Βάλαμε όλα τα άλμπουμ των Pink Floyd στη σειρά

Μια πληροφορία που πάντα μου άρεσε να λέω για τους Pink Floyd είναι πως το όνομα τους ουδεμία σχέση έχει με κάτι ροζ και κάτι Floyd. Πολύ πιο απλά ο Syd Barrett, όπως και η πλειοψηφία των σιξτάδων, αγαπούσε τα blues. Το όνομα το βρήκε από δύο από τους αγαπημένους του. Τον Pink Anderson και τον Floyd Council. Ο βασικός λόγος που σταμάτησαν να παίζουν blues ήταν η αποχώρηση του Bob Close, που ήταν και ο βασικός γνώστης του είδους (το 1965: Their First Recordings που κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα). Μαζί με τους Beatles και τον Chuck Berry, έχουν επηρεάσει όσο κανείς άλλος τη rock μουσική (φυσικά και όχι μόνο).

Η αφορμή για αυτή την κατάταξη που ακολουθεί είναι το The Early Years Box Set: 1965-1972. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το μεγαλύτερο box set που έχουν δει ποτέ τα ράφια των δισκοπωλείων και κοστίζει κυριολεκτικά ένα μισθό (σημερινό). 27 dvd με αμέτρητες ώρες οπτικού και ακουστικού υλικού, ανέκδοτα κομμάτια και memorabilia που ένας φαν έχει κάθε λόγο να αφήσει την οικογένεια του να πεινάσει, προκειμένου να αποκτήσει.

Επειδή όμως οι περισσότεροι απλά θα το κοιτάμε σαν τρίχρονα παιδάκια που βλέπουν για πρώτη φορά τηλεκατευθυνόμενο αμαξάκι, ορίστε μιάμιση ώρα γεμάτη με υλικό από το ακριβότερο κουτί της αγοράς!

15. Endless River (2014)

Τα ψίχουλα και τα ροκανίδια που έμειναν στο στούντιο από τις ηχογραφήσεις του The Division Bell. 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του και 6 χρόνια μετά το θάνατο του Richard Wright, κυκλοφόρησε ως φόρος τιμής σε εκείνον και το έργο που άφησε πίσω του. Είμαι σίγουρος όμως ότι έχει αφήσει πολύ σημαντικότερα πράγματα πίσω του από αυτά τα αδιάφορα πλήκτρα που θα χρησίμευαν μόνο ως γεμίσματα ή ως πρωτόλεια μορφή πρόβας. Ο Gilmour κάνει το ευκολότερο γι’ αυτόν πράγμα, να παίξει μερικά σόλο πάνω από αυτές τις μελωδίες. Και πάλι όμως υπάρχει μια δύναμη μέσα σ’ αυτούς τους ήχους που μπορεί να ενεργοποιήσει επιδερμικές σηκωμάρες.

14. The Final Cut (1983)

Το τρίτο κατά σειρά νόθο παιδί του Roger Waters και ο τίτλος τέλους για τους Pink Floyd όπως τους ξέραμε από το 1969 και μετά. Η εμμονή του να μετατρέψει κάθε δίσκο των Pink Floyd σε μετατραυματικές εμπειρίες του βιώματος της απώλειας του πατέρα του στο β’ παγκόσμιο και η κραυγή του για μια κατεστραμμένη κοινωνία. «Most of them dead, the rest of them dying, that’s how the high command took my daddy from me» τραγουδάει στο “When the tigers broke free”. Μόνο που το κομμάτι δεν μπήκε ποτέ στην πρώτη έκδοση του δίσκου, ενώ αρχικά είχε απορριφθεί και από το The Wall, ως πολύ προσωπική ιστορία του Waters που δεν εκφράζει την υπόλοιπη μπάντα. Εδώ μάλιστα για πρώτη φορά δεν ακούγεται η φωνή κανενός άλλου, παρά του Waters. Μόνο κάτι γυναικείες φωνές στο μοναδικό single, το “Not now John”, το ένα από τρία κομμάτια που κατά τη γνώμη του Gilmour αξίζουν από το δίσκο (The Fletcher Memorial Home και The Final Cut είναι τα άλλα δύο).

