O Weeknd τραγούδησε για όλους μας

Οι φετινές συνθήκες απαίτησαν κάτι διαφορετικό. Είναι ειρωνικό, αλλά το σόου του Weeknd στο ημίχρονο του Super Bowl ήταν ίσως η μόνη στιγμή που αυτή η κυνική υπερπαραγωγή που έστησε το NFL, σταμάτησε να υποκρίνεται πως όλα είναι φυσιολογικά.

Για μια ολόκληρη σεζόν, το πρωτάθλημα συνεχίστηκε σα να μη συμβαίνει τίποτα, με ομάδες να κατεβάζουν διαλυμένα ρόστερ απλώς για να γίνουν όπως-όπως όλοι οι αγώνες. Τη βραδιά του Super Bowl η λίγκα γέμισε ένα γήπεδο με αποστασιοποιημένους θεατές και με χαρτονένια αντίτυπα ανάμεσά τους, για να δίνεται η ψευδαίσθηση ενός κανονικού, sold out αγώνα. Στο χορτάρι οι παίχτες έπαιξαν τον τελικό τους. Ο Πρόεδρος έστειλε το μήνυμά του. Στο τέλος έγινε η απονομή, και κάτω από μια βροχή κομφετί οι νικητές σήκωσαν το τρόπαιό τους. Τη νύχτα που ακολούθησε έγιναν ξέφρενα πανηγύρια στη Φλόριντα.

Το NFL έκανε ό,τι μπορούσε ώστε κοιτώντας το φετινό Super Bowl από την απόσταση ενός μέλλοντος που ελπίζουμε να έρθει, να μη φαίνεται υπερβολικά πολύ πως η χρονιά που ζούμε είναι ακραία παρά φύσιν. The show must go on, και για την ακρίβεια πρέπει να είναι απολύτως γνώριμο. Θεατή, μείνε ήρεμος: Όλα είναι στη θέση τους.

Εκτός. Εκτός, από το σόου που είδαμε στο ημίχρονο. Η πρακτική αδυναμία της ύπαρξης κοινού μετέτρεψε αυτό που πάντα ήταν μια έξτρα συναυλία, σε κάτι εκ των πραγμάτων διαφορετικό. Σε ένα περίεργα εσωτερικό σόου που έπιανε κάτι από τη μοναχική μας αγωνία, παίζοντάς την απευθείας πια στο κοινό της τηλεόρασης. Δεν υπήρχε συναυλιακή βάση: Ο Weeknd τραγούδησε αποκλειστικά για εμάς.

Το οποίο διαφέρει από το «αναγκαστικά, έκανε μια συναυλία μόνο για τις κάμερες». Όχι. Το form εδώ σχημάτισε το περιεχόμενο, και ο Weeknd ήταν ένας τέλειος σούπερ σταρ για αυτή τη συγκυρία. Ο Weeknd δεν είναι ίσως φτιαγμένος για να κάνει εντυπωσιακά χορευτικά σε μια συναυλιακή σκηνή, ούτε διαθέτει αυτή τη στόφα ενός ροκ σταρ που θα καθοδηγεί το κοινό με την κιθάρα του σαν μαγικός αυλητής.

Έχει όμως κάτι άλλο: Ένα πληγωμένα κουλ πόνο, κάτι το εσωτερικά ηλεκτρισμένο. Και έχει επιτυχίες, φοβερές, η μία-μετά-την-άλλη επιτυχίες ώστε να σε πιάσει σε singalong και να μη σε αφήσει. Μοιάζει διαρκώς χτυπημένος και horny, δύο πολύ συγκεκριμένες αισθητικές αξίες που ούτε μπορείς να τις προσποιηθείς πολύ ούτε να τις αγοράσεις. Ακόμα κι όταν τραγουδάει μπροστά σε έναν τοίχο από (ζωντανές; άψυχες; σα να μην του κάνει διαφορά;) φιγούρες, όπως έκανε με το -μαδερφάκιν- Starboy στο ξεκίνημα του Super Bowl σόου του, μοιάζει και πάλι σα να μιλάει με παράπονο στον ίδιο τον εαυτό του.

