Μάχες, Αμαζόνες και Professor Lupin: Σχολιάζοντας τη Wonder Woman
Το PopCode απαντάει σε όλες τις απαραίτητες ερωτήσεις για την Αμαζόνα της καρδιάς μας.
- 19 ΙΟΥΝ 2017
Wonder Woman Week: Στις 8 Ιουνίου η ‘Wonder Woman’ φτάνει στις αίθουσες από την Tanweer και το PopCode αφιερώνει μια σειρά από θέματα στην πολυαναμενόμενη ταινία. Θα διαβάσετε προφίλ και αφιερώματα στην εμβληματική ηρωίδα, στις περιπέτειες και στις ενσαρκώσεις της, στην ήδη μεγάλη επιτυχία της ταινίας, καθώς και συνεντεύξεις με την Gal Gadot και τον Chris Pine, και τη σκηνοθέτιδα Patty Jenkins.
***
Την περιμέναμε, τη στηρίζαμε, την είδαμε. Ώρα να την αναλύσουμε.
Από τις αγαπημένες μας στιγμές μέχρι το μέγεθος του Steve Trevor, το PopCode απαντάει όλες τις απαραίτητες ερωτήσεις για την Αμαζόνα της καρδιάς μας και την πρώτη της σόλο εμφάνιση στον κινηματογράφο.
Εάν δεν έχεις δει ακόμα την ταινία, τσακίσου ώρα να εγκαταλείψεις το ποστ γιατί ακολουθούν spoilers.
– Το αγαπημένο μας κομμάτι της ταινίας. Σκηνή, στιγμή, ιδέα, ηθοποιός, οτιδήποτε.
Ιωσηφίνα: Το αγαπημένο μου κομμάτι της ταινίας – και μπορεί και το καλύτερο – ήταν το ‘No Man’s Land’ της δεύτερης πράξης, με τη Diana να παίρνει όλα τα πυρά της μάχης για να καταφέρει το τάγμα να προχωρήσει και να απελευθερώσει τους κατοίκους της κοντινής περιοχής. Η έναρξη της σκηνής είναι ήδη εμβληματική, το σάουντρακ χτίζει μέχρι να φέρει πίσω το ‘Is She With You’ την κατάλληλη στιγμή, και η Wonder Woman γεννιέται μέσα από τη Diana με τρόπο που αντιπροσωπεύει και εξυψώνει τη 76χρονη ιστορία της.
Δεν είναι στα γραφικά, ούτε στη χορογραφία της μάχης η αξία της σκηνής, παρ’ ότι και τα δύο είναι πολύ δυνατά (σημείωση: η Diana κυκλοφορεί με ένα μεταλλικό εσώρουχο σε ολόκληρη την ταινία, αλλά κανένα καρέ των πάντοτε επίφοβων σκηνών μάχης δε θέλησε να μου το θυμίσει αυτό). Η στιγμή είναι σημαντική γιατί δεν αφορά τον Ήρωα Εναντίον του Κακού, αλλά την ίδια ως χαρακτήρα που ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει και δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν – θα κάνει αυτό που άφησε την πατρίδα της για να κάνει. Τόσο απλά. Την ακολουθούμε βήμα-βήμα σε μια αποστολή που προστατεύει τον Αδύναμο, από αυτές που βρίσκονται πάντα θεωρητικά στο κέντρο μιας υπερηρωικής ταινίας αλλά καμιά φορά ξεχνιούνται στην πορεία, και μέσα από αυτήν, η τελική της απόφαση στη μάχη εναντίον του Άρη αποκτά μεγαλύτερο βάρος.
Το ‘No Man’s Land’ άρχισε να με συγκινεί από τη στιγμή που η Diana πάτησε στα σκαλιά (μέχρι να αναδυθεί είμαι σίγουρη ότι τα μάτια μου ήταν ήδη κόκκινα) και δεν ήμουν η μόνη. Κανείς σε κανένα σημείο της ταινίας δε λέει τις λέξεις “Wonder Woman”, αλλά σ’ αυτήν τη σκηνή ξέρεις ακριβώς τι βλέπεις.