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Ο επιλογικός θρίαμβος του Leonard Cohen

13. A Momentary Lapse Of Reason (1987)

Κατά τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ, ο Gilmour είναι με ένα τηλέφωνο στο χέρι όλη την ώρα, σχεδιάζοντας με τους δικηγόρους του, πως θα αντιμετωπίσουν τη μήνυση από τον Waters που το ’85 ανακοίνωσε στις δισκογραφικές ότι αποχωρεί από τη μπάντα, που φυσικά δεν ήθελε να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς αυτόν. Όμως μετά από πολλά χρόνια, οι Pink Floyd είναι ελεύθεροι, χωρίς τη δεσποτική παρουσία του Waters, να κάνουν αυτό για το οποίο στην πραγματικότητα συνέχισαν να υπάρχουν από το ’68 και μετά. Να φτιάξουν ήχους και να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες της στουντιακής τεχνολογίας για να παράγουν έργο. Η εισαγωγή στο “Sorrow” είναι ένα τέτοιο πράγμα. Το solo ηχογραφήθηκε και στη συνέχεια μετατράπηκε σε ήχο 3D σε ένα γήπεδο στο Los Angeles, που του έδωσε αυτό το χαρακτηριστικό βάθος και τον όγκο που μοιάζει να σκίζει τη γη στα δύο για να βγει με σκόνη και κομμάτια πέτρας στον αέρα. Το A Momentary Lapse Of Reason μπορεί να μην είναι μέσα στους δίσκους τους που μνημονεύονται, αλλά δίνει στο κάθε ένα από τα μέλη της μπάντας τη δυνατότητα να εκφραστεί δημιουργικά.

12. Animals (1977)

Τα περισσότερα εξώφυλλα των Floyd είναι έργα τέχνης (του μεγάλου Storm Thorgerson φυσικά) αλλά ίσως το πιο χαρακτηριστικό να είναι αυτό. Αν όχι το πιο χαρακτηριστικό, σίγουρα το πιο επεισοδιακό, αφού κατά τη διαδικασία της φωτογράφησης, τα σχοινιά που κρατούσαν το φουσκωτό γουρούνι (την Algie), έσπασαν και αυτό πετούσε αδέσποτο πάνω από το Λονδίνο. Η καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε να τους κάτσει. Όλες οι πτήσεις του Heathrow ακυρώθηκαν και την επόμενη μέρα το γεγονός έγινε πρωτοσέλιδο. Όμως η φωτογράφηση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και τελικά για το εξώφυλλο έγινε μοντάζ και δεν είναι αυθεντική η φωτογραφία. Το 2011 το γουρούνι ξαναπέταξε ανάμεσα από τις δύο καμινάδες τους Battersea Power Station. To Animals είναι το πρώτο νόθο παιδί του Waters με ευθείες στιχουργικές βολές που πρόκειται να οδηγήσουν στο Wall. Τρεις επιθετικές και νευριασμένες συνθέσεις (μάλιστα ομολόγησε ότι το 1987 κατά τη διάρκεια της solo περιοδείας του, σκεφτόταν την Margaret Thatcher όποτε τραγουδούσε το “Pigs”), με τον Gilmour σχεδόν πρωταγωνιστή με τις κιθάρες του να καθορίζουν τον ήχο του δίσκου.

11. More (1969)

Η πρώτη τους ταινία με τον Barbet Schroeder, που όπως λέει ο Waters, ήταν σαν προσωπική χάρη προς τον σκηνοθέτη. Η ταινία ούτε καν τους άρεσε. Γυρίστηκε στην Ίμπιζα των Βαλεαρίδων Νήσων, που τότε ήταν ο παράδεισος των χίπηδων, πριν γίνει στα 90s ο παράδεισος των κουμπιών, της house και των dj’s. Εκεί κοντά βρίσκεται και η Φορμεντέρα, όπου ο τότε μάνατζερ των Floyd, Peter Jenner, είχε στείλει τον Barrett μπας και συνέλθει. Αλλά μάταια. Χειρότερα έγινε εκεί. Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του στο Λονδίνο αντικαταστάθηκε από τον Gilmour. Το More είναι η πρώτη φορά που το συγκρότημα ηχογράφησε χωρίς τον Syd Barrett. Εδώ μέσα βρίσκεται και ένα από τα πιο σκληρά και βαριά κομμάτια που έβγαλαν ποτέ, το “The Nile song” (παρόλο που στην ταινία δεν γίνεται καμία αναφορά για τον ποταμό).