Σαν κυνηγημένος βρέθηκε σε ένα παροξυσμικό τούνελ από καθρέφτες φωνάζοντας Can’t Feel My Face, εδώ πια παίζοντας με αποκλειστικά τηλεοπτικούς όρους, με παραμορφωμένες αντανακλάσεις του παντού στο κάδρο και με τον ίδιο σε ένα διαρκές κυνηγητό με την κάμερα. Καθώς δεκάδες μπανταρισμένες εκδοχές του ξεχύνονται σε αυτή την παραζάλη, το σόου όχι μόνο καταφέρνει να οπτικοποιήσει μια νοητική κατάσταση αγχωμένης, ασφυκτικής τρέλας, αλλά το κάνει γεννώντας memes στο λεπτό. Γιατί είπαμε, δεν είναι συναυλία, είναι κάτι που περνάει απευθείας στο timeline σου.

Είναι εξάλλου συνεπές. Το Blinding Lights, η μεγαλύτερη επιτυχία του Weeknd και μια από τις μεγαλύτερες της εικοσαετίας, εκτοξεύθηκε μέσα από το TikTok, και αυτό το virality των μοτίβων της απομόνωσης και της επανάληψης αποτυπώνει με ευφυή τρόπο και το σόου καθώς κορυφώνεται με αυτό το κομμάτι. Όταν το House of Balloons/Glass Table Girls αρχίζει να οδηγεί στο μεγάλο σουξέ, ο Weeknd βρίσκεται ήδη πια στο χορτάρι, περιτριγυρισμένος από αμέτρητους κλώνους του- ακόμα κι εδώ, μοιάζει κυνηγημένος.

Το δε σκηνικό, έχει κάτι το βαθύτατα αλλόκοτο. Εκεί που όλα αυτά τα σόου στήνονται και παίζονται πάνω σε stages μπροστά σε ζωντανούς, ολοζώντανους, αφιονισμένους αλαλάζοντες ανθρώπους, εδώ τα πάντα είναι έρημα. Είναι σκοτάδι, stage δεν υπάρχει, και οι μόνοι άνθρωποι είναι τα κουστουμαρισμένα ζόμπι-Weeknd. Σαν κάποια Upside Down εκδοχή του πραγματικού κόσμου, εκεί όπου κάποια κανονική συναυλία ίσως πραγματοποιείται την ίδια στιγμή, μα εμείς είμαστε κολλημένοι εδώ, στην κάτω πλευρά.

Η σκοτεινή διάσταση του κομματιού είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένη. (Όπως και όλων των κομματιών του εξάλλου, όπως το Can’t Feel My Face. Το πιο αστείο tweet που είδα κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου ήταν πως χορηγός του σόου είναι η Pepsi αλλά όλα τα τραγούδια είναι για την κόκα.) «Είναι για το πώς θες να δεις κάποιον τη νύχτα, και έχεις πιει, και οδηγάς προς αυτό το άτομο και σε τυφλώνουν τα φώτα του δρόμου», εξήγησε στο Esquire o Weeknd.

«Αλλά τίποτα δε μπορεί να σε σταματήσει από το να πας να δεις αυτό το άτομο, επειδή είσαι τόσο μοναχικός».

Κάτι στα έγκατα αυτού του συναισθήματος πετυχαίνει μια βαθιά σύνδεση με τη συλλογική μας αγωνιώδη μοναξιά. Δεν έγινε τυχαία αυτό το κομμάτι η μεγαλύτερη επιτυχία του τελευταίου χρόνου, και δε θα υπήρχε πιο ταιριαστή επιλογή για αυτό το live, αυτή τη στιγμή. Είναι ένα σόου που έμοιαζε σα να μην ανήκει εκεί. Μια απόκοσμη meme εξτραβαγκάνζα του τώρα.