Νάνσυ: Όταν μπήκε η Diana στην αίθουσα που γινόταν το συμβούλιο γιατί απλά ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΠΕΙ. Μου φάνηκε τόσο αναζωογονητικό να βλέπω μια ηρωίδα να μην αμφισβητεί την ύπαρξή της και το ρόλο της στο χ, ψ γεγονός απλά γιατί είναι γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Ναι, προφανώς έχουμε δει δεκάδες υπέροχες γυναίκες σε δυναμικούς ρόλους αλλά το βλέμμα ”ωχ μαλάκα, τι κάνω εγώ εδώ και προσοχή μην λυγίσεις και δουν το άγχος σου” σε έκανε να πιστεύεις ότι η συγκεκριμένη ηρωίδα έπρεπε να αποδείξει ότι αξίζει να είναι εκεί, ενώ η Diana ήξερε ότι ανήκει εκεί και ότι η φωνή της δεν είναι λιγότερο σημαντική από του Professor Lupin.
Θοδωρής: To No Man’s Land. Νομίζω είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της ταινίας στο υπερηρωικό canon, όταν οι υπερηρωικές ταινίες θα έχουν πεθάνει σε κάποια χρόνια από τώρα και φτιάχνουν αφιερωματικά μοντάζ, αυτή η σκηνή θα υπάρχει μέσα για να δείχνουν τι ήθελε να πετύχει το είδος. Όπως στα αφιερώματα για τις ταινίες με σανδάλια υπάρχει η σκηνή της μάχης με τους σκελετούς από τον ‘Ιάσωνα και τους Αργοναύτες’, τέτοιο πράγμα. Η Jenkins δεν είναι ιδιαίτερα καλή στις σεκάνς δράσης (τις generic τελοσπάντων, αυτές που της είπαν πως πρέπει να κάνει) αλλά εδώ κοιτάζει τη Diana σαν ένα κάδρο που απεικονίζει μια σκηνή από τον πόλεμο η οποία θέλει να δραπετεύσει από την ακινησία και να σύρει την αλλαγή. Το κάδρο γεμίζει με την αντίσταση και την ορμή της. Οι καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι εκείνες που τα πάντα στη Diana μοιάζουν αβίαστα εμβληματικά, κι αυτή η σκηνή ήταν πάνω από όλες.
– Τι είδαμε σε αυτή την ταινία που μας φάνηκε καινούριο/πως δεν έχουμε ξαναδεί ακριβώς έτσι σε κάποια άλλη υπερηρωική, της DC ή της Marvel;
Ιωσηφίνα: Δύο κινηματογραφικά σύμπαντα, έναν Nolan, 3 Spider-Men, 3 Hulk, 2 ομάδες ‘Fantastic Four’, και 17 χρόνια μετά την πρώτη φορά που οι μεταλλαγμένοι έβγαζαν ακτίνες από τα μάτια τους στη μεγάλη οθόνη, το κόνσεπτ του πρωτότυπου origin story ακούγεται μάλλον αστείο.
Κι όμως, το ‘Wonder Woman’ μπορεί να ακολούθησε τη φόρμουλα του άβγαλτου υπερήρωα-που-δεν-είναι-ακόμα-υπερήρωας πριν τον βάλει να παλέψει με τον μεγαλύτερο εχθρό του στην τελευταία πράξη της ταινίας, αλλά δεν είναι μια απ’ τα ίδια.
Η μεγαλύτερη, σίγουρα, διαφορά είναι αυτή που βρίσκεται στο στόμα όλων από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η ταινία. Βλέπουμε τα πάντα μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας. Στον κόσμο της υπερηρωικής δράσης, αυτό δε συμβαίνει συχνά. Όχι τουλάχιστον σε ταινίες που αφορούν πρωτίστως την ίδια. Η Diana, όμως, είναι αναμφίβολα η σταρ της ταινίας της. Μπορεί να δίνει χρόνο στους χαρακτήρες που την πλαισιώνουν να αναπτυχθούν και να επηρεάσουν και την ίδια μέσα από την επικοινωνία τους, αλλά την αφορά και η παραμικρή υποπλοκή του σεναρίου.