10. Obscured By Clouds (1972)

Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που επίσημα οι Floyd ανέλαβαν εξολοκλήρου το soundtrack για κινηματογραφική ταινία (La Vallee). Η πρώτη ήταν το More και πάλι με τον Schroeder (να θυμίσουμε ότι έχει κάνει το Barfly για τον Bukowski και πιο πρόσφατα το επεισόδιο με τη δολοφονία του Kennedy στην 3η σεζόν του Mad Men). Υπήρξαν όμως και άλλες δύο φορές, το 1969, που ποτέ δεν είδαν το φως τη μέρας και απλά κάθονται και σαπίζουν στα ράφια της EMI. Το Lesbian Nuns On Big Motorbikes (σίγουρα πρόκειται για ντοκιμαντέρ) παίχτηκε σε ένα τσοντάδικο σινεμά στη Στοκχόλμη και εξαφανίστηκε. Το How To Do Woodwork, ένα μικρού μήκους για ξυλοκατασκευές, περιέχει το 18λεπτο “Sawdustland” που σύμφωνα με τον Nick Mason σε μια συνέντευξη του στο Melody Maker το ’70, ήταν το καλύτερο κομμάτι που είχαν γράψει μέχρι τότε. Η ομορφιά του Obscured By Clouds βρίσκεται στις απλές μελωδίες του και στη ευαισθησία που συνολικά το διαπερνά. Ωστόσο η ταινία δεν βλέπεται! Έχω προσπαθήσει δύο φορές με διαφορά 20 χρόνων σχεδόν.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Τι κάνει ο Josh Homme στο νέο άλμπουμ της Lady Gaga;

9. The Division Bell (1994)

Το τελευταίο άλμπουμ των Pink Floyd και δεύτερο χωρίς τον Roger Waters. Όμως και πάλι το team λειτουργεί. Ένα από τα κατορθώματα τους είναι πως δεν έγιναν ποτέ ένα γραφικό παράδειγμα διαλυμένης μπάντας που περιφέρεται με τα απομεινάρια της, για να δρέψει τους όποιους καρπούς της έχουν απομείνει. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλές χοντράδες αλλά με ένα μαγικό τρόπο, κράτησαν πάντα το επίπεδο τους ακόμα κι όταν τραβιόντουσαν στα δικαστήρια. Η σύντροφος του David Gilmour, Polly Samson έγραψε τους περισσότερους στίχους για το Division Bell και δεν κώλωσε να εμπνευστεί από τη διαμάχη Gilmour-Waters, πχ στο “A great day for freedom” με τη στροφή  «On the day the wall came down, the Ship of Fools had finally run aground, promises lit up the night like paper doves in flight» που αναφέρεται στο The Wall, κι ας υπεκφεύγει ο Gilmour λέγοντας ότι μιλάει για το τοίχος του Βερολίνου. Ακόμα πιο έντονες και άμεσες είναι στο “Poles apart” οι αναφορές για τον Barrett και τον Waters. Kαι οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι της άποψης ότι το Division Bell είναι ο λιγότερο Floyd δίσκος τους, ξέρουν πολύ καλά ότι για πάντα θα αγαπούν τα καμπανάκια του “High hopes” που δεν είναι άλλα από τα καμπανάκια του “Bikes” που κλείνει το Piper At The Gates Of Dawn.

8. A Saucerful Of Secrets (1968)

Εδώ πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν είναι άλμπουμ του Barrett. Έχει μόλις ένα δικό του κομμάτι μέσα, το “Jugband blues”. Ο ρόλος του στο δίσκο ήταν σχεδόν διακοσμητικός, συναισθηματικός και διαφημιστικός. Εγκεφαλικά είχε αποχωρήσει όχι μόνο από τη μπάντα, αλλά από τα εγκόσμια γενικότερα. Ήταν το πρώτο pop icon θύμα του acid. Ο David Gilmour ηγείται ουσιαστικά του κιθαριστικού ήχου. Το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι παρότι πάντα γίνεται η αναφορά πως οι Chemical Brothers έχουν κλέψει το “Tomorrow never knows” των Beatles για το “Setting sun”, ποτέ κανείς δε λέει ότι έχουν κλέψει και την εισαγωγή του “Let there be more light” για το “Block rockin’ beats”. Στο Saucerful φαίνεται για πρώτη φορά η συνθετική δεινότητα του Waters, καθώς και τα πρώτα σημάδια του παιδικού του τραύματος, με το κομμάτι “Corporal Clegg” να μιλάει για τον πατέρα του που πέθανε στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

