Vikings S04E12: Αυτό με τη θυσία και τον Joffrey της Βαλχάλα

Κλασική μουσική. Αυτό ήταν το νέο επεισόδιο του Vikings. Ακριβώς γιατί με τον ίδιο πανέμορφο τρόπο με τον οποίο η κλασική μουσική καταφέρνει να σε βάλει σε έναν δικό της κόσμο, όσο αρμονικά γαλήνιος ή βίαιος κι αν είναι, έτσι και η δραματουργία του επεισοδίου έκανε τον χρόνο να κυλά γαλήνια την στιγμή που συνέβαιναν μεγαλειώδη πράγματα. Μακριά από το πομπώδη επεισόδια της προηγούμενης σεζόν όταν κάθε εκστρατεία σήμαινε εμβατήρια, δυναμικά πλάνα αναχώρησης με γεμάτες θάλασσες και πολεμικές ιαχές, το συγκεκριμένο αν και σημαίνει την έναρξη δύο ξεχωριστών εκστρατειών και κλείνει με ένα από τα σπανιότατα cliffhanger του Vikings, κυλά σαν σονάτα.

Ο εναλλακτικός τίτλος του κειμένου ήταν το “Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους”. Δεν ξέρω αν φταίει η αβεβαιότητα στο βλέμμα του Bjorn, η παντελής έλλειψη δικής μου εμπιστοσύνης στον αδερφό του που σαλπάρουν παρέα και το όραμα της Aslaug για τον Ivar αλλά ένιωθα σε όλο το επεισόδιο δύο πράγματα. Ότι τόσο τον Bjorn όσο και τον Ivar δεν τους χωρά καμιά πατρίδα, όπως ακριβώς και τον πατέρα τους αλλά και ότι ο θάνατος μοιάζει απελπιστικά κοντά για όλους τους.

Ταλαιπωριακός Α.Ο.

Ο Ragnar ζει ακόμα με τις ενοχές του τι έγινε στην Αγγλία. Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε για πρώτη φορά έναν απλό πολίτη, όχι κάποιον της δύναμής του να τον φτύνει κυριολεκτικά στα μούτρα. Το γεγονός ότι δεν απαντά καν στην προσβολή, δείχνει ότι και ο ίδιος ξέρει ότι είναι πλέον μόνος του, ότι κανείς δεν τον υπολογίζει. Ότι τον ανέχονται μόνο και μόνο γιατί κάποτε ήταν τρανός. Και το ίδιο διαπιστώνει κι όταν αρχίζει να ψάχνει κόσμο για την εκστρατεία του με κάτι χρυσά που είχε καλά κρυμμένα ως άλλος Pablo Escobar.

Είναι θλιβερό να βλέπουμε τον Ragnar σε αυτή την κατάσταση και είναι ελαφρώς περίεργο το ότι επιμένει να πάει προς την Αγγλία παρότι βλέπει ότι οδηγεί τον εαυτό του και τους γύρω του σε αυτοκτονία. Δεν κάνει και σαν τον Mad King αλλά οι κινήσεις του, οι αντιδράσεις του και όλα μοιάζουν σαν να τα έχει εντελώς χαμένα.

Η απολογία στην Aslaug και το ευχαριστώ προς εκείνη έρχεται λίγο καθυστερημένα, ενδεχομένως γιατί αντιλαμβάνεται ότι η μεγαλύτερή της αδυναμία, ο Ivar είναι πλέον στο δικό του πλευρό. Για να έρθει μετά το όραμα που σημαδεύει ανεξίτηλα το επεισόδιο.

Υπέροχη η σκηνή που δένει το γιο του στο κατάρτι, που για πρώτη φορά, έστω και με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε τον Ragnar να πασχίζει για εκείνον. Νομίζω ότι αν ήταν να χάσουμε έναν από τους δυο τους, η σειρά δεν θα επέλεγε να μας το κάνει με cliffhanger, άρα περιμένουμε να δούμε αν θα τους ξεβράσει το κύμα στην Αγγλία κι αν εκεί ο βασιλιάς Eckbert θα δώσει στον Ragnar όσα του πήρε πίσω.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη

Ο Bjorn δείχνει έτοιμος για τη μεγάλη του εκστρατεία. Και αυτή τη φορά ο Ragnar δεν στέκεται απέναντί του. Οι σχέσεις πατέρα και γιου δεν περνούν και την καλύτερή τους φάση αλλά είναι προφανές ότι ο ένας σέβεται τον άλλον. Είναι λίγο κωμικό να βλέπεις τον Ragnar να ζητά τη βοήθεια του γιου του στο να βρει πλοία. Είναι κωμικό να βλέπεις τον Ragnar να ζητιανεύει τη βοήθεια του ενός και του άλλου. Αλλά είναι πολύ ωραίο να βλέπεις το όνειρο του Bjorn να γίνεται πραγματικότητα.