Βασική σημείωση είναι και ότι η Diana αυτή τη στιγμή, ανεξάρτητα με τη μελλοντική της πορεία στο DCEU, είναι 100% ηρωίδα, αγνή και πρόβια. Με το σινεμά να δείχνει μέχρι στιγμής αδυναμία σε μετανοούσες αντι-ηρωίδες όπως η Catwoman και η Black Widow, ή χαρακτήρες που σχηματίστηκαν μέσα από πόνο όπως η Jean Grey και η Storm (όλες τους στο μεταξύ μεγάλες αγάπες μου στο χαρτί και τις περισσότερες φορές και στο σελιλόιντ), η Diana που μεγάλωσε με αγάπη και άρα αυτό έχει να μεταδώσει, είναι δυνατή όσο είναι και ευάλωτη, και δεν έχει καμία ανάγκη παλιά ή φρέσκα τραύματα για να πλάσει τον ηθικό της κώδικα.
Θα προσθέσω τον ακομπλεξάριστο Steve Trevor που δεν τραβούσε κανένα ζόρι να την αφήσει να υπερασπιστεί την τιμή του σε στενά σοκάκια ενώ σε άλλη ταινία ο ανδρικός χαρακτήρας θα το έπαιρνε όλο πάνω του (μπορούμε να κάνουμε τους Steve Trevor και Peeta Mellark τα νέα κινηματογραφικά girlfriends, παρακαλώ;), το αβίαστο χιούμορ (*γκουχ* Marvel *γκουχ*) που έδινε μια πολύ old school ελαφράδα μονάχα όπου έπρεπε και βοήθησε το φεμινιστικό μήνυμα της ταινίας να υπάρχει μέσα από τους περιορισμούς της γυναίκας στη συγκεκριμένη χρονική τοποθέτηση χωρίς να το ανεμίζει σαν σημαία (“we fight with our principles, that’s how we’re gonna get the vote”), και έβαλε ξανά στο παιχνίδι την ανάπτυξη των χαρακτήρων στη παραγκωνισμένη από τα μοντέρνα μπλοκμπάστερ δεύτερη πράξη.
Νάνσυ: Εχμ, όλα; Έστω ό,τι αφορά την Diana και όλες τις άλλες γυναίκες στην ταινία. Επί 2,5 περίπου ώρες η οθόνη γέμιζε με την Gal και δεν υπήρξε ούτε ΕΝΑ ”im bringing sexy back” όπως θα έλεγε ο JT, στιγμιότυπο. Μπορώ ωστόσο να σου περιγράψω με λεπτομέρεια σκηνές με το Σκαρλετάκι στους Avengers και να απαριθμήσω 3, 4 σκηνές στις οποίες περπατάει αργά με το πλάνο εστιασμένο στο στήθος ή τον πωπό της (ή ποπό; μήπως ποπώ ή ΩΜΠΩΜΠΩΜΠΩ;). Τέλος πάντων αυτό. Δηλαδή η Gwyneth Paltrow στο ‘Iron Man 3’ κυκλοφορεί με μπουστάκι και yoga pants. Γιατί; Ε; Να μην σχολιάσω το αναίτιο upskirt πλάνο στην Elizabeth Olsen στο ‘Age of Ultron’.
Θοδωρής: Μου αρέσει που οι ταινίες της DC έχουν να κάνουν με θεούς, με τη θρησκεία, με σύμβολα. Οι ταινίες της Marvel στην καλύτερή τους είναι το ‘Breakfast Club’, το οποίο μου αρέσει αλλά δεν νιώθω πως είναι εξίσου vital ώστε να το βλέπουμε ξανά και ξανά. (Ειδικά από τη στιγμή που το ‘Avengers’ το τελειοποίησε μεμιάς ως υπερηρωικό φορμάτ.) Το ξέρω πως το αφήγημα μας υποχρεώνει να καταστρέψουμε το BvS ώστε να ανυψώσουμε το ‘Wonder Woman’, αλλά ας δοκιμάσουμε αυτό για αλλαγή: Και οι δύο ταινίες, με ακραία διαφορετικούς τρόπους, μιλάνε για το πώς διαφορετικοί θεοί αντιδρούν απέναντι σε διαφορετικές κοινωνικές στιγμές στο χρόνο. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και γι’αυτό θα είναι πολύ κρίμα αν το μέλλον των ταινιών DC εξελιχθεί, τελικά, σε μια ξεπατικωσούρα Marvel, όπως όλο και περισσότερο διαφαίνεται.