8 ακόμη στιχουργοί που θα έπρεπε να βραβεύσει η Σουηδική Ακαδημία

7. Wall (1979)

Ναι είναι δύσκολο να κατατάξεις αυτό το άλμπουμ στην 7η θέση. Αν αυτό το αφιέρωμα ήταν ένα chart θα πήγαινε καρφί στο νούμερο 1. Άλλωστε είναι και το μόνο τους άλμπουμ που περιέχει ένα Νο1 single, το “Another brick in the wall”. Θα είναι για πάντα το άλμπουμ που τους κατέστρεψε και τους διέλυσε. Ο Rick Wright απολύθηκε και δούλεψε απλά ως session μουσικός, και για το δίσκο και για τις ζωντανές εμφανίσεις που έμειναν στην ιστορία ως το απόλυτο μουσικοθεατρικό act. Η εμμονή του Waters να ηγηθεί του γκρουπ έπιασε ταβάνι. Το The Wall είναι το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Waters, με τους άλλους τρεις να είναι απλά παρόντες για τη διεκπεραίωση του. Ο τσακωμός του με τον Gilmour για το “Comfortably numb” ήταν η μητέρα των μαχών μεταξύ τους. Θα είναι όμως και το πιο pop άλμπουμ τους για πάντα. Αυτό που τους έδωσε το περισσότερο airplay από κάθε άλλη δουλειά τους. Η Julie Burchill, συγγραφέας και μουσικογραφιάς της εποχής είχε γράψει «το χειρότερο πράγμα που συνέβη στην ποπ μουσική από τότε που οι Pink Floyd σχηματίστηκαν, είναι που κατέλαβαν την πρώτη θέση στα single charts στις αρχές του ’80» και συνεχίζει «η NME (σ.σ. στην οποία δούλευε) σε μία στιγμή μεγαλειώδους ηλιθιότητας το κατονόμασε (σ.σ. το “Another brick in the wall”) ως το πιο αντικαθεστωτικό κομμάτι μετά το “God save the queen”. Το The Wall το μίσησε πολύς κόσμος, αλλά παραμένει το μεγαλοπρεπέστερο concept άλμπουμ όλων των εποχών.

6. Atom Heart Mother (1970)

Ένα επικό 23λεπτο μουσικό μαμούθ που βλέπει το μέλλον της μπάντας και περνάει μέσα από όλα τα στάδια που πρόκειται να περάσουν τα επόμενα 5 χρόνια. Μια γυάλινη σφαίρα μέσα στην οποία βλέπεις όλα όσα θα κάνουν μετά από αυτό. Είναι η πρώτη φορά που το γκρουπ δημιουργεί δικές του συνθέσεις, αποτέλεσμα πραγματικά συλλογικής δουλειάς. Είναι ίσως η μοναδική φορά που δούλεψαν και τα 4 μυαλά της μπάντας. Όμως κανείς δεν έμεινε ικανοποιημένος από το Atom Heart Mother. Ο Gilmour λέει ότι «είναι απολύτως μαλακία και ευτυχώς δεν είμαι αναγκασμένος να το παίζω πια», άσχετα αν το “Fat old sun” είναι στανταράκι στις σόλο εμφανίσεις του εδώ και μια δεκαετία. Ο Waters ακόμα και με ένα εκατομμύριο λίρες δεν θα το ξαναέπαιζε γιατί δεν παίζει «σκουπίδια».  O Ron Geesin που συνεργάστηκε μαζί τους στο άλμπουμ λέει ότι δεν τον χαλάει γιατί κάθε χρόνο παίρνει ένα καλό μερίδιο από τα δικαιώματα του δίσκου ενώ και ο Wright δεν είναι χαρούμενος με το αποτέλεσμα. Ότι και να λένε όμως οι ίδιοι, η ροκ συμφωνία που συντελείται στα πρώτα μέρη του άλμπουμ είναι ένα θεμελιώδες μουσικό κομμάτι, ενώ για μια ακόμα φορά φαίνεται η δυνατή folk φλέβα του Waters στο “If” που αποστασιοποιείται από το υπόλοιπο γκρουπ για να εκφράσει τις βαθιές του φοβίες.

