Χωρίς αγάπη, η ζωή δεν έχει νόημα

Ένα από τα πολλά ψυχαναγκαστικά πράγματα που κάνω σε αυτή τη ζωή είναι να κολλάω σε ατάκες. Το ίδιο συνέβη και πριν λίγες ημέρες όταν παρακολούθησα το Sweet Charity στο θέατρο Badminton, σε μία ομολογουμένως πολύ μεγάλη παραγωγή για τα ελληνικά μιούζικαλ δεδομένα, η οποία δικαιολογεί και την πανστρατιά επωνύμων που θα αναλύσω σε λίγο. Κόλλησα με μια έκφραση που ο Vittorio Vidal λέει σε μία ταινία και η Charity Hope Valentine επαναλαμβάνει μερικές φορές όταν τον συναντήσει.

Χωρίς αγάπη, η ζωή δεν έχει νόημα

Έτσι είπε η Σμαράγδα Καρύδη επί σκηνής και στο μυαλό μου έπαιζε σε λούπα για αρκετές ημέρες. Όσο ασήμαντα απλοϊκή κι αν είναι αυτή η έκφραση αν καταπιαστείς με την αγάπη ή την ζωή σαν έννοια, με εξυπηρετεί απόλυτα στο να πω όσα αισθάνθηκα και σκέφτηκα για την παράσταση που παρακολούθησα. Spoiler alert, παρακάτω θα προτείνω ουσιαστικά, όσοι δεν αγαπούν το μιούζικαλ να μην ξανασχοληθούν με αυτό και όσοι το αγαπούν, να συνεχίσουν όσα θαυμαστά ήδη πράττουν.

Το όνομα και μόνο του σληνοθέτη Chet Walker ήταν ικανό να προσελκύσει το ενδιαφέρον των λάτρεων του είδους. Από εκεί και πέρα, για το δύσκολο ελληνικό κοινό που θέλει για να πει ότι άξιζαν τα χρήματά του να δει ηθοποιούς να βγάζουν φωτιά από τις μασχάλες και να εξαρθρώνουν τα γόνατά τους, επιστρετεύτηκε μία ομάδα εγχώριων ηθοποιών και celebrities, στα πρότυπα όλων των μέχρι τώρα μεγάλων μιούζικαλ παραγωγών στη χώρα μας. Κάθε μεγάλο όνομα φέρνει το κοινό του και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Με την απλή διαφορά ότι το ελληνικό μιούζικαλ αυτή τη στιγμή τρέχει σε δύο ταχύτητες, όπως το ελληνικό μπάσκετ. Υπάρχουν οι performers οι οποίοι συνδυάζουν χορό, τραγούδι, υποκριτική και οδηγούν το μιούζικαλ από το χέρι στην ανάπτυξη και υπάρχουν και οι ηθοποιοί / τραγουδιστές / χορευτές που αδυνατούν να αποδόσουν και στα τρία είδη και κρατάνε την υπόθεση πίσω, έστω κόβοντας εισιτήρια.

Το μιούζικαλ δεν είναι ένα απλό άθλημα. Το μιούζικαλ είναι ένα τρίαθλο. Και όπως θα σου πει κάθε τριαθλητής, πρέπει να είσαι άριστος και στα τρία αγωνίσματα, με μόνο δικαίωμα το ένα από τα τρία να το έχεις λίγο πιο τεμπέλικο, να το βαριέσαι λίγο παραπάνω. Κι όσο και να εκτιμώ τις προσπάθειες ηθοποιών να γίνουν καλοί στα άλλα δύο, τραγουδιστών να γίνουν καλοί στα άλλα δύο και χορευτών να γίνουν καλοί στα άλλα δύο, υπάρχει μία τεράστια γενιά ταλέντων που τα τελευταία 4-5 χρόνια διδάσκεται το μιούζικαλ και εξασκεί και τα τρία είδη σε ίσο βαθμό. Υπάρχει μια γενιά χαρισματικών ανθρώπων που θα συντροφεύσει εκείνους που είναι αποδεδειγμένα καλοί στο μιούζικαλ και μαζί τις ευχάριστες εκπλήξεις κάθε παράστασης. Στο Nine ευχάριστη έκπληξη ήταν η Παπουτσάκη, στο Rocky Horror ήταν ο Ασπιώτης και στο Sweet Charity θα μάθεις παρακάτω.