– Το νησί των Αμαζόνων και οι ίδιες οι Αμαζόνες. Σχόλια. Μας άρεσε; Οι αμαζόνες πώς μας φάνηκαν;
Ιωσηφίνα: ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΠΑΩ. Η απόδοση της Themyscira ήταν εκπληκτική. Ένα μέρος που από τη μία μοιάζει γνώριμο, ειδικά στα δικά μας μέρη, και ταυτόχρονα αποκομμένο και άγνωστο. Τεράστια χαρά και για τις Αμαζόνες που ήταν όλων των χρωμάτων και μεγεθών, αλλά και για την ιεραρχία που χρειαζόταν να υπακούει ακόμα και η κόρη της βασίλισσας. Ένα μικρό κρατίδιο με κανόνες που αντιμετώπιζαν τις κατοίκους του ως ίσες.
Μεγάλη ανακούφιση και για την απεικόνιση των Αμαζόνων σύμφωνα με την παραδοσιακή, φιλειρηνική αποστολή που είχαν πάντοτε μέχρι να την τσακίσει το ‘New 52’ της DC. Δεν ήθελα να τις δω να χρησιμοποιούν με βία τους άντρες για αναπαραγωγή πριν τους σκοτώσουν και δε χρειάστηκε.
Ο ενθουσιασμός μου όταν εμφανίστηκαν στην παραλία για να καθαρίσουν με διπλό άξελ και τριπλό τόλουπ μου θύμισε χτυποκάρδι από ‘Two Towers’, όταν έσκασαν μύτη τα ξωτικά στο Helm’s Deep. Πάντα τέτοια.
Υ.Γ. (1) Robin Wright, στο στήθος μου μη φοβηθείς τρία βέλη να καρφώσεις.
Υ.Γ. (2) Γεια σου ήλιε στη DC, τι όμορφα που μπορείς να λάμπεις όταν σ’ αφήνουν.
Νάνσυ: Κοίτα, μεταξύ μας βρήκα λίγο αστεία τη σκηνή που απλά πέρασε η βάρκα από το μπάμπολ του νησιού. Δηλαδή ολόκληρος Δίας έκανε κουμάντο να δημιουργήσει αυτό το νησί και να το κρύψει από τον Άρη και το μπάμπολ έσπασε όταν μπήκε μια βάρκα με κάτι μαντραχαλέους; Αλήθεια τώρα; Φωνάξτε την Ερμιόνη να σας κάνει ένα μπάμπολ να μην περνάει τίποτα, άντε μόνο το άρωμά σας!
Κατά τα άλλα, βρήκα απολαυστικό το κομμάτι με το νησί και θα ήθελα να δω τη ζωή των Αμαζόνων, τύπου ”Kim and Kourtney take over New York”, ένα spin off δεν θα με χάλαγε κα-θό-λου. Οι Αμαζόνες ήταν όλες τους υπέροχες, χάρηκα που είδα γυναίκες κοντές, ψηλές, ντούκια, αδύνατες, χοντρές, όλες ίσες και όλες ενωμένες. Λάτρεψα τις χορογραφίες στις προπονήσεις και ω θεέ η σκηνή που ξεχύνονται στην παραλία με έκανε να θέλω να σηκωθώ όρθια στο σινεμά και να φωνάξω ΧΟΥ ΡΑΝ ΔΕ ΓΟΥΟΡΛΝΤ ΜΩΡΕ, αλλά δεν το έκανα γιατί έτρωγα maltesers και ξέρω να βάζω προτεραιότητες στη ζωή μου (ούτε καν).
Θοδωρής: Πέρα από το μπόλικο κακό slo-mo, το νησί μου φάνηκε πολύ, πώς να το πω;, πεζό. Όλο αυτό το κομμάτι του φιλμ ήταν σα να βιαζόταν να περάσει στο δεύτερο. Λάτρεψα Robin Wright επειδή τη λατρεύω στα πάντα φυσικά, ωστόσο η αγαπημένη μου συγκέντρωση αμαζόνων για αυτό το καλοκαίρι παραμένει άλλη.
– Μας άρεσε η 3η πράξη;
Ιωσηφίνα: Μας άρεσε. Σαν φόρμουλα ακολούθησε το κλασικό γκραν φινάλε από CGI και μπουνιές σε dolby surround, αλλά ο τελείως απενοχοποιημένος τρόπος που χρησιμοποίησε την αγάπη ως βασική φιλοσοφία της Diana την έβαλε στην καρδιά μου. “I believe in love” και ας με πείτε cheesy.
