Χρυσές Σφαίρες: Οι νικητές που πήραν ώθηση για τα Όσκαρ

Οι 334 ψηφοφόροι στις Χρυσές Σφαίρες όμως, από 76 χώρες σε όλο τον κόσμο με κυρίαρχο το μπλοκ ψηφοφόρων στην Κεντρική και Νότια Αμερική, ακολουθούμενο από την Ευρώπη και την Ασία, δεν συμπίπτουμε με τα περισσότερα από 9.000 άτομα που έχουν τη δυνατότητα να ψηφίσουν για τα Όσκαρ. Η κατάκτηση μίας Σφαίρας έχει να κάνει με τη δυναμική και το να θεωρείται κανείς νικητής, ή τουλάχιστον ανταγωνιστικός. Κάποιος που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Αυτός είναι ο λόγος που, για παράδειγμα, οι νίκες της Demi Moore για το The Substance και της Fernanda Torres για το I’m Still Here είναι τόσο καλά νέα για τις ηθοποιούς.

Οι δυο τους βρίσκονταν πολύ χαμηλά στις περισσότερες από τις λίστες προβλέψεων για τα Όσκαρ, οι απροσδόκητες νίκες τους όμως, καθώς και το γεγονός ότι και οι δύο έδωσαν συγκλονιστικούς, ευάλωτους νικητήριους λόγους, τις έχουν βάλει πιο αποφασιστικά στο παιχνίδι.

Η ερμηνεία της Moore ως τηλεοπτική προσωπικότητα που παραμερίζεται για μία νεότερη αντικαταστάτρια (Margaret Qualley) είναι ατρόμητη, μία οσκαρική καμπάνια όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτό. Η ηθοποιός έχει την αφήγηση του comeback που αγαπούν οι ψηφοφόροι των βραβείων, κάτι που τόνισε έξυπνα στην ευχαριστήρια ομιλία της ξεκινώντας με το γεγονός ότι δεν είχε ποτέ βραβευτεί στη μακρά καριέρα της.

Ανέφερε μάλιστα την ανασφάλειά της και το πώς κάποιος παραγωγός τής είπε πριν από 30 χρόνια ότι ήταν «μία ηθοποιός του ποπ κορν» που θα μπορούσε να βγάλει μεν χρήματα αλλά δεν θα την έπαιρναν στα σοβαρά, μία ιδέα που η ίδια, εν τέλει, είχε ενστερνιστεί. Βοηθάει το γεγονός ότι το θέμα του The Substance, η αναγκαιότητα και το υψηλό κόστος της χολιγουντιανής ματαιοδοξίας και της διασημότητας, βρίσκει απήχηση.

Η Torres από την άλλη, μία βετεράνος ηθοποιός αλλά σε καμία περίπτωση αστέρι του Χόλιγουντ, ήταν ακόμη μεγαλύτερη – άξια – έκπληξη. Η διακριτική ερμηνεία της είναι η καρδιά της ταινίας του Walter Salles, στο οποίο υποδύεται μια γυναίκα της οποίας ο σύζυγος, πρώην πολιτικός, είναι μεταξύ των εξαφανισμένων θυμάτων της στρατιωτικής δικτατορίας της Βραζιλίας τη δεκαετία του 1970. Η ομιλία της Torres περιελάμβανε μια συγκινητική αφιέρωση στη δική της μητέρα, τη Fernanda Montenegro, που υποδύεται τη μητέρα του χαρακτήρα της στην ταινία, η ίδια υποψήφια για Σφαίρα και Όσκαρ πριν από 25 χρόνια για το Central Station του Salles. Η Torres ήταν μάλιστα από τους λίγους νικητές που σχολίασε κατά την ομιλία της, πλαγίως, την κατάσταση του κόσμου, συνδέοντας την ανθεκτικότητα που χρειαζόταν ο χαρακτήρας της με το σήμερα.

