Στη σειρά: Όλες οι ταινίες X-Men, από τη χειρότερη στην καλύτερη
Με αφορμή το 'Dark Phoenix', κατατάσσουμε τις ταινίες ενός franchise που σημάδεψε την εποχή των υπερηρώων πολύ περισσότερο απ' ότι του χρεώνεται.
- 9 ΙΟΥΝ 2019
Δεκαεννέα χρόνια μετά, το franchise των X-Men όπως το γνωρίσαμε από την 20th Century Fox φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του.
Εμείς θυμόμαστε καθεμία ταινία του ξεχωριστά και τη βάζουμε στη θέση της:
12. X-Men Origins: Wolverine (2009)
“We didn’t sign up for this”. Η πιο αντιπροσωπευτική ατάκα για την ταινία ολόκληρη, το καστ της, το ίδιο το franchise. Από την αρχή ως το τέλος του, το ‘Wolverine’ υπέφερε από κρίση ταυτότητας γιατί ήθελε να κάνει τα πάντα. Να είναι ταινία ενηλικίωσης, να είναι ρομάντσο, να είναι τρόμος, να είναι πολεμικό. Δεν είναι αδύνατον να συνδυαστούν όλα αυτά, και κάπου, σε κάποιο μυαλό, υπάρχει μια άρτια βερσιόν του φιλμ. Στο συγκεκριμένο τελικό αποτέλεσμα όμως, κάθε σκηνή έχει μπει από σετ διαφορετικής ταινίας. Τελικά το ‘X-Men Origins: Wolverine’ έμεινε στη μνήμη μας για τις ακατανόητες αισθητικές επιλογές στην εισαγωγή του Deadpool, αλλά και για το φιάσκο της κυκλοφορίας του. Είχε λικάρει νωρίτερα σε DVD ποιότητα, δέχτηκε τα πυρά του συλλογικού Ίντερνετ και οδήγησε στην ακύρωση της σειράς ταινιών ‘Origins’ που προγραμματιζόταν, για να δώσει τη θέση της στο ελαφρύ reboot που έφερε το ‘First Class’. Η δύναμη του Hugh Jackman στον ρόλο είναι αξιοσημείωτη ωστόσο, αφού παρά το λικάρισμα, η ταινία έφερε μεγάλα ποσά στα ταμεία.
11. X-Men: The Last Stand (2006)
Υπάρχουν ταινίες που μπορεί να μην επιβίωσαν στην κυκλοφορία τους, αλλά δικαιώθηκαν αργότερα. Το ‘Last Stand’ δεν θα είναι μία από αυτές. Το φιλμ μπορεί να υπερηφανεύεται για την καλύτερη ερμηνεία του Ian McKellen ως Magneto, τον Beast του Kelsey Grammer και την ιδανική προσθήκη της Ellen Page – ίσως και για την εντυπωσιακή επίδειξη στο Danger Room! – αλλά για τίποτα περισσότερο. To σενάριο περιόρισε το εύρος της εμβληματικού σάγκα της Dark Phoenix και η ανέμπνευστη σκηνοθεσία του Brett Ratner της ξερίζωσε τα φτερά. Το μεγαλύτερο έγκλημα του ‘Last Stand’ όμως, μπορεί να μην είναι καν ο χειρισμός μιας τόσο σπουδαίας ιστορίας των κόμικ. Είναι το πόσο βαρετό ήταν.
10. Dark Phoenix (2019)
Το ‘Dark Phoenix’ έκανε φιλότιμη προσπάθεια στην ανάδειξη των πραγματικών δυνάμεων της Jean Grey. Ως πιστή ακόλουθη των X-Men και την Jean, γι’ αυτό και μόνο θα το τοποθετούσα λίγο πιο πάνω από το ‘Last Stand’ που την είχε απλώς να πετάει κάτι κουτιά, με κάτι παλιοσίδερα στο background. Το τελευταίο μέρος της ταινίας ξύπνησε από τον άψυχο λήθαργο του υπόλοιπου φιλμ, όμως δεν ήταν αρκετό για να σώσει τις δύο άνευρες προηγούμενες πράξεις. Για ταινία που μιλούσε τόσο ακατάπαυστα για συναισθήματα, το ‘Dark Phoenix’ είχε πολύ λίγα τέτοια να επιδείξει.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
Το τελευταίο κεφάλαιο των X-Men είναι μια ταινία-αγγαρεία
9. X-Men: Apocalypse (2016)
Το ‘Apocalypse’ έχει τις στιγμές του. Ουσιαστικά όμως είναι μια επανάληψη του ‘Days of Future Past’, στην πιο χλιαρή, παραφουσκωμένη εκδοχή του. Δεν ήταν καινούριο πρόβλημα για το franchise αυτό. Μόλις φέτος πάλι, το ‘Dark Phoenix’ έγινε ένα ποτ-πουρί από παλαιότερες, καλύτερα δοσμένες επιλογές. Η χρήση του Oscar Isaac στην ταινία, ενός από τους πιο ικανούς ηθοποιούς της γενιάς του, θα είναι για πάντα ακατάληπτα ατυχής, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε για αντιπαραβολή τη σκηνή του Quicksilver. Αληθινό έπος.