Το θέμα είναι ότι χωρίς αγάπη για αυτό το πράγμα, χωρίς αγάπη για αυτό το τρίαθλο, χωρίς αγάπη για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και στέκεσαι ζητώντας το χειροκρότημά του, αλήθεια, το μιούζικαλ δεν έχει κανένα νόημα. Ευτυχώς, οι τέσσερις παρακάτω άνθρωποι, δίνουν νόημα και όχι μόνο στο μιούζικαλ.

Μία αγάπη για τη δουλειά

Βγάζω το καπέλο που σπάνια φορώ στην Σμαράγδα Καρύδη. Όχι επειδή ήταν άριστη, γιατί δεν ήταν. Το τραγούδι της και λίγο ο χορός της υστερούσαν φανερά δίπλα στο υποκριτικό της δαιμόνιο. Αλλά πραγματικά ένιωθα ότι έχει βάλει τρομερή δουλειά στο να βγει αυτός ο άθλος, έχει δώσει ψυχή και εαυτό για να κάνει την υπόκλιση στο τέλος γνωρίζοντας ότι έχει δώσει κάθε κύτταρο αντοχής και δύναμης που έχει. Κι αυτό μου φανερώνει ένα τεράστιο πάθος για το συγκεκριμένο project που μόνο εύκολο δεν είναι. Ειδικά για μία ηθοποιό που έχουμε συνηθίσει σε πολύ συγκεκριμένους ρόλους. Και όπως κάθε καλός πρωταγωνιστής, είναι εμφανές ακόμα και πάνω στην σκηνή, ότι όταν η Σμαράγδα είναι πάνω σε αυτή, οι γύρω της νιώθουν την ασφάλεια ενός μεγάλου παίκτη στην ομάδα, νιώθουν την ασφάλεια ενός ηγέτη. Και δεν μπορώ να σου πω τι συμβαίνει σε μια θεατρική ομάδα αλλά στο παρκέ, ένιωθα κι εγώ πάντα ασφάλεια με έναν τέτοιο παίκτη στην πεντάδα.

Μία αγάπη για το μιούζικαλ

Είναι νομίζω η τρίτη ή τέταρτη φορά που γράφω για τις δυνατότητες της Νάντιας Μπουλέ στο μιούζικαλ. Αυτό από μόνο του αποτελεί απόδειξη ότι στο ελληνικό μιούζικαλ, υπάρχουν άνθρωποι όπως η Νάντια, οι οποίοι όχι απλά είναι αισθαντικά καλοί σε αυτό που κάνουν, αλλά φροντίζουν οι ίδιοι κάθε χρονιά να εξελίσσονται σε κάθε ένα κομμάτι αυτού του πολύ δύσκολου σπορ. Στα κοινά τραγούδια ξεχώριζα τη φωνή της όπως κάποτε του Αλκίνοου ανάμεσα στων υπολοίπων στη συναυλία για τα 20 χρόνια του Μετρό. Στα κοινά χορευτικά ένιωθες ότι το κορίτσι αυτό είναι μία χορεύτρια περισσότερο από κάθε τι άλλο. Η υποκριτική, που κάποτε έγραφα ότι είναι το αδύναμο σημείο της, έμοιαζε για πρώτη φορά να δένει τόσο ωραία με τα άλλα δύο ήδη δυνατά σημεία. Με τόσες συνεχόμενες παρουσίες σε μιούζικαλ, με τα σεμινάρια στην Νέα Υόρκη, με τη δουλειά που έχει ρίξει σε όλο αυτό, νιώθεις ότι ο χρωματισμός της φωνής της ακόμα και στις ατάκες, ο βηματισμός της ακόμα και στις σκηνές που δεν χορεύει, η σταθερότητα με την οποία πατά τα πόδια της στο σανίδι, έχει μια αρμονία που φωνάζει μιούζικαλ από μακριά. Η Νάντια Μπουλέ είναι η πιο σταθερή αξία αυτή τη στιγμή στο ελληνικό μιούζικαλ και η γενιά που έρχεται μπορεί να μάθει πολλά από εκείνη.

