Vikings S04E13: Άλλος για Ρώμη τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη

Θα πω ότι δεν περίμενα αυτό το επεισόδιο αν και η φυσιολογική πορεία των ιστοριών οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε όσα είδαμε. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να πάρουμε μία γεύση από παλιό Vikings, από εκείνο που αγαπήσαμε. Κι αυτό γιατί έχουμε επιτέλους εκστρατείες, έχουμε τον Ragnar επί βρετανικού εδάφους κι έχουμε και εξελίξεις στο Kattegat. Παράλληλες εξελίξεις στην πλοκή με κάθε ιστορία να είναι σημαντική ακριβώς γιατί οι πρωταγωνιστές κάθε ιστορίας ήταν ή έγιναν βασικοί πυλώνες της σειράς.

Το μόνο που έχει αλλάξει ουσιαστικά με τις άλλες σεζόν είναι το ότι πλέον βλέπουμε τον Ragnar αδύναμο. Για πρώτη φορά η εκστρατεία, το επίκεντρο των συγκρούσεων, δεν γυρίζει γύρω από τον Ragnar. Η θέση του είναι σίγουρα στα καράβια του Floki στο πλευρό του Bjorn και των υπολοίπων αλλά είδαμε σε προηγούμενα επεισόδια γιατί δεν τον ενδιέφερε το ταξιδάκι στη Μεσόγειο. Ομολογώ ότι θα ήθελα να δω εκείνον να κοιτά στα μάτια τον Rollo αλλά εντάξει, το στόρι με τον Ivar και τον Ragnar με κάνει να ξεχνιέμαι.

Ενθουσιασμένος με το επεισόδιο δεν νομίζω να είναι κανείς. Γιατί σε γενικές γραμμές κάθε ήρωας ξεπερνά με ευκολία κάποια εμπόδια, τα οποία σε άλλες περιπτώσεις (ή σειρές) θα μας απασχολούσαν πολύ περισσότερο. Πολύ ξεκούραστα “συγχώρεσαν” όλοι το αρχικαθίκι τον Rollo, πολύ απλοϊκά βρέθηκε ο Ragnar από το βυθό της θάλασσας στην πόρτα του Eckbert, πολύ χαλαρά κατέλαβε η Lagertha το Kattegat λες κι είναι η πόλη των 50 κατοίκων που ήταν παλιότερα.

Πάμε όμως να δούμε μία μία τις ιστορίες, έτσι ωραία που χωρίστηκαν σε μία τριάδα.

Lagertha, ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι

Είναι μακράν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στη σειρά. Αλλά στα τελευταία τρία επεισόδια, νιώθω ότι έχει χάσει τελείως όσα την ανέδειξαν κάποτε σε βασίλισσα της καρδιάς μας. Δεν ξέρω αν είναι η επιρροή της Astrid τα τελευταία χρόνια ή αν η επίσκεψη του Ragnar την έκανε να αναζητήσει την παλιά της δόξα. Αλλά η επίθεση στην Aslaug είναι λίγο ετεροχρονισμένη. Πέρασαν πολλά χρόνια που η Lagertha ήταν στην εξορία, πέρασαν πολλά χρόνια από την απιστία του Ragnar, πέρασαν πολλά χρόνια που το “δεν ξεχνώ” της Lagertha ήταν κρυμμένο. Και δεν την έχω για χαρακτήρα που ντρέπεται να πει αυτό που πιστεύει.

Η μάχη στο Kattegat, λυπάμαι που το λέω, αλλά μας πήγε πολλά χρόνια πίσω στην σειρά. Τότε που λόγω κόστους παραγωγής μάχονταν 20 άτομα από τη μία μεριά και 20 από την άλλη. Χωρίς κάτι εντυπωσιακό στη μάχη, χωρίς πολύ καλή σκηνοθεσία, χωρίς ένταση. Λες και ήθελαν να κοροϊδέψουν και να πουν “έτσι παλεύουν τα κορίτσια”. Πραγματικά περίμενα κάτι πολύ περισσότερο από αυτή τη μάχη.

Και σίγουρα δεν περίμενα την Lagertha να βγει να πει να σταματήσουν τον σφαγιασμό γιατί “this is my people” αφού είχε σφάξει όλο τον κόσμο.