5. Meddle (1971)

Το Atom Heart Mother και το Meddle είναι τα δύο πιο fucked up άλμπουμ τους. Το καθένα έχουν από μία πλευρά που μπορούν να σε κάψουν όπως το μπέικον που τσιτσιρίζεται στο τηγάνι του “Alan’s psychedelic breakfast ” καθώς τα δημητριακά μουλιάζουν στο μπολ με το γάλα, ή τo σκύλο που αλυχτά στο μικρόφωνο του “Seamus” (o σκύλος ανήκε στον Steve Marriott των Humble Pie) παρέα με ένα πιάνο και μια κιθάρα που κλαίει τα blues. Ακόμα πασχίζουν τόσο να καλύψουν το κενό του Barrett όσο και να αποδείξουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν σαν αυτόν, αλλά χωρίς αυτόν. Στο “San Tropez” (που κάνει έξοδο με τα πλήκτρα του “Pow R. Toc. H”) φαίνεται πόσο όμορφα κομμάτια μπορεί να γράψει ο Waters όταν είναι ήρεμος και δεν κυνηγάει τα φαντάσματα του, ενώ στο “Fearless” (με το συγκεκριμένο κούρδισμα της κιθάρας να του το έχει δείξει ο Syd) αποδεικνύεται πόσο καλά αποτελέσματα έχει η ειρηνική συνεργασία του με τον Gilmour. Το 23λεπτο “Echoes” είναι μια αριστουργηματική συνομιλία των τεσσάρων τους (καθώς και μια από τις πιο δυνατές στιγμές του Wright στα πλήκτρα και τη χρήση των ηλεκτρονικών μέσων), που τους πήγε μέχρι το θέατρο της αρχαίας Πομπηίας όπου κινηματογράφησαν μία από τις καλύτερες μουσικές ταινίες των 70’s.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

15 άλμπουμ για το φθινόπωρο

4. Ummagumma (1969)

Στην αργκό του Cambridge, η λέξη ummagumma σήμαινε «γαμήσι». Με τον Syd Barrett απόντα και στα χαρτιά πλέον, οι Pink Floyd φτιάχνουν αυτό το διπλό άλμπουμ. Ένα live κι ένα στουντιακό. Από τα υλικά του Barrett χρησιμοποιούν μόνο το “Astronomy domine” που το έχουν πειράξει αρκετά, αλλά που σ’ αυτό που ονομάζουμε ήχο των Floyd δεύτερης περιόδου, είναι η καλύτερη εκτέλεση. Εδώ ακούμε για πρώτη φορά το τρομαχτικό ουρλιαχτό του Waters στο “Careful with that axe Eugene” που συνόδεψε τη σκηνάρα της έκρηξης στο Zabriskie Point του Antonioni, αλλά που τελικά το κομμάτι αποτυπώθηκε πολύ καλύτερα στο Live In Pompeii. Όμως η τελειοποίηση του “Set the controls for the heart of the sun” με τον Nick Mason να ξεσαλώνει στις εναλλαγές του στα drums είναι το ζουμί του πρώτου μέρους.

Το στούντιο άλμπουμ είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ο «δικτάτορας» Waters ακολούθησε δημοκρατικές διαδικασίες και έτσι αυτό μοιράστηκε σε τέσσερα μέρη όπου ο καθένας κάνει του κεφαλιού του. Με άλλα λόγια μια κίνηση απελπισίας μπας και βρουν κάτι δημιουργικό να κάνουν. Η παρανοιούλα του Wright στο “Sysyphus”, η ζούγκλα του Waters με όλα τα μικρά έγκαυλα χνουδωτά ζωάκια να ξεφωνίζουν σε μια σπηλιά, η υπερβολή του Gilmour στα sound effects του “The Narrow Way”, που όμως το σώζει στο τρίτο του μέρος και το χάσιμο του Nick Mason στο “The Grand Vizier’s Garden Party” (οι Einstürzende Neubauten έτριψαν τα χέρια τους). Το ένα και μοναδικό κομμάτι που κάνει κανέναν να επιστρέφει σ’ αυτό στούντιο πείραμα είναι η καθαρόαιμη βρετανική φολκ του “Grantchester meadows”.