8. The Wolverine (2013)
Το ‘The Wolverine’ ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια ανανέωσης του χαρακτήρα και, σε σημαντικό βαθμό, βρήκε το τρικ που θα μας έδινε αργότερα το ‘Logan’. Ο James Mangold έκανε τον ήρωά του τρωτό. Η υπαρξιακή κρίση του Wolverine δεν εξυπηρετείται στο τρίτο, πιο παραδοσιακά υπερηρωικό μέρος της ταινίας, όμως ο σπόρος είχε φυτευτεί. Κερδίζει επίσης από το setting της Ιαπωνίας και από την έμφαση σε διαλόγους που αναπτύσσουν τον κεντρικό χαρακτήρα.
7. Deadpool 2 (2018)
Είναι η σύσταση της X-Force η πιο αστεία σκηνή που έκανε ποτέ το franchise; Το ‘Deadpool 2’ είχε μεγάλη αποστολή μετά το ορίτζιναλ και, στο μεγαλύτερο μέρος του, την έφερε σε πέρας. Ο Wade Wilson έγινε οριακά συγκινητικός, ο Josh Brolin είναι τέλειος ως Cable και η Zazie Beetz κάνει fun την πιο αλλόκοτη υπερδύναμη. Η επιλογή του θανάτου της Vanessa όμως είναι ρεφραίν που έχουμε ακούσει περισσότερες φορές απ’ όσες αντέχουμε πια και, αρκετά προβλέψιμα, η ταινία βαραίνει κάτω από την ταυτότητά της. Το πρώτο ‘Deadpool’ μπορούσε να κοροϊδέψει τις υπερηρωικές ταινίες γιατί ήταν το πρώτο που θα το έκανε σε τέτοιο βαθμό. Το ‘Deadpool 2’ χρειάστηκε να καταλάβει ότι ήταν πια μέρος του παιχνιδιού.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗ ZAZIE BEETZ:
Από το ‘Atlanta’ στο ‘Deadpool’: Η χρονιά ανήκει ήδη στη Zazie Beetz
6. Deadpool (2016)
Το ‘Deadpool’ κατάφερε να αποδείξει είναι ότι μία ταινία που έχει μπει στην κατηγορία R, αυτή την ταμπέλα που ξορκίζουν τα στούντιο γιατί αναγκάζει τα άτομα κάτω των 17 να συνοδεύεται από κάποιον ενήλικο, μπορεί να σου φέρει πίσω μια περιουσία. Το ‘Deadpool’ έκανε παγκόσμιο άνοιγμα ύψους 260 εκατομμυρίων, σπάζοντας τότε το ρεκόρ για R-rated ταινίες. Και όλα αυτά σε budget 58 εκατομμυρίων. Κάτω από το μισό δηλαδή που συνηθίζεται για τα υπερηρωικά. Πέρα από τη φανταστική καμπάνια του, το υπερηρωικό είδος αυτοσαρκάστηκε μέσα από το ‘Deadpool’ και, μέσα στον κορεσμό, έμοιαζε εξιλεωτικός μονόδρομος.