Μία αγάπη για την τέχνη

Η Λίζα, soon to be κουμπάρα μου,  η οποία καθόταν δίπλα μου στην παράσταση, θυμάμαι να με σκουντάει στα πρώτα λίγα λεπτά που βρέθηκε ο Μέμος Μπεγνής επί σκηνής. Ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη στην συγκεκριμένη παράσταση, γιατί πολύ απλά ήταν πολύ καλός σε όλα μα όλα. Με τραγούδι τρομερά σωστό, με σταθερότητα στην υποκριτική και με σχετική ευκολία στις λίγες στιγμές που αναγκάστηκε να κινήσει τα πόδια του λίγο παραπάνω. Όσο όμως έκπληξη κι αν ήταν η εμφάνισή του, δεν θα μπορούσες να μην το περιμένεις. Για κάποιο λόγο αυτός ο άνθρωπος, έδειχνε πάντα ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Όχι από το πιάνο που χαζοέπαιζε στην τηλεόραση, αλλά από τα συνολικά δείγματα παιδείας που έδειχνε σε κάθε του δουλειά. Ο Μέμος ήταν απλά εξαιρετικός και θα χαρώ σίγουρα να τον ξαναδώ σε ανάλογες δουλειές.

Μία αγάπη για την αυταπάρνηση

Φεύγοντας από την παράσταση, μονολογούσα ότι αν έδινε μόνο ένας συνέντευξη στο Oneman, αυτός θα έπρεπε να είναι ο Ιβάν Σβιτάιλο. Τον έχω δει να καβαλά βράχους στην Επίδαυρο, να πηδά από σκάλες στο Rex, να χορεύει με όλο του το είναι κάθε φορά που του βάζουν μία πρόκληση μπροστά του. Νιώθω ότι είναι ένας αγνός εργάτης της τέχνης, ένας άνθρωπος που έχει κερδίσει σπιθαμή προς σπιθαμή τις όποιες ευκαιρίες του έχουν δοθεί μέχρι τώρα. Και κάθε φορά αναλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες προκλήσεις, αποδεικνύει κάθε φορά ότι πρέπει να έχει παραπάνω χρόνο στη σκηνή, πρέπει να αρχίσουν να έρχονται μεγαλύτεροι ρόλοι προς το μέρος του. Και μόνο τότε θα είναι πραγματικά στο χέρι του να αποδείξει αν αντέχει έναν μεγάλο ρόλο ή απλά θα είναι ένας εκπληκτικός τύπος στον χορό ενός δράματος ή ένας εξαιρετικός δευτερότριτος ρόλος σε μιούζικαλ παραγωγές.

Ζητείται ζωή με νόημα για το ελληνικό μιούζικαλ

Δεν θέλω να είμαι άδικος με κανέναν από τους ηθοποιούς. Και ο λόγος που δεν γράφω για τους υπόλοιπους είναι γιατί δεν νιώθω εαυτόν ειδικό για να κακολογήσω κάποιον. Ισχύει ότι δεν ξεχώρισα κανέναν άλλον στην παράσταση και ότι οι λοιποί πρωταγωνιστικοί ρόλοι κυμάνθηκαν σε πολύ ρηχά νερά. Έλλειψη εμπειρίας και παραστάσεων; Απλή έλλειψη όσων απαιτεί αυτό το πολύ δύσκολο σπορ που λέγεται μιούζικαλ;

Δεν γίνεται να μιλάς αντί να τραγουδάς, δεν γίνεται να περπατάς άτσαλα αντί να χορεύεις. Αδικείς τον εαυτό σου και όσα έχεις πετύχει μέχρι τώρα, αδικείς τους ανθρώπους που ήρθαν να σε δουν.

Σίγουρα είναι δικαίωμα κάθε παραγωγής να έχει στο καστ ανθρώπους που θα βοηθήσουν στα έσοδα, είναι δικαίωμα κάθε παραγωγής να ποντάρει σε ηθοποιούς και να της βγουν ή να μην της βγουν. Αλλά ως απλός θεατής και όχι ως κριτής των πάντων, οφείλω να πω ότι είναι κρίμα να βλέπεις ομάδες και μονάδες που μπορούν να απογειώσουν ένα έργο και κάποιοι να τους κρατάνε πίσω άλλοι. Είναι κρίμα να μην αφήνουμε το μιούζικαλ σε εκείνους που το αγαπούν πραγματικά και μπορούν να του δώσουν νόημα.

Χωρίς αγάπη, η ζωή δεν έχει νόημα. Χωρίς αγάπη για αυτό που κάνεις, καμία δουλειά και καμία τέχνη δεν έχει νόημα.