Νάνσυ: Ήταν ίσως το λιγότερο αγαπημένο μου σημείο, γιατί λίγο τυφλώθηκα από τα εφέ αλλά ναι sure, στηρίζω. Στην τελική είδαμε την Diana να εξαφανίζει ένα μεγάλο παπάρι από τον κόσμο, οπότε ναι, υπό αυτή την έννοια μου άρεσε.
Θοδωρής: Hard pass.
– Kάτι για την Gal Gadot. Από έναν πίνακα μέχρι ένα ποίημα.
Ιωσηφίνα: Δεν την αξίζει η ανθρωπότητα.
Νάνσυ: Αυτή η γυναίκα γύρισε την ταινία ενώ ήταν έγκυος και εγώ αυτή τη στιγμή βαριέμαι να σηκωθώ να στεγνώσω τα μαλλιά. Τι άλλο να πει κανείς; Είναι υπέροχη, δεν την αξίζουμε όπως λέει και η Ιωσηφίνα.
Θοδωρής: Ειλικρινά, ας πάρει και Όσκαρ. Πολύ συχνά λατρεύω ερμηνείες όπου δε νιώθεις στιγμή πως ο άλλος παίζει, παρά ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη κάτι άμεσα, επιθετικά αισθητικό και larger than life, που δε μπορείς να ξεψαχνίσεις την ‘ερμηνεία’ μέσα από την ίδια την ουσία του ρόλου. Την Gina Carano στο ‘Haywire’, τον Ryan Gosling στο ‘Drive’, τους Colin Farrell-Gong Li σε αυτό το μεγαλείο, τον Rock στο ‘Fast Five’, τους πάντες στο ‘Magic Mike XXL’- δεν έχει σημασία τι λένε ή πώς το λένε, σημασία έχει πώς κινούνται, πώς ιδρώνουν, πώς *υπάρχουν*. Χρησιμοποιούν το κινηματογραφικό κάδρο σαν παθιασμένη γλώσσα, και δε με ενδιαφέρει αν είναι ένστικτο, διεύθυνση, ή context, με ενδιαφέρει πώς κάτι τέτοιο καταλήγει να υπάρχει στην οθόνη μπροστά μου και να βγαίνει έξω από αυτήν. Η Gal Gadot ως Diana είναι κάτι τέτοιο.
– Έλεγε αλήθεια ή ψέματα ο Steve Trevor για το μέγεθός του;
Ιωσηφίνα: Έχω μια θεωρία που λέει ότι οι ακομπλεξάριστοι άντρες είναι πολύ εντάξει με τη σεξουαλικότητά τους, γι’ αυτό και δεν αισθάνονται μόνιμα την ανάγκη να αποδεικνύουν την αντρίλα τους. Ο Steve που σε όλη την ταινία ήταν ηρωικός μεν, αλλά και πολύ έτοιμος να αφήσει τη Diana να κάνει όσα δε μπορούσε ο ίδιος, είναι ακριβώς έτσι. Άρα ή λέει την αλήθεια, ή και μικρότερος να είναι ξέρει τι κάνει το παλικάρι. Και το κορίτσι ήξερε τι έκανε όταν τον άφησε να μπει στο δωμάτιο.
Νάνσυ: Ψέματα, καλέ αφού το είπε και η εκείνη. ”You let that little thing tell you what to do?” Χάσταγκ #διπλης, χάσταγκ #σεηντ
Θοδωρής: To ακούω αυτό που λέει η Ιωσηφίνα αλλά κλίνω περισσότερο προς το ό,τι έλεγε ψέμματα, εδώ άλλοι βγάλανε τα κομπιουτεράκια και έκαναν πράξεις.
– Tελευταία δήλωση / διαπίστωση; Για οτιδήποτε ακόμα θέλετε να προσθέσετε
Ιωσηφίνα:
Νάνσυ: +1 στο tweet που έβαλε η Ιωσηφίνα με πάρα πολλές καρδούλες <3
Θοδωρής: Το βρήκα πάρα πολύ cute που πολλοί άνθρωποι σοκαρίστηκαν με το evil turn του David Thewlis λόγω προϋπηρεσίας ως Lupin, που είναι από τους αγνότερα Καλούς Ανθρώπους της ποπ κουλτούρας του 21ου αιώνα. Σε αυτούς τους πολύ φίλους μου ανθρώπους, θέλω απλά να πω: Καλή διασκέδαση με την 3η σεζόν ‘Fargo’.
ΚΙ ΑΛΛΗ WONDER WOMAN