3. Wish You Were Here (1975)

Τι μπορεί να λέει για όλη τη μπάντα και τη δισκογραφία της ότι το καλύτερο κομμάτι που έγραψε ποτέ αυτή η τετράδα είναι για τον άνθρωπο που τους έφτιαξε και μετά χάθηκε για πάντα. Το “Shine on you crazy diamond” είναι στην πραγματικότητα ένα θλιμμένο τραγούδι που περιγράφει τα αισθήματα του Waters για τον φίλο του και που μάταια τον καλεί να επιστρέψει. Η ιστορία του Barrett είναι μια θλιβερή ιστορία, ενός ανθρώπου που βρέθηκε παγιδευμένος στα διασταυρωμένα πυρά της παιδικότητας και της διασημότητας («caught in the crossfire of childhood and stardom»). Ίσως η κινητήριος δύναμη για να γραφτεί το κομμάτι να είναι η συνείδηση του Waters που την έτρωγαν για χρόνια οι τύψεις, που άφησε τον Syd πίσω του για να πραγματοποιήσει το δικό του όνειρο.

Εδώ οι Floyd δοκίμασαν τη συνταγή του Meddle και του Atom Heart Mother, με ένα μεγάλο θέμα να καταλαμβάνει τα περισσότερα αυλάκια του δίσκου και 3 ακόμα κομμάτια κανονικής διάρκειας. Μόνο που τώρα κρατούσαν θησαυρό στα χέρια τους και για τις δύο πλευρές. Αυτό που κατάφεραν στο τέλος ήταν να πλησιάσουν στην τελειότητα συνδυάζοντας την μουσική του Meddle με τη στιχουργική δύναμη του Dark Side Of The Moon. Η παραγωγή του δίσκου είναι υποδειγματική. Κατά τη διάρκεια τη ηχογράφησης του “Shine on” εμφανίστηκε στο στούντιο ένας πλαδαρός άντρας, με ξυρισμένο κεφάλι και ξυρισμένα φρύδια. Κανείς δεν τον γνώρισε στην αρχή. Όταν ο Wright και ο Waters κατάλαβαν ότι είναι ο Syd σε αυτή την κατάσταση έβαλαν τα κλάματα. Το Wish You Were Here είναι το πιο συναισθηματικά φορτισμένο άλμπουμ της μπάντας, με όλα τα μέλη να συμμετέχουν και να μοιράζονται αυτό το φορτίο.

2. Dark Side Of The Moon (1973)

Ας προσπαθήσω να πω κάτι που δεν έχει ειπωθεί (5.000.000 φορές). Το άλμπουμ ανοίγει με μια προσομοίωση του ήχου της καρδιάς στο “Speak to me”. Στις πληροφορίες του δίσκου, δίπλα στον τίτλο υπάρχει σε παρένθεση με το όνομα του Nick Mason, ως συνθέτη. Ο Waters είπε αργότερα «μετανιώνω που του το έδωσα. Δεν είχε κάνει τίποτα γι’ αυτό το κομμάτι. Ήταν κάτι σαν δώρο από μένα». Μετά το τέλος του “Eclipse” ακούγεται η φράση «there’s no dark side of the moon, really. As a matter of fact, it’s all dark». Στην πραγματικότητα η φράση συνεχίζεται με την ατάκα «The only thing that makes it look alight is the sun», μόνο που δεν χρησιμοποιήθηκε γιατί όπως είπε ο Alan Parsons (παραγωγός) η μπάντα δεν ήθελε να χαλάσει την κλιμάκωση της πρώτης φράσης. Το “Time” έχει τόσο μεγάλη εισαγωγή που ο Waters έλεγε ότι τον τρομοκρατούσε η ιδέα ότι μπορεί να χάσει ο ακροατής το ενδιαφέρον του πριν μπει το κομμάτι. Το “A great gig in the sky” δεν είναι αποτέλεσμα ενός ολοκληρωμένου take του κομματιού. Ηχογραφήθηκε τρεις φορές και έγινε ένα κολάζ με τα καλύτερα σημεία από αυτές τις ηχογραφήσεις. Η Clare Torry που το τραγούδησε, δεν είχε καμία οδηγία εκτός ότι πρόκειται για ένα κομμάτι με θέμα τη γέννηση και το θάνατο. Σε μία ραδιοφωνική δημοσκόπηση στην Αυστραλία, ψηφίστηκε ως το καλύτερο τραγούδι για να κάνεις έρωτα, αφήνοντας πίσω Prince, Madonna και The Cure.