5. X-Men (2000)
Πριν το ‘X-Men’, δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ναι, η δράση του είναι πια ξεπερασμένη και οι χαρακτήρες (και το look τους) απέχουν πολύ από τα κομιξικά τους ισοδύναμα. Το βάρος του όμως μέσα στο υπερηρωικό boom που ζούμε έκτοτε, δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Η ταινία είναι ένα απόσταγμα της ουσίας των X-Men και αυτό το πετυχαίνει ως character study. Δεκαεννέα χρόνια μετά, το DNA της διατρέχει πολλές από τις αγαπημένες μας ταινίες και έχει το προνόμιο να μας θυμίζει εποχές που μπαίναμε στις αίθουσες χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες για την απόδοση του σπάντεξ.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
Οι X-Men και ο διάλογός τους με την Ιστορία
4. X-Men: First Class (2011)
Το ‘First Class’ έπαιξε με τη σκυθρωπή παραδοσιακά παλέτα του franchise, αλλά και με την ενέργεια που είχαμε μάθει να περιμένουμε από τις ταινίες ‘X-Men’. Εν μέρει κατασκοπική περιπέτεια, εν μέρει ταινία ενηλικίωσης για νεαρότερους και μεγαλύτερους χαρακτήρες εξίσου, το φιλμ του Matthew Vaughn επέτρεψε στους χαρακτήρες να γνωριστούν και να δοκιμάσουν τις αντοχές ο ένας του άλλου μέσα από εκτενείς, πιο προσωπικές σεκάνς. Δεν είχαν όλοι βέβαια την ίδια τύχη, με τον Darwin, έναν μαύρο μεταλλαγμένο που βάσει των δυνάμεων είναι σχεδόν αδύνατο να σκοτώσεις, να πεθαίνει αναίτια στην αρχή της ταινίας. Θα περιμέναμε από μια ιστορία που πρεσβεύει την αποδοχή να μην ακολουθεί την πεπατημένη του Hollywood με τους μαύρους χαρακτήρες. Παρ’ όλα αυτά, είναι αυτή η σπάνια ταινία στο franchise που δεν εξαρτάται από τον Wolverine και αφήνει πραγματικό χρόνο στον Charles και τον Erik να αναπτύξουν τη σχέση τους, χωρίς να χάνονται όλοι οι υπόλοιποι. Το ‘First Class’ ήταν ανάσα φρέσκου αέρα και έχει πιθανόν το μεγαλύτερο rewatchability στη σειρά.
3. X2: X-Men United (2003)
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρώτα τρία λεπτά του ‘X2’. Και τον Nightcrawler του Alan Cumming. Συναρπαστική πρόταση για όσα μπορεί να είναι μια υπερηρωική ταινία το ‘X2’. Τη χρονιά του ήταν πραγματικό event. Τις επόμενες χρονιές ήταν – και έχει παραμείνει – το στάνταρντ. Το μέτρο σύγκρισης, όχι μόνο για τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς, αλλά για τις υπερηρωικές ταινίες γενικότερα. Το φράγμα που σπάει στην κλιμάκωση του φιλμ, έφερε μέσα και προσδοκίες που το Hollywood ακόμα θέλει να φτάνει.
2. Logan (2017)
Ο Mangold επανέρχεται στον Wolverine και σπάει τον τσαμπουκά της Ακαδημίας με μία υποψηφιότητα Διασκευασμένου Σεναρίου. Το ‘Logan’ είναι η πιο προσγειωμένη, πιο ωμή εκδοχή των μεταλλαγμένων που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη, και γιγαντώθηκε παρά το περιορισμένο της πεδίο για την απάντηση που έδωσε στην πιο βασική ερώτηση που πρέπει να απασχολεί όσους καταπιάνονται με το σπάντεξ: Τι θα είχε να προσφέρει ο ήρωάς σου χωρίς τις δυνάμεις του; Πιο πολύ κι από τη Dafne Keen ως X-23 ή τη σπαρακτική ερμηνεία του Patrick Stewart ως Professor X, θα εκτιμώ πάντοτε ότι η βία στο ‘Logan’, κάθε ζωή, κάθε στάλα αίματος που χύθηκε, μετρούσε. Παραπάνω από πακέτο ψυχαγωγίας, ήταν μια υπενθύμιση ότι τα απρόσωπα θύματα του Καλού και του Κακού που βλέπουμε στις ταινίες δράσης, πονάνε το ίδιο όταν πεθαίνουν. Και ότι δεν θα ήταν στ’ αλήθεια ποτέ εύκολο για έναν υπερήρωα να το ξεχάσει αυτό.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
Το ‘Logan’ θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τους υπερήρωες
1. X-Men: Days of Future Past (2014)
Η πιο φιλόδοξη σε εύρος ταινία της σειράς κατάφερε να μην προδώσει τους υψηλούς της στόχους. Παρά το τεράστιο καστ του, το ‘Days of Future Past’ κράτησε την ισορροπία διαχωρίζοντας την πλοκή σε δύο διαφορετικά χρονικά σημεία. Το σήμερα είχε τη δράση, το χθες το συναίσθημα, και όλα μαζί δεν αποσυγκεντρώθηκαν ποτέ από κάποιο ανεξέλεγκτο movie set που θα κατάπινε τους χαρακτήρες. Η ταινία έχει όλα τα συστατικά στη σωστή τους δόση και θα σε ψυχαγωγήσει ακόμα κι αν είσαι απλώς κάζουαλ θεατής του franchise.
ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ:
