Χρειαζόμαστε στην gaming ζωή μας το The Last of Us Part II;

Ειρωνικά, το 2016 θα μείνει στην gaming ιστορία για τα παιχνίδια που ανακοινώθηκαν εντός των χρονικών ορίων του και δεν το αφορούν άμεσα, παρά για τα videogames που κυκλοφόρησαν στους 12 μήνες του. Ναι, δεν ήταν και τόσο καλή η σοδειά φέτος (θεωρώ), και η σύγκριση με τα Red Dead Redemption 2 και The Last of Us Part II μοιάζει να είναι σαφώς κατά του. Δηλαδή, ακόμα δεν τα είδαμε, Αντετοκούνμπους τα βαφτίσαμε; ΟΚ, δείχνει πρόωρο να τα εκθειάσουμε πριν καλά-καλά μάθουμε έστω και λίγες λεπτομέρειες γι’ αυτά, όμως σκέψου κι αυτή την παράμετρο: Είναι τέτοια η δίψα μας να βιώσουμε συγκλονιστικά παιχνίδια που, ακόμα και το άκουσμα κορυφαίων ονομάτων, “σβήνει” το 2016 παικτικώς.

Αλλά τα της χρονιάς αυτής θα τα πούμε πιο αναλυτικά σε επόμενο(α) άρθρο(α). Το ζήτημα εδώ είναι ένα. Θέλουμε μεν, αλλά τελικά πραγματικά χρειαζόμαστε τη συνέχεια ενός συγκλονιστικού, οριακά τέλειου, videogame όπως του The Last of Us; Προσωπικά ψηφίζω ναι με χέρια και πόδια, αρκεί φυσικά να γίνει σοβαρή δουλειά. Παρακάτω, δεν προσπαθώ να σε πείσω αν έχεις αντίθετη άποψη, απλώς παραθέτω την επιχειρηματολογία μου.

GUSTAVO, ΠΑΙΞΕ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΣΟΥ

Καταρχάς, ας δούμε το πρόσφατο trailer της ανακοίνωσης ή, καλύτερα, ας φρεσκάρουμε τη μνήμη μας.

Είναι προφανές ότι δεν μάθαμε και πολλά, για την ακρίβεια σχεδόν τίποτα, κάτι αντίστοιχο με την περίπτωση του Red Dead Redemption 2. Επίσης, και τα δύο videogames μοιράζονταν την κοινή πεποίθηση ότι κάποια στιγμή θα ανακοινωνόταν sequel, απλώς δεν γνωρίζαμε το πότε ακριβώς. Ε, ναι, ήταν μάλλον αδύνατον δύο κορυφαία videogames, ποιοτικά αλλά και εμπορικά, να «χαθούν» και να μην τα εκμεταλλευτούν Sony και Rockstar.

Ενώ, όμως, η μεγάλη πλειονότητα των gamers υποδέχθηκε το RDR2 με την άποψη πως μία συνέχεια είναι απολύτως εφικτή και λογική, το καλοδεχούμενη δεν τίθεται καν σε αμφισβήτηση, δεν συνέβη ακριβώς το ίδιο με το TLOU Part II. Για την ακρίβεια, σχεδόν όλοι εξέφρασαν την επιθυμία (κομψά το θέτω) να το πιάσουν στα χέρια τους, αλλά αρκετοί από αυτούς το έκαναν με υποσημείωση του τύπου «τραβάτε με κι ας κλαίω». Από τη μία, εμφανίστηκαν ορισμένοι που υποστήριξαν το κοινώς λεγόμενο «πόσο πιο τέλειο να γίνει το τέλειο», ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι το φινάλε του πρώτου παιχνιδιού ήταν εξαιρετικό και κλείνει ιδανικά την ιστορία, πιο πέρα δεν πάει.

Ας πάμε πρώτα στο δεύτερο σκέλος. Να με συγχωρείτε αλλά συνέχεια στην πλοκή χωράει, και παραχωράει. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τίτλος του παιχνιδιού δεν είναι απλά The Last of Us 2, αλλά έχει εισέλθει αυτό το Part II (αν και μόνο μια δημιουργία έχει το δικαίωμα στην ιστορία να διαθέτει το Part II στον τίτλο της και δεν είναι άλλη από το The Godfather, αλλά τελοσπάντων). Αυτό σημαίνει ότι συνεχίζεται το original story, κάτι που επιβεβαίωσε και ο εκ των συν-δημιουργών του videogame, Neil Druckmann.