Bjorn ζούμε Καίσαρα να σε δούμε

Είναι μυστήριος ο τρόπος με τον οποίο ο Bjorn παραμένει τιτάνια ψύχραιμος κάθε φορά που τα βρίσκει σκούρα. Με ένα βλέμμα εκνευριστικά αδιάφορο απέναντι σε όποιον τον επικρίνει. Ο Bjorn, πέρνοντας από τον πατέρα του, έχει μέσα του το μικρόβιο της εξερεύνησης. Και ξέρει ότι όσο κι αν βουτήξει στα προβλήματα θα καταφέρει με κάποιο τρόπο να φτάσει το πεπρωμένο του. Είναι κοινό στοιχείο των Vikings η πεποίθηση αυτή, είναι κοινό στοιχείο η άρνηση να φοβηθούν το θάνατο, είναι κοινό στοιχείο ο πόθος για την Valhalla.

Ο Bjorn έρχεται αντιμέτωπος με τον οικογενειάρχη Rollo, ο οποίος μιλά Φράγκικα για να εκνευρίσει τους παλιούς του φίλους πριν τους ρίξει στο μπουντρούμι. Ήταν βέβαιο ότι στην ψυχή του Rollo κρυβόταν ακόμα ένας Viking, ήταν σίγουρο ότι θα είχε βαρεθεί την ζωή του οικογενειάρχη βασιλέα αλλά είναι και απελπιστικά εύκολο το πώς βρέθηκε ξανά στις βάρκες με τους άσπονδους φίλους και συγγενείς του. Και το πόσο μικρή ήταν η τιμωρία του.

Το θετικό είναι ότι θα δούμε πολύ άμεσα να ξεδιπλώνονται τα σχέδια του Bjorn και τους Vikings να εφορμούν σε νέα μέτωπα. Κι αν φάει ο Floki την καρωτίδα του Rollo, δεν νομίζω ότι θα πειράξει πολύ κανέναν.

Το θολωμένο μυαλό του Ragnar

Πράττει επικίνδυνα ο Ragnar. Είναι σίγουρο ότι ποντάρει στην βαθύτερη σχέση που έχει με τον παλιόφιλό του τον Eckbert, είναι βέβαιο ότι δεν θα σταθεί στο να πεθάνουν οι δικοί του (όπως αποδείχτηκε περίτρανα) αρκεί ο ίδιος να φτάσει στον προορισμό. Αν είπαμε πριν για την ξεροκεφαλιά των Vikings απέναντι στον θάνατο, ο Ragnar δρα σαν να είναι υπεράνω των φυσικών νόμων. Και σέρνει μαζί του και τον Ivar ο οποίος είναι απλά πανευτυχής που έχει πάει εκδρομή με τον μπαμπά.

Δεν ξέρω αν η τηλεοπτική αφήγηση υπερβάλλει σε σχέση με την ιστορία. Δεν ξέρω αν ο μύθος των ηρώων (με βεβαιότητα πραγματικών όπως ο Ivar ή αμφισβητούμενων όπως ο Ragnar) ξεπερνά στην οθόνη μας τις δοξασίες. Αλλά ο Ragnar μοιάζει πραγματικά να έχει ζήσει όλη του τη ζωή αδιαφορώντας για κάθε τι άλλο γύρω του πέρα από τη Lagertha, τον Bjorn και τώρα τον Ivar. Πρώτα απ’ όλα αδιαφορώντας για τον θάνατο.

Αφού λοιπόν ξεπαστρεύουν τους ολίγους εκλεκτούς συμπατριώτες τους, οδεύουν προς την συνάντηση με αυτό το ανώμαλο τρίο που είχαν αφήσει πριν λίγα χρόνια πίσω στο αγγλικό έδαφος. Δεν είμαι σίγουρος τι είναι εκείνο που αναζητά πια ο Ragnar σε αυτό το ταξίδι. Γιατί αν θέλει απλά ένα εισιτήριο για Valhalla, το πάει μια χαρά.

The crippled son S01E03

Είναι πολύ ωραίος αυτός ο τύπος που υποδύεται τον Ivar. Η έκσταση στο βλέμμα κάθε φορά που σκοτώνει κάποιον για χάρη του πατέρα του, η χαρά στη φάτσα ολόκληρη κάθε φορά που του μιλά, το πείσμα την ώρα που σέρνεται στα βράχια, είναι ενδεικτικά ενός ανθρώπου που περιμένει μια ζωή για ένα τέτοιο ταξίδι.