Το Dark Side Of The Moon είναι η τελευταία φορά που η μπάντα δούλεψε ως ένας οργανισμός, χωρίς τσακωμούς. Γι’ αυτό και ίσως αποτελεί την κορυφαία της δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί ο Waters να είναι ο κύριος εμπνευστής και αυτού του έργου, αφού όλοι αυτοί οι πεσιμιστικοί στίχοι υπαρξιακής αναζήτησης (ή μήπως αδιεξόδου) είναι δικοί του, αλλά το σύνολο ανήκει και στους υπόλοιπους.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Στη σειρά: Όλη η δισκογραφία του Nick Cave

1. The Piper At The Gates Of Dawn (1967)

Αν δεν ήταν ο Barrett στους Floyd, αυτοί δεν θα είχαν δημιουργήσει ούτε το Meddle, ούτε το Atom Heart Mother, ούτε το Dark Side Of The Moon, ούτε το Ummagumma, αυτά τα απαραίτητα για τη μουσική ιστορία άλμπουμ. Βασικά δεν θα υπήρχαν. Ο Nick  Mason ομολογεί πως οι Pink Floyd ήταν ο Syd Barrett και πως μετά από αυτόν όλα ήταν κατήφορος. Αυτός τους έδειξε πώς να το κάνουν. Τους έμαθε να χάνονται για ώρα μέσα σε ένα κομμάτι με το “Interstellar overdrive”. Τους έμαθε να γράφουν τραγούδια έτοιμα να καταναλωθούν, χωρίς να έχουν ρεφρέν, που σε όλο το Piper At The Gates Of Dawn δεν υπάρχει ούτε ένα. Φυσικά δεν κατάφερε να τους μάθει να γράφουν singles γι’ αυτό και δεν έβγαλαν παρά ελάχιστα.

Χωρίς όμως τον Barrett δεν θα είχε δημιουργηθεί ποτέ το Piper. Και χωρίς το Piper η ψυχεδελική garage σκηνή δεν θα ήταν όπως την ξέρουμε σήμερα. Ίσως να μην «ήταν» καν. Κι αν οι τρέλες του Captain Beefheart δεν τράφηκαν από το “Pow R. Toc. H” τότε που βρέθηκαν; Ούτε ο Donovan θα είχε γράψει το Happiness Runs από το Barabajagal αν δεν είχε ακούσει το Bike. Αργότερα οι Teardrop Explodes δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τον Julian Cope που δεν θα ήταν τίποτα χωρίς το Piper και τα πρώτα singles “Arnold Layne” και “See Emily play”. Και χωρίς καν να το θέλει και να τον νοιάζει, ο Barrett έδωσε στον κόσμο τη θεματολογία για το space rock με το “Astronomy domine” και το “Interstellar overdrive”. Blur, Tame Impala, Ty Segall, Thee Oh Sees, The Flaming Lips, τίποτα από αυτά δεν θα ήταν ίδιο. Όχι ότι πιστεύω σε δεισιδαιμονίες αλλά όταν ξεκίνησαν να ηχογραφούν το Piper στο στούντιο 3 της Abbey Road, στο διπλανό στούντιο 2, οι Beatles ετοίμαζαν τον Sgt. Pepper. Τι χρονική στιγμή!

Είναι η πρώτη φορά που νομίζεις ότι η μουσική είναι ύλη. Ότι μπορείς να την πιάσεις. Γίνεται σχήματα και χρώματα βγαίνοντας από τα ηχεία. Όχι δεν έχω πάρει LSD. Ο Barrett πήρε αρκετά και θυσιάστηκε για να κάνει αυτό που είχε στο μυαλό του. Είναι το άλμπουμ που δεν έχει την αποστειρωμένη τελειότητα του Dark Side ή του Wish You Were Here, αλλά την αναρχική μανία μια εφηβικής διάνοιας, που μπορεί να παραχθεί μόνο μια φορά από έναν άνθρωπο και σε μια πολύ συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του.