Μια άλλη ανατροπή στις ερμηνευτικές κατηγορίες, η νίκη του Sebastian Stan στον Α΄Ανδρικό σε Κωμωδία/Μιούζικαλ για το A Different Man, δεν θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο. Ο πραγματικός ανταγωνισμός εκεί ήταν στην κατηγορία του Δράματος, με τους επικρατέστερους για τα Όσκαρ Adrien Brody (The Brutalist) και Timothée Chalamet (A Complete Unknown) να κοντράρονται και τον Brody να κερδίζει. Είναι, άλλωστε, σπάνιο για τις Χρυσές Σφαίρες να ταρακουνήσουν μία κούρσα με τον τρόπο που ταρακούνησαν αυτήν του Α΄Γυναικείου. Συχνότερα παγιώνουν τις προοπτικές των Όσκαρ, όπως έγινε για τον Kieran Culkin που κέρδισε το βραβείο Β΄Ανδρικού για το A Real Pain και μοιάζει κλειδωμένος για το αντίστοιχο Όσκαρ.

Τώρα, μερικά γρήγορα στατιστικά στοιχεία για τη μεγαλύτερη κατηγορία στα Όσκαρ: Ο νικητής της Σφαίρας Καλύτερου Δράματος έχει κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μόλις έξι φορές. Της κατηγορίας Μιούζικαλ ή Κωμωδίας; Μονάχα δύο. Παρά το αναξιόπιστο ιστορικό όμως, υπάρχουν λόγοι για να δώσουμε προσοχή στα μάλλον εξωπραγματικά αποτελέσματα της προχθεσινής βραδιάς, όπου το Emilia Perez και το Brutalist κέρδισαν αντίστοιχα στην Κωμωδία/Μιούζικαλ και το Δράμα.

Ο ένας είναι πως τα Όσκαρ γίνονται όλο και πιο διεθνή. Πέρσι μάλιστα έκαναν είχαν ρεκόρ εκπροσώπησης, με ψηφοφόρους από 94 χώρες. Αυτό είναι ευλογία για την ισπανόφωνη-γαλλική ταινία Emilia Perez. Ο θαυμασμός για την ταινία του Jacques Audiard ξεπερνά κατά πολύ τον πραγματικό ενθουσιασμό για αυτήν, η ταινία του Netflix ωστόσο πήρε αναμφίβολα σημαντική ώθηση στην κούρσα, κερδίζοντας τέσσερα τρόπαια – τα περισσότερα από κάθε άλλη ταινία. Με το Brutalist από την άλλη, θα αγκαλιάσουν οι ψηφοφόροι μία ταινία με διάρκεια άνω των τριών ωρών που σκηνοθετήθηκε από κάποιον που δεν λέγεται Christopher Nolan ή James Cameron;

Το Anora στο μεταξύ, ο θαυμάσιος Χρυσός Φοίνικας των Καννών που πολλοί πίστευαν ότι ήταν ο μεγάλος ανταγωνιστής, δεν έχει κερδίσει σχεδόν κανένα μεγάλο βραβείο από τότε. Θα χρειαστεί ένα βραβείο SAG Ensemble για να βελτιώσει τη θέση του, ενώ είναι ασφαλές να πούμε πως τα A Complete Unknown, Sing Sing, Nickel Boys και Dune – Part Two σίγουρα δεν θα κερδίσουν το βραβείο Καλύτερης Ταινίας.

Οι τρεις που βρίσκονται λοιπόν σε πιο ισχυρό έδαφος είναι τα The Brutalist, Emilia Perez και Conclave, μετά είναι τα Anora και Wicked, μόνο που το Wicked σημείωσε μία και μοναδική νίκη την Κυριακή, αυτή του Box-Office and Cinematic Achievement – ουσιαστικά ένα έπαθλο συμμετοχής.

Το πιο σημαντικό πράγμα σχετικά με τις Χρυσές Σφαίρες φέτος, μπορεί να είναι η χρονική τους στιγμή. Η ψηφοφορία για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ ολοκληρώνεται την επόμενη Κυριακή, 12 Ιανουαρίου, πράγμα που σημαίνει ότι οι Σφαίρες έφτασαν ακριβώς πάνω στην ώρα για να αφήσουν τους ψηφοφόρους να διαμορφώσουν το νέο τοπίο των βραβείων.

Άλλωστε, πολλά μπορούν και θα αλλάξουν από τώρα μέχρι τις 5 Μαρτίου. Σκέψου ότι τον Ιανουάριο του 2020, το Parasite δεν κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Δράματος, το βραβείο Critics Choice για Καλύτερη Ταινία, ή την κορυφαία διάκριση της Ένωσης Σκηνοθετών.

Αυτό που κέρδισε όμως ήταν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.