(έλα, sorry)

Με την ίδια βεβαιότητα που στο τέλος του προηγούμενου επεισοδίου κανείς δεν ανησύχησε για την υγεία του Ivar, θα πούμε και σε αυτό το recap ότι ο Ivar θα τον βρει το δρόμο του ακριβώς γιατί είναι ο εκλεκτός. Εκείνος ο οποίος έζησε στη λάσπη τόσα χρόνια ακριβώς για να μπορεί να δέχεται τώρα το στοργικό φιλί του Ragnar στο μέτωπο και να αδιαφορεί κι εκείνος εξίσου για τη ζωή και το θάνατο.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ

Προσοχή: ακολουθεί φρενήρης νοσταλγία για τις πρώτες σεζόν

Ααχχ θυμάστε τότε που.. στοπ – *ανάβει πρώτα το τσιμπούκι του με ένα τεράστιο σπίρτο* – πάμε πάλι. Αχχ θυμάστε τότε που οι Vikings ήταν αληθινοί απόγονοι του Θορ; Τότε που οι σκηνές μάχης ήταν τόσο συχνές όσο τα κλάματα του Ρικ στο Walking Dead; Που έρεε το αίμα άφθονο και τα ρούχα ήταν λιγότερα; Τώρα τι έχουμε; Τριμαρισμένα μούσια (εξαιρείται ο Ράγκναρ και ο Φλόκι), έναν Ρόλο που υποδέχεται τους πολεμιστές με παιδιά, σκυλιά, μπουρνούζι και το τηλεκοντρόλ της plasma στο χέρι και τον Ράγκναρ να φτάνει στο Έσσεξ με κάτι τύπους που μοιάζουν να έριξαν μόλις κουβά σε ένα πρακτορείο στην Ομόνοια. Με πιο απλά λόγια, το Vikings δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σ’ αυτό το επεισόδιο. Two Journeys. Ένα το ταξίδι του Μπγιορν στη λαμπρή αρχή της σάγκα του και άλλο ένα του Ράγκναρ στο τέλος της δικής του. Δεν ξέρουμε αν παραδίδεται στον Έγκμπερτ για να πεθάνει (επιτέλους) αλλά σίγουρα έχει φτάσει στο τέλος της διαδρομής. Αποβιβαστείτε. Άιβαρ βγαίνεις.

Και συνεχίζω με την κλασική εμμονή μου, που θα ονομάσω εδώ συνοπτικά  “Τα κρυφά νοήματα του Vikings και πως να τα αποκωδικοποιήσεις όταν τα βρεις μπροστά σου” (όχι και τόσο συνοπτικά τελικά). Ως τώρα έχουμε δει τρία επεισόδια όπου τρεις χαρακτήρες “επαναβαπτίζονται” δια του πνιγμού. Ξεκινάμε με τον Ράγκναρ που ως γνήσια μετενσάρκωση του Όντιν, κρεμάστηκε από ένα δέντρο όπως ακριβώς ο αγαπημένος του θεός -σύμφωνα με τη μυθολογία- είχε κρεμαστεί από το Δέντρο της Ζωής Ύγκντρασιλ για να αποκτήσει την απόλυτη γνώση. Ο Όντιν όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν γουστάρει να μοιραστεί καμιά γνώση με τον τρελάκια και έτσι στέλνει τα κοράκια του (το ψευδώνυμο του είναι raven god) για να τον σώσουν. Στη συνέχεια, ο Άιβαρ σχεδόν πνίγεται δεμένος στο κατάρτι ξεπερνώντας τους φόβους του. Αυτό που δεν ξεπέρασε δυστυχώς είναι η πολυλογία του. Τέλος, ο Ρόλο επαναβαπτίζεται ως βίκινγκ με έναν εικονικό πνιγμο παύλα βασανιστήριο, που θα ζήλευε κάθε bully στο προαύλιο του σχολείου. Δεν ξέρω αν του άξιζε, πάντως ROLO IS BACK. Περιμένουμε τώρα με αγωνία τον “επαναβαπτισμό” της Άσλαγκ. Κάτι μου λέει ότι θα περιέχει πολύ πόνο, πολύ αίμα και πολύ αϊλάινερ.