Καιρό είχαμε να δούμε τις σκατόφατσες του Halfdan και του βασιλιά Harald, μαζί και τις κλασικές βλακείες τους. Μοιάζει περίεργο το ότι ο Harald μετά από τόσα χρόνια δεν έχει αμφισβητήσει τη βασιλεία του Ragnar ενώ έχει κατακτήσει σχεδόν όλη τη Νορβηγία. Σε κάθε περίπτωση θα τους φορτωθούμε και στα επόμενα επεισόδια και θα δούμε αν το πρόβλημά τους ήταν μόνο ο Ragnar ή αν έγινε τώρα και ο Bjorn.

Sigurd, όπως λέμε Joffrey

Δεν ξέρω πόσο πιο σιχαμένος μπορεί να γίνει αυτός ο Στιβ Σάντερς του Kattegat. Και δεν ξέρω πόσες άλλες παρομοιάσεις θα του βρω μέχρι το τέλος της σεζόν. Προς το παρόν πάντως είναι ο πλέον αντιπαθής μου χαρακτήρας κι ελπίζω να σταματήσει σύντομα να μας απασχολεί. Όσο κι αν βοήθησε να εξελιχθεί ο χαρακτήρας του Ivar.

Τα μικρά στην αρχή του επεισοδίου συζητάνε για τις groupies που θα αφήνουν να κλαίνε στο πέρασμά τους σε κάθε συναυλία αλλά η συζήτηση παίρνει μια παράξενη τροπή. Το ποιον αγαπά και ποιον όχι η Aslaug δεν ενδιαφέρει προφανώς κανέναν και φτάνουμε γρήγορα στο προκείμενο. Το σενάριο χτίζει στα μάτια μας τον Ivar, το πόσο απομακρύνεται από τα αδέρφια του μέρα με τη μέρα. Κι εκείνα αποκτούν λόγους να τον μισούν κι εκείνος γεμίζει την καρδιά του με εκδικητικό μίσος. Κινητήρια δύναμη που θα τον κάνει να ακολουθήσει το δικό του δρόμο (πιθανότατα παρέα με τον Ragnar), μακριά από το boyband. Ούτως ή άλλως τα αδέρφια ήδη χωρίζονται. Ένας στην εκστρατεία και δύο στο σπίτι να προσέχουν τη μαμά.

Δεν θα παίξει ακόμα ρόλο η προδοσία της Margaret που εκμηστηρεύεται το μυστικό του Ivar στον Sigurd. Αλλά είναι βέβαιο ότι αυτο το μισητό δίδυμο, δεν ξέρω γιατί αλλά θα μας απασχολεί για πάρα πολύ καιρό ακόμα. 

Το “Δεν Ξεχνώ” της Lagertha

Είναι λίγο αργά για να την πει στην Aslaug που της πήρε τον άντρα αλλά νιώθει ότι πρέπει να το κάνει έστω και καθυστερημένα. Οι γιοι τους ξεκινούν μία εκστρατεία παρέα και εκεί που περιμένεις να διατηρήσουν οι δυο τους την κλασική τους ψυχρή στάση, αποφασίζει η Lagertha να βγάλει μαχαίρι.

Είναι προφανές ότι έχει επηρεαστεί από την επίσκεψη του Ragnar, για να σκαλίζει τώρα παλιές πληγές. Κι αυτό δίνει μια κρυφή ελπίδα ότι θα σταθεί στο πλευρό του Ragnar σε αυτή ή μια επόμενη εκστρατεία. Νομίζω ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να κάνει αυτή τη δουλεια. Είναι η μόνη με τόση επιρροή στον Ragnar. Κι εύχομαι να είναι εκείνη που θα σώσει την παρτίδα για τον Lothbrok καθώς τα πρώτα δείγματα του στρατού που μάζεψε είναι τουλάχιστον απογοητευτικά.

The crippled son S01E02

Στη σύγχρονη εποχή, η κυρία Σούλα θα αποφαινόταν ότι το παιδί πρέπει να το δει ένας ειδικό. Σε εκείνη την εποχή όμως το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να προσπαθεί μόνος του να λύσει τα προβλήματά του. Είτε ήταν απλά το να σκοντάψει και να πέσει ή να παλέψει με τους δαίμονές του στη θάλασσα.