Να κάνουμε ένα μικρό break εδώ για να δώσουμε τις λίγες πληροφορίες που ξέρουμε. Ο έτερος συν-δημιουργός, Bruce Straley, δεν θα συμμετάσχει ενεργά στο project, θα κάνει τις διακοπές του κι έπειτα θα ασχοληθεί με κάτι καινούριο (αχά!). Το κενό θα προσπαθήσει να αναπληρώσει σε επίπεδο σεναρίου η Halley Gross, η οποία αποτελεί μία εκ των σεναριογράφων του νέου hit του HBO, του Westworld ντε. Ο Joel επιστρέφει (και ο τιτάνας Troy Baker ως φωνή του), η Ellie το ίδιο (και η Ashley Johnson) και, μάλιστα, θα γίνει το πρώτο βιολί, πρωταγωνίστρια ετών 19 (το Part II διαδραματίζεται πέντε χρόνια αργότερα από τα γεγονότα του TLOU). Τέλος, η μαγευτική μουσική του Αργεντίνου Gustavo Santaolalla θα μας συντροφεύσει κι εδώ.

Ο Druckmann, πάντως, είναι κάθετος. Το παιχνίδι θα αποτελέσει μια έντονη εμπειρία, θα είναι μια ιστορία μίσους σε αντίθεση με το πρώτο game που επρόκειτο για ιστορία αγάπης (δηλαδή το δέσιμο ανάμεσα σε Joel και Ellie αλά πατέρας-κόρη). Σύμφωνα με τον director, πολλές ιδέες έπεσαν στο τραπέζι, αλλά μία επικράτησε, η συνέχεια της σχέσης μεταξύ των δύο. Μάλιστα, επειδή αγαπάει υπερβολικά το παιχνίδι, δεν θα έπαιρνε την απόφαση για sequel αν δεν πίστευε ακράδαντα ότι πρόκειται περί της σωστής (ιδέας). Στα λόγια μου θα έρθεις Neil.

ΦΟΚΙΝ SPOILER ALERT

Οι υπεύθυνοι του site με διαβεβαίωσαν ότι θα υπάρξει εδώ ειδική σήμανση για τα SPOILERS που θα ακολουθήσουν για το τέλος του original The Last of Us, αν δεν το κάνουν να φάνε αυτοί το ξύλο, πάντως σε προειδοποιώ και λεκτικά. Σε κάθε περίπτωση, είναι μονόδρομος να αναφέρω ορισμένα πράγματα ώστε να στηρίξω την επιχειρηματολογία μου ότι χωράει sequel σε επίπεδο πλοκής.

Το φινάλε είναι πράγματι εξαιρετικό, όμως αφήνει εκκρεμότητες. Ο Joel σώζει την Ellie γιατί έχει αναπτύξει πλέον ισχυρούς δεσμούς με αυτήν, όπως θα έκανε κάθε «πατέρας» για την «κόρη» του, την τοποθετεί πάνω από το κοινό καλό. Για να δικαιολογήσει την απόφασή του στην Ellie, της λέει ψέματα, της ορκίζεται ότι το κλειδί για τη σωτηρία της ανθρωπότητας μέσω της παραγωγής αντιδότου δεν είναι αυτή και δεν χρειάζεται να θυσιαστεί.

Συνεπώς, λέω εγώ, θα μάθει ποτέ την αλήθεια η Ellie; Αν ναι, πώς θα αντιδράσει; Μήπως αυτή η μετατροπή στο ύφος από αγάπη σε μίσος, σύμφωνα και με τα λεγόμενα του Druckmann, έχει να κάνει με αυτό ακριβώς; Και, εν τέλει, ξεπερνώντας το διαπροσωπικό επίπεδο, πώς επηρεάστηκε η ανθρωπότητα από την ενέργεια του Joel, σε τι φάση βρίσκεται; Θα αφανιστεί ή τελικά θα έρθει η πολυπόθητη σωτηρία; Προσωπικά, θα ήθελα να τα δω όλα αυτά, δεν θεωρώ ότι δόθηκε ένα οριστικό τέλος στο story.

