρίσει τον κόσμο και να τον μάθει μέσα από το φαγητό κάθε χώρας που επισκέπτεται, το ‘Ugly Delicious’ δεν αναζητά την αυθεντικότητα. Την απορρίπτει.

Δεν είναι ότι ο Chang σιχαίνεται το αυθεντικό. Απλά δεν το συγχέει με το αγνό. Το αμετάκλητα πρώτο, το αναγκαστικά καλύτερο. Για εκείνον, όπως δηλώνει, η αυθεντικότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε είναι κάτι σαν «απολυταρχικό καθεστώς» που μας επιβάλλει τι πρέπει να μας αρέσει. Κυρίως όμως τι δεν πρέπει να μας αρέσει.

Στο πρώτο επεισόδιο της σεζόν πηγαίνει στην πιτσαρία ενός αγαπημένου του  Αμερικανού σεφ ιταλικής καταγωγής, και λέει ανοιχτά ότι η καλύτερη πίτσα που έχει φάει σερβίρεται στο Τόκιο και πως του αρέσει να παραγγέλνει πού και πού Domino’s. Και οι δύο του δηλώσεις αντιμετωπίστηκαν με στραβά βλέμματα – η πρώτη έστειλε τον φίλο του μέχρι τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου για να δοκιμάσει την πίτσα, η δεύτερη έστειλε τον ίδιο σε κατάστημα της Domino’s για να φτιάξει πίτσες και να παραδώσει μάλιστα και κάποιες παραγγελίες. Κάπου εκεί καταλαβαίνει κανείς γιατί η εκπομπή πλασαρίστηκε στο Netflix ως punk rock από τους επίδοξους δημιουργούς της που είχαν στόχο να κάμψουν τις προσδοκίες του κοινού. Αλλά το φαγητό για τον Chang δεν είναι μονάχα υπόθεση γούστου. Μπορεί να είναι και πολιτιστικής ταυτότητας.

Στο επεισόδιο για τα τάκο, η προέλευσή τους ξετυλίγει ιστορίες μεταναστών και εγείρει ερωτήματα για την ιδιοποίηση της γεύσης με σκοπό το κέρδος – ο ιδρυτής της αλυσίδας Taco Bell άλλωστε ήταν λευκός. Η ώρα που αφιερώνεται στο τηγανητό ρύζι ασχολείται με την υποτίμηση της κινέζικης κουζίνας ως γκουρμέ επιλογή. Το κεφάλαιο για το τηγανητό κοτόπουλο που στην Αμερική συνδέεται με τη μαύρη κοινότητα, εξετάζει τον ιστορικό ρόλο του πιάτου ως εργαλείο καταπίεσης των Αφροαμερικανών.

Ευτυχώς, αντίθετα με κάποιες συνταγές, τίποτα από τα παραπάνω δεν πέφτει βαρύ. Η χαλαρή χημεία του Chang με το υπόλοιπο καστ –  ανάμεσα στους διάσημους επισκέπτες της εκπομπής είναι ο Jimmy Kimmel, ο Steven Yeun και η Gillian Jacobs – και οι παιχνιδιάρικες πινελιές του οσκαρικού σκηνοθέτη Morgan Neville (’20 Feet From Stardom’) όπως κάποια σκετς ή τα μεθυσμένα τηλεφωνήματα του σεφ, κρατούν την ατμόσφαιρα εύθυμη. Το φαγητό ωστόσο είναι ιστορία που περνάει από το στομάχι. Ίσως είναι και ένας τρόπος να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, ή ακόμα και τον εαυτό μας, λίγο καλύτερα.

* Το ‘Ugly Delicious’ στριμάρει στο Netflix.

* Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το κυριακάτικο περιοδικό TV Έθνος.