Τον βλέπουμε αιματοβαμμένο να πίνει αίμα. Να ουρλιάζει με μίσος στον Sigurd. Να αποδέχεται το να δεθεί στο κατάρτι ως άλλος Οδυσσέας. Να θέλει σαν τρελός να ικανοποιήσει τον πατέρα του. Ζει για την στιγμή που θα σταθεί αντάξια δίπλα στον πατέρα του. Και είναι σίγουρο ότι αυτό το ταξίδι προς την Αγγλία, θα δέσει πατέρα και γιο για να μεγαλουργήσουν παρέα.

Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει όταν μαθευτεί η ανικανότητά του αλλά προς το παρόν είναι η αποκάλυψη της σεζόν. Και οι περισσότερες πτυχές της σειράς χτίζονται πλέον γύρω του. Μένει να δούμε πόσες σελίδες χωρά η ιστορία για αυτόν.

Το σχολιο του Φοιβου

(μία ημέρα μετά το πρώτο recap, o Φοίβος έκανε ένα φανταστικό comment σε post μου σχετικά με το Vikings κι έτσι αυθαίρετα και ωραια, αποφάσισα να τον εντάξω στη ροή του προγράμματός μας και να σχολιάζει επίσημα κάθε φορά κάτι από το επεισόδιο. Να πω ότι ο Φοίβος κάνει και ιστορικές αναφορές που μπορεί από μερικούς να θεωρούνται spoilers)

Βλέποντας το “The Vision” είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με ένα επεισόδιο “σκούπα” (το συνομολογούν άλλωστε και τα 2-3 χρονικά άλματα) και πολύ μας αρέσει αυτό, γιατί το Κάτεγκατ είχε αρχίσει να γίνεται ασφυκτικά μικρό. Ειδικά αν σκεφτείς πως οι 4 γιοι έφτασαν να ερωτοτροπούν (sic) με την ίδια σκλάβα κι ότι σε λίγο θα μαθαίναμε τους κομπάρσους με τα μικρά τους ονόματα. Επιτέλους σαλπάραμε. (ευχαριστούμε Φλόκι!)

Τα φύλλα πορείας που μοιράστηκαν γι’αυτή τη σεζόν αποδεικνύουν ότι οι δημιουργοί της σειράς είναι “καταδικασμένοι” να ακολουθήσουν -έστω και στο περίπου- τις Σκανδιναβικές Σάγκα των γιων του Ράγκναρ. Δηλαδή: ο Μπιορν ο Σιδηρόπλευρος (λολ) θα λεηλατήσει τη Νότια Γαλλία και τη Μεσόγειο, αφού πρώτα ρίξει τα μούτρα του και τα βρει με τον Ρόλο aka “ο μεγαλύτερος προδότης από την εποχή του Μάρκου Ιούνιου Βρούτου”. Καλή τύχη Μπιορν και οι θεοί μαζί σου.

Στη συνέχεια, διαβάζοντας λίγη Wikipedia, βλέπουμε ότι ο Ράγκναρ πράγματι αποφάσισε κάποια στιγμή να κατακτήσει την Αγγλία με μόλις δυο πλοία, άρα ο καχεκτικός στόλος που βλέπουμε στο επεισόδιο δεν ήταν αποτέλεσμα μειωμένου budget, οπώς κάποιοι κακεντρεχείς μπορεί να σκέφτηκαν, αλλά η “ιστορική” αλήθεια. Επίσης ο Άιβαρ ο Ασπόνδυλος, σύμφωνα με την ίδια Σάγκα, έφτασε να διοικεί όλη τη σημερινή Αγγλία. Όλα λοιπόν προχωρούν according to the plan.

Και εδώ φτάνουμε στο μεγάλο ερώτημα: ήταν cliffhanger κύριε Πάνο; Αν σκεφτούμε όλα τα προηγούμενα και αν μπούμε και λίγο στο instagram, τότε μάλλον όχι. Ρισκάρω να πω ότι το όραμα της Άσλαγκ ήταν τζούφιο. Ο Άιβαρ δεν θα πνιγεί, αλλά θα μαλακώσει κάπως τη φάση του και ελπίζουμε στη συνέχεια η ερμηνεία του να γίνει λίγο πιο πολύπλοκη από αυτή του στερεοτυπικού κακού, που μας θυμίσε περισσότερο εχθρό του Μπάτμαν, παρά αιμοσταγή Βίκινγκ.