Το internet βρίθει αυτές τις μέρες από διάφορες θεωρίες για τις εξελίξεις που θα δούμε, σε επίπεδο πιθανολογίας όχι πληροφορίας. Πολλές κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας και του χαβαλέ. Μία, πάντως, μου έκανε κλικ. Ο Joel πέθανε κατά τη διάρκεια των 5 ετών που μεσολαβούν στα The Last of Us και Part II, η εμφάνισή του στο trailer αποτελεί παραίσθηση της Ellie, με την τελευταία να θέλει να πάρει εκδίκηση (εξού και το μίσος;). Μην ξεχνάμε ότι στο τέλος του πρώτου παιχνιδιού, ο Joel σκοτώνει την αρχηγό των Fireflies, την Marlene, δεν  θα ήταν αφύσικο να του επιφυλάξουν την ίδια μοίρα. Τι θα έλεγες, τώρα, αν η ίδια η Ellie σκοτώσει τον Joel; Βαρύ, ε;

ΔΕΚΑ ΣΤΟ ΔΕΚΑ

Δεν θα επιμείνω άλλο στο θέμα της ιστορίας, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του, τη δική μου μόλις την κατέθεσα. Όσο για το πρώτο σκέλος των ενστάσεων δεν το έχω ξεχάσει, θα έλεγα δε ότι τις ακούω με περισσότερη συγκατάβαση. Στο δικό μου μυαλό, το TLOU από πλευράς ατμόσφαιρας, gameplay και γενικότερων μηχανισμών ήταν εξαιρετικά ισορροπημένο, αν όχι αψεγάδιαστο. 

Τα videogames δεν είναι κινηματογράφος, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις παιχνιδιών που βελτιώθηκαν στο νούμερο 2 (check εδώ), από Mass Effect 2 και Assassin’s Creed II έως και το Uncharted 2 (της Naughty Dog κι αυτό). Μόνο που οι προκάτοχοι των παραπάνω ήταν μεν πολύ καλά games αλλά είχαν κάτι για να βελτιωθεί/ διορθωθεί/ προστεθεί. Στο The Last of Us, που μπούκαρε στον κόσμο μας και τσίμπησε τα 10άρια ένα προς ένα, τι να φτιάξεις, τι ν’ αλλάξεις και τι να τροποποιήσεις;

Ό, τι κι αν πειράξεις, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ν’ αλλοιώσεις τον χαρακτήρα του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, είναι ορισμένοι που παραπονέθηκαν για τον ρυθμό του παιχνιδιού, τους φάνηκε αργό, ιδιαίτερα στην αρχή. Ίσως καλύτερο multiplayer; OK, για το δεύτερο συμφωνώ, αν και θεωρώ ότι είναι απλώς συνοδευτικό στην εμπειρία του single player. Όσο για το ρυθμό, ήταν αργός σε ορισμένες στιγμές γιατί έπρεπε να είναι, συνέβαλλε στο ιδανικό χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Βέβαια, τώρα που πρόκειται για ιστορία μίσους, μπορεί πράγματι το γκάζι να πατηθεί, να γίνει πιο action (αλλά με ρέγουλα Naughty, ε;).

Όπως και να ‘χει, το στοίχημα για την Naughty Dog εμπεριέχει τεράστιο ρίσκο, αλλά ας της έχουμε εμπιστοσύνη. Εξάλλου, η ίδια μας έχει δώσει αυτό το δικαίωμα, σπανιότατα μας απογοητεύει (αν όχι ποτέ). Ο λόγος, λοιπόν, που θέλουμε αλλά και χρειαζόμαστε το The Last of Us Part II δεν είναι τελικά και τρομερά πολυσύνθετος. Ακόμα κι αν θα είναι κατώτερο του πρώτου και ορισμένοι υποστηρίξουν ότι θα ήταν φρόνιμο ν’ αποχωρήσει όσο ήταν στην κορυφή, θα είναι και πάλι ένα εξαιρετικό game, οι βάσεις και οι προϋποθέσεις υπάρχουν, το ίδιο λέει και η προϊστορία. Και τα εξαιρετικά videogames τα έχουμε (μεγάλη) ανάγκη, τώρα τελευταία σπανίζουν.